Πώς το λένε όταν δεν είσαι ερωτευμένος αλλά σκέφτεσαι το αγόρι; Αλλά σκέφτεσαί τον πολλά; Όταν ονειροπολείς; Μήπως φταίει το καλό σεξ, η έντονη κι απόλυτη σωματική σχέση κι επικοινωνία; Και πως το λένε όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι σου και κρυώνεις τσας και βλέπεις τα φώτα της πόλης, οι πουρούες παίζουν, οι delivery βουρούν, οι παστάρτοι κάμνουν κόντρες, αλλά εσύ είσαι αλλού;
Το πιθανότερον να φταίει το - δήθεν - φθινόπωρο, αυτό θα με τραβάει προς την εσωστρέφεια, στην αποτίμηση εαυτού και καταστάσεων, στην μελαγχολία. Μερικές φορές είναι τζιαι γλυτζιά, η μελαγχολία, καταπραϋνει. Παλιά γνώριμη από τότε που ήμουν έφηβος και συγχυσμένος και διαλυμένος από τις ορμόνες και το ένστικτο απ' τη μια, και τους νόμους και τα πρέπει απ' την άλλη. Τότε που δεν ήξερα τι μου γινόταν, τότε που φοβόμουν να δω και να πω την αλήθεια. [Ποτέ ξανά]. Η αλήθεια που διαλύει, η απαραίτητη.
Ποιά μουσική να παίξεις να πηγαίνει με το μπαλκόνι και το δείλι και τα μωβ τα σύνεφα ενώ το αγόρι με τα καστανά μαλλιά λείπει; Θυμάσε το μπλουζάκι το κουβάρι, το ipod να παίζει διάφορα, και κεινος σου εξηγεί τί σημαίνουν τα λόγια του τάδε τραγουδιού στα ισπανικά, κι εσύ να κλείνεις τα μάτια, ν' ακούς, απλώς ν' ακούς τη μουσική και τη μουσική της φωνής του, και να τον αφήνεις να ταξιδεύει πάνω σου. Χαλαρά, άνετα, αυτός να ζεστένεται, εσύ να κρυώνεις, να φοράς το πουκάμισό του. Μετά να του φέρνεις μια κεανίτα και να του λες και το τραγούδι της διαφήμισης για να δει τί έχανε που δεν πηγε δημοτικό στην Κύπρο και δεν έτρωε κρουασάν καλλίτζιν.
Και μετά πώς το λένε όταν, ενώ βρίσκεσαι στην οικεία μελαγχολία για το ένα, γνωρίζεις ένα άλλο καταπληκτικό παιδί ξανθό με μπλε μάτια που παίρνει τρία άλφα στην απόλυτη σωματική σχέση κι επικοινωνία; Μάλλον το λες "καταδρομή." Γιατί φεύγει αύριο κι αυτός για την χώρα του. Αυτός, ο κούκλος που με ξενύχτησε ψες, που είναι κι έξυπνος κι ενδιαφέρεται. Ήθελε να μάθει και για τον διαχωρισμό της Κύπρου και του έδωσα την επί τροχάδιν νεότερη ιστορία. Και μετά αυτός μου έδωσε ένα ωραιότατο φιλί κι είπαμε "Στο επανειδείν." Γαμημένη παγκοσμιοποίηση…
Radiohead, Beth Gibbons, Nick Drake, Leonard Cohen. Αλλά καταλήγω στον J. Kriste, Master of Disguise. Ηits the spot. Κι έχει και συναυλία στο Ριάλτο στις 6/11.
* Μη χάσετε: "Εγκλήματα κατά βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό" με τους Γρηγόρη Βαλιανάτο, Αλέκο Μοδινό, την acceptcy.org, το σύνδεσμο οικογενειακού προγραμματισμού, το Κωστάντειο Κέντρο, και χαιρετισμό από τον Τορναρίτη. Στο Χίλτον την Τετάρτη 3/11, στις 17:30.
Sunday, October 31, 2010
Sunday, October 24, 2010
24. Γιατί ήρταμεν στην Κύπρο;! και Ο Θέμης είναι πελλός 2 - 24/10/10
Έκανα κι εγώ τη βλακεία, όπως πολλοί συνομήλικοί μου, να έρθω στην Κύπρο για να μείνω. Εμείς που ζήσαμε Ευρώπες, Αμερικές και Αυστραλίες, γνωρίσαμε την ελευθερία του ξένου τόπου αλλά βαρεθήκαμε όλη μέρα στην τσίτα, και καφέ μόνο αν το κανόνιζες μια βδομάδα προηγουμένως. Στον ξένο τόπο με τη δουλειά μας ο καθένας, τις σπουδές, τις γνωριμίες, τους ερωτικούς δεσμούς. Και ένα καλοκαίρι όπως είμασταν διακοπές για 2 βδομάδες στην Κύπρο, με τις μπύρες και τους φίλους τους πρώτους και τις θάλασσες, κι ενώ ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας τα γαλατοπούρεκα μας μπήκε η ιδέα: Μπας και καταϊσιεφκουμασταν στο εξωτερικό κυνηγώντας την καριέρα; Μήπως η ζωή μας θα πρεπε να είναι πιο εύκολη, άνετη, με καφέ κάθε μέρα, με βουττί σε σαλάτες παραλιακών ταβέρνων;
Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;
Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;
Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?
Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;
Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;
Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?
Labels:
back to cyprus,
gay cyprus,
αμπελοπούλια,
θέμης,
ΡΙΚ
Monday, October 18, 2010
23. Το βρατζίν της Ειρήνης Χαραλαμπίδου - 17/10/2010
Βηχ-βηχ. Αρρώστησα, την έβγαλα στο κρεβάτι, αλλά τωρά καλά, σχετικά. Να μπορέσω μόνο να πάω να τρέξω γιατί χαλάρωσα, προηγήθηκαν και κάτι ξένοι, τραπεζώματα, κάτι dinner dates, εκάμαμεν κωλογύρησην.
Στο κρεβάτι της αρρώστιας σκέφτηκα διάφορα. Για παράδειγμά, τί έκαμε ο Ξανθός Μάγος στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο ζωντανό Ευχάριστο Σαββατόβραδο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κι αυτή ένοιωσε πολύ άβολα και πήγε σε διαφήμιση; Πάντως στο δημοτικό που πήγαινα κυκλοφόρησε η φήμη ότι της έβγαλε το βρακί διά (ξανθής) μαγείας. Τον Ξανθό Μάγο πήγα και τον είδα με κάτι ψευτοσυγγενείς γιατί η μάμμα μου δεν με έπερνε. Όταν έμπηγε την μαχαίρα στο χέρι του χωρίς να ματώσει ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Καλά, ήμουν 10 χρονών, εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Anw. Τω καιρώ εκέινω η Χαραλαμπίδου ήταν η μόνη γκόμενα στην τηλεόραση, και οι συμμαθητές μου το έπαιζαν macho και βιλλάδες. Αλλά εγώ από τότε την έκρινα μόνο για το πάτημα του κουμπιού της με το σύρμα και την παρουσίαση των τυχερών που κέρδιζαν από 20 λίρες, το βρακί της το είχα χεσμένο. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν γι' αυτό που με έλεγαν "γεναικωτό" περιπαιχτικά αλλά και matter-of-factly, ενώ γενικά ήμουν αρκετά δημοφιλής, επειδή δεν με έκοφτε το βρακί της Χαραλαμπίδου. Οι συμμαθητές μου κατάλαβαν νωρίς, κι εγώ ενώ το ένιωθα από βρέφος ότι ήμουν γκέι - χωρίς να ξέρω τη λέξη ή τί σημαίνει - κατάφερα να το θάψω για ακόμα 10 χρόνια. (Πάντως αλίμονο αν μπλέξουμε τα μπούτια μας. Δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς, και δεν είναι όλοι θηλυπρεπείς γκέι. Ή επιπόλαιοι, Μικελλίδη.] Πάντως στα δημοτικά το λεξιλόγιο άλλαξε, τώρα τους γκέι τους λεν Βαντζελήδες.) Και για να κλείσω το κεφάλαιο Χαραλαμπίδου, αναφέρω ότι γουστάρω την εκπομπή της γιατί ανοίγει δύσκολα ζητήματα, νεκατώνει κι αμφισβητεί, έστω κι αν έτσι όπως μιλά η εκπομπή θα έπρεπε αντί "Το Συζητάμε," να λέγεται "Το Τσιριλάμε."
Βηχ-βηχ ξανά, λες και θα βγει ο πνεύμονας περίπατο. Έφυγε κι ο Σαουθάφρικας με τα chikkia του. Μάνα μου ρε, αναγνωρίσαμε το κακό τάιμινγκ, φιλιθήκαμε και πολογιαστήκαμε. Αυτός θα έρχεται για διακοπές στο νησί της αγάπης, μπορεί να κάνουμε και λίγη αγάπη, κι εγώ σε 5-6 χρόνια μπορεί να καταφέρω να φυλάξω λεφτά για να επισκεφτώ το Γιοχάνεσμπουργκ να τρώω Boerewors. Φυσικά το πιθανότερον είναι ότι δεν θα ξαναβρεθούμε. Αλέκα Κανελλίδου πόσο δίκαιο είχες, κλαψ...
- Ως κοινωνικός και χωρκοϋρης πεθύμησα να γυρίσω να δω κόσμο και να ποθαυμάσω τριαντάρηδες. Με γοητεύουν οι συνομίληκοι, αυτοί που άρχίσαν να ωριμάζουν αλλά είναι, ακόμα, αγόρια, που έχουν καθαρό πρόσωπο αλλά και τις πρώτες αχνές ρυτίδες. Μ' αρέσουν κι αυτοί που οι κροτάφοι τους άρχισαν ν' ασπρίζουν λίγο. Ή που έχουν ψαρά μαλλιά και μάθκια γιαλλούρικα. ("Τα μάτια σου/ πράσινα νά' ναι ή μαβιά/ όνειρο και αποθυμιά/ αχ, τα μάτια σου…") Βασικά αναγνωρίζω στα ενηλικιωμένα πρόσωπα των αντρών που μ' αρέσουν την αρχή της παρακμής μας, την αρχή του θανάτου μας. Και στην φθορά του σώματος υπάρχει μόνο μια παρηγοριά: η χρήση του κάνοντας αγάπη. Oui, merci.
Στο κρεβάτι της αρρώστιας σκέφτηκα διάφορα. Για παράδειγμά, τί έκαμε ο Ξανθός Μάγος στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο ζωντανό Ευχάριστο Σαββατόβραδο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κι αυτή ένοιωσε πολύ άβολα και πήγε σε διαφήμιση; Πάντως στο δημοτικό που πήγαινα κυκλοφόρησε η φήμη ότι της έβγαλε το βρακί διά (ξανθής) μαγείας. Τον Ξανθό Μάγο πήγα και τον είδα με κάτι ψευτοσυγγενείς γιατί η μάμμα μου δεν με έπερνε. Όταν έμπηγε την μαχαίρα στο χέρι του χωρίς να ματώσει ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Καλά, ήμουν 10 χρονών, εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Anw. Τω καιρώ εκέινω η Χαραλαμπίδου ήταν η μόνη γκόμενα στην τηλεόραση, και οι συμμαθητές μου το έπαιζαν macho και βιλλάδες. Αλλά εγώ από τότε την έκρινα μόνο για το πάτημα του κουμπιού της με το σύρμα και την παρουσίαση των τυχερών που κέρδιζαν από 20 λίρες, το βρακί της το είχα χεσμένο. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν γι' αυτό που με έλεγαν "γεναικωτό" περιπαιχτικά αλλά και matter-of-factly, ενώ γενικά ήμουν αρκετά δημοφιλής, επειδή δεν με έκοφτε το βρακί της Χαραλαμπίδου. Οι συμμαθητές μου κατάλαβαν νωρίς, κι εγώ ενώ το ένιωθα από βρέφος ότι ήμουν γκέι - χωρίς να ξέρω τη λέξη ή τί σημαίνει - κατάφερα να το θάψω για ακόμα 10 χρόνια. (Πάντως αλίμονο αν μπλέξουμε τα μπούτια μας. Δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς, και δεν είναι όλοι θηλυπρεπείς γκέι. Ή επιπόλαιοι, Μικελλίδη.] Πάντως στα δημοτικά το λεξιλόγιο άλλαξε, τώρα τους γκέι τους λεν Βαντζελήδες.) Και για να κλείσω το κεφάλαιο Χαραλαμπίδου, αναφέρω ότι γουστάρω την εκπομπή της γιατί ανοίγει δύσκολα ζητήματα, νεκατώνει κι αμφισβητεί, έστω κι αν έτσι όπως μιλά η εκπομπή θα έπρεπε αντί "Το Συζητάμε," να λέγεται "Το Τσιριλάμε."
Βηχ-βηχ ξανά, λες και θα βγει ο πνεύμονας περίπατο. Έφυγε κι ο Σαουθάφρικας με τα chikkia του. Μάνα μου ρε, αναγνωρίσαμε το κακό τάιμινγκ, φιλιθήκαμε και πολογιαστήκαμε. Αυτός θα έρχεται για διακοπές στο νησί της αγάπης, μπορεί να κάνουμε και λίγη αγάπη, κι εγώ σε 5-6 χρόνια μπορεί να καταφέρω να φυλάξω λεφτά για να επισκεφτώ το Γιοχάνεσμπουργκ να τρώω Boerewors. Φυσικά το πιθανότερον είναι ότι δεν θα ξαναβρεθούμε. Αλέκα Κανελλίδου πόσο δίκαιο είχες, κλαψ...
- Ως κοινωνικός και χωρκοϋρης πεθύμησα να γυρίσω να δω κόσμο και να ποθαυμάσω τριαντάρηδες. Με γοητεύουν οι συνομίληκοι, αυτοί που άρχίσαν να ωριμάζουν αλλά είναι, ακόμα, αγόρια, που έχουν καθαρό πρόσωπο αλλά και τις πρώτες αχνές ρυτίδες. Μ' αρέσουν κι αυτοί που οι κροτάφοι τους άρχισαν ν' ασπρίζουν λίγο. Ή που έχουν ψαρά μαλλιά και μάθκια γιαλλούρικα. ("Τα μάτια σου/ πράσινα νά' ναι ή μαβιά/ όνειρο και αποθυμιά/ αχ, τα μάτια σου…") Βασικά αναγνωρίζω στα ενηλικιωμένα πρόσωπα των αντρών που μ' αρέσουν την αρχή της παρακμής μας, την αρχή του θανάτου μας. Και στην φθορά του σώματος υπάρχει μόνο μια παρηγοριά: η χρήση του κάνοντας αγάπη. Oui, merci.
22. Μονογαμία, πάλε, και γεναικωτοί
Αρκέψαμεν… Με το που νιώθω λλίον άνετα με έναν σύντροφο πιάννει με η λλιοψυσιά και δυσπυρκώ. Θέλω αέρα, θέλω χρόνο, δεν ξέρω τί θέλω μαζί του, θέλω ανοιχτή σχέση. Πολυγαμική αλλά εξηγημένη. Πριν να κάνω σχέσεις νόμιζα ότι η απάτη, το τσαλαβούττημα, το ξενογαμείν, είναι δύσκολο, ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ, ότι πρέπει να είσαι πολλά μαλάκας να το κάμνεις. Τελικά μάλλον είμαι πολλά μαλάκας γιατί ανακαλύπτω ότι υπάρχει μια φυσική ροπή των πραγμάτων προς τον δεσμό έξω από τον δεσμό, ένα πράμα όπως την βαρύτητα σχεδόν. Τίς πταίει, και τί να σημαίνει άραγε; Τόσα λεφτά σε ψυχολόγους και στην κυρία Γιαννούλλα που λαλεί τον καφέν και ξιμμαθκιάζει, και ακόμα έχουμε τα ίδια ερωτήματα. Αβυσσαλέα η ψυχή του ανθρώπου.
Σκέφτομαι τί να του πω, εάν θα του πω, του φίλου του καινούργιου που το Σαουθάφρικα που θέλει τον άντρα να "eshei villo and two chikkia," όπως μου έγραψε μια μέρα. Κι ενώ είναι νωρίς, κι αυτός σε λίγο επιστρέφει στο Joburg, εγώ αναλογίζομαι την "ανοιχτή σχέση" και αυτός μου γράφει ποιήματα και μου τα στέλνει με email. (Κόμα εν τον είδαμεν τζιαι Γιάννην τον εφκάλαμεν. Κι οι δύο.)
Για παν ενδεχόμενο ετοιμάζω talking points για την "ανοιχτή" σχέση, την πολυγαμία και τις προϋυποθέσεις:
1. πάντα, μα πάντα, με προφυλακτικό.
2. αν κάποια στιγμή αλλάξει οτιδήποτε μεταξύ μας, περνάμε καλύτερα με τον άλλο και νιώθουμε ότι αυτό που ονομάζουμε σχέση πάει για διάλυση, το λέμε αμέσως και δεν αφήνουμε να εξελιχθεί σ’ένα ντε φάκτο κεράτωμα. Θα ήταν παμπέσικο (για να μην πω "πούστικο", γιατί μετά θα μου γράψετε πάλι και θα μου πείτε γιατί να τη χρησιμοποιώ εγώ την έκφραση και να μην αφήνω τους άλλους. Επειδή, όμως, εγώ είμαι πούστης συνηδειτοποιημένος, αυτό που κάποιοι έχουν για βρισιά εγώ το επανακτώ και τον κάνω δικό μου όρο ενδυνάμωσης. Πας μη-πούστης ας το αφήσει καλύτερα, αφού οι καιροί είναι δύσκολοι για αυτούς με μη-συμβατική σεξουαλικότητα ή ταυτότητα κοινωνικού φύλου). Πού ήμουν;
3. δεν επενδύουμε συναισθηματικά στα sexdates. Ούτε γλυκόλογα, έστω και ψεύτικα γιατί μετά γίνονται φτηνά και τα μεταξύ μας (έστω κι αν φκάλλω τσούννες αν ακούσω τίποτε ‘ρομαντικό’).
4. ποτέ, μα ποτέ, δεν μιλούμε μεταξύ μας για τα sexdates, με ποιόν ή ποιούς, πόσες φορές, ποιές στάσεις και πόση την έχουν. Ποτέ όμως.
Σηκώνει σκέψη το θέμα. Μούμπλε - μούμπλε.
Εν τω μεταξύ, "Οι Γεναικωτοί Κύπριοι;" (Πολίτης, 26/9/2010). What the fuck Μικελλίδη μου, what the fuck?! Στο κείμενο δεν μιλάς καθόλου για γεναικωτούς, αλλά για πολλούς μαλακισμένους, άρα χρησιμοποιείς τον όρο "γεναικωτοί" σαν να ήθελες να πεις "μαλθακοί και μαλακισμένοι." Thanks. Τουλάχιστον γράψε για τις μαλακίες των γεναικωτών. Αλόγιστη χρήση και συνέχιση στερεότυπου.Τουλάχιστον κάποιος κριτικά σκεφτόμενος σαν κι εσένα μπορεί να αναλογιστεί το κίνδυνο (περαιτέρω) δαιμονοποίησης, κακοποίησης και περιγέλου των "γεναικωτών", μιας ευάλωτης, ορατής ομάδας. Τέττε, Μικελλίδη. Αχχά.
Σκέφτομαι τί να του πω, εάν θα του πω, του φίλου του καινούργιου που το Σαουθάφρικα που θέλει τον άντρα να "eshei villo and two chikkia," όπως μου έγραψε μια μέρα. Κι ενώ είναι νωρίς, κι αυτός σε λίγο επιστρέφει στο Joburg, εγώ αναλογίζομαι την "ανοιχτή σχέση" και αυτός μου γράφει ποιήματα και μου τα στέλνει με email. (Κόμα εν τον είδαμεν τζιαι Γιάννην τον εφκάλαμεν. Κι οι δύο.)
Για παν ενδεχόμενο ετοιμάζω talking points για την "ανοιχτή" σχέση, την πολυγαμία και τις προϋυποθέσεις:
1. πάντα, μα πάντα, με προφυλακτικό.
2. αν κάποια στιγμή αλλάξει οτιδήποτε μεταξύ μας, περνάμε καλύτερα με τον άλλο και νιώθουμε ότι αυτό που ονομάζουμε σχέση πάει για διάλυση, το λέμε αμέσως και δεν αφήνουμε να εξελιχθεί σ’ένα ντε φάκτο κεράτωμα. Θα ήταν παμπέσικο (για να μην πω "πούστικο", γιατί μετά θα μου γράψετε πάλι και θα μου πείτε γιατί να τη χρησιμοποιώ εγώ την έκφραση και να μην αφήνω τους άλλους. Επειδή, όμως, εγώ είμαι πούστης συνηδειτοποιημένος, αυτό που κάποιοι έχουν για βρισιά εγώ το επανακτώ και τον κάνω δικό μου όρο ενδυνάμωσης. Πας μη-πούστης ας το αφήσει καλύτερα, αφού οι καιροί είναι δύσκολοι για αυτούς με μη-συμβατική σεξουαλικότητα ή ταυτότητα κοινωνικού φύλου). Πού ήμουν;
3. δεν επενδύουμε συναισθηματικά στα sexdates. Ούτε γλυκόλογα, έστω και ψεύτικα γιατί μετά γίνονται φτηνά και τα μεταξύ μας (έστω κι αν φκάλλω τσούννες αν ακούσω τίποτε ‘ρομαντικό’).
4. ποτέ, μα ποτέ, δεν μιλούμε μεταξύ μας για τα sexdates, με ποιόν ή ποιούς, πόσες φορές, ποιές στάσεις και πόση την έχουν. Ποτέ όμως.
Σηκώνει σκέψη το θέμα. Μούμπλε - μούμπλε.
Εν τω μεταξύ, "Οι Γεναικωτοί Κύπριοι;" (Πολίτης, 26/9/2010). What the fuck Μικελλίδη μου, what the fuck?! Στο κείμενο δεν μιλάς καθόλου για γεναικωτούς, αλλά για πολλούς μαλακισμένους, άρα χρησιμοποιείς τον όρο "γεναικωτοί" σαν να ήθελες να πεις "μαλθακοί και μαλακισμένοι." Thanks. Τουλάχιστον γράψε για τις μαλακίες των γεναικωτών. Αλόγιστη χρήση και συνέχιση στερεότυπου.Τουλάχιστον κάποιος κριτικά σκεφτόμενος σαν κι εσένα μπορεί να αναλογιστεί το κίνδυνο (περαιτέρω) δαιμονοποίησης, κακοποίησης και περιγέλου των "γεναικωτών", μιας ευάλωτης, ορατής ομάδας. Τέττε, Μικελλίδη. Αχχά.
21. Γειτονιά κι ο νέος φίλος
Λοιπόν. Κείμενο περιπατητικό (σίγουρα όχι του φιλοσοφικού είδους).
Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.
Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.
Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.
(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)
Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.
Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.
Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.
(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)
Labels:
Αλεξίου,
θάλασσα,
πελλομοτόρα,
Σαουθάφρικας,
σεξ
20. Σεπτέβρης και Σαουθάφρικας
Μπήκε κι ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας. Τί μπήκε, σχεδόν βγήκε. Έπεσε κι η θερμοκρασία, μην τρελενόμαστε όμως, ακόμα πυρώνουμε.
Ταξίδια σε καθημερινή στον Πρωταρά, μπάνια το απόγευμα, μπιρίμπα για λίγες ώρες, μπάνιο το βράδυ, λάδι, τίτσιροι, ήσυχα, το κύμα να παφλάζει. Τα αστέρια ολόλαμπα, σαμπώς κι είσαι παιδί, πιάνεις την εφημερίδα του παπά, βγάζεις τρυπίτσες με καρφίτσα, την κρατάς μπροστά σου και κοιτάς προς την λάμπα. Ολόλαμπα.
Σεπτέμβρης και σταφύλι αμπελίσιμο, μαύρο, να το τρως με το χαλλούμι το πρωί. Ή το χαλλούμι με σύκα. Αναμονή για ππαλουζέ με καρύδια. Αναμονή για τα ρόδια τα πολλά, να τα καθαρίζεις τρία τρία και να τα τρως με το κουταλάκι και τα χέρια σου ολόμαυρα μα να μην σε κόφτει.
Και το πρώτο πραγματικό σεπτεμβριανό ηλιοβασίλεμα ψηλά στο διαμέρισμα του νέου φίλου, στο λόφο. Στο ευήλιο, ευάερο, ευρύχωρο μονάρι με δυο μπαλκόνια που βλέπει τη μισή Λευκωσία, βλέπει τον Πενταδάκτυλο, τα λίγα σύννεφα, τον ήλιο να πέφτει δίπλα, τα λίγα μωβ, τα κόκκινα. Σιγά σιγά να χάνεται κι η ευκρίνεια, να μεγαλώνει ο γκρίζος μωβ κόκκος παλιάς φωτογραφίας. Κι εγώ μαζί με το φίλο χωρίς λόγια, αιφνιδιασμένοι απ' την σκοτεινή απλότητα του Πενταδακτύλου με την kitch σημαία να χάσκει. Ο φίλος να μου πιάνει το χέρι, να χαμογελά, να μ' ευχαριστεί χωρίς λόγια για τις προηγούμενες στιγμές κουβαριασμένων ρούχων. Και μένα να με πιάνει μια διάθεση ημιχειμωνιάτικη, μια διάθεση για σόλο κιθάρας ηλεκτρικής από πλανόδιο μουσικό με φορητό amplifier στον υπόγειο της Νέας Υόρκης, για ένα μπλουζ της Κυριακής, έστω κι αν είναι Τρίτη, έστω κι αν είμαι Λευκωσία, έστω κι αν είναι η Γλυκερία δίπλα, ώσπου να γίνουνε άγγελοι να βγάλουνε φτερά. Ο φίλος αγναντεύει, χαμογελά, έχει και τα γενέθλιά του αύριο. Τί όμορφα που είναι τα αγόρια όταν είναι ξεθυμασμένα. Με τίποτε, πια, να αποδείξουν και τίποτε να αρνηθούν. Το αέρι να φυσά, να παφλάζει τα κυματιστά του τα μαλλιά, σχεδόν κρύο. Το φθινόπωρο της Κύπρου, ένα δείλι.
Παλιοπενταδάκτυλε, οπτικό εμπόδιο, παλιοσύμβολο στο μαθητικό τετράδιο δημοτικού, πάντα πρέπει να σε 'χουμε καρτζίν μας. Οι εξελίξεις πάλι τρέχουν το φθινόπωρο, η καμπή είναι και πάλι εξαιρετικά κρίσιμη, το θέμα να με κρούζει αλλά να φοβάμαι να ξαναπληγωθώ, σαν κάποιος που ερωτεύτηκε. Αφού διαβάζω στην εφημερίδα τις δηλώσεις του κάθε Ομήρου και νεκατσιώ. Βαρέθηκα τους γελοίους που κατάφεραν να επιπλεύσουν στην πολιτική κάνοντας όλα τα άλλα σκατά. "Δεν ξεχνώ" προστάζουν. "Δεν μας χέζεται, λέω 'γω;" θ’ απαντώ. Ο φίλος καταλαβαίνει ότι είμαι αλλού, με ρωτά, αλλά πού να του λέω, πού να καταλάβει, μεγάλωσε στο εξωτερικό. "Τίποτε," του λέω, "θυμήθηκα ένα τραγούδι του Jeff Buckley που πάει με τον Σεπτέμβρη." Ησυχία. "Να σου το πω;"
Ταξίδια σε καθημερινή στον Πρωταρά, μπάνια το απόγευμα, μπιρίμπα για λίγες ώρες, μπάνιο το βράδυ, λάδι, τίτσιροι, ήσυχα, το κύμα να παφλάζει. Τα αστέρια ολόλαμπα, σαμπώς κι είσαι παιδί, πιάνεις την εφημερίδα του παπά, βγάζεις τρυπίτσες με καρφίτσα, την κρατάς μπροστά σου και κοιτάς προς την λάμπα. Ολόλαμπα.
Σεπτέμβρης και σταφύλι αμπελίσιμο, μαύρο, να το τρως με το χαλλούμι το πρωί. Ή το χαλλούμι με σύκα. Αναμονή για ππαλουζέ με καρύδια. Αναμονή για τα ρόδια τα πολλά, να τα καθαρίζεις τρία τρία και να τα τρως με το κουταλάκι και τα χέρια σου ολόμαυρα μα να μην σε κόφτει.
Και το πρώτο πραγματικό σεπτεμβριανό ηλιοβασίλεμα ψηλά στο διαμέρισμα του νέου φίλου, στο λόφο. Στο ευήλιο, ευάερο, ευρύχωρο μονάρι με δυο μπαλκόνια που βλέπει τη μισή Λευκωσία, βλέπει τον Πενταδάκτυλο, τα λίγα σύννεφα, τον ήλιο να πέφτει δίπλα, τα λίγα μωβ, τα κόκκινα. Σιγά σιγά να χάνεται κι η ευκρίνεια, να μεγαλώνει ο γκρίζος μωβ κόκκος παλιάς φωτογραφίας. Κι εγώ μαζί με το φίλο χωρίς λόγια, αιφνιδιασμένοι απ' την σκοτεινή απλότητα του Πενταδακτύλου με την kitch σημαία να χάσκει. Ο φίλος να μου πιάνει το χέρι, να χαμογελά, να μ' ευχαριστεί χωρίς λόγια για τις προηγούμενες στιγμές κουβαριασμένων ρούχων. Και μένα να με πιάνει μια διάθεση ημιχειμωνιάτικη, μια διάθεση για σόλο κιθάρας ηλεκτρικής από πλανόδιο μουσικό με φορητό amplifier στον υπόγειο της Νέας Υόρκης, για ένα μπλουζ της Κυριακής, έστω κι αν είναι Τρίτη, έστω κι αν είμαι Λευκωσία, έστω κι αν είναι η Γλυκερία δίπλα, ώσπου να γίνουνε άγγελοι να βγάλουνε φτερά. Ο φίλος αγναντεύει, χαμογελά, έχει και τα γενέθλιά του αύριο. Τί όμορφα που είναι τα αγόρια όταν είναι ξεθυμασμένα. Με τίποτε, πια, να αποδείξουν και τίποτε να αρνηθούν. Το αέρι να φυσά, να παφλάζει τα κυματιστά του τα μαλλιά, σχεδόν κρύο. Το φθινόπωρο της Κύπρου, ένα δείλι.
Παλιοπενταδάκτυλε, οπτικό εμπόδιο, παλιοσύμβολο στο μαθητικό τετράδιο δημοτικού, πάντα πρέπει να σε 'χουμε καρτζίν μας. Οι εξελίξεις πάλι τρέχουν το φθινόπωρο, η καμπή είναι και πάλι εξαιρετικά κρίσιμη, το θέμα να με κρούζει αλλά να φοβάμαι να ξαναπληγωθώ, σαν κάποιος που ερωτεύτηκε. Αφού διαβάζω στην εφημερίδα τις δηλώσεις του κάθε Ομήρου και νεκατσιώ. Βαρέθηκα τους γελοίους που κατάφεραν να επιπλεύσουν στην πολιτική κάνοντας όλα τα άλλα σκατά. "Δεν ξεχνώ" προστάζουν. "Δεν μας χέζεται, λέω 'γω;" θ’ απαντώ. Ο φίλος καταλαβαίνει ότι είμαι αλλού, με ρωτά, αλλά πού να του λέω, πού να καταλάβει, μεγάλωσε στο εξωτερικό. "Τίποτε," του λέω, "θυμήθηκα ένα τραγούδι του Jeff Buckley που πάει με τον Σεπτέμβρη." Ησυχία. "Να σου το πω;"
Labels:
gay cyprus,
γκέι,
κυπριακό,
Λευκωσία,
Σαουθάφρικας,
Σεπτέμβρης
18. Σεξ στην Κύπρο ή Οι Τσούλες
1. Ο Τοιούτος το Σαββατοκυρίακο που πέρασε έφτασε σε νέα επίπεδα προστυχιάς κι έκανε πράματα απίστευτα, σχεδόν ακατανόμαστα ακόμα και για τον ίδιο, έστω κι αν θεωρεί τον εαυτό του σχετικά περιπετειώδη κι έμπειρο. Αλλά αυτή είναι μεγάλη ιστορία, rated R.
2. Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην κατ' οίκων εργασία της περασμένης εβδομάδας, ένιωσα να φουσκώνει: α) το αίσθημα περηφάνειας μου, και β) το παντελόνι μου. Κι εγώ που νόμιζα πως δεν γίνονται τέτοια πράματα στη νήσο των αγίων, or should I say, στη νήσο των αγρίων; Οι πλείστες από τις καλοκαιρινές σας περιπετειες είναι κι αυτές rated R, αλλά πολύ χάρηκα την ιστορία με την συλλογή των μαύρων πλαστικών ομοιομάτων και την άλλη με το beach party των κοριτσιών στην Πόλη Χρυσοχούς. Cyprus-hotboy που πήγες ξεβράκωτος στ' αγγούρια, γιόκκα μου, και μπράβο σου;
3. Οι τσούλες της Κύπρου, (άντρες, γυναίκες, λοάδ και οι "που τους άλλους") είναι αδικημένες. Σε μια σεξουαλικά καταπιεσμένη κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου όπου όλοι παντρεύονται - κάποιοι για να ανεξαρτητοποιηθούν και να του "διούν ν΄αφτέννει" (οι στρέιτ), κι άλλοι για να καλυφτούν αλλά πάλε να του "διούν ν' αφτέννει", στο ίντερνετ όμως (οι γκέι), - σ' αυτή την κοινωνία, λέγω, οι τσούλες λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητας. Ανιδιοτελώς, δεν κοιμούνται μόνο με άλλες τσούλες αλλά ενίοτε και με ασιημοθκιάρτιστους, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους αμισθί, ενώ εμπλουτίζουν την ζωή των υπολοίπων δείχνοντας έναν εναλλακτικό, χαρωπό, ελεύθερο τρόπο ζωής που δεν ενοχλεί κανένα εκτός από τους πουριτανούς, τους αγάμητους κι αυτούς χωρίς joie de vivre.
4. αν είσαι στρέιτ άντρας και γαμείς δεξιά κι αριστερά είσαι λεβέντης. Αν είσαι στρέιτ γυναίκα και κάνεις το ίδιο, είσαι πουτάνα. Αν είσαι γκέι άντρας ή γυναίκα, είσαι ανώμαλος/η. Αν είσαι στρέιτ και απολαμβάνεις διάφορες στάσεις και παιχνίδια στο σεξ, είσαι καλός γαμιάς. Αν είσαι γκέι άντρας, επιδίδεσαι σε παρά φύσιν συνουσία. Αν είσαι λεσβία είναι σαν μην υπάρχεις αφού δεν υπάρχει διύσδειση όπως την θέλουν. Άρα η μόνη κατά φύσιν και αποδεκτή σεξουαλική πράξη είναι για τη διαιώνιση του είδους. Άρα κομμένο το σεξ με προφύλαξη, κομμένες οι πίπες κι ο κώλος. Η εξουσία θέλει μια κοινωνία που λειτουργεί "ομαλά" χωρίς παρεκκλίσεις, φαντασία και απρόβλεπτες εξάρσεις, γι αυτό φοβάται τον πόθο και την έκφραση του ερωτισμού, ιδίως των μειονοτήτων όπως οι γυναίκες και οι γκέι.
5. Ο Τοιούτος σιέρεται αν καμιά φορά καταφέρνει να προκαλέσει λλίην έξαψη, λίγο ρίγος στο βρακί ή αναπροσαρμογές της σηκωμένης πουλλούς μέσα στο σώβρακο. Το θεωρεί προσωπικό κατ-όρθωμα σε μια χώρα σχετικά ανέραστη, αφάνταστη και συναισθηματικά υπανάπτυκτη. Η σωματική έξαψη είναι πράξη πολιτική επειδή μας υπενθυμίζει ότι ζούμε, ότι είμαστε ταπεινά όντα που πρέπει να υπακούσουμε, τελικά, στο ένστινκτο κι όχι σε νουθεσίες καθυπότσξης του πόθου. Την ίδια ώρα ο Τοιούτος αντιλαμβάνεται την κ… (τη δύσπεπτη λέξη που αρχίζει από "κ", έχει μέσα "β" και τελειώνει με την νότα μετά το σολ) σαν το πιο μεγάλο "fuck you" σ' όσα προσπαθούν να τον ξεκαβλώσουν.
6. Εργασία για την επόμενη φορά: Ποιός είπε "Δεν υπάρχουν ανήθικοι άνθρωποι, μόνο ανθρώποι με διαφορετική ηθική";
2. Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην κατ' οίκων εργασία της περασμένης εβδομάδας, ένιωσα να φουσκώνει: α) το αίσθημα περηφάνειας μου, και β) το παντελόνι μου. Κι εγώ που νόμιζα πως δεν γίνονται τέτοια πράματα στη νήσο των αγίων, or should I say, στη νήσο των αγρίων; Οι πλείστες από τις καλοκαιρινές σας περιπετειες είναι κι αυτές rated R, αλλά πολύ χάρηκα την ιστορία με την συλλογή των μαύρων πλαστικών ομοιομάτων και την άλλη με το beach party των κοριτσιών στην Πόλη Χρυσοχούς. Cyprus-hotboy που πήγες ξεβράκωτος στ' αγγούρια, γιόκκα μου, και μπράβο σου;
3. Οι τσούλες της Κύπρου, (άντρες, γυναίκες, λοάδ και οι "που τους άλλους") είναι αδικημένες. Σε μια σεξουαλικά καταπιεσμένη κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου όπου όλοι παντρεύονται - κάποιοι για να ανεξαρτητοποιηθούν και να του "διούν ν΄αφτέννει" (οι στρέιτ), κι άλλοι για να καλυφτούν αλλά πάλε να του "διούν ν' αφτέννει", στο ίντερνετ όμως (οι γκέι), - σ' αυτή την κοινωνία, λέγω, οι τσούλες λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητας. Ανιδιοτελώς, δεν κοιμούνται μόνο με άλλες τσούλες αλλά ενίοτε και με ασιημοθκιάρτιστους, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους αμισθί, ενώ εμπλουτίζουν την ζωή των υπολοίπων δείχνοντας έναν εναλλακτικό, χαρωπό, ελεύθερο τρόπο ζωής που δεν ενοχλεί κανένα εκτός από τους πουριτανούς, τους αγάμητους κι αυτούς χωρίς joie de vivre.
4. αν είσαι στρέιτ άντρας και γαμείς δεξιά κι αριστερά είσαι λεβέντης. Αν είσαι στρέιτ γυναίκα και κάνεις το ίδιο, είσαι πουτάνα. Αν είσαι γκέι άντρας ή γυναίκα, είσαι ανώμαλος/η. Αν είσαι στρέιτ και απολαμβάνεις διάφορες στάσεις και παιχνίδια στο σεξ, είσαι καλός γαμιάς. Αν είσαι γκέι άντρας, επιδίδεσαι σε παρά φύσιν συνουσία. Αν είσαι λεσβία είναι σαν μην υπάρχεις αφού δεν υπάρχει διύσδειση όπως την θέλουν. Άρα η μόνη κατά φύσιν και αποδεκτή σεξουαλική πράξη είναι για τη διαιώνιση του είδους. Άρα κομμένο το σεξ με προφύλαξη, κομμένες οι πίπες κι ο κώλος. Η εξουσία θέλει μια κοινωνία που λειτουργεί "ομαλά" χωρίς παρεκκλίσεις, φαντασία και απρόβλεπτες εξάρσεις, γι αυτό φοβάται τον πόθο και την έκφραση του ερωτισμού, ιδίως των μειονοτήτων όπως οι γυναίκες και οι γκέι.
5. Ο Τοιούτος σιέρεται αν καμιά φορά καταφέρνει να προκαλέσει λλίην έξαψη, λίγο ρίγος στο βρακί ή αναπροσαρμογές της σηκωμένης πουλλούς μέσα στο σώβρακο. Το θεωρεί προσωπικό κατ-όρθωμα σε μια χώρα σχετικά ανέραστη, αφάνταστη και συναισθηματικά υπανάπτυκτη. Η σωματική έξαψη είναι πράξη πολιτική επειδή μας υπενθυμίζει ότι ζούμε, ότι είμαστε ταπεινά όντα που πρέπει να υπακούσουμε, τελικά, στο ένστινκτο κι όχι σε νουθεσίες καθυπότσξης του πόθου. Την ίδια ώρα ο Τοιούτος αντιλαμβάνεται την κ… (τη δύσπεπτη λέξη που αρχίζει από "κ", έχει μέσα "β" και τελειώνει με την νότα μετά το σολ) σαν το πιο μεγάλο "fuck you" σ' όσα προσπαθούν να τον ξεκαβλώσουν.
6. Εργασία για την επόμενη φορά: Ποιός είπε "Δεν υπάρχουν ανήθικοι άνθρωποι, μόνο ανθρώποι με διαφορετική ηθική";
19. Μακένζι
Καθημερινή και πάμε Μακέντζι. Αρνιούμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε πια με άδεια. Εγώ, η φίλη απ’ το γραφείο και οι Ολλανδέζες λεσβίες φίλες της. Κατεβαίνουμε, απόγευμα, αλλάζουμε τυλιγμένοι στις πετσέτες μας, τρέχουμε στο νερό. Κολυμπούμε, γελούμε, λέμε ανέκδοτα, κάνουμε - τάχα - φιγούρες συγχρονισμένης κολύμβησης. Στις διακοπές τους οι Ολλανδέζες, με τις girl friends τους στην πατρίδα, να μιλούν γι αυτές με νοσταλγία, κι εμείς να λέμε, "τι κρίμα που δουλεύουν, την άλλη φορά να τις φέρετε." Τα συνηθισμένα.
Και μετά, το καλά εκπαιδευμένο βλέμμα μου τους βλέπει: 2 άντρες, 30-35, έρχονται προς το νερό. Του γυμναστηρίου, με μικρά μαγιώ, γεμάτοι κοιλιακούς και στήθος. Το θέαμα θα το εκτιμούσε ο καθείς, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο ενδιαφέρον στο αντρικό σώμα. Τους παρακολουθώ να περπατούν, και ώπα!, πιάνουν τα χέρια, έρχονται χέρι με χέρι προς το νερό. Είναι δυνατόν, στην Κύπρο, στο Μακέντζ… - ωχ! - ο ένας λέει κάτι στον άλλο, κι αυτός τον αγκαλιάζει τρυφερά απ' το λαιμό!
Μήπως είναι σειράες και τον ευχαριστεί που τον έφερε στη θάλασσα; Μήπως είναι συνάδελφοι και τον συγχαίρει για τα αποτελέσματά του στις εξετάσεις του charter; Μήπως είναι ποδοσφαιριστές και πανηγυρίζουν γιατί έβαλε γκολ στο ματς και το θυμήθηκε ο άλλος τώρα; Κι ενώ σκέφτομαι και λέω αυτές τις μαλακίες στις κοπελιές, αυτοί πλέον φιλιούνται όμορφα, αργά, πρώτα στο λαιμό, μετά χείλη με χείλη, όπως τα έργα, όπως στο εξωτερικό, τώρα και στη Σκάλα. Ένα ερωτευμένο γκέι ζευγάρι, απ' αυτά τα συγκλονιστικά ερωτευμένα όμως, που τους βλέπεις, χαίρεσαι, κατανοείς.
Προσπαθώ να το παίξω ψύχραιμος αλλά συγκινούμαι. Επειδή είναι ερωτευμένοι, επειδή είναι κούκλοι αξύριστοι και με κοντό μαλλάκι, επειδή είναι μαζί. Επίσης χαίρομαι που εκφράζουν τον έρωτά τους, που δεν κολώνουν, που δεν ακούν την μικρή φωνή της αυτοαστυνόμευσης μέσα τους που τους προτρέπει να προσέχουν. Μπορεί να μην την έχουν κιόλας. (Εγώ πάντως την έχω, τις πλείστες φορές την έχω χεσμένη αλλά μερικές φορές με καταφέρνει.) Ζηλεύω λίγο κιόλας την χαρά τους και την ελευθερία τους, την θέλω κι εγώ. Κοντεύουν, τους ακούμε: Κυπραίοι.
Συνεχίζουν αγκαλιασμένοι στο νερό πια. Περίμενα πιο υστερική συμπεριφορά από τους λουόμενους γύρω. Τουλάχιστον από το γεροντάκι που τους παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα, μετά που κουτουλούν κατά λάθος πάνω του. "Τί γίνετε εδώ" θα σκέφτεται, και μόλις καταλαβαίνει αφοπλίζεται: γιατί να σοκαριστεί ή να θυμώσει μπροστά στο πιο φυσιολογικό θέαμα, των δυο ερωτευμένων ανθρώπων;
Ούφφου, μου βγαίνει λίγο μελό. Θέλω να πω, επειδή ήταν ερωτευμένοι, η πιο φυσιολογική τους θέση ήταν ο ένας αγκαλιασμένος με τον άλλο απ' το λαιμό. Και γι αυτό κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν έριξε έστω και μια απαξιωτική ματιά. Ούτε ο γεροντάκος, ούτε οι κυρίες με τα ψάθινα, ούτε αυτοί που παίζαν ρακέτες, κανείς. Απλώς είχαν περιέργεια να δουν πώς φαίνονται δυο άτομα του ίδιου φύλου μαζί.
Ενθουσιάστηκα, περιττόν να σας πω, και σταματώ εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι μπορούν οι γκέι να ζήσουν ανοιχτά στην Κύπρο, ότι είναι απλώς ζήτημα συνήθειας και χρόνου.
ΥΓ: Το ένα αγόρι το αναγνώρισα. Πριν χρόνια, για καμιά εβδομάδα, κοιμόμασταν μαζί. Τι μικρή που είναι η Κύπρος!
Και μετά, το καλά εκπαιδευμένο βλέμμα μου τους βλέπει: 2 άντρες, 30-35, έρχονται προς το νερό. Του γυμναστηρίου, με μικρά μαγιώ, γεμάτοι κοιλιακούς και στήθος. Το θέαμα θα το εκτιμούσε ο καθείς, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο ενδιαφέρον στο αντρικό σώμα. Τους παρακολουθώ να περπατούν, και ώπα!, πιάνουν τα χέρια, έρχονται χέρι με χέρι προς το νερό. Είναι δυνατόν, στην Κύπρο, στο Μακέντζ… - ωχ! - ο ένας λέει κάτι στον άλλο, κι αυτός τον αγκαλιάζει τρυφερά απ' το λαιμό!
Μήπως είναι σειράες και τον ευχαριστεί που τον έφερε στη θάλασσα; Μήπως είναι συνάδελφοι και τον συγχαίρει για τα αποτελέσματά του στις εξετάσεις του charter; Μήπως είναι ποδοσφαιριστές και πανηγυρίζουν γιατί έβαλε γκολ στο ματς και το θυμήθηκε ο άλλος τώρα; Κι ενώ σκέφτομαι και λέω αυτές τις μαλακίες στις κοπελιές, αυτοί πλέον φιλιούνται όμορφα, αργά, πρώτα στο λαιμό, μετά χείλη με χείλη, όπως τα έργα, όπως στο εξωτερικό, τώρα και στη Σκάλα. Ένα ερωτευμένο γκέι ζευγάρι, απ' αυτά τα συγκλονιστικά ερωτευμένα όμως, που τους βλέπεις, χαίρεσαι, κατανοείς.
Προσπαθώ να το παίξω ψύχραιμος αλλά συγκινούμαι. Επειδή είναι ερωτευμένοι, επειδή είναι κούκλοι αξύριστοι και με κοντό μαλλάκι, επειδή είναι μαζί. Επίσης χαίρομαι που εκφράζουν τον έρωτά τους, που δεν κολώνουν, που δεν ακούν την μικρή φωνή της αυτοαστυνόμευσης μέσα τους που τους προτρέπει να προσέχουν. Μπορεί να μην την έχουν κιόλας. (Εγώ πάντως την έχω, τις πλείστες φορές την έχω χεσμένη αλλά μερικές φορές με καταφέρνει.) Ζηλεύω λίγο κιόλας την χαρά τους και την ελευθερία τους, την θέλω κι εγώ. Κοντεύουν, τους ακούμε: Κυπραίοι.
Συνεχίζουν αγκαλιασμένοι στο νερό πια. Περίμενα πιο υστερική συμπεριφορά από τους λουόμενους γύρω. Τουλάχιστον από το γεροντάκι που τους παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα, μετά που κουτουλούν κατά λάθος πάνω του. "Τί γίνετε εδώ" θα σκέφτεται, και μόλις καταλαβαίνει αφοπλίζεται: γιατί να σοκαριστεί ή να θυμώσει μπροστά στο πιο φυσιολογικό θέαμα, των δυο ερωτευμένων ανθρώπων;
Ούφφου, μου βγαίνει λίγο μελό. Θέλω να πω, επειδή ήταν ερωτευμένοι, η πιο φυσιολογική τους θέση ήταν ο ένας αγκαλιασμένος με τον άλλο απ' το λαιμό. Και γι αυτό κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν έριξε έστω και μια απαξιωτική ματιά. Ούτε ο γεροντάκος, ούτε οι κυρίες με τα ψάθινα, ούτε αυτοί που παίζαν ρακέτες, κανείς. Απλώς είχαν περιέργεια να δουν πώς φαίνονται δυο άτομα του ίδιου φύλου μαζί.
Ενθουσιάστηκα, περιττόν να σας πω, και σταματώ εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι μπορούν οι γκέι να ζήσουν ανοιχτά στην Κύπρο, ότι είναι απλώς ζήτημα συνήθειας και χρόνου.
ΥΓ: Το ένα αγόρι το αναγνώρισα. Πριν χρόνια, για καμιά εβδομάδα, κοιμόμασταν μαζί. Τι μικρή που είναι η Κύπρος!
17. Πυρά τζι εγώ γυρέφκουμε
Σκροφίτσες μου γειά σας. Επεράσαμεν καλά; Εγώ πάντως πέρασα πολλά καλά και μετά απ' την ξεπέτα για πέταμα της περασμένης φοράς αποφάσισα, ηρωικώς, να μην κρεμάσω το βρακούδιν, δηλαδή να μην αποσυρθω απ' την ενεργόν (εντάξει, ενεργο-παθητικόν) δράση. Έτσι στις παραλίες που πήγα, τις μακρινές και τις κοντινές, έκανα διάφορες γνωριμίες κι κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
Γουστάρω το καλοκάιρι. Γουστάρω να οδηγώ μεταμεσονύχτια προς Λεμεσό με το φεγγάρι, για να βρεθώ με τον γκόμενο τον ξανθό που μπορεί να φαίνεται αθώος αλλά κατά βάθος είναι μια τσούλα. Γουστάρω τις τσούλες.
Επίσης αρέσκει μου να οδηγώ μεταμεσονύχτια το Σαββατοκυρίακο για να πάω στο club στη Λάρνακα με μόνο στόχο να κάμω πελλάρες και να περάσω καλά, όχι για να δειχτώ ή να φκάλω γκόμενο. Αρέσκει μου όταν πίνω το κοκτέιλ μου και βάζει το Alejandro, να τρέχω να χορέψω στην πίστα και από τον ενθουσιασμό μου να τα σιωνώννω πάνω στο παντελονάκι μου το καλό, αλλά να μεν με κόφτει. Αρέσκει μου να μεινίσκω στο club ως το τέλος που φωνάζουν ούλλοι στον dj να παίξει τζι άλλο, να βάλει καμιά Madonna, καμιάν Κylie πιλέ μου. Αρέσκει μου που, έξω που το club πλέον, ούλλοι τζι ούλλες κάμνουν τις τελευταίες απόπειρες να μην φύουν μόνοι τους, τζιαι μιτσοκαμμούν, γελούν λαχανιασμένοι τζι ιδρωμένοι που τον χορό τζιαι την υγρασία. Αρέσκει μου που ούλλοι τζείνοι πηαίνουν στον gay φούρνο για να τσιμπησουν κάτι τζιαι πρέπει να περιμένεις 10 λεπτά για να πληρώσεις την λουκανικόπιττά σου, αλλά δεν σε κόφτει γιατί στην ουρά πιάνεις κουβέντα με τις νεαρές λεσβίες που φιλιούνταν πριν στο club.
Αρέσκει μου όταν στέλνω sms σε άντρες για να κανονίσω φάση να γράφω "let's play." Τζιαι μετά καυλώνω όταν τους μιλώ στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες τζι η αντρική φωνή να μου λαλεί "μετά τα φώτα θα πάεις δεξιά…" Αρέσκει μου να κάμνω φάση με χαρούμενα παιδιά, με πελλούς, με πελλές, με άντρες που λατρεύουν τους άντρες, με άντρες που χαμογελούν.
Αρέσκει μου να γνωρίζω κάποιον σε blind date τζιαι να 'ν ντροπαλός, ή να τρέμουν λλίον τα σιέρκα μου που την ταραχή. Αρέσκει μου το νερό που μου προσφέρει ο μιτσής μόλις πάω σπίτι του. Αρέσκει μου να μου λαλούν "ένα λεπτό περιμένεις να κάμω ντους;" τζιαι να λαλώ, "ούτε να το σκέφτεσαι, θα κάμουμε μαζί."
Πελλανίσκω να κάμνω ντους με αγόρια. Πελλανίσκω όμως. Να λιώνει το σαπούνι στα χέρια μου.
Αρέσκει μου να γελώ την ώρα που κάμνω σεξ, τελικά να μην με ενδιαφέρει η πράξη (ή οι πράξεις) καθ' εαυτές, να λαλώ κατ' αύτης στα κυπριακά "εννά χύσω", τζιαι να ππέφτω πίσω στο μαξιλάρι χωρίς ανάσα, με την έξαψή μου υπερασπισμένη.
Τέλος, λατρεύω τους gay που λατρεύουν το αντρικό σώμα και τις λεσβίες που θέλουν γεναίτζες αμετανόητα κι ειλικρινά, χωρίς συστολή, αμφιβολίες και regrets. Λατρεύω τις τραβεστί τις τελειωμένες αλλά τζιαι τις τζινούρκες, τους/τις τρανς, και τις νταλικιέρισσες, τις λούλλες, τζιείνους που δεν μπορούν -τζιαι δεν θέλουν - να "χωστούν". Θαυμάζω το θάρρος τους να δεχτούν πανηγυρικά αυτό που είναι. Τζιαι στα δικά μας.
Κατ' οίκον εργασία: 'Ενα email στον Τοιούτο με τις καλοκαιρινές σας περιπέτειες με πάσαν λεπτομέρειαν, τσούλες. x
Γουστάρω το καλοκάιρι. Γουστάρω να οδηγώ μεταμεσονύχτια προς Λεμεσό με το φεγγάρι, για να βρεθώ με τον γκόμενο τον ξανθό που μπορεί να φαίνεται αθώος αλλά κατά βάθος είναι μια τσούλα. Γουστάρω τις τσούλες.
Επίσης αρέσκει μου να οδηγώ μεταμεσονύχτια το Σαββατοκυρίακο για να πάω στο club στη Λάρνακα με μόνο στόχο να κάμω πελλάρες και να περάσω καλά, όχι για να δειχτώ ή να φκάλω γκόμενο. Αρέσκει μου όταν πίνω το κοκτέιλ μου και βάζει το Alejandro, να τρέχω να χορέψω στην πίστα και από τον ενθουσιασμό μου να τα σιωνώννω πάνω στο παντελονάκι μου το καλό, αλλά να μεν με κόφτει. Αρέσκει μου να μεινίσκω στο club ως το τέλος που φωνάζουν ούλλοι στον dj να παίξει τζι άλλο, να βάλει καμιά Madonna, καμιάν Κylie πιλέ μου. Αρέσκει μου που, έξω που το club πλέον, ούλλοι τζι ούλλες κάμνουν τις τελευταίες απόπειρες να μην φύουν μόνοι τους, τζιαι μιτσοκαμμούν, γελούν λαχανιασμένοι τζι ιδρωμένοι που τον χορό τζιαι την υγρασία. Αρέσκει μου που ούλλοι τζείνοι πηαίνουν στον gay φούρνο για να τσιμπησουν κάτι τζιαι πρέπει να περιμένεις 10 λεπτά για να πληρώσεις την λουκανικόπιττά σου, αλλά δεν σε κόφτει γιατί στην ουρά πιάνεις κουβέντα με τις νεαρές λεσβίες που φιλιούνταν πριν στο club.
Αρέσκει μου όταν στέλνω sms σε άντρες για να κανονίσω φάση να γράφω "let's play." Τζιαι μετά καυλώνω όταν τους μιλώ στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες τζι η αντρική φωνή να μου λαλεί "μετά τα φώτα θα πάεις δεξιά…" Αρέσκει μου να κάμνω φάση με χαρούμενα παιδιά, με πελλούς, με πελλές, με άντρες που λατρεύουν τους άντρες, με άντρες που χαμογελούν.
Αρέσκει μου να γνωρίζω κάποιον σε blind date τζιαι να 'ν ντροπαλός, ή να τρέμουν λλίον τα σιέρκα μου που την ταραχή. Αρέσκει μου το νερό που μου προσφέρει ο μιτσής μόλις πάω σπίτι του. Αρέσκει μου να μου λαλούν "ένα λεπτό περιμένεις να κάμω ντους;" τζιαι να λαλώ, "ούτε να το σκέφτεσαι, θα κάμουμε μαζί."
Πελλανίσκω να κάμνω ντους με αγόρια. Πελλανίσκω όμως. Να λιώνει το σαπούνι στα χέρια μου.
Αρέσκει μου να γελώ την ώρα που κάμνω σεξ, τελικά να μην με ενδιαφέρει η πράξη (ή οι πράξεις) καθ' εαυτές, να λαλώ κατ' αύτης στα κυπριακά "εννά χύσω", τζιαι να ππέφτω πίσω στο μαξιλάρι χωρίς ανάσα, με την έξαψή μου υπερασπισμένη.
Τέλος, λατρεύω τους gay που λατρεύουν το αντρικό σώμα και τις λεσβίες που θέλουν γεναίτζες αμετανόητα κι ειλικρινά, χωρίς συστολή, αμφιβολίες και regrets. Λατρεύω τις τραβεστί τις τελειωμένες αλλά τζιαι τις τζινούρκες, τους/τις τρανς, και τις νταλικιέρισσες, τις λούλλες, τζιείνους που δεν μπορούν -τζιαι δεν θέλουν - να "χωστούν". Θαυμάζω το θάρρος τους να δεχτούν πανηγυρικά αυτό που είναι. Τζιαι στα δικά μας.
Κατ' οίκον εργασία: 'Ενα email στον Τοιούτο με τις καλοκαιρινές σας περιπέτειες με πάσαν λεπτομέρειαν, τσούλες. x
15. Το Beach Party
Τί ωραία που τα' νε.
Το φεγγάρι γεμάτο, οι παγωνιέρες το ίδιο, η θάλασσα τσακρί, οι μπύρες το ίδιο. Η παρέα μου έτοιμη για όλα, το ίδιο και οι άλλοι 250-300 γκέι, λεσβίες και οι φίλοι τους.
Ο εστιάτορας, αναμφίβολα χαρούμενος για την απρόσμενη πελατεία, ρωτούσε τάχα αδιάφορα αλλά ερευνητικά "Πόθθεν ήρτετε;" φυσικά μάλλον σκεφτόταν, "μα έσιει τόσους, που ήταν χωσμένοι τόσον τζιαιρόν;" Μy feelings exactly. λίγη φοβία προς το άγνωστο είχε να την ξεπεράσει ο άνθρωπος, μια διαδικασία προσαρμογής επιβαλλόταν, δεν τον αδικώ, που ξαφνικά η λαϊκιά ψαροταβέρνα του έγινε στέκι λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών, διαφυλικών, συγγενών και τέκνων. Αλλά αυτός κι η οικογένειά του, 2-3 γενεές της οποίας καθόταν σύσσωμη στην πάνω πέργολα, κατάλαβαν ότι οι λεσβίες και οι γκέι μοιάζουν όπως όλους τους άλλους, κάμνουν τις ίδιες πελλάρες, πίνουν τις ίδιες μπύρες, ακούν την ίδια μουσική, με την διαφορά ότι μπορεί να τα κάνουν όλα λίγο πιο fabulously. Α, και ερωτεύονται και φιλούν άτομα του ίδιου φύλου. Είμαι σίγουρος ότι αυτός, ή άλλος εστιάτορας δεν θα αρνηθεί να ξαναπουλήσει 1-2 ψυγεία ποτά, έστω και σε λοάδ άτομα. (Πάντως να μου το θυμηθείται, σε λίγα χρόνια τα μαγαζιά κι οι επιχειρήσεις θα shίζουνται να μπουν σε λίστες gay friendly υποστατικών, γιατί θα δουν ότι οι λοάδ έχουν και ξοδεύουν. Αποδοχή μέσω του ροζ ευρώ, αλλά έστω κι έτσι.)
Τελικά οι bears, οι συμπαθείς τριχωτοί και ευτραφείς αρκούδοι είναι παντού, ένα φαινόμενο που συναντάς σ' όλες τις χώρες. Θέλω να τους αφιερώσω το επόμενο τραγούδι επειδή ενώ οι πλήστοι άλλοι προσέχουμε τί θα φαμε και τί θα φορέσουμε, αυτοί φαίνεται να τα 'χουν ξεπεράσει όλα αυτά κι απλώς περνούν καλά, ακομπλεξάριστα και όμορφα, και είναι πάντα έτοιμοι να σε δεχτούν στην παρέα τους. Άσε που ο ένας ο bear cub, το αρκουδάκι, ήταν και αρκετά γκόμενος, τολμώ ν' αναφέρω.
Ένα σφηνάκι θέλω να κεράσω στην femme dyke με το τάγκα και στον νεαρό yogi/πεταλουδίτσα που έστησαν ολόκληρες χορογραφίες μπροστά στην κάμερα πάνω στην άμμο, και μέσα στο νερό, ένα ωραίο camp στοιχείο, για να μην ξεχνιόμαστε, έστω κι αν εγίναν ολόπυλοι.
Εύσημη μνεία απονέμεται στο παιδί που κρατούσε την rainbow flag και χόρευε, στην κορού που εβάσταν μια σφυρίχτρα έστω τζι αν μας εκούφανε, και στο ευσυνείδητο παιδί που μοίραζε προφυλακτικά. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τον απίστευτα χοτ μπαρμαν τον σκαλιώτη που την έχει τόση (λένε) που κερνούσε μπύρες και glow sticks.
Εντυπωσιάστηκα που κατέβηκαν τόσοι πολλοί στο πάρτυ, πράμα που σημαίνει ότι όλοι χρειαζόμασταν ένα κοινωνικό συμβάν. Χάρηκα που ήρθαν πολλές λεσβίες και πολλοί γκέι, πολλοί φίλοι τους, όλων των ηλικιών και καταγωγών, απ' όλες τις πόλεις και από πολλές χώρες. Χάρηκα επίσης γιατί πολλοί συζήτησαν, γνωρίστηκαν, άλλοι γνωρίστηκαν σαρκικώς, κι άλλοι ερωτεύθηκαν.
Α, είδα και τον πρώην, χαιρετιστήκαμε γλυκά κι ο καθένας με την παρέα του (τί σου είναι οι σχέσεις, ε; να είσαι με κάποιον και να νοιώθεις τόσο οικεία, και λίγο μετά να το έχεις ξεπεράσει εντελώς). Έδωσα και συνέχεια σ' ένα νέο φλερτ που παίζει τελευταία, για να δούμε.
Περάσαμε πολύ ωραία.
Το φεγγάρι γεμάτο, οι παγωνιέρες το ίδιο, η θάλασσα τσακρί, οι μπύρες το ίδιο. Η παρέα μου έτοιμη για όλα, το ίδιο και οι άλλοι 250-300 γκέι, λεσβίες και οι φίλοι τους.
Ο εστιάτορας, αναμφίβολα χαρούμενος για την απρόσμενη πελατεία, ρωτούσε τάχα αδιάφορα αλλά ερευνητικά "Πόθθεν ήρτετε;" φυσικά μάλλον σκεφτόταν, "μα έσιει τόσους, που ήταν χωσμένοι τόσον τζιαιρόν;" Μy feelings exactly. λίγη φοβία προς το άγνωστο είχε να την ξεπεράσει ο άνθρωπος, μια διαδικασία προσαρμογής επιβαλλόταν, δεν τον αδικώ, που ξαφνικά η λαϊκιά ψαροταβέρνα του έγινε στέκι λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών, διαφυλικών, συγγενών και τέκνων. Αλλά αυτός κι η οικογένειά του, 2-3 γενεές της οποίας καθόταν σύσσωμη στην πάνω πέργολα, κατάλαβαν ότι οι λεσβίες και οι γκέι μοιάζουν όπως όλους τους άλλους, κάμνουν τις ίδιες πελλάρες, πίνουν τις ίδιες μπύρες, ακούν την ίδια μουσική, με την διαφορά ότι μπορεί να τα κάνουν όλα λίγο πιο fabulously. Α, και ερωτεύονται και φιλούν άτομα του ίδιου φύλου. Είμαι σίγουρος ότι αυτός, ή άλλος εστιάτορας δεν θα αρνηθεί να ξαναπουλήσει 1-2 ψυγεία ποτά, έστω και σε λοάδ άτομα. (Πάντως να μου το θυμηθείται, σε λίγα χρόνια τα μαγαζιά κι οι επιχειρήσεις θα shίζουνται να μπουν σε λίστες gay friendly υποστατικών, γιατί θα δουν ότι οι λοάδ έχουν και ξοδεύουν. Αποδοχή μέσω του ροζ ευρώ, αλλά έστω κι έτσι.)
Τελικά οι bears, οι συμπαθείς τριχωτοί και ευτραφείς αρκούδοι είναι παντού, ένα φαινόμενο που συναντάς σ' όλες τις χώρες. Θέλω να τους αφιερώσω το επόμενο τραγούδι επειδή ενώ οι πλήστοι άλλοι προσέχουμε τί θα φαμε και τί θα φορέσουμε, αυτοί φαίνεται να τα 'χουν ξεπεράσει όλα αυτά κι απλώς περνούν καλά, ακομπλεξάριστα και όμορφα, και είναι πάντα έτοιμοι να σε δεχτούν στην παρέα τους. Άσε που ο ένας ο bear cub, το αρκουδάκι, ήταν και αρκετά γκόμενος, τολμώ ν' αναφέρω.
Ένα σφηνάκι θέλω να κεράσω στην femme dyke με το τάγκα και στον νεαρό yogi/πεταλουδίτσα που έστησαν ολόκληρες χορογραφίες μπροστά στην κάμερα πάνω στην άμμο, και μέσα στο νερό, ένα ωραίο camp στοιχείο, για να μην ξεχνιόμαστε, έστω κι αν εγίναν ολόπυλοι.
Εύσημη μνεία απονέμεται στο παιδί που κρατούσε την rainbow flag και χόρευε, στην κορού που εβάσταν μια σφυρίχτρα έστω τζι αν μας εκούφανε, και στο ευσυνείδητο παιδί που μοίραζε προφυλακτικά. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τον απίστευτα χοτ μπαρμαν τον σκαλιώτη που την έχει τόση (λένε) που κερνούσε μπύρες και glow sticks.
Εντυπωσιάστηκα που κατέβηκαν τόσοι πολλοί στο πάρτυ, πράμα που σημαίνει ότι όλοι χρειαζόμασταν ένα κοινωνικό συμβάν. Χάρηκα που ήρθαν πολλές λεσβίες και πολλοί γκέι, πολλοί φίλοι τους, όλων των ηλικιών και καταγωγών, απ' όλες τις πόλεις και από πολλές χώρες. Χάρηκα επίσης γιατί πολλοί συζήτησαν, γνωρίστηκαν, άλλοι γνωρίστηκαν σαρκικώς, κι άλλοι ερωτεύθηκαν.
Α, είδα και τον πρώην, χαιρετιστήκαμε γλυκά κι ο καθένας με την παρέα του (τί σου είναι οι σχέσεις, ε; να είσαι με κάποιον και να νοιώθεις τόσο οικεία, και λίγο μετά να το έχεις ξεπεράσει εντελώς). Έδωσα και συνέχεια σ' ένα νέο φλερτ που παίζει τελευταία, για να δούμε.
Περάσαμε πολύ ωραία.
16. Πίπα για πέταμα
Έπρεπε να το καταλάβω από το πόσο εύκολα με κάλεσε σπίτι του. Κι εγώ ο βλάκας είπα, "αχ τι ωράια, ένας γκέι αποφασιστικός, έτοιμος για όλα." Τι το ήθελα να πάω. Με το που τον είδα ψιλιάστηκα. Με το που είδα τη διακόσμηση του σπιτιού του επιβεβαιώθηκα. Αλλά αντί να πω "ευχαριστώ" και να φύγω, ενδεχομένως να εξηγήσω ότι δεν νοιώθω την πολυπόθητη χημεία, είπα, “μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα.” Έκατσα. Μετά δεν θυμάμαι γιατί, αλλά άνοιξε ένα άλμπουμ και μου έδειχνε φωτογραφίες του '90 από ερασιτεχνικές παραστάσεις που είχε λάβει μέρος. Το πράμα πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο, μας έπεσε και καλλιτέχνης. Το άλλο που με νευριάσε ήταν ότι έγραφε ότι ήταν 30 χρόνων, όταν τον ρώτησα επί τόπου μου είπε 33, αλλά τα 35 δεν τα ξανάβλεπε. Και δεν με πολλοενδιαφέρει, αλλά πες την αλήθεια ρε γαμώτο, εξ' άλλου γουστάρω τους ώριμους.
Ως τώρα ήμουν 3 φορές στο τσακ να σηκωστώ να φύγω, αλλά μετά λέω, “κάτσε, δωστου μια ευκαιρία.” Και την δίνω. “Πάμε μέσα;” λέει. “Και δεν πάμε,” απαντώ χωρίς να το καλοσκεφτώ. Αφού είμαι ήδη σπίτι του, είναι κι αργά - που να γυρέφκω άλλον τέτοια ώρα - ας δούμε αν μπορώ τουλάχιστον να διεκπεραιώσω τη δουλειά. Πάω για κατούρημα, και μετά στο δωμάτιο. Ενώ κλείνει τα φώτα, θέλει να κλείσει και την πόρτα. Κι εμένα μ΄αρέσει ρομαντικά, αλλά θέλω να παίρνω και μάτι. Βγάζω τα ρούχα πάνω στον άππαρον του σιδερώματος, γδύνεται κι αυτός για να προσθέσω ακόμα ένα πράγμα στον κατάλογο των απογοητεύσεών μου απόψε.
(Και επίσης η φώτο που μου έστειλε δεν ήταν πρόσφατη κι είχαν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 σινιά κατεϊφι.) Πέρνω άλλη μια ανάσα, θυμάμαι ποιός είναι ο σκοπός ανά χείραν, τον σπλαχνίζομαι και λέω “οκ, του αρέσουν τα γλυκά, και δεν έχει ώρα για γυμναστήριο, ηρέμησε, ας το πάρει το ποτάμι.” Αλλά μετά ήρθε το φιλί - φιάσκο.
Αν μου έκαναν φιλί της ζωής επειδή πνιγόμουν στον ίδιο μου τον εμετό, θα το έκαναν με περισότερη χάρη. Αν πιανόταν το δέρμα μου στον απορροφητήρα της πισίνας και έφκαινεν κομμάτι, θα ένιωθα λιγότερη απορρόφηση και παραπάνω απόλαυση παρά απ’ αυτό το φιλί.
Πλέον τα πράματα είναι τραγικά, το φιλί είναι βασικό. Μήπως ο άγνωστος θα εξυλεωθεί με την πεολειξία που θέλει να μου κάνει;
"Καλά," θα μου πεις, "μια πεολειξία πόσο κακή μπορεί να είναι;" κι όμως, φίλε μου, κι όμως… Η απλή συνταγή - γλώσσσα ναι, χείλη ναι, δόντια όχι, gag reflex όχι - του είναι άπιαστη. Μα τι στα σκατά, αν οι πίπες του είναι ενδεικτικές του θεάτρου που έπαιζε, ευτυχώς που δεν παράτησε την δουλεία του.
Στο τέλος, για να μην μείνω χωρίς πετσούα και αφού ήθελα shού τζιαι καλά να τελειώσω, έκανα την καρδιά μου πέτρα, του έδωσα κάποιες εποικοδομητικές εισηγήσεις, και κατάφερα να φέρω εις πέρας το θεάρεστον μου έργον.
Και τώρα η πουλλού μου έχει ψυχικά τραύματα, αλλά καλά να πάθω: δεν ένιωθα χημεία αλλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να τελειώσω. Τέττε, αχχά, Τοιούτε. Αλλά καλά, εντάξει (enter Ευριδίκη "'Ανθρωπος κι εγώ απόψε θα φωνάξω…") άλλη φορά σε παρόμοια περίπτωση χωρίς χημεία θα εμπιστέυομαι το ένστινκτό μου τζιαι θα φέυκω. (Νομίζω.)
Τζι ύστερα ήρταν οι ζίζιροι. Σας αφήνω, πιάνω και ρεπώ, τα λέμε τέλος Αυγούστου. Καλές διακοπές, σκρόφες, φιλιά.
Ως τώρα ήμουν 3 φορές στο τσακ να σηκωστώ να φύγω, αλλά μετά λέω, “κάτσε, δωστου μια ευκαιρία.” Και την δίνω. “Πάμε μέσα;” λέει. “Και δεν πάμε,” απαντώ χωρίς να το καλοσκεφτώ. Αφού είμαι ήδη σπίτι του, είναι κι αργά - που να γυρέφκω άλλον τέτοια ώρα - ας δούμε αν μπορώ τουλάχιστον να διεκπεραιώσω τη δουλειά. Πάω για κατούρημα, και μετά στο δωμάτιο. Ενώ κλείνει τα φώτα, θέλει να κλείσει και την πόρτα. Κι εμένα μ΄αρέσει ρομαντικά, αλλά θέλω να παίρνω και μάτι. Βγάζω τα ρούχα πάνω στον άππαρον του σιδερώματος, γδύνεται κι αυτός για να προσθέσω ακόμα ένα πράγμα στον κατάλογο των απογοητεύσεών μου απόψε.
(Και επίσης η φώτο που μου έστειλε δεν ήταν πρόσφατη κι είχαν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 σινιά κατεϊφι.) Πέρνω άλλη μια ανάσα, θυμάμαι ποιός είναι ο σκοπός ανά χείραν, τον σπλαχνίζομαι και λέω “οκ, του αρέσουν τα γλυκά, και δεν έχει ώρα για γυμναστήριο, ηρέμησε, ας το πάρει το ποτάμι.” Αλλά μετά ήρθε το φιλί - φιάσκο.
Αν μου έκαναν φιλί της ζωής επειδή πνιγόμουν στον ίδιο μου τον εμετό, θα το έκαναν με περισότερη χάρη. Αν πιανόταν το δέρμα μου στον απορροφητήρα της πισίνας και έφκαινεν κομμάτι, θα ένιωθα λιγότερη απορρόφηση και παραπάνω απόλαυση παρά απ’ αυτό το φιλί.
Πλέον τα πράματα είναι τραγικά, το φιλί είναι βασικό. Μήπως ο άγνωστος θα εξυλεωθεί με την πεολειξία που θέλει να μου κάνει;
"Καλά," θα μου πεις, "μια πεολειξία πόσο κακή μπορεί να είναι;" κι όμως, φίλε μου, κι όμως… Η απλή συνταγή - γλώσσσα ναι, χείλη ναι, δόντια όχι, gag reflex όχι - του είναι άπιαστη. Μα τι στα σκατά, αν οι πίπες του είναι ενδεικτικές του θεάτρου που έπαιζε, ευτυχώς που δεν παράτησε την δουλεία του.
Στο τέλος, για να μην μείνω χωρίς πετσούα και αφού ήθελα shού τζιαι καλά να τελειώσω, έκανα την καρδιά μου πέτρα, του έδωσα κάποιες εποικοδομητικές εισηγήσεις, και κατάφερα να φέρω εις πέρας το θεάρεστον μου έργον.
Και τώρα η πουλλού μου έχει ψυχικά τραύματα, αλλά καλά να πάθω: δεν ένιωθα χημεία αλλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να τελειώσω. Τέττε, αχχά, Τοιούτε. Αλλά καλά, εντάξει (enter Ευριδίκη "'Ανθρωπος κι εγώ απόψε θα φωνάξω…") άλλη φορά σε παρόμοια περίπτωση χωρίς χημεία θα εμπιστέυομαι το ένστινκτό μου τζιαι θα φέυκω. (Νομίζω.)
Τζι ύστερα ήρταν οι ζίζιροι. Σας αφήνω, πιάνω και ρεπώ, τα λέμε τέλος Αυγούστου. Καλές διακοπές, σκρόφες, φιλιά.
14. Στρινιασμένος
Το καλοτζαίριν προκαλεί ανησυχητικά φαινόμενα, πχ, την διεστραμμένη ιδέα να πιάσεις τηλέφωνο τον πρώην σου για να του προτείνεις να γίνεται φακ μπαντις, αλλά μετά σκέφτεσαι ότι πρέπει να υποστείς τουλάχιστον ένα καφέ μαζί του τζιαι τη συνεχή μουρμούρα, άσε που μπορεί να νομίζει ότι τον θέλεις πάλε, τζιαι έρκεσαι στα λογικά σου.
Μετά, επειδή είπε σου ένας συμφοιτητής σου που δουλεύκει στην αμερικανική πρεσβεία ότι ήρτεν πολεμικό πλοίο του 7ου στόλου, σκέφτεσαι να πάεις στο λιμάνι για να φκάλεις γκόμενο ναύτη, ποιός, εσύ, ο ειρινιστής, ο παsh κατήγορος του ιμπεριαλισμού. Τζιαι μετά σκέφτεσαι ότι θα φορούν τις στολούες τους τις άσπρες τις στενές τα ναυτούθκια τα 19χρονα (που αλκοόλ δεν δικαιούνται να πιούν ως τα 21 στην Αμέρικα αλλά να βαστούν όπλον τζιαι να σκοτώνουν μπορούν) θα στέκουνται σειρά, θα ποθαυμάζεις, θα λαλείς “όχι, δεν κάνει, είναι νεανίσκοι” τζιαι μετά θα πάεις σπίτι σου, μόνος σου, με μια στύση συντροφιά, γιατί τα ναυτούθκια εν υπηρεσία τζιαι δεν θα σου καϊλίσουν, τι θα πεί ο τζύρης τους στο Γουαϊόμινγκ εξ’ άλλου, άσε που βαρκέσε να τους ψήνεις τζιαι δεν θα παρακαλάς.
Τελικά καταλήγεις να μινίσκεις στο ππισί, να γυρεύκεσε στο ίντερνετ. Πάντως με την κάθοδο των φοιτητών καταγράφονται ρεκόρ αντρών που γυρεύκουνται όπως τζιαι συ. Όμως πολλά αντικαβλωτικό το ίντερνετ τελικά. Ενώ μιλάς με τον έναν κοιτάζεις τζιαι γι άλλους, σίουρα πράματα. Μιλάς στο MSN (που το βαρκέσε), τζιαι για να γίνει κουβέντα ρωτάς τον ίντα δουλειά κάμνει τζιαι λαλεί σου “τί σε κόφτει, ίσια τζιείνο εννά κάμει τη διαφορά;” “Αμμεϊρεφκε” θέλεις ν’ απαντήσεις. Έσιει κάμποσους που τους τζυνιάς αλλά δεν σου κάθουνται, τζυνιούσσε άλλοι τζι εσένα αλλά εν τους κάθεσαι ούτε εσύ, βασικά γιατί η επιθυμία έσιει να κάμει με τζείνο που δεν έσιεις ή δεν μπορείς να έσιεις.
Πάντως όσον κάμνω internet dating τόσο πιο ελκυστικά γίνονται τα όψιονς του έσκορτ ή του πάρκου. Τουλάχιστον τζιαμέ οι προθέσεις εν έντιμες τζι ειλικρινείς.
Βαρκούμε όταν κάποιος δεν παραδέχεται τα κόμπλεξ τζιαι τις ανασφάλειες του, για να μπορεί να τα δουλέψει τζιαι να μεν φκει τέλια πίκρης. Βαρκούμε την ετεροκανονική κοινωνία που διατάζει ότι οι σχέσεις πρέπει πε χαλί να προσομοιάζουν το γάμο, απορρίπτοντας τις μη-συμβατικές σχέσεις. Τζιαι βαρκούμε μιαν κοινωνία, ένα dating pool που διατάζει ότι για να είμαι αρεστός πρέπει να είμαι του γυμναστηρίου (που είμαι), να έχω σώμα άτριχον-γλύμμαν που το λέϊζερ (αρέσκουν μου οι τρίσιες), τζιαι να καπνίζω (έκοψα το).
Βαρκούμε, είμαι δύσπυρος, νεμαλιασμένος, όπως τον κάττο του δρόμου που γυρεύκεται, τζιαι θέλω τα λεφτά μου πίσω, η ζωή δεν είναι όπως μου την ετάξαν! Βασικά έδωκε μου τζι η πυρά, θέλω beach party, μάλλον σί γιου πόψε, ρε μωρά ;)
Κατ’ οίκων εργασία σήμερα δεν έσιει, ο Τοιούτος τα τακκώννει.
Μετά, επειδή είπε σου ένας συμφοιτητής σου που δουλεύκει στην αμερικανική πρεσβεία ότι ήρτεν πολεμικό πλοίο του 7ου στόλου, σκέφτεσαι να πάεις στο λιμάνι για να φκάλεις γκόμενο ναύτη, ποιός, εσύ, ο ειρινιστής, ο παsh κατήγορος του ιμπεριαλισμού. Τζιαι μετά σκέφτεσαι ότι θα φορούν τις στολούες τους τις άσπρες τις στενές τα ναυτούθκια τα 19χρονα (που αλκοόλ δεν δικαιούνται να πιούν ως τα 21 στην Αμέρικα αλλά να βαστούν όπλον τζιαι να σκοτώνουν μπορούν) θα στέκουνται σειρά, θα ποθαυμάζεις, θα λαλείς “όχι, δεν κάνει, είναι νεανίσκοι” τζιαι μετά θα πάεις σπίτι σου, μόνος σου, με μια στύση συντροφιά, γιατί τα ναυτούθκια εν υπηρεσία τζιαι δεν θα σου καϊλίσουν, τι θα πεί ο τζύρης τους στο Γουαϊόμινγκ εξ’ άλλου, άσε που βαρκέσε να τους ψήνεις τζιαι δεν θα παρακαλάς.
Τελικά καταλήγεις να μινίσκεις στο ππισί, να γυρεύκεσε στο ίντερνετ. Πάντως με την κάθοδο των φοιτητών καταγράφονται ρεκόρ αντρών που γυρεύκουνται όπως τζιαι συ. Όμως πολλά αντικαβλωτικό το ίντερνετ τελικά. Ενώ μιλάς με τον έναν κοιτάζεις τζιαι γι άλλους, σίουρα πράματα. Μιλάς στο MSN (που το βαρκέσε), τζιαι για να γίνει κουβέντα ρωτάς τον ίντα δουλειά κάμνει τζιαι λαλεί σου “τί σε κόφτει, ίσια τζιείνο εννά κάμει τη διαφορά;” “Αμμεϊρεφκε” θέλεις ν’ απαντήσεις. Έσιει κάμποσους που τους τζυνιάς αλλά δεν σου κάθουνται, τζυνιούσσε άλλοι τζι εσένα αλλά εν τους κάθεσαι ούτε εσύ, βασικά γιατί η επιθυμία έσιει να κάμει με τζείνο που δεν έσιεις ή δεν μπορείς να έσιεις.
Πάντως όσον κάμνω internet dating τόσο πιο ελκυστικά γίνονται τα όψιονς του έσκορτ ή του πάρκου. Τουλάχιστον τζιαμέ οι προθέσεις εν έντιμες τζι ειλικρινείς.
Βαρκούμε όταν κάποιος δεν παραδέχεται τα κόμπλεξ τζιαι τις ανασφάλειες του, για να μπορεί να τα δουλέψει τζιαι να μεν φκει τέλια πίκρης. Βαρκούμε την ετεροκανονική κοινωνία που διατάζει ότι οι σχέσεις πρέπει πε χαλί να προσομοιάζουν το γάμο, απορρίπτοντας τις μη-συμβατικές σχέσεις. Τζιαι βαρκούμε μιαν κοινωνία, ένα dating pool που διατάζει ότι για να είμαι αρεστός πρέπει να είμαι του γυμναστηρίου (που είμαι), να έχω σώμα άτριχον-γλύμμαν που το λέϊζερ (αρέσκουν μου οι τρίσιες), τζιαι να καπνίζω (έκοψα το).
Βαρκούμε, είμαι δύσπυρος, νεμαλιασμένος, όπως τον κάττο του δρόμου που γυρεύκεται, τζιαι θέλω τα λεφτά μου πίσω, η ζωή δεν είναι όπως μου την ετάξαν! Βασικά έδωκε μου τζι η πυρά, θέλω beach party, μάλλον σί γιου πόψε, ρε μωρά ;)
Κατ’ οίκων εργασία σήμερα δεν έσιει, ο Τοιούτος τα τακκώννει.
13. Ψήφισμα
Ο Τοιούτος:
Α. Επαναβεβαιώνοντας ότι εν γκέι, ότι ξέρει το, δέχετε το, εν εντάξει τζιαι κοντεύκει το στόχο του κάθε γκέι ή λοάδ* ατόμου (ελπίζει), δηλαδή την περηφάνεια, αν τζιαι ο στόχος μάλλον θα έπρεπε να ήταν να γινόταν το θέμα της σεξουαλικότητας τζιαι του κοινωνικού φύλου τόσο καθημερινό που να μην τον έκοφτεν,
Β. Σημειώνοντας ότι αν τζιαι κοινωνικός, μορφωμένος τζιαι good looking είναι μόνος του τις νύχτες του καλοτζαιρκού, τζιαι ουσιαστικά χωρίς εμφανή τζι αναγνωρίσημη κοινότητα για στήριξη τζιαι χάι χούι,
Γ. Αναγνωρίζοντας ότι ζει στην πιο αλλοφοβική χώρα της Ε.Ε., ότι δεν τον κανεί μόνον η επιβίωση, αλλά θέλει να περνά τζιαι καλά, τζιαι επίσης ότι το “κρύψε να περάσουμε” δεν το ανέχετε άλλον,
Δ. Υπενθυμίζοντας ότι φίλοι του εφάαν ξύλο τζιαι ξιτιμασιές επειδή εν γκέι, τζι επίσης ότι άλλοι (πρώην) φίλοι του εφουμίζουνταν πώς εδέραν τον “πούshτη” της γειτονιάς,
Ε. Σιαιρετόντας την πρόοδο που γίνεται τελευταία τουλάχιστον σε ότι αφορά τη συζήτηση των δικαιωμάτων τζιαι υποχρεώσεων των λοάδ ατόμων (ο Τοιούτος έσιει χρόνια που σαλαβατά, ήταν γκέι πριν γίνει της μόδας), αλλά επίσης
ΣΤ. Κατανοώντας ότι η συζήτηση πρέπει να επεκταθεί σε πιό βασικά ζητήματα σεβασμού, αξιοπρέπειας τζιαι αποδοχής, τζι όι μόνον στα νομικά ή πολιτειακά,
1. Συνεχίζει ακάθεκτως τον καθημερινόν αγώνα στη ζούγκλα του ίντερνετ για εξεύρεση χαρτωμένου, έστω τζιαι προσωρινού, σε σημείο που σκέφτετε να ξαναβάλει φωτογραφία προσώπου στη σελίδα του (παρόλον που τωρά που έσιει φωτογραφία του κορμιού του του θεϊκού επικοινωνούν παραπάνω λεβέντες μαζί του),
2. Συνεχίζει τις αγκωνιές για να “κάμει τόπο”, έστω τζιαι για τα μιτσία που οι άλλοι ούτε που τα σκέφτουνται, πχ, να βαστά σιερκές, έστω τζι αν λαλούσιν “ίντα μαλάκας/σιύλλα/προκλητικός ένει”,
3. Προτρέπει ούλλον τον δημοκρατικό τζιαι προοδευτικά σκεφτόμενο κόσμο, ετεροφυλόφιλο ή όι, να βοηθήσουν τους λοάδ τζιαι να τους κάμουν τζιαι τούτους λλίον τόπον μεσ’ τα σκατά που κολυμπούμεν ούλλοι,
4. Ζητά που τους φίλους του μη- πούshτηες, μη- queer, μη-λοάδ, να εξαλείψουν τη χρήση του όρου πούshτης** (ή άλλου απαξιωτικού όρου που διαιωνίζει στερεότυπα), γι αστείο, ή επειδή “έτσι εν η έκφραση” ή επειδή “έτσι λαλούν ούλλοι”, τζιαι να κατανοούν γιατί τον πιάνει η πελλάρα άμαν ακούει τες ξιτιμασιές τζιαι μετά τις δικαιολογίες,
5. Καλεί την κοινότητα των λοάδ ατόμων να φκεί που την αφάνεια, τα ερμάρκα τζιαι τις αρμαρόλλες, να πει την φαρματζερήν αλήθκειαν (γιατί ένα μερτικόν του φταιξίματος για την υποκρισίαν έχουμεν το), ματζελιόν τζι όποιον πάρει ο χάρος, “σ’ όποιον αρέσουμε” που λαλεί τζι η πασιά, άσε που τούτον θα βοηθήσει να δημιουργηθεί τζι η κοινότητα που της έσιει τόσον καμόν ο Τοιούτος,
6. Καλεί τα λοάδ άτομα να εντάξουν τζιαι τους ετεροφυλόφιλους στον αγώνα τούτον που τους αφορά άμεσα, όι μόνον επειδή ο αρφός τους, η μάνα τους ή η καττινιέρισά τους μπορεί να είναι λοάδ άτομα, αλλά επειδή τούντην ερωτική καταπίεση του “τί θα πεί ο κόσμος” νιώθουν την τζι οι ίδιοι, είναι σίουρος,
τζιαι 7., εκφράζει την υποστήριξή του προς την μκο Αccept.
Αυτά.
ΥΓ: Κατ’ οίκων εργασία: http://www.acceptcy.org" www.acceptcy.org
*λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί
**ο Τοιούτος δικαιούται, επειδή ένει!
Α. Επαναβεβαιώνοντας ότι εν γκέι, ότι ξέρει το, δέχετε το, εν εντάξει τζιαι κοντεύκει το στόχο του κάθε γκέι ή λοάδ* ατόμου (ελπίζει), δηλαδή την περηφάνεια, αν τζιαι ο στόχος μάλλον θα έπρεπε να ήταν να γινόταν το θέμα της σεξουαλικότητας τζιαι του κοινωνικού φύλου τόσο καθημερινό που να μην τον έκοφτεν,
Β. Σημειώνοντας ότι αν τζιαι κοινωνικός, μορφωμένος τζιαι good looking είναι μόνος του τις νύχτες του καλοτζαιρκού, τζιαι ουσιαστικά χωρίς εμφανή τζι αναγνωρίσημη κοινότητα για στήριξη τζιαι χάι χούι,
Γ. Αναγνωρίζοντας ότι ζει στην πιο αλλοφοβική χώρα της Ε.Ε., ότι δεν τον κανεί μόνον η επιβίωση, αλλά θέλει να περνά τζιαι καλά, τζιαι επίσης ότι το “κρύψε να περάσουμε” δεν το ανέχετε άλλον,
Δ. Υπενθυμίζοντας ότι φίλοι του εφάαν ξύλο τζιαι ξιτιμασιές επειδή εν γκέι, τζι επίσης ότι άλλοι (πρώην) φίλοι του εφουμίζουνταν πώς εδέραν τον “πούshτη” της γειτονιάς,
Ε. Σιαιρετόντας την πρόοδο που γίνεται τελευταία τουλάχιστον σε ότι αφορά τη συζήτηση των δικαιωμάτων τζιαι υποχρεώσεων των λοάδ ατόμων (ο Τοιούτος έσιει χρόνια που σαλαβατά, ήταν γκέι πριν γίνει της μόδας), αλλά επίσης
ΣΤ. Κατανοώντας ότι η συζήτηση πρέπει να επεκταθεί σε πιό βασικά ζητήματα σεβασμού, αξιοπρέπειας τζιαι αποδοχής, τζι όι μόνον στα νομικά ή πολιτειακά,
1. Συνεχίζει ακάθεκτως τον καθημερινόν αγώνα στη ζούγκλα του ίντερνετ για εξεύρεση χαρτωμένου, έστω τζιαι προσωρινού, σε σημείο που σκέφτετε να ξαναβάλει φωτογραφία προσώπου στη σελίδα του (παρόλον που τωρά που έσιει φωτογραφία του κορμιού του του θεϊκού επικοινωνούν παραπάνω λεβέντες μαζί του),
2. Συνεχίζει τις αγκωνιές για να “κάμει τόπο”, έστω τζιαι για τα μιτσία που οι άλλοι ούτε που τα σκέφτουνται, πχ, να βαστά σιερκές, έστω τζι αν λαλούσιν “ίντα μαλάκας/σιύλλα/προκλητικός ένει”,
3. Προτρέπει ούλλον τον δημοκρατικό τζιαι προοδευτικά σκεφτόμενο κόσμο, ετεροφυλόφιλο ή όι, να βοηθήσουν τους λοάδ τζιαι να τους κάμουν τζιαι τούτους λλίον τόπον μεσ’ τα σκατά που κολυμπούμεν ούλλοι,
4. Ζητά που τους φίλους του μη- πούshτηες, μη- queer, μη-λοάδ, να εξαλείψουν τη χρήση του όρου πούshτης** (ή άλλου απαξιωτικού όρου που διαιωνίζει στερεότυπα), γι αστείο, ή επειδή “έτσι εν η έκφραση” ή επειδή “έτσι λαλούν ούλλοι”, τζιαι να κατανοούν γιατί τον πιάνει η πελλάρα άμαν ακούει τες ξιτιμασιές τζιαι μετά τις δικαιολογίες,
5. Καλεί την κοινότητα των λοάδ ατόμων να φκεί που την αφάνεια, τα ερμάρκα τζιαι τις αρμαρόλλες, να πει την φαρματζερήν αλήθκειαν (γιατί ένα μερτικόν του φταιξίματος για την υποκρισίαν έχουμεν το), ματζελιόν τζι όποιον πάρει ο χάρος, “σ’ όποιον αρέσουμε” που λαλεί τζι η πασιά, άσε που τούτον θα βοηθήσει να δημιουργηθεί τζι η κοινότητα που της έσιει τόσον καμόν ο Τοιούτος,
6. Καλεί τα λοάδ άτομα να εντάξουν τζιαι τους ετεροφυλόφιλους στον αγώνα τούτον που τους αφορά άμεσα, όι μόνον επειδή ο αρφός τους, η μάνα τους ή η καττινιέρισά τους μπορεί να είναι λοάδ άτομα, αλλά επειδή τούντην ερωτική καταπίεση του “τί θα πεί ο κόσμος” νιώθουν την τζι οι ίδιοι, είναι σίουρος,
τζιαι 7., εκφράζει την υποστήριξή του προς την μκο Αccept.
Αυτά.
ΥΓ: Κατ’ οίκων εργασία: http://www.acceptcy.org" www.acceptcy.org
*λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί
**ο Τοιούτος δικαιούται, επειδή ένει!
12. Η Γενιά Μισοδότζειν
Λέμε να πάμε Κόννο, σαν γνήσιοι Λευκωσιάτες, με τον ξενιτεμένο αδελφό, τον σειράν. Τότε δεν είχαμε ιδέα αλλά 3-4 δόκιμοι στο τάγμα κάναμε παρέα, μετά φύγαμε για σπουδές κι ανακαλύψαμε τους εαυτούς μας, τί κρύβαμε, και γιατί πηγαίναμε όλοι μαζί για να γλείψουμε παγωτό. Τώρα ο φίλος ο καλλύτερος είναι abroad κι έμεινα να παλεύω μόνος, ή έτσι να νομίζω. Τελικά μας λείπει μια αναγνωρίσιμη κοινότητα των λοαδ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί), μας λείπει η επιβεβαίωση της ομάδας, το στήριγμα του άλλου πούστη.
Ξεκινάμε απ’ τη Λευκωσία – καμίνι, φτάνουμε παραλία, βγάζουμε φανέλλες, βάζουμε αντιηλιακά και μαγιώ τυλιγμένοι στην πετσέτα, απλώνουμε ψάθες και κορμιά. Μετροφυλάμε το Gay Times και το Advocate λέγωντας αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, σχολιάζουμε τα νεαρά παιδιά τα γυμνασμένα με τα μαγιώ τα μωβ, δείχνουμε ο ένας στον άλλο κανα μοντέλο στα περιοδικά: “μμμ, ωραίος”, ή “για σεξ μια χαρά, για σχέση ούτε να το σκέφτεται.” Μια ξένη πασιά βγάζει τους βύζους περίπατο, γελάμε λίγο, αλλά την χαιρόμαστε που χάιρεται. Ένας 30άρης μπαμπάς με φαμίλια εντυπώσιάζει με το ριγέ speedo, αλλά ανοίγει το στόμα και μας ξενερώνει. “Νομίζω αυτός έχει profile, αυτούς τους κοιλιακούς θα τους αναγνώριζα και με κλειστά τα μάτια,” λέω. “Άλλο που δεν ήθελες,” λέει ο κολλητός, και δεν παραξενευόμαστε που μπορεί να είναι αυτός, οι μισοί online είναι παντρεμένοι.
Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι shιshινίζουμε άνετα και λέω μέσα μου, κοίτα πόσο άλλαξαν τα πράματα… Βασικά πόσο άλλαξα εγώ, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να μιλά δημοσίως και να μην χαμηλώνει την ένταση της φωνής του, και να μην αστυνομεύει το σώμα του μπας και πουshτοδείξει. Δεν αλλάξαν τα πράγματα, δεν άλλαξε η κοινωνία, εγώ αλλάζω και, άρα, αλλάζω και τα πράματα.
Μου λέει για τις περιπέτειές του στην ξενιτιά, “αχ, τί ωραία η ελευθερία της ανωνυμίας,” λέω. Λέω και για τις δικές μου περιπέτειες, τί περιπέτειες δηλαδή, τις κάποτε απελπισμένες μου προσπάθειες για περιπέτειες. Λέμε για το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τελικά είναι το ζητούμενο με τον πόλεμο για δικαιώματα, μην καταντήσουμε όμως να βλέπει η κοινωνία τους λοαδ σαν άτομα με κάποιο κουσούρι που χρειάζονται ειδική, αντί ίση, μεταχείριση. Λέμε πώς θα ήταν τα πράματα αν ήξεραν όλοι ότι οι λοαδ είμαστε παντού, και πώς θα ήταν τα πράματα αν τα κόμματα δεν άρπασαν τους φοιτητές με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική κριτική σκέψη και αντίδραση ούτε καν στα πανεπιστήμια (μα να μην υπάρχει ούτε μια οργάνωση για λοαδ άτομα στα κυπριακά πανεπιστήμια, και το μόνο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει τους 20χρονους να είναι τα όρια αφυπηρέτησης και η πιλόττα;!) Λέμε κι ότι είμαστε, τελικά, μεταξύ των εντελώς καταπιεσμένων παλαίμαχων τοιούτων (45 και πάνω) και των εντελώς ακομπλεξάριστων - πλην επιπόλαιων τεκνών (25 και κάτω): Εμείς, η Γενιά Μισοδότζειν. Που γελά, κολυμπά, ενίοτε γαμά και, σήμερα, παίρνει χρώμα θεϊκό. Βρεγμένες πετσέτες, φλι φλό και άμμοι στο αυτοκίνητο, and here comes the sun king να μας συνοδεύει στην κίνηση προς Λευκωσία.
Κατ’ οίκων εργασία: ποιά η διαφορά μεταξύ της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου (gender);
Ξεκινάμε απ’ τη Λευκωσία – καμίνι, φτάνουμε παραλία, βγάζουμε φανέλλες, βάζουμε αντιηλιακά και μαγιώ τυλιγμένοι στην πετσέτα, απλώνουμε ψάθες και κορμιά. Μετροφυλάμε το Gay Times και το Advocate λέγωντας αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, σχολιάζουμε τα νεαρά παιδιά τα γυμνασμένα με τα μαγιώ τα μωβ, δείχνουμε ο ένας στον άλλο κανα μοντέλο στα περιοδικά: “μμμ, ωραίος”, ή “για σεξ μια χαρά, για σχέση ούτε να το σκέφτεται.” Μια ξένη πασιά βγάζει τους βύζους περίπατο, γελάμε λίγο, αλλά την χαιρόμαστε που χάιρεται. Ένας 30άρης μπαμπάς με φαμίλια εντυπώσιάζει με το ριγέ speedo, αλλά ανοίγει το στόμα και μας ξενερώνει. “Νομίζω αυτός έχει profile, αυτούς τους κοιλιακούς θα τους αναγνώριζα και με κλειστά τα μάτια,” λέω. “Άλλο που δεν ήθελες,” λέει ο κολλητός, και δεν παραξενευόμαστε που μπορεί να είναι αυτός, οι μισοί online είναι παντρεμένοι.
Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι shιshινίζουμε άνετα και λέω μέσα μου, κοίτα πόσο άλλαξαν τα πράματα… Βασικά πόσο άλλαξα εγώ, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να μιλά δημοσίως και να μην χαμηλώνει την ένταση της φωνής του, και να μην αστυνομεύει το σώμα του μπας και πουshτοδείξει. Δεν αλλάξαν τα πράγματα, δεν άλλαξε η κοινωνία, εγώ αλλάζω και, άρα, αλλάζω και τα πράματα.
Μου λέει για τις περιπέτειές του στην ξενιτιά, “αχ, τί ωραία η ελευθερία της ανωνυμίας,” λέω. Λέω και για τις δικές μου περιπέτειες, τί περιπέτειες δηλαδή, τις κάποτε απελπισμένες μου προσπάθειες για περιπέτειες. Λέμε για το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τελικά είναι το ζητούμενο με τον πόλεμο για δικαιώματα, μην καταντήσουμε όμως να βλέπει η κοινωνία τους λοαδ σαν άτομα με κάποιο κουσούρι που χρειάζονται ειδική, αντί ίση, μεταχείριση. Λέμε πώς θα ήταν τα πράματα αν ήξεραν όλοι ότι οι λοαδ είμαστε παντού, και πώς θα ήταν τα πράματα αν τα κόμματα δεν άρπασαν τους φοιτητές με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική κριτική σκέψη και αντίδραση ούτε καν στα πανεπιστήμια (μα να μην υπάρχει ούτε μια οργάνωση για λοαδ άτομα στα κυπριακά πανεπιστήμια, και το μόνο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει τους 20χρονους να είναι τα όρια αφυπηρέτησης και η πιλόττα;!) Λέμε κι ότι είμαστε, τελικά, μεταξύ των εντελώς καταπιεσμένων παλαίμαχων τοιούτων (45 και πάνω) και των εντελώς ακομπλεξάριστων - πλην επιπόλαιων τεκνών (25 και κάτω): Εμείς, η Γενιά Μισοδότζειν. Που γελά, κολυμπά, ενίοτε γαμά και, σήμερα, παίρνει χρώμα θεϊκό. Βρεγμένες πετσέτες, φλι φλό και άμμοι στο αυτοκίνητο, and here comes the sun king να μας συνοδεύει στην κίνηση προς Λευκωσία.
Κατ’ οίκων εργασία: ποιά η διαφορά μεταξύ της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου (gender);
11. Θέμη γυρέφκουμε
Το ΡΙΚ, λέει, αποφάσισε τελικά να μεταδόσει το φιλμάκι σχετικά με τις διακρίσεις εναντίον των ομοφυλόφυλων. Πολύ αργά και υστερόβουλα. Η πρόθεση είναι που μετρά, όχι το αποτέλεσμα του κραξίματος, Θέμη μου.
Δεν είναι επιχείρημα αυτό που ακόυστηκε, ότι η πληοψηφεία των θεατών μπορεί και να διαφωνούν με τα δικαιώματα των γκέι, ή ότι η κοινωνία δεν είναι ακόμα “έτοιμη”. That’s the fucking point! Αν δεν διαφωνούσαν, αν ήταν έτοιμοι, δεν θα χρειαζόταν να ματαδοθεί το φιλμάκι. Και η προστασία των δικαιωμάτων οποιουδήποτε γίνεται άσχετα από τη γνώμη της πλειοψηφείας. Γι αυτό υπάρχουν οι νόμοι, οι χάρτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να προστατεύονται ΟΛΟΙ, άσχετα με τη γνώμη της όποιας πλειοψηφείας. Αναλογίζομαι μόνο το ρόλο της πλειοψηφείας στην άνοδο των Ναζι.
Γι αυτά μιλούσα με κάποιον φίλο χτες το βράδυ, μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι. Χαρακτηριστικό των ημερών.
-Είναι κι ζέστη, οι μπύρες, τα μαγιώ, η ακάλυπτη σάρκα που μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι σινγκλ, είναι η αποχαύνωση που νιώθω κάθε μέρα από τις 10 ως τις 6 το απόγευμα, μια θερινή νάρκη, που μου κάνει το μυαλό πουρκούρι. Αλλά μετά, με το που πέφτει ο ήλιος, που ακούγεται ο απογευματινός χότζιας, και φυσά το πρώτο δροσερό αερούδιν, με πιάνει η μανία εύρεσης άντρα. Επειδή δεν είμαι του δασουδίου, του πάρκου και του πάρκινγκ, επειδή δεν έχει η Λευκωσία γκέι μπαρ, - η ποδά, διότι στη Λευκωσία την ποτζιεί είναι το Λορέντζα καφέ, δίπλα στο Μπουγιούκ Χαν όπου κάθε 3η Παρασκευη του μήνα γίνεται το pink party - αλλά και να είχε θα έλειπε η κουλτούρα του φλέρτ και της ακόλουθης προσπάθειας να γοητέυσεις κάποιον/α μέχρι να κάνετε σεξ (όπως βλέπουμε στα έργα), κι επειδή οι πλήστοι γκέι είναι κρυφοί (κι απ’ τον εαυτό τους ακόμα) και άρα δεν παίζει ο πιο δημοφιλής τρόπος εύρεσης γκόμενου/ας στην Κύπρο, δηλαδή η γνωριμία μέσω κοινών γνωστών, έτσι λοιπόν καταφεύγω στο ίντερνετ. Σε εξειδικευμένα sites, πχ, το gayromeo και το gaydar.co.uk, που είναι όπως το facebook, αλλά στο πιό γκέι, κάνεις προφίλ, βάζεις φώτος, λες τι ψάχνεις, ποιόν/ους γυρεύεις και αρχίζεις το παιχνίδι. Bottom, top ή versatile, M, L, XL, cut, uncut, ts, tv, cd, m4m, gay, bi, εχεμύθεια, διακριτικότητα, no strings attached, όχι στις Λούλλες, τους χοντρούς, τους γέρους, τις κατζιασμένες. Φιλία, σχέση ή σεξ, με γνωριμία πρώτα ή απ’ ευθείας, όχι απαραιτήτως μ’ αυτή τη σειρά, κι ότι ήθελε προκύψει. Μικρές αγγελίες στο πιο απαιτητικό και στο πιο γρήγορο. Και μανία με τους straight acting- μερικές φορές οι γκέι είναι πιο ομοφοβικοί απ’ όλους, έχοντας εσωτερικεύσει την κοινωνική απέχθεια προς τους τοιούτους, την κατευθύνουν στον εαυτό τους και στους άλλους. Αν πουshτοδείχνεις, αν τους θυμίζεις τον εαυτό τους, είσαι λιγότερο επιθυμητός. Λες κι ο κάθε άντρας πρέπει να είναι απαραιτήτως βαρύς κι ασήκωτος, λες κι υπάρχει ένας μόνο τρόπος να εκφραστεί η αρρενωπότητα. Και αρχίζεις το παιγνίδι, να φανείς μυστήριος, ωραίος, έξυπνος, επικοινωνιακός, με χιούμορ, με αισθήματα, και με μεγάλη πούτσα, Και ποτέ απελπισμένος, αγάμητος ή με baggage. Για να δούμε τι θα βρούμε…
Δεν είναι επιχείρημα αυτό που ακόυστηκε, ότι η πληοψηφεία των θεατών μπορεί και να διαφωνούν με τα δικαιώματα των γκέι, ή ότι η κοινωνία δεν είναι ακόμα “έτοιμη”. That’s the fucking point! Αν δεν διαφωνούσαν, αν ήταν έτοιμοι, δεν θα χρειαζόταν να ματαδοθεί το φιλμάκι. Και η προστασία των δικαιωμάτων οποιουδήποτε γίνεται άσχετα από τη γνώμη της πλειοψηφείας. Γι αυτό υπάρχουν οι νόμοι, οι χάρτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Για να προστατεύονται ΟΛΟΙ, άσχετα με τη γνώμη της όποιας πλειοψηφείας. Αναλογίζομαι μόνο το ρόλο της πλειοψηφείας στην άνοδο των Ναζι.
Γι αυτά μιλούσα με κάποιον φίλο χτες το βράδυ, μα εγώ το μόνο που ζητούσα ήταν το χάδι. Χαρακτηριστικό των ημερών.
-Είναι κι ζέστη, οι μπύρες, τα μαγιώ, η ακάλυπτη σάρκα που μου θυμίζουν συνεχώς ότι είμαι σινγκλ, είναι η αποχαύνωση που νιώθω κάθε μέρα από τις 10 ως τις 6 το απόγευμα, μια θερινή νάρκη, που μου κάνει το μυαλό πουρκούρι. Αλλά μετά, με το που πέφτει ο ήλιος, που ακούγεται ο απογευματινός χότζιας, και φυσά το πρώτο δροσερό αερούδιν, με πιάνει η μανία εύρεσης άντρα. Επειδή δεν είμαι του δασουδίου, του πάρκου και του πάρκινγκ, επειδή δεν έχει η Λευκωσία γκέι μπαρ, - η ποδά, διότι στη Λευκωσία την ποτζιεί είναι το Λορέντζα καφέ, δίπλα στο Μπουγιούκ Χαν όπου κάθε 3η Παρασκευη του μήνα γίνεται το pink party - αλλά και να είχε θα έλειπε η κουλτούρα του φλέρτ και της ακόλουθης προσπάθειας να γοητέυσεις κάποιον/α μέχρι να κάνετε σεξ (όπως βλέπουμε στα έργα), κι επειδή οι πλήστοι γκέι είναι κρυφοί (κι απ’ τον εαυτό τους ακόμα) και άρα δεν παίζει ο πιο δημοφιλής τρόπος εύρεσης γκόμενου/ας στην Κύπρο, δηλαδή η γνωριμία μέσω κοινών γνωστών, έτσι λοιπόν καταφεύγω στο ίντερνετ. Σε εξειδικευμένα sites, πχ, το gayromeo και το gaydar.co.uk, που είναι όπως το facebook, αλλά στο πιό γκέι, κάνεις προφίλ, βάζεις φώτος, λες τι ψάχνεις, ποιόν/ους γυρεύεις και αρχίζεις το παιχνίδι. Bottom, top ή versatile, M, L, XL, cut, uncut, ts, tv, cd, m4m, gay, bi, εχεμύθεια, διακριτικότητα, no strings attached, όχι στις Λούλλες, τους χοντρούς, τους γέρους, τις κατζιασμένες. Φιλία, σχέση ή σεξ, με γνωριμία πρώτα ή απ’ ευθείας, όχι απαραιτήτως μ’ αυτή τη σειρά, κι ότι ήθελε προκύψει. Μικρές αγγελίες στο πιο απαιτητικό και στο πιο γρήγορο. Και μανία με τους straight acting- μερικές φορές οι γκέι είναι πιο ομοφοβικοί απ’ όλους, έχοντας εσωτερικεύσει την κοινωνική απέχθεια προς τους τοιούτους, την κατευθύνουν στον εαυτό τους και στους άλλους. Αν πουshτοδείχνεις, αν τους θυμίζεις τον εαυτό τους, είσαι λιγότερο επιθυμητός. Λες κι ο κάθε άντρας πρέπει να είναι απαραιτήτως βαρύς κι ασήκωτος, λες κι υπάρχει ένας μόνο τρόπος να εκφραστεί η αρρενωπότητα. Και αρχίζεις το παιγνίδι, να φανείς μυστήριος, ωραίος, έξυπνος, επικοινωνιακός, με χιούμορ, με αισθήματα, και με μεγάλη πούτσα, Και ποτέ απελπισμένος, αγάμητος ή με baggage. Για να δούμε τι θα βρούμε…
10. Ο Θέμης είναι πελλός
Σήμερα είμαι επιρρεπής στα πολιτικά.
Κύριε Θ. Θεμιστοκλέους του ΡΙΚ: Γιατί είναι μέσα στον “κώδικα” σας και επιτρέπετε την προβολή κάθε επεισοδίου των Πατάτων Αντιναχτών με απεικονίσεις που χλευάζουν τη σεξουαλικότητα και τη συμπεριφορά των ομοφυλόφιλων και διαιωνίζουν, με φαινομενική αθωότητα, βλαβερά στερεότυπα, δείχνοντας, πχ, όλους τους γκέι άντρες ως θυληπρεπείς και να σούζουνται; Ε; Η κοινότητα των λεσβιών, ομοφυλοφύλων, αμφισεξουαλικών και διαφυλικών (ΛΟΑΔ) δεν έχει έλλειψη χιούμορ απέναντι στον εαυτό της, ίσα ίσα που ο αυτοσαρκασμός μας καμιά φορά σπάει κόκαλα, αλλά οι ομοφυλόφιλοι που ξέρω δεν φορούν γοβάκια ή ταγιέρ, μόνο λίγοι, και μόνο νύχτα και για καλό σκοπό, και ούτε σούζουνται κατά κανόνα. Το πρόβλημα, κύριε Θ. Θεμιστοκλέους μας είναι ότι όχι μόνο επιτρέπετε εκπομπές που αναδαυλίζουν την ομοφοβία, σε μια κοινωνία ήδη συντηρητική και ρατσιστική, αλλά δεν κάνετε τίποτε για να προστατεύσετε τους ΛΟΑΔ, μια ευάλωτη ομάδα σε τέτοιες κοινωνικές συνθήκες. Αλλά τουλάχιστον μας “ανέχεστε.” Δηλαδή τί θα κάνατε αν δεν μας ανεχόσασταν, θα μας τσιλλούσατε με το αυτοκίνητο και θα βάζατε και πισινή;
Ξυπνάτε, κύριε Θεμιστοκλέους μας, ο Κυπραίος άρχισε να σκέφτεται και να εντοπίζει την υποκρισία, το περιπαίξιμο και τις διακρίσεις – διάκριση σε εκστρατεία ενάντια των διακρίσεων, μπράβο σας, αυτό κι αν είναι μεταμοντέρνο. Πρέπει να βρείτε, με την συνοπαρτζιά σας, τους ομοϊδεάτες σας και τη γενιά σας (με το συμπάθκιον τζιόλις), άλλους τρόπους να κάνετε διακρίσεις, κι αλλού. Πρέπει να μάθετε ότι δεν μπορείτε να λαλείτε και να κάμνετε ότι θέλετε ενώ είστε στο ΡΙΚ. Λίγο decorum δεν βλάπτει.
Φυσικά δεν φταίτε μόνο εσείς. Πού είναι εκείνοι που σας διόρισαν να ρωτήσουν γιατί κόψατε το φιλμάκι; Πού είναι τα κόμματα, πλην του ΔΗΣΥ – που έπρεπε να μιλήσει επειδή δικός του βουλευτής εκφέρει ρατσιστικό λόγο - να πουν τη γνώμη τους για την έκθεση της επιτρόπου διοικήσεως για το σύμφωνο συμβίωσης; Και ποιάν “πολιτεία” περιμένουν όλοι να “θέσει το θέμα επίσημα” για να τοποθετηθούν, δεν είναι μέλη της Πολιτείας αυτοί που πληρώνονται κάπου 7,000 ευρώ το μήνα;
Πόρισμα πρώτον: στις επομένες βουλευτικές δεν πρέπει να μείνει υποψήφιος βουλευτής χωρίς να απαντήσει ξεκάθαρα: α) ποιά συγκεκριμένα μέτρα θα λάβει για το τέλος των διακρίσεων εναντίον τον ΛΟΑΔ ατόμων, κι όχι να δεσμευτεί αόριστα στα δικαιώματά τους (όπως έκανε ο ΔΗΣΥ), και β), ποιά γνώμη έχει για το σύμφωνο συμβίωσης. Πόρισμα δεύτερον: εμείς, σαν 10% των ψηφοφόρων, πρέπει να αρχίσουμε να ψηφίζουμε σαν πολίτες κι όχι σαν βλάκες, επί πολιτικών θέσεων, κι όχι επειδή έτσι ψηφίζει ο τζύρης μας, και σίγουρα όχι μόνο για τις θέσεις του κάθε κακομάζαλου πολιτικού στο κυπριακό. Το κυπριακό που κατάφεραν να μετατρέψουν: α) στο πιο μεγάλο εμπόδιο ωρίμανσης αυτής της κοινωνίας, και β), σε λόγο ύπαρξής τους που, άρα, πρέπει να συντηρούν.
- Πραγματική απορία: όταν μαζεύονται οι αδελφοί μασώνοι σε μια στοά και “κάνουν αγάπη” φορώντας άσπρα γάντια, τι κάνουν ακριβώς, πληζ απαντήστε στο ήμειλ. Εμένα μου φαντάζει πολύ ερωτικός αυτός ο μυστικισμός αλλά σίγουρα θα απογοητευτώ απ’ την πραγματικότητα (έχει μια τάση ν’ απογοητεύει). Σε άλλες στοές που έτυχε να βρεθώ, πάντως, γινόταν αγάπη, μα πολλή αγάπη. Περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις.
Κύριε Θ. Θεμιστοκλέους του ΡΙΚ: Γιατί είναι μέσα στον “κώδικα” σας και επιτρέπετε την προβολή κάθε επεισοδίου των Πατάτων Αντιναχτών με απεικονίσεις που χλευάζουν τη σεξουαλικότητα και τη συμπεριφορά των ομοφυλόφιλων και διαιωνίζουν, με φαινομενική αθωότητα, βλαβερά στερεότυπα, δείχνοντας, πχ, όλους τους γκέι άντρες ως θυληπρεπείς και να σούζουνται; Ε; Η κοινότητα των λεσβιών, ομοφυλοφύλων, αμφισεξουαλικών και διαφυλικών (ΛΟΑΔ) δεν έχει έλλειψη χιούμορ απέναντι στον εαυτό της, ίσα ίσα που ο αυτοσαρκασμός μας καμιά φορά σπάει κόκαλα, αλλά οι ομοφυλόφιλοι που ξέρω δεν φορούν γοβάκια ή ταγιέρ, μόνο λίγοι, και μόνο νύχτα και για καλό σκοπό, και ούτε σούζουνται κατά κανόνα. Το πρόβλημα, κύριε Θ. Θεμιστοκλέους μας είναι ότι όχι μόνο επιτρέπετε εκπομπές που αναδαυλίζουν την ομοφοβία, σε μια κοινωνία ήδη συντηρητική και ρατσιστική, αλλά δεν κάνετε τίποτε για να προστατεύσετε τους ΛΟΑΔ, μια ευάλωτη ομάδα σε τέτοιες κοινωνικές συνθήκες. Αλλά τουλάχιστον μας “ανέχεστε.” Δηλαδή τί θα κάνατε αν δεν μας ανεχόσασταν, θα μας τσιλλούσατε με το αυτοκίνητο και θα βάζατε και πισινή;
Ξυπνάτε, κύριε Θεμιστοκλέους μας, ο Κυπραίος άρχισε να σκέφτεται και να εντοπίζει την υποκρισία, το περιπαίξιμο και τις διακρίσεις – διάκριση σε εκστρατεία ενάντια των διακρίσεων, μπράβο σας, αυτό κι αν είναι μεταμοντέρνο. Πρέπει να βρείτε, με την συνοπαρτζιά σας, τους ομοϊδεάτες σας και τη γενιά σας (με το συμπάθκιον τζιόλις), άλλους τρόπους να κάνετε διακρίσεις, κι αλλού. Πρέπει να μάθετε ότι δεν μπορείτε να λαλείτε και να κάμνετε ότι θέλετε ενώ είστε στο ΡΙΚ. Λίγο decorum δεν βλάπτει.
Φυσικά δεν φταίτε μόνο εσείς. Πού είναι εκείνοι που σας διόρισαν να ρωτήσουν γιατί κόψατε το φιλμάκι; Πού είναι τα κόμματα, πλην του ΔΗΣΥ – που έπρεπε να μιλήσει επειδή δικός του βουλευτής εκφέρει ρατσιστικό λόγο - να πουν τη γνώμη τους για την έκθεση της επιτρόπου διοικήσεως για το σύμφωνο συμβίωσης; Και ποιάν “πολιτεία” περιμένουν όλοι να “θέσει το θέμα επίσημα” για να τοποθετηθούν, δεν είναι μέλη της Πολιτείας αυτοί που πληρώνονται κάπου 7,000 ευρώ το μήνα;
Πόρισμα πρώτον: στις επομένες βουλευτικές δεν πρέπει να μείνει υποψήφιος βουλευτής χωρίς να απαντήσει ξεκάθαρα: α) ποιά συγκεκριμένα μέτρα θα λάβει για το τέλος των διακρίσεων εναντίον τον ΛΟΑΔ ατόμων, κι όχι να δεσμευτεί αόριστα στα δικαιώματά τους (όπως έκανε ο ΔΗΣΥ), και β), ποιά γνώμη έχει για το σύμφωνο συμβίωσης. Πόρισμα δεύτερον: εμείς, σαν 10% των ψηφοφόρων, πρέπει να αρχίσουμε να ψηφίζουμε σαν πολίτες κι όχι σαν βλάκες, επί πολιτικών θέσεων, κι όχι επειδή έτσι ψηφίζει ο τζύρης μας, και σίγουρα όχι μόνο για τις θέσεις του κάθε κακομάζαλου πολιτικού στο κυπριακό. Το κυπριακό που κατάφεραν να μετατρέψουν: α) στο πιο μεγάλο εμπόδιο ωρίμανσης αυτής της κοινωνίας, και β), σε λόγο ύπαρξής τους που, άρα, πρέπει να συντηρούν.
- Πραγματική απορία: όταν μαζεύονται οι αδελφοί μασώνοι σε μια στοά και “κάνουν αγάπη” φορώντας άσπρα γάντια, τι κάνουν ακριβώς, πληζ απαντήστε στο ήμειλ. Εμένα μου φαντάζει πολύ ερωτικός αυτός ο μυστικισμός αλλά σίγουρα θα απογοητευτώ απ’ την πραγματικότητα (έχει μια τάση ν’ απογοητεύει). Σε άλλες στοές που έτυχε να βρεθώ, πάντως, γινόταν αγάπη, μα πολλή αγάπη. Περασμένα μεγαλεία και διηγόντας τα να κλαις.
9. Καττούϊν
Καττούιν άσπρον και παχύ, της μάνας σου καμάρι,
εφκείκες στον περίπατον, τζιαι έμεινες βουνάριν.
Και αργά πήγαινα, και προσεχτικός ήμουν. Το καττούδιν, όμως, ξετρύπωσε απο κάπου και πετάχτηκε απότομα ένα μέτρο μπροστά μου για να διασταυρώσει. Βιαζόταν ή ξιπάστηκε. Και το σαραβαλάκι μου πέρασε από πάνω του. Το άκουσα, τάκκα, και το ένιωσα, ντούκ ντούκ. Τρομοκρατήθηκα, σταμάτησα, κοίταξα στο καθρεφτάκι. Ένα άσπρο καττούιν πεσμένο, σίγουρα πιο τρομοκρατημένο από μένα, που νόμιζε ότι μπορούσε να γλυτώσει απ’ τον πόνο, και τα πόδια του τρέχαν στον αέρα. Γαμώτο. Παρκάρω, κατεβάινω, αρχίζω να σκέφτομαι που το παν πληγωμένο τέτοια ώρα, κι αν φοβηθεί κι άλλο και με ‘αρτσιανιάσει’, πώς το πιάνω; Μέχρι να πλησιάσω, τα διλήμματά μου έχουν ξεπεραστεί, το καττίν είχε πεθάνει. Στέκομαι από πάνω του, ούτε αίμα, ούτε σημάδι, μόνο μισάνοιχτα μάτια σκοτεινά, ησυχία, σώμα ζεστό, το κίτρινο φως της λάμπας, η μαύρη άσφαλτος. Δεν αναπνέει. Σίγουρα; (ή μήπως το αφήνω εκεί για νεκρό, ενώ μπορεί να σωθεί, μα θα το καθάρισει το επόμενο αυτοκίνητο;) Όχι, σίγουρα. Τουλάχιστον δεν υπέφερε πολύ, λέω παρηγορημένος, αλλά ένοχος που το σκότωσα, ένοχος που ένιωσα ανακουφισμένος που δεν χρειάστηκε να το τρέχω. Το όλο πράμα τέλειωσε σε λιγότερο από 2 λεπτά.
Ένας γρήγορος θάνατος στην άσφαλτο. Ακόμα μια προδοσία στο μακρύ κατάλογο των μικρών μου προδοσιών, όχι μόνο επειδή τσίλλησα το καττίν, αλλά γιατί μέχρι να πάω σπίτι η άμυνα του μυαλού μου αρχίζει να δουλεύει, τί να’ κανες, αφού πετάχτηκε, σταμάτησες, είχες πρόθεση να κάνεις το σωστό, ασ’ τις ενοχές. Και μέσα σε λίγα λεπτά έχω και το άλοθι και τη λογική εξήγηση της υπόθεσης. Και τώρα που γράφω, νιώθω εντάξει, γράφω και πικρό στιχάκι. Δεν χαίρομαι, λυπήθηκα, αυτό ήταν το πρώτο καττούιν που τσιλλούσα, αλλά ούτε κλαίω κιόλας, το έχω σχεδόν αποσβέσει.
Ούφφου.
Νομίζω είναι και χαρακτηριστικό της εποχής μας να πρέπει να προχωρούμε παρακάτω, να διεκπεραιώνουμε γρήγορα τα ζητήματα, να ξεχνάμε. Να είμαστε λίγο κυνικοί, λίγο αμείλικτοι, εγωιστές. Να προσπερνάμε τη θλίψη και να πηγαίνουμε απ’ ευθείας στην διακωμώδησή της, να κόφκουμε δρόμο, να είμαστε βιαστικοί και σ’ αυτό. Καπιταλισμός ολέ. Εδώ επιλέγουμε να ξεχνάμε ποιοί ράβουν τα ρούχα μας, ποιοί ξεσκατίζουν τους γέρους μας, ποιές γαμιούνται για 10 ευρώ με τον κάθε χωρκάτη κυπραίο, και πόσο κοντά είναι η Γάζα. Το καττούιν θα κλάψουμε; Δεν κυρήττω ηθική ούτε δίνω άλλοθι στον εαυτό μου, αυτός είναι ο κόσμος μας, κι αφού έτσι είναι, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς.
Μόνο που κάποτε χρεάζεται μια παύση· μια ανάσα απ’ το τρεχαλητό· ένας συλλογισμός για τη θέση μας στον κόσμο· και, επειδή είμαστε ακόμα άνθρωποι, 427 λέξεις για ένα μιτσήν καττούιν.
- Αν χάσατε την παράσταση ΙF του Μίτου, χάσατε. Αμφισβητήσεις εξουσίας, αμφισημίες, αμφισεξουαλισμός, η ερωτικοποιημένη εξουσία, ένας κιθαρίστας-Χορός με γένι και νυφικό - άντρας του κόσμου που λέγαμε-, κι ένας Πολωνός Αγαμέμνωνας όπως το γαλακτομπούρεκκο (που όμως κώλωσα να πάω να γνωρίσω μετά. Εν έτσι που εννά βρω άντρα;!). Εμένα με κάβλωσαν πάντως τα παλιόπαιδα, και shιshίνισα μέσα μου βλέποντας τους παχουλούς γάτους ‘του θεάτρου’ να τριβιτζιάζονται. Συνεχίστε παιδιά, αυτός ο Τοιούτος είναι μαζί σας.
εφκείκες στον περίπατον, τζιαι έμεινες βουνάριν.
Και αργά πήγαινα, και προσεχτικός ήμουν. Το καττούδιν, όμως, ξετρύπωσε απο κάπου και πετάχτηκε απότομα ένα μέτρο μπροστά μου για να διασταυρώσει. Βιαζόταν ή ξιπάστηκε. Και το σαραβαλάκι μου πέρασε από πάνω του. Το άκουσα, τάκκα, και το ένιωσα, ντούκ ντούκ. Τρομοκρατήθηκα, σταμάτησα, κοίταξα στο καθρεφτάκι. Ένα άσπρο καττούιν πεσμένο, σίγουρα πιο τρομοκρατημένο από μένα, που νόμιζε ότι μπορούσε να γλυτώσει απ’ τον πόνο, και τα πόδια του τρέχαν στον αέρα. Γαμώτο. Παρκάρω, κατεβάινω, αρχίζω να σκέφτομαι που το παν πληγωμένο τέτοια ώρα, κι αν φοβηθεί κι άλλο και με ‘αρτσιανιάσει’, πώς το πιάνω; Μέχρι να πλησιάσω, τα διλήμματά μου έχουν ξεπεραστεί, το καττίν είχε πεθάνει. Στέκομαι από πάνω του, ούτε αίμα, ούτε σημάδι, μόνο μισάνοιχτα μάτια σκοτεινά, ησυχία, σώμα ζεστό, το κίτρινο φως της λάμπας, η μαύρη άσφαλτος. Δεν αναπνέει. Σίγουρα; (ή μήπως το αφήνω εκεί για νεκρό, ενώ μπορεί να σωθεί, μα θα το καθάρισει το επόμενο αυτοκίνητο;) Όχι, σίγουρα. Τουλάχιστον δεν υπέφερε πολύ, λέω παρηγορημένος, αλλά ένοχος που το σκότωσα, ένοχος που ένιωσα ανακουφισμένος που δεν χρειάστηκε να το τρέχω. Το όλο πράμα τέλειωσε σε λιγότερο από 2 λεπτά.
Ένας γρήγορος θάνατος στην άσφαλτο. Ακόμα μια προδοσία στο μακρύ κατάλογο των μικρών μου προδοσιών, όχι μόνο επειδή τσίλλησα το καττίν, αλλά γιατί μέχρι να πάω σπίτι η άμυνα του μυαλού μου αρχίζει να δουλεύει, τί να’ κανες, αφού πετάχτηκε, σταμάτησες, είχες πρόθεση να κάνεις το σωστό, ασ’ τις ενοχές. Και μέσα σε λίγα λεπτά έχω και το άλοθι και τη λογική εξήγηση της υπόθεσης. Και τώρα που γράφω, νιώθω εντάξει, γράφω και πικρό στιχάκι. Δεν χαίρομαι, λυπήθηκα, αυτό ήταν το πρώτο καττούιν που τσιλλούσα, αλλά ούτε κλαίω κιόλας, το έχω σχεδόν αποσβέσει.
Ούφφου.
Νομίζω είναι και χαρακτηριστικό της εποχής μας να πρέπει να προχωρούμε παρακάτω, να διεκπεραιώνουμε γρήγορα τα ζητήματα, να ξεχνάμε. Να είμαστε λίγο κυνικοί, λίγο αμείλικτοι, εγωιστές. Να προσπερνάμε τη θλίψη και να πηγαίνουμε απ’ ευθείας στην διακωμώδησή της, να κόφκουμε δρόμο, να είμαστε βιαστικοί και σ’ αυτό. Καπιταλισμός ολέ. Εδώ επιλέγουμε να ξεχνάμε ποιοί ράβουν τα ρούχα μας, ποιοί ξεσκατίζουν τους γέρους μας, ποιές γαμιούνται για 10 ευρώ με τον κάθε χωρκάτη κυπραίο, και πόσο κοντά είναι η Γάζα. Το καττούιν θα κλάψουμε; Δεν κυρήττω ηθική ούτε δίνω άλλοθι στον εαυτό μου, αυτός είναι ο κόσμος μας, κι αφού έτσι είναι, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς.
Μόνο που κάποτε χρεάζεται μια παύση· μια ανάσα απ’ το τρεχαλητό· ένας συλλογισμός για τη θέση μας στον κόσμο· και, επειδή είμαστε ακόμα άνθρωποι, 427 λέξεις για ένα μιτσήν καττούιν.
- Αν χάσατε την παράσταση ΙF του Μίτου, χάσατε. Αμφισβητήσεις εξουσίας, αμφισημίες, αμφισεξουαλισμός, η ερωτικοποιημένη εξουσία, ένας κιθαρίστας-Χορός με γένι και νυφικό - άντρας του κόσμου που λέγαμε-, κι ένας Πολωνός Αγαμέμνωνας όπως το γαλακτομπούρεκκο (που όμως κώλωσα να πάω να γνωρίσω μετά. Εν έτσι που εννά βρω άντρα;!). Εμένα με κάβλωσαν πάντως τα παλιόπαιδα, και shιshίνισα μέσα μου βλέποντας τους παχουλούς γάτους ‘του θεάτρου’ να τριβιτζιάζονται. Συνεχίστε παιδιά, αυτός ο Τοιούτος είναι μαζί σας.
8. Κάρι, Κυριακή, στο πάρκο
Ποδηλάτησα στην παλιά Λευκωσία, Κυριακή, με το κόκκινο ποδήλατό μου του εξήντα, στην αργία των οικιακών βοηθών. Τα παλιά καταστήματα - εκκλησίες, με πλαστικές καρέκλες για σκάμνους. Το πάρκο. Η κοπέλλα με τον καλοχτενισμένο, αφρούγιο κότσο ως τα γόνατα. Ένα μεγάλο, άδειο δερμάτινο πορτοφόλι που ανοίγει για να μπουν 50 σεντ ρέστα. Μια παρέα από κοπέλλες που είναι ντυνένες στ’ άσπρα, γελάνε, τρώνε, η μια κρατά το πλαστικό πιάτο, κάνει το ρύζι και το κάρυ μια μπαλίτσα με το αριστερό, και το ταϊζει στην άλλη. Παραγγέλνω τσάι με πιπερόριζα, καταλαβαίνω ότι κάνει 1.50, τα δίνω, όχι μου λέει, επιμένω, τα πέρνει. Τελικά νομίζω ήταν 50σ, θα φάνηκε άσχημο, ότι προσπάθησα να την πατρονάρω. Η Ναόμι μου δίνει καυτό ινδοκάρυδο για να δει αν αντέχω. Το παίζω γενναίος, μια χαρα, της λέω, τι;, αλλά μετά νιώθω τη φωτιά, γελάει, οι άλλες επίσης. Τυλιγμένο κάρυ σε ασιμόχαρτο, και μετά σ΄εφημερίδα, και μετά σε πλαστικό ροζ σακούλι. Δυσκολεύτηκα να ξοδέψω 5 ευρώ.
Και βγαίνωντας από το πάρκο με το ρομαντικό ποδηλατο μου, στο round about, καταλαβάινω αμέσως τη σχέση του Κύπριου με τους άλλους: οι Κύπριοι οδηγοί μόνο που δεν με τσίλλούν. Κανείς - μα κανείς - ενώ μπορεί, δεν με αφήνει να βγώ γιατί έχει ο Κύπριος κι η Κύπρια, μου φαίνεται, την ανάγκη να εξουσιάσει, και τη φοβία μήπως και του γελάσουν. Αντίδραση από ένα αποκιακό παρελθόν που πάντα τον καταπίεζε; Απελευθέρωση απ’ τους κοινωνικούς περιορισμούς, κι όλοι είμαστε το ίδιο στο δρόμο; Το κόστος όμως δεν είναι ισότιμο πάντα, άλλο να είσαι οδηγός, κι άλλο απροστάτευτος πάνω στο ποδήλατο (με ή χωρίς σέλλα- χαχα, παλιό το ανέκδοτο), και καλά, πού πας με τόση βιασύνη Κυριακή μεσημέρι, φίλε δικηγόρε με τη μπεμβέ εσγιουβί σου και τα φιμέ τα τζάμια, που δεν μπορείς να πας λίγο πιο αργά για να περάσει και το ποδήλατο;
Πάντως μια κοινωνία την κρίνουμε από το πως συμπεριφέρεται στους ευάλωτους. Στους ξένους κακά, στους ποδηλάτες επίσης. Η Κύπρος δεν έδειξε στους ξένους εργάτες ότι έχουν κάτι να κερδίσουν αν προσπαθήσουν να μάθουν τη γλώσσα, και τους πληρώνουν 400 ευρώ το μήνα, αυτούς που συγκρατούν με τις παλιοδουλειές τους ολόκληρη την κυπριακή οικονομία! Για τα δικαιώματα των λεσβιών και των τοιούτων θα ενδιαφερθεί;
Αυτά σκέφτομαι ενώ ποδηλατώ στον λάλλαρο, περνώντας απο τη μελλοντική διαμονή του πάπα. Καλώς να ορίσει, αλλά κι εγώ σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ, όχι επειδή είναι αιρετικός και λοιπές μαλακιές, αλλά επειδή είναι establishment, ανέχτηκε την παιδοφιλία, και, εγκληματικά, δεν μιλά για προφυλακτικά, και την πρόληψη των αφροδίσιων και ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων. Όταν το AIDS και η φτώχια θερίζουν την Αφρική πώς μπορεί από τη θέση ηθικής ισχύος που (κακώς) τον έχουν βάλει, να μην διδάσκει το σεξ με προφυλακτικό; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν επειδή ένας τράουλλος διδάσκει απόλυτες αξίες; Κανονικά σε όλες οι εκκλησίες θα έπρεπε να δίνουν δωρεάν προφυλακτικά. Παγκάρι, κεράκι, προφυλακτικό. Επειδή ασχολούνται, τάχα, με ανθρώπους, κι επειδή οι άνθρωποι θα γαμιούνται, έιτε το θέλουν είτε όχι. Βοηθήστε τους και στη ζωή πριν το θάνατο, όχι μόνο στη μετά-θάνατο [sic].
Και βγαίνωντας από το πάρκο με το ρομαντικό ποδηλατο μου, στο round about, καταλαβάινω αμέσως τη σχέση του Κύπριου με τους άλλους: οι Κύπριοι οδηγοί μόνο που δεν με τσίλλούν. Κανείς - μα κανείς - ενώ μπορεί, δεν με αφήνει να βγώ γιατί έχει ο Κύπριος κι η Κύπρια, μου φαίνεται, την ανάγκη να εξουσιάσει, και τη φοβία μήπως και του γελάσουν. Αντίδραση από ένα αποκιακό παρελθόν που πάντα τον καταπίεζε; Απελευθέρωση απ’ τους κοινωνικούς περιορισμούς, κι όλοι είμαστε το ίδιο στο δρόμο; Το κόστος όμως δεν είναι ισότιμο πάντα, άλλο να είσαι οδηγός, κι άλλο απροστάτευτος πάνω στο ποδήλατο (με ή χωρίς σέλλα- χαχα, παλιό το ανέκδοτο), και καλά, πού πας με τόση βιασύνη Κυριακή μεσημέρι, φίλε δικηγόρε με τη μπεμβέ εσγιουβί σου και τα φιμέ τα τζάμια, που δεν μπορείς να πας λίγο πιο αργά για να περάσει και το ποδήλατο;
Πάντως μια κοινωνία την κρίνουμε από το πως συμπεριφέρεται στους ευάλωτους. Στους ξένους κακά, στους ποδηλάτες επίσης. Η Κύπρος δεν έδειξε στους ξένους εργάτες ότι έχουν κάτι να κερδίσουν αν προσπαθήσουν να μάθουν τη γλώσσα, και τους πληρώνουν 400 ευρώ το μήνα, αυτούς που συγκρατούν με τις παλιοδουλειές τους ολόκληρη την κυπριακή οικονομία! Για τα δικαιώματα των λεσβιών και των τοιούτων θα ενδιαφερθεί;
Αυτά σκέφτομαι ενώ ποδηλατώ στον λάλλαρο, περνώντας απο τη μελλοντική διαμονή του πάπα. Καλώς να ορίσει, αλλά κι εγώ σκέφτηκα να διαμαρτυρηθώ, όχι επειδή είναι αιρετικός και λοιπές μαλακιές, αλλά επειδή είναι establishment, ανέχτηκε την παιδοφιλία, και, εγκληματικά, δεν μιλά για προφυλακτικά, και την πρόληψη των αφροδίσιων και ανεπιθύμητων εγκυμοσύνων. Όταν το AIDS και η φτώχια θερίζουν την Αφρική πώς μπορεί από τη θέση ηθικής ισχύος που (κακώς) τον έχουν βάλει, να μην διδάσκει το σεξ με προφυλακτικό; Πόσοι πρέπει να πεθάνουν επειδή ένας τράουλλος διδάσκει απόλυτες αξίες; Κανονικά σε όλες οι εκκλησίες θα έπρεπε να δίνουν δωρεάν προφυλακτικά. Παγκάρι, κεράκι, προφυλακτικό. Επειδή ασχολούνται, τάχα, με ανθρώπους, κι επειδή οι άνθρωποι θα γαμιούνται, έιτε το θέλουν είτε όχι. Βοηθήστε τους και στη ζωή πριν το θάνατο, όχι μόνο στη μετά-θάνατο [sic].
7. Κατακλυσμός
- Παρατηρώ πράματα και φοβάμαι. Μα πού ζω, με ποιούς; Μήπως με παρατητούν άλλοι εμένα και σκέφτονται το ίδιο;
Γύρω μου το κιτσαριό της γιουροβίζιον και σύντομα το κιτσαριό της μάππας. Η μάππα πάντα είχε πέραση, είναι ίσως ο μόνος αντρουά τρόπος να εκφραστούν συναισθηματικά οι άντρες. Είχα ένα διοικητή στο στρατό που ανησυχούσε γιατί ο δεκάχρονος γιος του διάβαζε παραμύθια. Πήγα να τον καθησυχάσω αλλά μέσα από την μουστάκα του με διαβεβαίωσε¨εγώ θέλω τον να παίζει μάππαν, ρε γαμοσιήστιες.” Ουδέν σχόλιο.
Πήγα και στο πανηγύρι του κατακλυσμού για ένα ριάλιτυ τσεκ (γιατί στη Λευκωσία, όπου ζω, καμιά φορά μου δίνετε η ψευδαίσθηση ότι τώρα και με την Accept, τα πράματα άλλαξαν). Πήγα και για τους λουκουμάδες. Και την επομένη άρχισα δίαιτα. Είμαστε έξω από την τέντα με τα πλαστικά παιχνίδια από την Κίνα, ότι πάρουμε 5 ευρώ. Ο Γιάννης θέλει σπαθί του νίντζα, ο Γιάννης είναι 29 χρονών, εγώ ψάχνω για το φουσκοπίστολο, κάτι σαν νεροπίστολο με μπαταρίες που παράγει μίαν φάουσαν φούσκες. (Το κρατούσε ένα κοριτσάκι στο καροτσάκι της - κοριτσάκι/καροτσάκι - και το εφέ ήταν εντυπωσιακό. Το φαντάστηκα σε πάρτυ χορεύοντας Bad Romance.) Ένα αγοράκι τριών ή τεσσάρων παίζει μ΄’ενα παιχνίδι ‘ουδέτερο’, ούτε σπαθί νίντζα ήταν, αλλά ούτε και ροζ σετ κουζίνας. Ήταν ένα πράσινο ελεφαντάκι που όταν το έσπρωχνες τα αυτιά του γύριζαν σαν έλικες. Σαχλαμαρίτσα, αλλά, οκ. “Ασ΄το τζείνο, έλα να σου πιάσω όπλο,” φωνάζει ο πασιής παπάς του (και ψαρώσαμε όλοι). Άντρας με το ζόρι απ’ τα 4, αγοράκι, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, σύμβολα και προσδοκίες αρρενοπότητας αβάστακτες κι η αρχή της καταπίεσης. Φυσικά μέχρι τα 4 του, αυτό το παιδάκι έχει φάει στη μούρη ολόκληρο αυτό το αγόρι=μπλε, κορίτσι=ροζ, το σκέτο branding. Κι οι λουκουμάδες ήταν μέτριοι.
- Έφυγε κι ο Ερωτόκριτος, [όχι το έργο του πανεπιστημίου Κύπρου, πού τέτοια τύχη. Πάντως, φίλοι ακαδημαϊκοί που την είδατε σκηνοθέτες, σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε “σοβαρό” θέατρο. Το σκοτώνετε. Έλεος, έλεος, έστω και σπορέλαιος.]
Έφυγε ο Ερωτόκριτος, λέγω, κι είναι ο θρήνος μου βαθύς. Ναι, ο κύπριος σχεδιαστής μόδας δεν πουλιέται πια στη Λευκωσία. Εννοώ τα ρούχα του. Τα αντρικά (επειδή διέταξα έρευνα κι έμαθα ότι τα γυναικεία τα βρίσκεις ακόμα). Είχαμε και μεις μια όαση μέσα στη μιζέρια των γκρίζων, των καφέ και των μάυρων (ρούχων)... Ο Ερωτόκριτος ήταν το φανταχτερό πράσινο tricot στη σκούρα θάλασσα των φριχτών σκούρων tops από το Debenhams (φορεμένα με τζιν πανάκριβο αλλά εξίσου φριχτό, και με γυαλιά Reyban-ια). Ήταν το υπέροχο φαρδύ παντελόνι που σωλήνιζε χαμηλά, με το λουράκι-σήμα κατατεθέν πίσω. Ότι έπρεπε για πασιοζάμπηδες Κύπριους, όπως εμένα.
Κι αν είμαι σνομπ, μη με φοβάσαι, έγινα κιόλας 30+ χρονών.
Δεν έχει να κάνει (τόσο πολύ) με μπουρζουά μαλακίες, και αππωμένα πράματα, το πρόβλημα είναι ότι έχουμε μια επιλογή λιγότερη καλή για έκφραση μέσα απ΄την ενδυμασία, για διαφοροποίηση από την “νορμάλ” μάζα. Ακόμα μια χαμένη ευκαιρία να διαφωνήσουμε με τους πλείστους, να πάμε κόντρα… έτσι για να φοβάται λίγο ακόμα η πατριαρχεία από την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.
Είμαι σκόρπιος σήμερα, σαν ποτσίαρον. :)
Γύρω μου το κιτσαριό της γιουροβίζιον και σύντομα το κιτσαριό της μάππας. Η μάππα πάντα είχε πέραση, είναι ίσως ο μόνος αντρουά τρόπος να εκφραστούν συναισθηματικά οι άντρες. Είχα ένα διοικητή στο στρατό που ανησυχούσε γιατί ο δεκάχρονος γιος του διάβαζε παραμύθια. Πήγα να τον καθησυχάσω αλλά μέσα από την μουστάκα του με διαβεβαίωσε¨εγώ θέλω τον να παίζει μάππαν, ρε γαμοσιήστιες.” Ουδέν σχόλιο.
Πήγα και στο πανηγύρι του κατακλυσμού για ένα ριάλιτυ τσεκ (γιατί στη Λευκωσία, όπου ζω, καμιά φορά μου δίνετε η ψευδαίσθηση ότι τώρα και με την Accept, τα πράματα άλλαξαν). Πήγα και για τους λουκουμάδες. Και την επομένη άρχισα δίαιτα. Είμαστε έξω από την τέντα με τα πλαστικά παιχνίδια από την Κίνα, ότι πάρουμε 5 ευρώ. Ο Γιάννης θέλει σπαθί του νίντζα, ο Γιάννης είναι 29 χρονών, εγώ ψάχνω για το φουσκοπίστολο, κάτι σαν νεροπίστολο με μπαταρίες που παράγει μίαν φάουσαν φούσκες. (Το κρατούσε ένα κοριτσάκι στο καροτσάκι της - κοριτσάκι/καροτσάκι - και το εφέ ήταν εντυπωσιακό. Το φαντάστηκα σε πάρτυ χορεύοντας Bad Romance.) Ένα αγοράκι τριών ή τεσσάρων παίζει μ΄’ενα παιχνίδι ‘ουδέτερο’, ούτε σπαθί νίντζα ήταν, αλλά ούτε και ροζ σετ κουζίνας. Ήταν ένα πράσινο ελεφαντάκι που όταν το έσπρωχνες τα αυτιά του γύριζαν σαν έλικες. Σαχλαμαρίτσα, αλλά, οκ. “Ασ΄το τζείνο, έλα να σου πιάσω όπλο,” φωνάζει ο πασιής παπάς του (και ψαρώσαμε όλοι). Άντρας με το ζόρι απ’ τα 4, αγοράκι, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, σύμβολα και προσδοκίες αρρενοπότητας αβάστακτες κι η αρχή της καταπίεσης. Φυσικά μέχρι τα 4 του, αυτό το παιδάκι έχει φάει στη μούρη ολόκληρο αυτό το αγόρι=μπλε, κορίτσι=ροζ, το σκέτο branding. Κι οι λουκουμάδες ήταν μέτριοι.
- Έφυγε κι ο Ερωτόκριτος, [όχι το έργο του πανεπιστημίου Κύπρου, πού τέτοια τύχη. Πάντως, φίλοι ακαδημαϊκοί που την είδατε σκηνοθέτες, σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε “σοβαρό” θέατρο. Το σκοτώνετε. Έλεος, έλεος, έστω και σπορέλαιος.]
Έφυγε ο Ερωτόκριτος, λέγω, κι είναι ο θρήνος μου βαθύς. Ναι, ο κύπριος σχεδιαστής μόδας δεν πουλιέται πια στη Λευκωσία. Εννοώ τα ρούχα του. Τα αντρικά (επειδή διέταξα έρευνα κι έμαθα ότι τα γυναικεία τα βρίσκεις ακόμα). Είχαμε και μεις μια όαση μέσα στη μιζέρια των γκρίζων, των καφέ και των μάυρων (ρούχων)... Ο Ερωτόκριτος ήταν το φανταχτερό πράσινο tricot στη σκούρα θάλασσα των φριχτών σκούρων tops από το Debenhams (φορεμένα με τζιν πανάκριβο αλλά εξίσου φριχτό, και με γυαλιά Reyban-ια). Ήταν το υπέροχο φαρδύ παντελόνι που σωλήνιζε χαμηλά, με το λουράκι-σήμα κατατεθέν πίσω. Ότι έπρεπε για πασιοζάμπηδες Κύπριους, όπως εμένα.
Κι αν είμαι σνομπ, μη με φοβάσαι, έγινα κιόλας 30+ χρονών.
Δεν έχει να κάνει (τόσο πολύ) με μπουρζουά μαλακίες, και αππωμένα πράματα, το πρόβλημα είναι ότι έχουμε μια επιλογή λιγότερη καλή για έκφραση μέσα απ΄την ενδυμασία, για διαφοροποίηση από την “νορμάλ” μάζα. Ακόμα μια χαμένη ευκαιρία να διαφωνήσουμε με τους πλείστους, να πάμε κόντρα… έτσι για να φοβάται λίγο ακόμα η πατριαρχεία από την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.
Είμαι σκόρπιος σήμερα, σαν ποτσίαρον. :)
6. Τσιαττιστόν και σχολείον
Αν είσουν στρέιτ μαθητής γυμνασίου ως πριν λίγα χρόνια, στο σχολείο μάθαινες για το σεξ στο μάθημα των Διαφυλικών Σχέσεων. Αν ήσουν γκέι μαθητής μάθαινες πως είσαι ανώμαλος. Σήμερα, είτε είσαι γκέι είτε στρέιτ μαθητής, δεν μαθαίνεις τίποτε για το σεξ στο σχολείο γιατί καμιά κυβέρνηση δεν τολμά να πλησιάσει το θέμα και να μιλήσει ακομπλεξάριστα για τον ανθρώπινο ερωτισμό. Τόσος καυκάς για την εκπαιδευτική μεταρύθμιση και, απ’ ότι μαθαίνω, ούτε λόγος για συμπερίληψη μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.
“Διαφυλικές Σχέσεις”, μεταξύ των δυο φύλων δηλαδή, όχι σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μπας και μείνει ανοιχτή καμιά τρυπίτσα και γλιστρήσει μέσα καμιά αναφορά σε σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, σε action στ’ αποδυτήρια, σε λίγο τρίψιμο πάνω απ’ το τζην, σε κανά άγγιγμα κάτω απ΄το θρανίο την ώρα των μαθηματικών. Μπας και μολύνουμε τα παιδιά μας με ανωμαλίες.
Αυτά τα παιδιά που προσπαθούμε να προστατεύσουμε από το ίδιό τους το σώμα, τις ορμές, το πάθος και τον πόθο τους, στα οποία προσπαθούμε να διδάξουμε την αυτοαστυνόμευση του σώματος, την εγκράτεια, την ομοιομορφία - αυτά τα παιδιά γαμιούνται από τα δεκατρία. Όσα δεν τους λέμε τα μαθαίνουν απ΄το ίντερνετ, τους συμμαθητές, την τηλεόραση, τις τσόντες και στην πράξη. Αλλά πόσο εύκολο είναι να μάθεις να πειραματίζεσαι με την σεξουαλικότητα και το σώμα σου - με ασφάλεια - στην Κύπρο σήμερα; Να δείχνεις και να απαιτείς σεβασμό στον έρωτα όταν μαθαίνεις μόνο απ΄τις τσόντες; Και να αποδέχεσαι αυτούς με διαφορετικό πόθο απ’ τον δικό σου – τους λοατ - βλέποντας μόνο τηλεόραση;
Κατά τ΄άλλα, αυτή η κοινωνία που, μοραλιστικά, δεν μαθαίνει στα παιδιά της πώς να βάζουν ένα προφυλακτικό, κυρήσσει την ευπρέπεια, ζητά απ΄τα κορίτσια να είναι παρθένες κι απ’ τ’ αγόρια να είναι γαμιάδες, απαιτεί “σεβασμό προς τους θεσμούς”, την ίδια ώρα που επιτρέπει τα καμπαρέ, που ο αρχιεπίσκοπος μετρά ππαράες, στο εθνικό συμβούλιο λεν ανέκδοτα, και όλοι ξενογαμούν.
Πόσο φοβάται αυτή η κοινωνία τον πόθο της; Πόσες ενοχές πιά; Το καλό είνα ότι τα παιδιά δεν κολλούν, και επειδή η υποκρισία της κοινωνίας μας ΒΡΩΜΑΕΙ και την μυρίζονται, της ρίχνουν μολότοβ.
- Πάντως προψές είδα αυτό σ’ ένα gay dating site και μ’ έκανε να χαρώ, στο προφίλ ενός παιδιού απο την επαρχία Λάρνακας. Άσιλα gay pride. Αφήστε την Κυριακού Πελαγία να ξυπνήσει μέσα σας, τα τσιαττιστά τραγουδιούνται, δεν διαβάζονται:
“Εε!
Σε μια γνωστήν μου είπα το τζι επέλλανεν ο νους της,
πως όι έν αντρέπουμε να πω πως είμαι πούστης.
Ως που’ σιει παπάες τζι εκκλησιές π’ ούλλον εγκληματούσιν,
Άλλοι να δουν τα μούτρα τους, χωσμένα μες τα μούσια τους, τζι άλλοι να αντραπούσιν.
Εε!
Αν κάποιοι εν κομπλεξικοί τζιείνο εν πρόβλημάν τους,
Τζιαι η δική μου η ζωή έννεν που τη δουλειά τους,
Εν τζι είπα για τα σιέλλια τους πώς να τα ρεουλάρουν,
Ούτε τζιαι για τον κώλον πως να τον κουμαντάρουν.”
- Μπράβο και στην Accept για το παρθενικό/εθνικό της coming out. Με την ΜΚΟ, επιτέλους γινόμαστε λίγο πιο ορατοί και μετρήσιμοι σαν ψηφοφόροι, αν όχι σαν πολίτες.
“Διαφυλικές Σχέσεις”, μεταξύ των δυο φύλων δηλαδή, όχι σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μπας και μείνει ανοιχτή καμιά τρυπίτσα και γλιστρήσει μέσα καμιά αναφορά σε σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, σε action στ’ αποδυτήρια, σε λίγο τρίψιμο πάνω απ’ το τζην, σε κανά άγγιγμα κάτω απ΄το θρανίο την ώρα των μαθηματικών. Μπας και μολύνουμε τα παιδιά μας με ανωμαλίες.
Αυτά τα παιδιά που προσπαθούμε να προστατεύσουμε από το ίδιό τους το σώμα, τις ορμές, το πάθος και τον πόθο τους, στα οποία προσπαθούμε να διδάξουμε την αυτοαστυνόμευση του σώματος, την εγκράτεια, την ομοιομορφία - αυτά τα παιδιά γαμιούνται από τα δεκατρία. Όσα δεν τους λέμε τα μαθαίνουν απ΄το ίντερνετ, τους συμμαθητές, την τηλεόραση, τις τσόντες και στην πράξη. Αλλά πόσο εύκολο είναι να μάθεις να πειραματίζεσαι με την σεξουαλικότητα και το σώμα σου - με ασφάλεια - στην Κύπρο σήμερα; Να δείχνεις και να απαιτείς σεβασμό στον έρωτα όταν μαθαίνεις μόνο απ΄τις τσόντες; Και να αποδέχεσαι αυτούς με διαφορετικό πόθο απ’ τον δικό σου – τους λοατ - βλέποντας μόνο τηλεόραση;
Κατά τ΄άλλα, αυτή η κοινωνία που, μοραλιστικά, δεν μαθαίνει στα παιδιά της πώς να βάζουν ένα προφυλακτικό, κυρήσσει την ευπρέπεια, ζητά απ΄τα κορίτσια να είναι παρθένες κι απ’ τ’ αγόρια να είναι γαμιάδες, απαιτεί “σεβασμό προς τους θεσμούς”, την ίδια ώρα που επιτρέπει τα καμπαρέ, που ο αρχιεπίσκοπος μετρά ππαράες, στο εθνικό συμβούλιο λεν ανέκδοτα, και όλοι ξενογαμούν.
Πόσο φοβάται αυτή η κοινωνία τον πόθο της; Πόσες ενοχές πιά; Το καλό είνα ότι τα παιδιά δεν κολλούν, και επειδή η υποκρισία της κοινωνίας μας ΒΡΩΜΑΕΙ και την μυρίζονται, της ρίχνουν μολότοβ.
- Πάντως προψές είδα αυτό σ’ ένα gay dating site και μ’ έκανε να χαρώ, στο προφίλ ενός παιδιού απο την επαρχία Λάρνακας. Άσιλα gay pride. Αφήστε την Κυριακού Πελαγία να ξυπνήσει μέσα σας, τα τσιαττιστά τραγουδιούνται, δεν διαβάζονται:
“Εε!
Σε μια γνωστήν μου είπα το τζι επέλλανεν ο νους της,
πως όι έν αντρέπουμε να πω πως είμαι πούστης.
Ως που’ σιει παπάες τζι εκκλησιές π’ ούλλον εγκληματούσιν,
Άλλοι να δουν τα μούτρα τους, χωσμένα μες τα μούσια τους, τζι άλλοι να αντραπούσιν.
Εε!
Αν κάποιοι εν κομπλεξικοί τζιείνο εν πρόβλημάν τους,
Τζιαι η δική μου η ζωή έννεν που τη δουλειά τους,
Εν τζι είπα για τα σιέλλια τους πώς να τα ρεουλάρουν,
Ούτε τζιαι για τον κώλον πως να τον κουμαντάρουν.”
- Μπράβο και στην Accept για το παρθενικό/εθνικό της coming out. Με την ΜΚΟ, επιτέλους γινόμαστε λίγο πιο ορατοί και μετρήσιμοι σαν ψηφοφόροι, αν όχι σαν πολίτες.
5. Μάλλο
“Τώρα, είναι η ώρα να δούμε πού, μας βγάζει αυτή η ζωή. Τώρα, είναι η ώρα και για τους δυο, να κάνουμε νέα αρχή.” Αθάνατη Μαρινέλλα, πάντα έχεις κάτι να πείς, έστω κι αν η φωνή σου έχει πιά ξεχυλωθεί. Όλοι μαζί: “Και καλύτερα, θα λέμε αύριο καλύτερα, που δεν αφήσαμε τον χρόνο να πληγώσει την αγάπη αυτή...”
Πάει κι αυτό, καπούτ, another one bites the dust. Κρίμα, δεν χάρηκα, είχα ελπίδες γι αυτό το παιδί. Του το ‘πα περπατώντας στη ξένη πόλη, είδα το πρόσωπό του να μαζεύεται, να σκοτεινιάζει. Μιλούσε λίγο πιο δυνατά απ’ ότι θα ήταν ευγενικό για τους άλλους, ο κομ ιλ φο μέσα μου ψήλωσε το χέρι του αλλά μετά, σοφά, έσκασε.
Ήθελε να φύγει, τί τον έφερα εδώ, και πόσο καιρό το σκεφτόμουνα; Κανά μήνα, είπα ψέματα: τρείς. Τον προκάλεσα να μείνει και να τα πει.
Ήθελε να ξαναπροσπαθήσουμε. Τον άκουγα κοιτώντας τους περαστικούς αλλά περισότερο το πεζοδρόμιο. Εγωίσταρε μαλάκα, εν λαλείς τίποτε. Τί ν’ απαντούσα, αφού συμφωνούσα. Προτιμότερο όμως να του το πώ τώρα, να τον πληγώσω εδώ, στην ξένη πόλη, στην ηλιόλουστη μέρα, την τέλεια για ζευγάρια. Κατάλληλη στιγμή δεν θα υπήρχε κι αν έσκαζα τώρα το πράμα θα άρχιζε να σαπίζει από μέσα. Ξαναεξήγησα, μ’ έβρισε ξανά, τελικά θύμωσα, απολογήθηκε, έν έσιει πρόβλημα, κατανόησα. Πολιτισμένα πράματα, ευτυχώς, γιατί δεν αντέχω τα ρεζιλίκια. Αν και μετά γίνονται ωράιες ιστορίες για να λες, χάντρες στο κομπολόι. Πώς σηκώστηκε, ξέρω-γω, στο εστιατόριο και σου έριξε το κρασί κι έφυγε όπως τα έργα, κι εσύ για να επιβεβαιώσεις στους πάντες ότι, ναί, είσαι αυτός που θέλουν, που πληγώνει και απωθεί, μένεις και τελειώνεις το σολωμό σου και το στέικ του. Κομ ιλ φω και μαλάκας. Και μετά όταν δεν σε βλέπει πια κανείς, κλαις, πίνωντας single malt κι ακούγωντας Μαρινέλλα. Νομίζετε ότι είναι εύκολο να είσαι άντρας…
Ούφφου. Και τώρα πάλι απ’ την αρχή, ξανά στο ψάξιμο για σύντροφο (μονογαμικό ή μη). Τα μαθηματικά μου είναι λίγα, αλλά αν απ΄όλο τον πληθυσμό της Κύπρου αφαιρέσουμε τον μισό, τις γυναίκες δηλαδή, κρατήσουμε μόνο το εν δέκατο (το ποσοστό των γκέι - και δεν βασίζομαι σε στατιστικές του Κίνσλευ, εδώ μιλάμε για ‘ιδιόχειρες’ επαληθεύσεις), απ’ αυτούς αφήσουμε μόνο τις ηλικίες από 23 (βρέφη) μέχρι 45 (το πολύ), αφαιρέσουμε τους κρυφούς, τις κατζιασμένες, τους κομπλεξαρισμένους, τους ηλίθιους και τους παντρεμένους, μας μένουν καμιά πενηνταριά υποψήφιοι. Αν κάνουμε και μια διαλογή με βάση την ομορφιά, το εκπαιδευτικό επίπεδο ή έστω το διανοητικό, και τέλος αυτούς που μπορούν να με εμπνεύσουν, υπάρχουν 4 ή 5 άτομα στην Κύπρο με τους οποίους θα μπορούσα να κάμω το καλό. Και άντε να τους βρω στο ίντερνετ, να υπάρχει χημεία και να είναι και καλοί στο κρεβάτι. Ζητάω πολλά; Το καλό είναι ότι μέχρι να τον βρώ αυτόν το λεβέντη, θα ημερέψω, θα φάω τα μούτρα μου, θα είμαι έτοιμος για σχέση πραγματική. Άσε που θα έχει νομιμοποιηθεί και το σύμφωνο συμβίωσης…
Goodbye and good luck και στους δυό μας, πρώην εραστή και νυν φίλε. Έμαθα πολλά και σ΄ευχαριστώ.
Πάει κι αυτό, καπούτ, another one bites the dust. Κρίμα, δεν χάρηκα, είχα ελπίδες γι αυτό το παιδί. Του το ‘πα περπατώντας στη ξένη πόλη, είδα το πρόσωπό του να μαζεύεται, να σκοτεινιάζει. Μιλούσε λίγο πιο δυνατά απ’ ότι θα ήταν ευγενικό για τους άλλους, ο κομ ιλ φο μέσα μου ψήλωσε το χέρι του αλλά μετά, σοφά, έσκασε.
Ήθελε να φύγει, τί τον έφερα εδώ, και πόσο καιρό το σκεφτόμουνα; Κανά μήνα, είπα ψέματα: τρείς. Τον προκάλεσα να μείνει και να τα πει.
Ήθελε να ξαναπροσπαθήσουμε. Τον άκουγα κοιτώντας τους περαστικούς αλλά περισότερο το πεζοδρόμιο. Εγωίσταρε μαλάκα, εν λαλείς τίποτε. Τί ν’ απαντούσα, αφού συμφωνούσα. Προτιμότερο όμως να του το πώ τώρα, να τον πληγώσω εδώ, στην ξένη πόλη, στην ηλιόλουστη μέρα, την τέλεια για ζευγάρια. Κατάλληλη στιγμή δεν θα υπήρχε κι αν έσκαζα τώρα το πράμα θα άρχιζε να σαπίζει από μέσα. Ξαναεξήγησα, μ’ έβρισε ξανά, τελικά θύμωσα, απολογήθηκε, έν έσιει πρόβλημα, κατανόησα. Πολιτισμένα πράματα, ευτυχώς, γιατί δεν αντέχω τα ρεζιλίκια. Αν και μετά γίνονται ωράιες ιστορίες για να λες, χάντρες στο κομπολόι. Πώς σηκώστηκε, ξέρω-γω, στο εστιατόριο και σου έριξε το κρασί κι έφυγε όπως τα έργα, κι εσύ για να επιβεβαιώσεις στους πάντες ότι, ναί, είσαι αυτός που θέλουν, που πληγώνει και απωθεί, μένεις και τελειώνεις το σολωμό σου και το στέικ του. Κομ ιλ φω και μαλάκας. Και μετά όταν δεν σε βλέπει πια κανείς, κλαις, πίνωντας single malt κι ακούγωντας Μαρινέλλα. Νομίζετε ότι είναι εύκολο να είσαι άντρας…
Ούφφου. Και τώρα πάλι απ’ την αρχή, ξανά στο ψάξιμο για σύντροφο (μονογαμικό ή μη). Τα μαθηματικά μου είναι λίγα, αλλά αν απ΄όλο τον πληθυσμό της Κύπρου αφαιρέσουμε τον μισό, τις γυναίκες δηλαδή, κρατήσουμε μόνο το εν δέκατο (το ποσοστό των γκέι - και δεν βασίζομαι σε στατιστικές του Κίνσλευ, εδώ μιλάμε για ‘ιδιόχειρες’ επαληθεύσεις), απ’ αυτούς αφήσουμε μόνο τις ηλικίες από 23 (βρέφη) μέχρι 45 (το πολύ), αφαιρέσουμε τους κρυφούς, τις κατζιασμένες, τους κομπλεξαρισμένους, τους ηλίθιους και τους παντρεμένους, μας μένουν καμιά πενηνταριά υποψήφιοι. Αν κάνουμε και μια διαλογή με βάση την ομορφιά, το εκπαιδευτικό επίπεδο ή έστω το διανοητικό, και τέλος αυτούς που μπορούν να με εμπνεύσουν, υπάρχουν 4 ή 5 άτομα στην Κύπρο με τους οποίους θα μπορούσα να κάμω το καλό. Και άντε να τους βρω στο ίντερνετ, να υπάρχει χημεία και να είναι και καλοί στο κρεβάτι. Ζητάω πολλά; Το καλό είναι ότι μέχρι να τον βρώ αυτόν το λεβέντη, θα ημερέψω, θα φάω τα μούτρα μου, θα είμαι έτοιμος για σχέση πραγματική. Άσε που θα έχει νομιμοποιηθεί και το σύμφωνο συμβίωσης…
Goodbye and good luck και στους δυό μας, πρώην εραστή και νυν φίλε. Έμαθα πολλά και σ΄ευχαριστώ.
4. Μανιφέστο
Γράφω για τον έρωτα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου επειδή είναι ο μόνος έρωτας που ξέρω, κι ο μόνος που μ’ ενδιαφέρει. Με ρώτησε ένας γνωστός, “καλά, αφού δεν πήγες με γυναίκα πώς ξέρεις ότι είσαι γκέι;” “Κι εσύ”, του λέω, “αφού δεν πήγες με άντρα, πως ξέρεις ότι είσαι στρέιτ;”
Εμένα δεν με ενδιέφερε να βάλω τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε “κατηγορία.” Αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου για ταξινόμηση κι ομοιομορφία των πάντων (για να μειώσει, μίshιμου, τις ανασφάλειες στο χάος του κόσμου που ζει) είναι μάταια. Αλλά έπρεπε να διαλέξω ταμπέλα μεταξύ των προσφερομένων επιλογών, αν μη τη άλλο για διασφάλιση δικαιωμάτων στην “Κοινωνία των Πολιτών.” Και διάλεξα τον όρο ‘γκέι’, όχι επειδή κοιμάμαι με άτομα του ίδιου φύλου, αλλά επειδή η κύρια μου ερωτική φαντασίωση είναι με άτομα του ίδιου φύλου. Σημασία δεν έχει η πράξη, αλλά η φαντασίωση. Ακούς, φίλε παντρεμένε που νομίζεις ότι είσαι στρέιτ επειδή έκανες οικογένεια, ενώ στα όνειρα σου είσαι χανουμάκι σε χαρέμι; Και κρίμα, δηλαδή, που βασανίζεσαι κι εσύ κι η οικογένεια σου.
Το ότι επιλέγω να μην απέχω από τον έρωτα σημαίνει ότι δεν κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο. Ίσως να ‘χει δίκαιο ο Βαλιανάτος(;) που λέει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για τους ανθρώπους, κι όχι για τις στρουθοκάμηλους. Κι αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να γίνω ξαφνικά εκπρόσωπος της κοινότητας των γκέι στην Κύπρο, θα υπέγραφα με το όνομα μου, κι όχι με nom de plume. Εξ’ άλλου αν με ξέρεις προσωπικά, σίγουρα ξέρεις ότι είμαι γκέι γιατί με ρώτησες και σου το είπα. Κι αν επιλέγω να είσαι φίλος μου, τότε σίγουρα ο σεξουαλικός προσανατολισμός και το κοινωνικό φύλο δεν είναι κριτήρια φιλίας για σένα. Κι ούτ’ εγώ ζητώ πιστοποιητικό Ομοφυλοφιλίας από τον μουχτάρη για να σε κάνω παρέα, δεν με κόφτει πώς πηδάς ποιόν. Μετά όμως θα σε ρωτήσω για όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, να ‘σαι σίγουρος.
Γράφω για το το σεξ κι επειδή είμαι άντρας κι ο κοινωνικός μου ρόλος προνοεί να σκέφτομαι συνέχεια το σεξ. Είναι και μια πράξη πολιτική, ίσως πιο πολιτική από την ανάλυση δηλώσεων πολιτικών και εκπροσώπων (άσε που άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα). Μιλώντας για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, τον βγάζω από το σκοτεινό ντουλάπι και τον απομυθοποιώ για να ξεκινήσει μια συζήτηση και για να καταλάβουμε ότι ο έρωτας (και η ερωτική πράξη) δεν είναι και τόσο διαφορετικός, είτε είναι στρέιτ είτε γκέι.
Πάντως, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί, οι transsexual, οι transgender, οι παρενδυτικοί και οι λοιποί που ζουν και κάνουν έρωτα στο υπογάστριο της συλλογικής συνείδησης, που έχουν “άτυπες” σχέσεις, που είναι ευγενικοί και ξέρουν να χορεύουν και να ντύνονται (αν είναι άντρες) ή πιάνει το σιέριν τους (αν είναι γυναίκες), τούτοι οι τοιούτοι δηλαδή, οργανώνονται. Και επιτέλους μιλούν και διεκδικούν, με ταμπέλα ή χωρίς, για λίγο χώρο ελεύθερο δικό τους. Καιρός ήταν. Μαζί τους…
ΥΓ: Τελικά μου βγήκε μανιφέστο ενώ θα έγραφα για την Μπουβουάρ. Αλλά φαίνεται ότι το δίλημμα για μονογαμική σχέση ή όχι δεν θα υφίσταται για πολύ, αφού κι η σχέση μου δεν φαίνεται να υφίσταται για πολύ. Δάκρυ στο μαξιλάρι μου…
Εμένα δεν με ενδιέφερε να βάλω τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε “κατηγορία.” Αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου για ταξινόμηση κι ομοιομορφία των πάντων (για να μειώσει, μίshιμου, τις ανασφάλειες στο χάος του κόσμου που ζει) είναι μάταια. Αλλά έπρεπε να διαλέξω ταμπέλα μεταξύ των προσφερομένων επιλογών, αν μη τη άλλο για διασφάλιση δικαιωμάτων στην “Κοινωνία των Πολιτών.” Και διάλεξα τον όρο ‘γκέι’, όχι επειδή κοιμάμαι με άτομα του ίδιου φύλου, αλλά επειδή η κύρια μου ερωτική φαντασίωση είναι με άτομα του ίδιου φύλου. Σημασία δεν έχει η πράξη, αλλά η φαντασίωση. Ακούς, φίλε παντρεμένε που νομίζεις ότι είσαι στρέιτ επειδή έκανες οικογένεια, ενώ στα όνειρα σου είσαι χανουμάκι σε χαρέμι; Και κρίμα, δηλαδή, που βασανίζεσαι κι εσύ κι η οικογένεια σου.
Το ότι επιλέγω να μην απέχω από τον έρωτα σημαίνει ότι δεν κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο. Ίσως να ‘χει δίκαιο ο Βαλιανάτος(;) που λέει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για τους ανθρώπους, κι όχι για τις στρουθοκάμηλους. Κι αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να γίνω ξαφνικά εκπρόσωπος της κοινότητας των γκέι στην Κύπρο, θα υπέγραφα με το όνομα μου, κι όχι με nom de plume. Εξ’ άλλου αν με ξέρεις προσωπικά, σίγουρα ξέρεις ότι είμαι γκέι γιατί με ρώτησες και σου το είπα. Κι αν επιλέγω να είσαι φίλος μου, τότε σίγουρα ο σεξουαλικός προσανατολισμός και το κοινωνικό φύλο δεν είναι κριτήρια φιλίας για σένα. Κι ούτ’ εγώ ζητώ πιστοποιητικό Ομοφυλοφιλίας από τον μουχτάρη για να σε κάνω παρέα, δεν με κόφτει πώς πηδάς ποιόν. Μετά όμως θα σε ρωτήσω για όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, να ‘σαι σίγουρος.
Γράφω για το το σεξ κι επειδή είμαι άντρας κι ο κοινωνικός μου ρόλος προνοεί να σκέφτομαι συνέχεια το σεξ. Είναι και μια πράξη πολιτική, ίσως πιο πολιτική από την ανάλυση δηλώσεων πολιτικών και εκπροσώπων (άσε που άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα). Μιλώντας για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, τον βγάζω από το σκοτεινό ντουλάπι και τον απομυθοποιώ για να ξεκινήσει μια συζήτηση και για να καταλάβουμε ότι ο έρωτας (και η ερωτική πράξη) δεν είναι και τόσο διαφορετικός, είτε είναι στρέιτ είτε γκέι.
Πάντως, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί, οι transsexual, οι transgender, οι παρενδυτικοί και οι λοιποί που ζουν και κάνουν έρωτα στο υπογάστριο της συλλογικής συνείδησης, που έχουν “άτυπες” σχέσεις, που είναι ευγενικοί και ξέρουν να χορεύουν και να ντύνονται (αν είναι άντρες) ή πιάνει το σιέριν τους (αν είναι γυναίκες), τούτοι οι τοιούτοι δηλαδή, οργανώνονται. Και επιτέλους μιλούν και διεκδικούν, με ταμπέλα ή χωρίς, για λίγο χώρο ελεύθερο δικό τους. Καιρός ήταν. Μαζί τους…
ΥΓ: Τελικά μου βγήκε μανιφέστο ενώ θα έγραφα για την Μπουβουάρ. Αλλά φαίνεται ότι το δίλημμα για μονογαμική σχέση ή όχι δεν θα υφίσταται για πολύ, αφού κι η σχέση μου δεν φαίνεται να υφίσταται για πολύ. Δάκρυ στο μαξιλάρι μου…
3. Η γλώσσα στο σεξ
Είμαι με το φίλο μου εδώ και ένα χρόνο και χαίρομαι που εν Κυπραίος και δεν χρειάζεται να του λέω πληζ ή να καλαμαρίζω όταν κάνουμε έρωτα. Σοβάρο πράμα η γλώσσα στο σεξ...
Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα με Κυπραίο, (μετά το ένα και μοναδικό πήδημα στην εφηβεία εννοώ, με συμμαθητή μου, μια αγχωμένη μαλακία με παρέα βασικά, τόσο φοβισμένοι κι απόμακροι από το γεγονός ήμασταν κι οι δύο που μιλούσαμε στην καθαρεύουσα, - σοβαρολογώ! - πχ “ποίαν γνώμην έχετε, φίλτατε, εάν με το πέρας της παλινδρομήσεως της χειρός μου τελειώσω επί του χαρτακίου τούτου;” Εγώ δεν το παραδεχόμουν, εκείνος όμως ήταν συνειδητοποιημένος γκέι από τότε, ας ήταν καλά το προσκοπείο. Έμαθα μετά ότι έκανε καριέρα στα φυλάκια και τις σκοπιές, ενώ τώρα διαπρέπει στο εξωτερικό.) Χρόνια μετά, όταν επέστρεψα στην Κύπρο μετά τις σπουδές, την πρώτη φορά που ξανακοιμήθηκα με Κυπραίο του είπα "Εννά χύσω" στα κυπριακά, έτσι για να γεμώσει το στόμα μου.
Τέλος πάντων. Το σεξ με τον φίλο μου είναι από πολύ καλό μέχρι εξαιρετικό, νομίζω απόρροια της εμπιστοσύνης και επικοινωνίας που, για κάποιο άγνωστο λόγο, χτίσαμε. Και μιλάμε στα κυπριακά, σαφώς, κατάφτης λαλώ του "εννά χύσω". Τον ρωτώ, όταν ακόμα κάναμε 3 φορές σέξ τη μέρα (να χορτάσουμε μπας κι αποδειχθεί κι αυτή μια ξεπέτα), ποιές οι απόψεις σου, του λέω, για την μονογαμία; Και γιατί πρέπει σιου τζιαι καλά όλοι μας να έχουμε σαν πρότυπο το ιουδο-χριστιανικό ιδεώδες, τον ετεροφυλοφιλικό γάμο, με ένα σύντροφο μέχρι να πεθάνουμε; Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και ευτυχείς αλλά να μπορούσαμε να κοιμόμαστε και με άλλους;
Κλασσικός γκέι, σκέφτηκα, αλλά λόγω διωγμών και καταπίεσης για 2000 χρόνια οι πλείστοι γκέι (νοιώθουν ότι) πρέπει να γνωρίζονται και να πηδιούνται στα σκοτεινά, ή στο ιντερνετ. ‘Αρα κι οι σχέσεις πρέπει να είναι άτυπες κι εφήμερες, άρα πρέπει να’ χουν και πολλούς συντρόφους. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ότι ο ανθρώπινος ερωτισμός μπορεί να μην εξαντλείται μέσα στα πλαίσια του ενός συντρόφου. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους γκέι, αλλά και γι αυτούς που μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά τον πόθο τους, τον ερωτισμό τους ή τη συμπάθειά τους χωρίς την κοινωνική δίωξη (διότι πλέον δεν είναι ποινικό έγκλημα στην Κύπρο να φιλιέμαι με τον φίλο μου στην Ανεξαρτησίας [sic, αλλά άλλο θέμα], αλλά μπορεί να μας φτύσουν, να μας επιτεθούν, μπορεί και να μας πουν και “τοιούτους.”) Και στην τελική δηλαδή, όσους συντρόφους και να έχει κάποιος, γούστο του, καπέλλο του και καουμποϊλίκκι του.
Εδώ θα μπορούσα να μιλήσω για την απειλή για την ύπαρξή τους που αισθάνονται οι ‘θεσμοί’ και η ‘πατριαρχία’ από ανομοιόμορφες συμπεριφορές και εκδηλώσεις πόθου, αλλά δεν θέλω να συγχύζονται οι εκπρόσωποί των τέτοια ώρα. Μου ‘λειψε κι η στήλη.
Στο επόμενο υπογάστριο: Μονογαμία #2, ή “πώς το διάολο τα κατάφεραν ο Σαρτρ κι η Μπουβουάρ;”
Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα με Κυπραίο, (μετά το ένα και μοναδικό πήδημα στην εφηβεία εννοώ, με συμμαθητή μου, μια αγχωμένη μαλακία με παρέα βασικά, τόσο φοβισμένοι κι απόμακροι από το γεγονός ήμασταν κι οι δύο που μιλούσαμε στην καθαρεύουσα, - σοβαρολογώ! - πχ “ποίαν γνώμην έχετε, φίλτατε, εάν με το πέρας της παλινδρομήσεως της χειρός μου τελειώσω επί του χαρτακίου τούτου;” Εγώ δεν το παραδεχόμουν, εκείνος όμως ήταν συνειδητοποιημένος γκέι από τότε, ας ήταν καλά το προσκοπείο. Έμαθα μετά ότι έκανε καριέρα στα φυλάκια και τις σκοπιές, ενώ τώρα διαπρέπει στο εξωτερικό.) Χρόνια μετά, όταν επέστρεψα στην Κύπρο μετά τις σπουδές, την πρώτη φορά που ξανακοιμήθηκα με Κυπραίο του είπα "Εννά χύσω" στα κυπριακά, έτσι για να γεμώσει το στόμα μου.
Τέλος πάντων. Το σεξ με τον φίλο μου είναι από πολύ καλό μέχρι εξαιρετικό, νομίζω απόρροια της εμπιστοσύνης και επικοινωνίας που, για κάποιο άγνωστο λόγο, χτίσαμε. Και μιλάμε στα κυπριακά, σαφώς, κατάφτης λαλώ του "εννά χύσω". Τον ρωτώ, όταν ακόμα κάναμε 3 φορές σέξ τη μέρα (να χορτάσουμε μπας κι αποδειχθεί κι αυτή μια ξεπέτα), ποιές οι απόψεις σου, του λέω, για την μονογαμία; Και γιατί πρέπει σιου τζιαι καλά όλοι μας να έχουμε σαν πρότυπο το ιουδο-χριστιανικό ιδεώδες, τον ετεροφυλοφιλικό γάμο, με ένα σύντροφο μέχρι να πεθάνουμε; Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και ευτυχείς αλλά να μπορούσαμε να κοιμόμαστε και με άλλους;
Κλασσικός γκέι, σκέφτηκα, αλλά λόγω διωγμών και καταπίεσης για 2000 χρόνια οι πλείστοι γκέι (νοιώθουν ότι) πρέπει να γνωρίζονται και να πηδιούνται στα σκοτεινά, ή στο ιντερνετ. ‘Αρα κι οι σχέσεις πρέπει να είναι άτυπες κι εφήμερες, άρα πρέπει να’ χουν και πολλούς συντρόφους. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ότι ο ανθρώπινος ερωτισμός μπορεί να μην εξαντλείται μέσα στα πλαίσια του ενός συντρόφου. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους γκέι, αλλά και γι αυτούς που μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά τον πόθο τους, τον ερωτισμό τους ή τη συμπάθειά τους χωρίς την κοινωνική δίωξη (διότι πλέον δεν είναι ποινικό έγκλημα στην Κύπρο να φιλιέμαι με τον φίλο μου στην Ανεξαρτησίας [sic, αλλά άλλο θέμα], αλλά μπορεί να μας φτύσουν, να μας επιτεθούν, μπορεί και να μας πουν και “τοιούτους.”) Και στην τελική δηλαδή, όσους συντρόφους και να έχει κάποιος, γούστο του, καπέλλο του και καουμποϊλίκκι του.
Εδώ θα μπορούσα να μιλήσω για την απειλή για την ύπαρξή τους που αισθάνονται οι ‘θεσμοί’ και η ‘πατριαρχία’ από ανομοιόμορφες συμπεριφορές και εκδηλώσεις πόθου, αλλά δεν θέλω να συγχύζονται οι εκπρόσωποί των τέτοια ώρα. Μου ‘λειψε κι η στήλη.
Στο επόμενο υπογάστριο: Μονογαμία #2, ή “πώς το διάολο τα κατάφεραν ο Σαρτρ κι η Μπουβουάρ;”
2. Το σώμα μου και το σύμφωνο - 18/4/2010
- Είμαι στο εν τρίτο της ζωής μου και μόλις πρόσφατα άρχισα να αναγνωρίζω το σώμα μου. Να το θεωρώ δικό μου, να το καταλαβαίνω. Να το βλέπω μετά το ντους ή μετά το σεξ, και να μου αρέσει: σώμα αντρός, γυμνασμένο, αλλά με πιασίματα, κυπριακό mid-thirties, τριχωτό. Μύες, σκούρο δέρμα, φλέβες που πάλλουν. Να θυμηθώ να το χαρώ όσο το ξέρω. Και χωρίς ντροπή, για το πώς είναι, πώς φαίνεται και πώς κινείται. Τα χρόνια της αυτοαστυνόμευσής του έχουν περάσει. Το επόμενο βήμα θα είναι μαγιώ Speedo ή Aussie Bum.
-Έλεγα ν’ασχοληθώ σήμερα με την έκθεση της Επιτρόπου , τη γνωμάτευση του Γενικού (τί υποκρισία, επειδή δεν μας το επιβάλλει, λέει, η Ε.Ε., δεν χρειάζεται να δούμε ποιό είναι το δίκαιο, ή κάτι τέτοιο) και τις ηλίθιες δηλώσεις πολιτικάντηδων (που ούτε το όνομά τους δεν θα γράψω γιατί μόνο προσοχή γυρεύουν). Αλλά το όλο θέμα είναι τόσο αντικαβλωτικό και αντι-fabulous... (μπορώ να πω αντικαβλωτικό, ή θα μου το αρνηθούν κι αυτό;)
For the record θέλω να διευκρινίσω ότι υποστηρίζω το δικαίωμα για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά όταν ψηφιστεί ο νόμος – γιατί αργά ή γρήγορα θα ψηφιστεί, γιατί εδώ μιλάμε για civil rights, καταλάβετέ το – όταν ψηφιστεί ο νόμος, λέγω, δεν με βλέπω να τρέχω στη Μαύρου για στεφάνωμα στο δωμάτιο με τις λάιφ σάιζ φωτογραφίες γάμων του ’30 και το στέρεο με το cd του “Here comes the bride.” Κι ο λόγος είναι ότι δεν χρειάζουμε την τζίζα κανενός για να νοιώσω “κανονικός” (τί προσβολή, να σε πουν “κανονικό”). Ας είναι, κάποιοι γκέι και κάποιες λεσβίες διαφωνούν, θέλουν την τζίζα - μπορεί κι οι λόγοι να είναι άλλοι - και άμα θέλουν ας βάλουν και τον Έμπονυ να τους κάμει τα αρέιντζμεντς και το Άριστον να τους κάμει τα λουκούμια. Φτάνει να έχουν την επιλογή. Και if you’re against gay marriage, don’t have one.
-Επίσης σήκωσα σύστημα και δεν θέλω να κάνω σεξ με τον φίλο μου το βράδυ πριν κοιμηθούμε ή το πρωί, ή και τα δύο, όπως κάνει ο κόσμος όλος (που κάνει σεξ, εννοώ). Σήκωσα σύστημα να ξυπνώ στη μέση της νύχτας φωθκιά πυρουμενη. Τον ξυπνώ, με δέχεται. Ψευτοζαλισμένοι κι οι δύο απ’ τον ύπνο. Ψιλάφισμα στο σώμα ο ένας του άλλου, ψιλάφισμα και στο συρτάρι. Κοιτώ την ώρα (άλλο σύστημα που σήκωσα, να κοιτώ την ώρα. Μέσος όρος 40 λεπτά). Ελάχιστο το φως απο τον φεγγίτη, ομίχλη. Αυτός τσαλακωμένος σαν πράσινη χοντρή κουβέρτα. Τα χέρια του προς τα πίσω, σώμα γενναιόδωρο (προς τον πιο μεγάλο εγωιστή που ξέρω, εμένα). Κοιτάζωντας προς τα πάνω πρέπει να με βλέπει μόνο σαν περίγραμμα, σαν φωτογραφία under-exposed, με κόκκο, ασπρόμαυρη.
Ή κάτι τέτοιο…
-Έλεγα ν’ασχοληθώ σήμερα με την έκθεση της Επιτρόπου , τη γνωμάτευση του Γενικού (τί υποκρισία, επειδή δεν μας το επιβάλλει, λέει, η Ε.Ε., δεν χρειάζεται να δούμε ποιό είναι το δίκαιο, ή κάτι τέτοιο) και τις ηλίθιες δηλώσεις πολιτικάντηδων (που ούτε το όνομά τους δεν θα γράψω γιατί μόνο προσοχή γυρεύουν). Αλλά το όλο θέμα είναι τόσο αντικαβλωτικό και αντι-fabulous... (μπορώ να πω αντικαβλωτικό, ή θα μου το αρνηθούν κι αυτό;)
For the record θέλω να διευκρινίσω ότι υποστηρίζω το δικαίωμα για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά όταν ψηφιστεί ο νόμος – γιατί αργά ή γρήγορα θα ψηφιστεί, γιατί εδώ μιλάμε για civil rights, καταλάβετέ το – όταν ψηφιστεί ο νόμος, λέγω, δεν με βλέπω να τρέχω στη Μαύρου για στεφάνωμα στο δωμάτιο με τις λάιφ σάιζ φωτογραφίες γάμων του ’30 και το στέρεο με το cd του “Here comes the bride.” Κι ο λόγος είναι ότι δεν χρειάζουμε την τζίζα κανενός για να νοιώσω “κανονικός” (τί προσβολή, να σε πουν “κανονικό”). Ας είναι, κάποιοι γκέι και κάποιες λεσβίες διαφωνούν, θέλουν την τζίζα - μπορεί κι οι λόγοι να είναι άλλοι - και άμα θέλουν ας βάλουν και τον Έμπονυ να τους κάμει τα αρέιντζμεντς και το Άριστον να τους κάμει τα λουκούμια. Φτάνει να έχουν την επιλογή. Και if you’re against gay marriage, don’t have one.
-Επίσης σήκωσα σύστημα και δεν θέλω να κάνω σεξ με τον φίλο μου το βράδυ πριν κοιμηθούμε ή το πρωί, ή και τα δύο, όπως κάνει ο κόσμος όλος (που κάνει σεξ, εννοώ). Σήκωσα σύστημα να ξυπνώ στη μέση της νύχτας φωθκιά πυρουμενη. Τον ξυπνώ, με δέχεται. Ψευτοζαλισμένοι κι οι δύο απ’ τον ύπνο. Ψιλάφισμα στο σώμα ο ένας του άλλου, ψιλάφισμα και στο συρτάρι. Κοιτώ την ώρα (άλλο σύστημα που σήκωσα, να κοιτώ την ώρα. Μέσος όρος 40 λεπτά). Ελάχιστο το φως απο τον φεγγίτη, ομίχλη. Αυτός τσαλακωμένος σαν πράσινη χοντρή κουβέρτα. Τα χέρια του προς τα πίσω, σώμα γενναιόδωρο (προς τον πιο μεγάλο εγωιστή που ξέρω, εμένα). Κοιτάζωντας προς τα πάνω πρέπει να με βλέπει μόνο σαν περίγραμμα, σαν φωτογραφία under-exposed, με κόκκο, ασπρόμαυρη.
Ή κάτι τέτοιο…
Labels:
body politics,
cyprus,
gay sex,
γάμος,
σύμφωνο συμβίωσης
Friday, October 15, 2010
1. Το πρώτο Υπογάστριο - 11/4/2010
Πρώτα μαλλώσαμε γιατί κρατούσα το τηλεκοντρόλ και δεν έμενα σε ένα κανάλι για παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα. «Μα καταλαβαίνεις; Χάνω τα άλλα», εξηγώ.
[Να πετυχαίνω τόσα πράγματα στη ζωή μου, και πάντα να ξέρω ότι χάνω άλλα τόσα. Είμαι στο Σαλονικιό, κατασπαράζω ελληνική με τζατζίκι, μου αρέσει και τελικά την ήθελα με μουστάρδα. Θα ήταν καλύτερη, καραντί.]
«Δεν λες πάλι καλά», του λέω από μέσα μου, «που διαλέγω εσένα; Που σε ξέρω εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο, εννοώ που πηδιόμαστε εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο;» Ρεκόρ απίστευτο, αδιανόητο.
Αγκρισιόμαστε ελαφρώς, κάνω ολόκληρη συζήτηση στο νου μου, με επιχειρήματα και απαντήσεις που δήθεν μου λέει, τελικά διαλέγω μια μαλακία να δούμε, για ανακωχή. Αντέχω 3 λεπτά, πόσους Φρεντς; Και του ρίχνω το τηλεκοντρόλ. «Μέχρι να δω το φαΐ στο φούρνο», προειδοποιώ. Το παίρνει, ψάχνει, καλά μα it takes him forever, ερασιτέχνης στο ζάπινγκ. Τα γεμιστά σχεδόν, ο μουσακάς θέλει.
Μετά ξαπλώνουμε κουλουριασμένοι να δούμε ταινία (δική μου επιλογή, με ξέρει), εγώ πυρώνω, μετά διψώ, μετά θέλω μαξιλάρι. Και κοιμάμαι στα 10 λεπτά. Και μετά στο κρεβάτι, αυτός έχει όρεξη, εγώ βαριέμαι. Τρεις φορές ψες και σήμερα, εντάξει, νιώθω ασφαλής πλέον, δεν χρειάζεται να τον κερδίσω, να επιβεβαιωθώ. Και συνεχίζει. «Έτσι είσαι;» ρωτώ από μέσα μου, ενώ με φιλά με περισσότερο σάλιο απ’ ότι προτιμώ. Και για εκδίκηση τον αφήνω να τα κάνει όλα εκείνος. Εντάξει, κι εγώ λίγο, μην πάρει χαμπάρι, αλλά θα δουλέψει γι' αυτό το show. Μ’ αρέσει και λίγο, έτσι που αυτός δεν κρύβει ότι με θέλει, που δεν πέφτει ο εγωισμός του αν παραδεχτεί πόσο με θέλει: αχ, νεολαία…
Κι όταν τελειώσουν τα προκαταρκτικά, και μπούμε στο κυρίως (το φαΐ ήταν υπέροχο, έστω και χωρίς τα ταιρκαστά μου), είμαι σκληρός, δεν τον αφήνω να πάρει ανάσα, δαγκώνω, σπρώχνω. Επειδή φταίει, με θέλει, κι επειδή δεν μου λέει σιχτίρ. Τότε, ίσως, θα τον παρακαλώ. Και του αρέσει που είμαι σκληρός, κλασικά, είναι η μόνη αληθινή επικοινωνία που του επέτρεψα όλη μέρα. Και μου αρέσει που του αρέσει, και το τέλος είναι αίσιο και κοιμόμαστε ήρεμοι κι αγκαλιασμένοι. Ώσπου να δυσπιρκάσω.
Πάντως, ενώ κάναμε έρωτα την προηγουμένη, πολύ πιο γλυκά, σκέφτηκα το θάνατο κι ότι πεθαίνω (μου μένουν - δεν μου μένουν καμιά πενηνταριά χρόνια tops), και μετά σκέφτηκα τους Γάλλους και πώς λεν τον οργασμό τους. Μου έλεγε πριν και για τον D. H. Lawrence, κι εγώ για τον Hoagland που έγραψε:
«…επειδή οι άνθρωποι δεν προχώρησαν τόσο πολύ
στην προσπάθειά τους να καθυποτάξουν το σώμα,
και περπατούμε ακόμα σαν ζόμπι
στον ετοιμοθάνατο, καιγόμενο πλανήτη μας,
ανίκανοι να κάνουμε τίποτε περισσότερο
από το να παλεύουμε, να πηδούμε και να κράζουμε,
κάτι για το οποίο ο Λώρενς έγραψε με τέτοιο τρόπο
ώστε να μας κάνει να φαινόμαστε εξαίσιοι.» (Tony Hoagland, Lawrence)
Πρέπει να διαβάσω Lawrence.
ΥΓ. Εγώ πάντως ήθελα να γράφω συμβουλευτική στήλη για το σεξ, για να είμαι κουλ και ακομπλεξάριστος, αλλά μου είπαν να γράφω στα πολιτιστικά. Κοιτάζοντας τον κέρσορα στην οθόνη ένιωσα σαν την Κάρι Μράντσιο. Κι εγώ που ταυτιζόμουν με την Σαμάνθα…
[Να πετυχαίνω τόσα πράγματα στη ζωή μου, και πάντα να ξέρω ότι χάνω άλλα τόσα. Είμαι στο Σαλονικιό, κατασπαράζω ελληνική με τζατζίκι, μου αρέσει και τελικά την ήθελα με μουστάρδα. Θα ήταν καλύτερη, καραντί.]
«Δεν λες πάλι καλά», του λέω από μέσα μου, «που διαλέγω εσένα; Που σε ξέρω εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο, εννοώ που πηδιόμαστε εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο;» Ρεκόρ απίστευτο, αδιανόητο.
Αγκρισιόμαστε ελαφρώς, κάνω ολόκληρη συζήτηση στο νου μου, με επιχειρήματα και απαντήσεις που δήθεν μου λέει, τελικά διαλέγω μια μαλακία να δούμε, για ανακωχή. Αντέχω 3 λεπτά, πόσους Φρεντς; Και του ρίχνω το τηλεκοντρόλ. «Μέχρι να δω το φαΐ στο φούρνο», προειδοποιώ. Το παίρνει, ψάχνει, καλά μα it takes him forever, ερασιτέχνης στο ζάπινγκ. Τα γεμιστά σχεδόν, ο μουσακάς θέλει.
Μετά ξαπλώνουμε κουλουριασμένοι να δούμε ταινία (δική μου επιλογή, με ξέρει), εγώ πυρώνω, μετά διψώ, μετά θέλω μαξιλάρι. Και κοιμάμαι στα 10 λεπτά. Και μετά στο κρεβάτι, αυτός έχει όρεξη, εγώ βαριέμαι. Τρεις φορές ψες και σήμερα, εντάξει, νιώθω ασφαλής πλέον, δεν χρειάζεται να τον κερδίσω, να επιβεβαιωθώ. Και συνεχίζει. «Έτσι είσαι;» ρωτώ από μέσα μου, ενώ με φιλά με περισσότερο σάλιο απ’ ότι προτιμώ. Και για εκδίκηση τον αφήνω να τα κάνει όλα εκείνος. Εντάξει, κι εγώ λίγο, μην πάρει χαμπάρι, αλλά θα δουλέψει γι' αυτό το show. Μ’ αρέσει και λίγο, έτσι που αυτός δεν κρύβει ότι με θέλει, που δεν πέφτει ο εγωισμός του αν παραδεχτεί πόσο με θέλει: αχ, νεολαία…
Κι όταν τελειώσουν τα προκαταρκτικά, και μπούμε στο κυρίως (το φαΐ ήταν υπέροχο, έστω και χωρίς τα ταιρκαστά μου), είμαι σκληρός, δεν τον αφήνω να πάρει ανάσα, δαγκώνω, σπρώχνω. Επειδή φταίει, με θέλει, κι επειδή δεν μου λέει σιχτίρ. Τότε, ίσως, θα τον παρακαλώ. Και του αρέσει που είμαι σκληρός, κλασικά, είναι η μόνη αληθινή επικοινωνία που του επέτρεψα όλη μέρα. Και μου αρέσει που του αρέσει, και το τέλος είναι αίσιο και κοιμόμαστε ήρεμοι κι αγκαλιασμένοι. Ώσπου να δυσπιρκάσω.
Πάντως, ενώ κάναμε έρωτα την προηγουμένη, πολύ πιο γλυκά, σκέφτηκα το θάνατο κι ότι πεθαίνω (μου μένουν - δεν μου μένουν καμιά πενηνταριά χρόνια tops), και μετά σκέφτηκα τους Γάλλους και πώς λεν τον οργασμό τους. Μου έλεγε πριν και για τον D. H. Lawrence, κι εγώ για τον Hoagland που έγραψε:
«…επειδή οι άνθρωποι δεν προχώρησαν τόσο πολύ
στην προσπάθειά τους να καθυποτάξουν το σώμα,
και περπατούμε ακόμα σαν ζόμπι
στον ετοιμοθάνατο, καιγόμενο πλανήτη μας,
ανίκανοι να κάνουμε τίποτε περισσότερο
από το να παλεύουμε, να πηδούμε και να κράζουμε,
κάτι για το οποίο ο Λώρενς έγραψε με τέτοιο τρόπο
ώστε να μας κάνει να φαινόμαστε εξαίσιοι.» (Tony Hoagland, Lawrence)
Πρέπει να διαβάσω Lawrence.
ΥΓ. Εγώ πάντως ήθελα να γράφω συμβουλευτική στήλη για το σεξ, για να είμαι κουλ και ακομπλεξάριστος, αλλά μου είπαν να γράφω στα πολιτιστικά. Κοιτάζοντας τον κέρσορα στην οθόνη ένιωσα σαν την Κάρι Μράντσιο. Κι εγώ που ταυτιζόμουν με την Σαμάνθα…
Subscribe to:
Posts (Atom)