“Τώρα, είναι η ώρα να δούμε πού, μας βγάζει αυτή η ζωή. Τώρα, είναι η ώρα και για τους δυο, να κάνουμε νέα αρχή.” Αθάνατη Μαρινέλλα, πάντα έχεις κάτι να πείς, έστω κι αν η φωνή σου έχει πιά ξεχυλωθεί. Όλοι μαζί: “Και καλύτερα, θα λέμε αύριο καλύτερα, που δεν αφήσαμε τον χρόνο να πληγώσει την αγάπη αυτή...”
Πάει κι αυτό, καπούτ, another one bites the dust. Κρίμα, δεν χάρηκα, είχα ελπίδες γι αυτό το παιδί. Του το ‘πα περπατώντας στη ξένη πόλη, είδα το πρόσωπό του να μαζεύεται, να σκοτεινιάζει. Μιλούσε λίγο πιο δυνατά απ’ ότι θα ήταν ευγενικό για τους άλλους, ο κομ ιλ φο μέσα μου ψήλωσε το χέρι του αλλά μετά, σοφά, έσκασε.
Ήθελε να φύγει, τί τον έφερα εδώ, και πόσο καιρό το σκεφτόμουνα; Κανά μήνα, είπα ψέματα: τρείς. Τον προκάλεσα να μείνει και να τα πει.
Ήθελε να ξαναπροσπαθήσουμε. Τον άκουγα κοιτώντας τους περαστικούς αλλά περισότερο το πεζοδρόμιο. Εγωίσταρε μαλάκα, εν λαλείς τίποτε. Τί ν’ απαντούσα, αφού συμφωνούσα. Προτιμότερο όμως να του το πώ τώρα, να τον πληγώσω εδώ, στην ξένη πόλη, στην ηλιόλουστη μέρα, την τέλεια για ζευγάρια. Κατάλληλη στιγμή δεν θα υπήρχε κι αν έσκαζα τώρα το πράμα θα άρχιζε να σαπίζει από μέσα. Ξαναεξήγησα, μ’ έβρισε ξανά, τελικά θύμωσα, απολογήθηκε, έν έσιει πρόβλημα, κατανόησα. Πολιτισμένα πράματα, ευτυχώς, γιατί δεν αντέχω τα ρεζιλίκια. Αν και μετά γίνονται ωράιες ιστορίες για να λες, χάντρες στο κομπολόι. Πώς σηκώστηκε, ξέρω-γω, στο εστιατόριο και σου έριξε το κρασί κι έφυγε όπως τα έργα, κι εσύ για να επιβεβαιώσεις στους πάντες ότι, ναί, είσαι αυτός που θέλουν, που πληγώνει και απωθεί, μένεις και τελειώνεις το σολωμό σου και το στέικ του. Κομ ιλ φω και μαλάκας. Και μετά όταν δεν σε βλέπει πια κανείς, κλαις, πίνωντας single malt κι ακούγωντας Μαρινέλλα. Νομίζετε ότι είναι εύκολο να είσαι άντρας…
Ούφφου. Και τώρα πάλι απ’ την αρχή, ξανά στο ψάξιμο για σύντροφο (μονογαμικό ή μη). Τα μαθηματικά μου είναι λίγα, αλλά αν απ΄όλο τον πληθυσμό της Κύπρου αφαιρέσουμε τον μισό, τις γυναίκες δηλαδή, κρατήσουμε μόνο το εν δέκατο (το ποσοστό των γκέι - και δεν βασίζομαι σε στατιστικές του Κίνσλευ, εδώ μιλάμε για ‘ιδιόχειρες’ επαληθεύσεις), απ’ αυτούς αφήσουμε μόνο τις ηλικίες από 23 (βρέφη) μέχρι 45 (το πολύ), αφαιρέσουμε τους κρυφούς, τις κατζιασμένες, τους κομπλεξαρισμένους, τους ηλίθιους και τους παντρεμένους, μας μένουν καμιά πενηνταριά υποψήφιοι. Αν κάνουμε και μια διαλογή με βάση την ομορφιά, το εκπαιδευτικό επίπεδο ή έστω το διανοητικό, και τέλος αυτούς που μπορούν να με εμπνεύσουν, υπάρχουν 4 ή 5 άτομα στην Κύπρο με τους οποίους θα μπορούσα να κάμω το καλό. Και άντε να τους βρω στο ίντερνετ, να υπάρχει χημεία και να είναι και καλοί στο κρεβάτι. Ζητάω πολλά; Το καλό είναι ότι μέχρι να τον βρώ αυτόν το λεβέντη, θα ημερέψω, θα φάω τα μούτρα μου, θα είμαι έτοιμος για σχέση πραγματική. Άσε που θα έχει νομιμοποιηθεί και το σύμφωνο συμβίωσης…
Goodbye and good luck και στους δυό μας, πρώην εραστή και νυν φίλε. Έμαθα πολλά και σ΄ευχαριστώ.
No comments:
Post a Comment