Βηχ-βηχ. Αρρώστησα, την έβγαλα στο κρεβάτι, αλλά τωρά καλά, σχετικά. Να μπορέσω μόνο να πάω να τρέξω γιατί χαλάρωσα, προηγήθηκαν και κάτι ξένοι, τραπεζώματα, κάτι dinner dates, εκάμαμεν κωλογύρησην.
Στο κρεβάτι της αρρώστιας σκέφτηκα διάφορα. Για παράδειγμά, τί έκαμε ο Ξανθός Μάγος στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο ζωντανό Ευχάριστο Σαββατόβραδο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κι αυτή ένοιωσε πολύ άβολα και πήγε σε διαφήμιση; Πάντως στο δημοτικό που πήγαινα κυκλοφόρησε η φήμη ότι της έβγαλε το βρακί διά (ξανθής) μαγείας. Τον Ξανθό Μάγο πήγα και τον είδα με κάτι ψευτοσυγγενείς γιατί η μάμμα μου δεν με έπερνε. Όταν έμπηγε την μαχαίρα στο χέρι του χωρίς να ματώσει ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Καλά, ήμουν 10 χρονών, εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Anw. Τω καιρώ εκέινω η Χαραλαμπίδου ήταν η μόνη γκόμενα στην τηλεόραση, και οι συμμαθητές μου το έπαιζαν macho και βιλλάδες. Αλλά εγώ από τότε την έκρινα μόνο για το πάτημα του κουμπιού της με το σύρμα και την παρουσίαση των τυχερών που κέρδιζαν από 20 λίρες, το βρακί της το είχα χεσμένο. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν γι' αυτό που με έλεγαν "γεναικωτό" περιπαιχτικά αλλά και matter-of-factly, ενώ γενικά ήμουν αρκετά δημοφιλής, επειδή δεν με έκοφτε το βρακί της Χαραλαμπίδου. Οι συμμαθητές μου κατάλαβαν νωρίς, κι εγώ ενώ το ένιωθα από βρέφος ότι ήμουν γκέι - χωρίς να ξέρω τη λέξη ή τί σημαίνει - κατάφερα να το θάψω για ακόμα 10 χρόνια. (Πάντως αλίμονο αν μπλέξουμε τα μπούτια μας. Δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς, και δεν είναι όλοι θηλυπρεπείς γκέι. Ή επιπόλαιοι, Μικελλίδη.] Πάντως στα δημοτικά το λεξιλόγιο άλλαξε, τώρα τους γκέι τους λεν Βαντζελήδες.) Και για να κλείσω το κεφάλαιο Χαραλαμπίδου, αναφέρω ότι γουστάρω την εκπομπή της γιατί ανοίγει δύσκολα ζητήματα, νεκατώνει κι αμφισβητεί, έστω κι αν έτσι όπως μιλά η εκπομπή θα έπρεπε αντί "Το Συζητάμε," να λέγεται "Το Τσιριλάμε."
Βηχ-βηχ ξανά, λες και θα βγει ο πνεύμονας περίπατο. Έφυγε κι ο Σαουθάφρικας με τα chikkia του. Μάνα μου ρε, αναγνωρίσαμε το κακό τάιμινγκ, φιλιθήκαμε και πολογιαστήκαμε. Αυτός θα έρχεται για διακοπές στο νησί της αγάπης, μπορεί να κάνουμε και λίγη αγάπη, κι εγώ σε 5-6 χρόνια μπορεί να καταφέρω να φυλάξω λεφτά για να επισκεφτώ το Γιοχάνεσμπουργκ να τρώω Boerewors. Φυσικά το πιθανότερον είναι ότι δεν θα ξαναβρεθούμε. Αλέκα Κανελλίδου πόσο δίκαιο είχες, κλαψ...
- Ως κοινωνικός και χωρκοϋρης πεθύμησα να γυρίσω να δω κόσμο και να ποθαυμάσω τριαντάρηδες. Με γοητεύουν οι συνομίληκοι, αυτοί που άρχίσαν να ωριμάζουν αλλά είναι, ακόμα, αγόρια, που έχουν καθαρό πρόσωπο αλλά και τις πρώτες αχνές ρυτίδες. Μ' αρέσουν κι αυτοί που οι κροτάφοι τους άρχισαν ν' ασπρίζουν λίγο. Ή που έχουν ψαρά μαλλιά και μάθκια γιαλλούρικα. ("Τα μάτια σου/ πράσινα νά' ναι ή μαβιά/ όνειρο και αποθυμιά/ αχ, τα μάτια σου…") Βασικά αναγνωρίζω στα ενηλικιωμένα πρόσωπα των αντρών που μ' αρέσουν την αρχή της παρακμής μας, την αρχή του θανάτου μας. Και στην φθορά του σώματος υπάρχει μόνο μια παρηγοριά: η χρήση του κάνοντας αγάπη. Oui, merci.
No comments:
Post a Comment