4. Μανιφέστο

Γράφω για τον έρωτα μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου επειδή είναι ο μόνος έρωτας που ξέρω, κι ο μόνος που μ’ ενδιαφέρει. Με ρώτησε ένας γνωστός, “καλά, αφού δεν πήγες με γυναίκα πώς ξέρεις ότι είσαι γκέι;” “Κι εσύ”, του λέω, “αφού δεν πήγες με άντρα, πως ξέρεις ότι είσαι στρέιτ;”

Εμένα δεν με ενδιέφερε να βάλω τον εαυτό μου σε οποιαδήποτε “κατηγορία.” Αυτή η προσπάθεια του ανθρώπου για ταξινόμηση κι ομοιομορφία των πάντων (για να μειώσει, μίshιμου, τις ανασφάλειες στο χάος του κόσμου που ζει) είναι μάταια. Αλλά έπρεπε να διαλέξω ταμπέλα μεταξύ των προσφερομένων επιλογών, αν μη τη άλλο για διασφάλιση δικαιωμάτων στην “Κοινωνία των Πολιτών.” Και διάλεξα τον όρο ‘γκέι’, όχι επειδή κοιμάμαι με άτομα του ίδιου φύλου, αλλά επειδή η κύρια μου ερωτική φαντασίωση είναι με άτομα του ίδιου φύλου. Σημασία δεν έχει η πράξη, αλλά η φαντασίωση. Ακούς, φίλε παντρεμένε που νομίζεις ότι είσαι στρέιτ επειδή έκανες οικογένεια, ενώ στα όνειρα σου είσαι χανουμάκι σε χαρέμι; Και κρίμα, δηλαδή, που βασανίζεσαι κι εσύ κι η οικογένεια σου.

Το ότι επιλέγω να μην απέχω από τον έρωτα σημαίνει ότι δεν κρύβω το κεφάλι μου στην άμμο. Ίσως να ‘χει δίκαιο ο Βαλιανάτος(;) που λέει ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι για τους ανθρώπους, κι όχι για τις στρουθοκάμηλους. Κι αν δεν υπήρχε ο κίνδυνος να γίνω ξαφνικά εκπρόσωπος της κοινότητας των γκέι στην Κύπρο, θα υπέγραφα με το όνομα μου, κι όχι με nom de plume. Εξ’ άλλου αν με ξέρεις προσωπικά, σίγουρα ξέρεις ότι είμαι γκέι γιατί με ρώτησες και σου το είπα. Κι αν επιλέγω να είσαι φίλος μου, τότε σίγουρα ο σεξουαλικός προσανατολισμός και το κοινωνικό φύλο δεν είναι κριτήρια φιλίας για σένα. Κι ούτ’ εγώ ζητώ πιστοποιητικό Ομοφυλοφιλίας από τον μουχτάρη για να σε κάνω παρέα, δεν με κόφτει πώς πηδάς ποιόν. Μετά όμως θα σε ρωτήσω για όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, να ‘σαι σίγουρος.

Γράφω για το το σεξ κι επειδή είμαι άντρας κι ο κοινωνικός μου ρόλος προνοεί να σκέφτομαι συνέχεια το σεξ. Είναι και μια πράξη πολιτική, ίσως πιο πολιτική από την ανάλυση δηλώσεων πολιτικών και εκπροσώπων (άσε που άλλοι τα καταφέρνουν καλύτερα). Μιλώντας για τον ομοφυλόφιλο έρωτα, τον βγάζω από το σκοτεινό ντουλάπι και τον απομυθοποιώ για να ξεκινήσει μια συζήτηση και για να καταλάβουμε ότι ο έρωτας (και η ερωτική πράξη) δεν είναι και τόσο διαφορετικός, είτε είναι στρέιτ είτε γκέι.

Πάντως, οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες, οι αμφισεξουαλικοί, οι transsexual, οι transgender, οι παρενδυτικοί και οι λοιποί που ζουν και κάνουν έρωτα στο υπογάστριο της συλλογικής συνείδησης, που έχουν “άτυπες” σχέσεις, που είναι ευγενικοί και ξέρουν να χορεύουν και να ντύνονται (αν είναι άντρες) ή πιάνει το σιέριν τους (αν είναι γυναίκες), τούτοι οι τοιούτοι δηλαδή, οργανώνονται. Και επιτέλους μιλούν και διεκδικούν, με ταμπέλα ή χωρίς, για λίγο χώρο ελεύθερο δικό τους. Καιρός ήταν. Μαζί τους…


ΥΓ: Τελικά μου βγήκε μανιφέστο ενώ θα έγραφα για την Μπουβουάρ. Αλλά φαίνεται ότι το δίλημμα για μονογαμική σχέση ή όχι δεν θα υφίσταται για πολύ, αφού κι η σχέση μου δεν φαίνεται να υφίσταται για πολύ. Δάκρυ στο μαξιλάρι μου…