12. Η Γενιά Μισοδότζειν

Λέμε να πάμε Κόννο, σαν γνήσιοι Λευκωσιάτες, με τον ξενιτεμένο αδελφό, τον σειράν. Τότε δεν είχαμε ιδέα αλλά 3-4 δόκιμοι στο τάγμα κάναμε παρέα, μετά φύγαμε για σπουδές κι ανακαλύψαμε τους εαυτούς μας, τί κρύβαμε, και γιατί πηγαίναμε όλοι μαζί για να γλείψουμε παγωτό. Τώρα ο φίλος ο καλλύτερος είναι abroad κι έμεινα να παλεύω μόνος, ή έτσι να νομίζω. Τελικά μας λείπει μια αναγνωρίσιμη κοινότητα των λοαδ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί), μας λείπει η επιβεβαίωση της ομάδας, το στήριγμα του άλλου πούστη.
Ξεκινάμε απ’ τη Λευκωσία – καμίνι, φτάνουμε παραλία, βγάζουμε φανέλλες, βάζουμε αντιηλιακά και μαγιώ τυλιγμένοι στην πετσέτα, απλώνουμε ψάθες και κορμιά. Μετροφυλάμε το Gay Times και το Advocate λέγωντας αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, σχολιάζουμε τα νεαρά παιδιά τα γυμνασμένα με τα μαγιώ τα μωβ, δείχνουμε ο ένας στον άλλο κανα μοντέλο στα περιοδικά: “μμμ, ωραίος”, ή “για σεξ μια χαρά, για σχέση ούτε να το σκέφτεται.” Μια ξένη πασιά βγάζει τους βύζους περίπατο, γελάμε λίγο, αλλά την χαιρόμαστε που χάιρεται. Ένας 30άρης μπαμπάς με φαμίλια εντυπώσιάζει με το ριγέ speedo, αλλά ανοίγει το στόμα και μας ξενερώνει. “Νομίζω αυτός έχει profile, αυτούς τους κοιλιακούς θα τους αναγνώριζα και με κλειστά τα μάτια,” λέω. “Άλλο που δεν ήθελες,” λέει ο κολλητός, και δεν παραξενευόμαστε που μπορεί να είναι αυτός, οι μισοί online είναι παντρεμένοι.

Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι shιshινίζουμε άνετα και λέω μέσα μου, κοίτα πόσο άλλαξαν τα πράματα… Βασικά πόσο άλλαξα εγώ, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να μιλά δημοσίως και να μην χαμηλώνει την ένταση της φωνής του, και να μην αστυνομεύει το σώμα του μπας και πουshτοδείξει. Δεν αλλάξαν τα πράγματα, δεν άλλαξε η κοινωνία, εγώ αλλάζω και, άρα, αλλάζω και τα πράματα.

Μου λέει για τις περιπέτειές του στην ξενιτιά, “αχ, τί ωραία η ελευθερία της ανωνυμίας,” λέω. Λέω και για τις δικές μου περιπέτειες, τί περιπέτειες δηλαδή, τις κάποτε απελπισμένες μου προσπάθειες για περιπέτειες. Λέμε για το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τελικά είναι το ζητούμενο με τον πόλεμο για δικαιώματα, μην καταντήσουμε όμως να βλέπει η κοινωνία τους λοαδ σαν άτομα με κάποιο κουσούρι που χρειάζονται ειδική, αντί ίση, μεταχείριση. Λέμε πώς θα ήταν τα πράματα αν ήξεραν όλοι ότι οι λοαδ είμαστε παντού, και πώς θα ήταν τα πράματα αν τα κόμματα δεν άρπασαν τους φοιτητές με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική κριτική σκέψη και αντίδραση ούτε καν στα πανεπιστήμια (μα να μην υπάρχει ούτε μια οργάνωση για λοαδ άτομα στα κυπριακά πανεπιστήμια, και το μόνο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει τους 20χρονους να είναι τα όρια αφυπηρέτησης και η πιλόττα;!) Λέμε κι ότι είμαστε, τελικά, μεταξύ των εντελώς καταπιεσμένων παλαίμαχων τοιούτων (45 και πάνω) και των εντελώς ακομπλεξάριστων - πλην επιπόλαιων τεκνών (25 και κάτω): Εμείς, η Γενιά Μισοδότζειν. Που γελά, κολυμπά, ενίοτε γαμά και, σήμερα, παίρνει χρώμα θεϊκό. Βρεγμένες πετσέτες, φλι φλό και άμμοι στο αυτοκίνητο, and here comes the sun king να μας συνοδεύει στην κίνηση προς Λευκωσία.

Κατ’ οίκων εργασία: ποιά η διαφορά μεταξύ της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου (gender);