21. Γειτονιά κι ο νέος φίλος

Λοιπόν. Κείμενο περιπατητικό (σίγουρα όχι του φιλοσοφικού είδους).

Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.

Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.

Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.

(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)

12. Η Γενιά Μισοδότζειν

Λέμε να πάμε Κόννο, σαν γνήσιοι Λευκωσιάτες, με τον ξενιτεμένο αδελφό, τον σειράν. Τότε δεν είχαμε ιδέα αλλά 3-4 δόκιμοι στο τάγμα κάναμε παρέα, μετά φύγαμε για σπουδές κι ανακαλύψαμε τους εαυτούς μας, τί κρύβαμε, και γιατί πηγαίναμε όλοι μαζί για να γλείψουμε παγωτό. Τώρα ο φίλος ο καλλύτερος είναι abroad κι έμεινα να παλεύω μόνος, ή έτσι να νομίζω. Τελικά μας λείπει μια αναγνωρίσιμη κοινότητα των λοαδ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί), μας λείπει η επιβεβαίωση της ομάδας, το στήριγμα του άλλου πούστη.
Ξεκινάμε απ’ τη Λευκωσία – καμίνι, φτάνουμε παραλία, βγάζουμε φανέλλες, βάζουμε αντιηλιακά και μαγιώ τυλιγμένοι στην πετσέτα, απλώνουμε ψάθες και κορμιά. Μετροφυλάμε το Gay Times και το Advocate λέγωντας αστεία που μόνο εμείς καταλαβαίνουμε, σχολιάζουμε τα νεαρά παιδιά τα γυμνασμένα με τα μαγιώ τα μωβ, δείχνουμε ο ένας στον άλλο κανα μοντέλο στα περιοδικά: “μμμ, ωραίος”, ή “για σεξ μια χαρά, για σχέση ούτε να το σκέφτεται.” Μια ξένη πασιά βγάζει τους βύζους περίπατο, γελάμε λίγο, αλλά την χαιρόμαστε που χάιρεται. Ένας 30άρης μπαμπάς με φαμίλια εντυπώσιάζει με το ριγέ speedo, αλλά ανοίγει το στόμα και μας ξενερώνει. “Νομίζω αυτός έχει profile, αυτούς τους κοιλιακούς θα τους αναγνώριζα και με κλειστά τα μάτια,” λέω. “Άλλο που δεν ήθελες,” λέει ο κολλητός, και δεν παραξενευόμαστε που μπορεί να είναι αυτός, οι μισοί online είναι παντρεμένοι.

Σιγά σιγά καταλαβαίνω ότι shιshινίζουμε άνετα και λέω μέσα μου, κοίτα πόσο άλλαξαν τα πράματα… Βασικά πόσο άλλαξα εγώ, εγώ είμαι αυτός που μπορεί να μιλά δημοσίως και να μην χαμηλώνει την ένταση της φωνής του, και να μην αστυνομεύει το σώμα του μπας και πουshτοδείξει. Δεν αλλάξαν τα πράγματα, δεν άλλαξε η κοινωνία, εγώ αλλάζω και, άρα, αλλάζω και τα πράματα.

Μου λέει για τις περιπέτειές του στην ξενιτιά, “αχ, τί ωραία η ελευθερία της ανωνυμίας,” λέω. Λέω και για τις δικές μου περιπέτειες, τί περιπέτειες δηλαδή, τις κάποτε απελπισμένες μου προσπάθειες για περιπέτειες. Λέμε για το σεβασμό και την αξιοπρέπεια που τελικά είναι το ζητούμενο με τον πόλεμο για δικαιώματα, μην καταντήσουμε όμως να βλέπει η κοινωνία τους λοαδ σαν άτομα με κάποιο κουσούρι που χρειάζονται ειδική, αντί ίση, μεταχείριση. Λέμε πώς θα ήταν τα πράματα αν ήξεραν όλοι ότι οι λοαδ είμαστε παντού, και πώς θα ήταν τα πράματα αν τα κόμματα δεν άρπασαν τους φοιτητές με αποτέλεσμα να μην υπάρχει ουσιαστική κριτική σκέψη και αντίδραση ούτε καν στα πανεπιστήμια (μα να μην υπάρχει ούτε μια οργάνωση για λοαδ άτομα στα κυπριακά πανεπιστήμια, και το μόνο πράγμα που φαίνεται να ενδιαφέρει τους 20χρονους να είναι τα όρια αφυπηρέτησης και η πιλόττα;!) Λέμε κι ότι είμαστε, τελικά, μεταξύ των εντελώς καταπιεσμένων παλαίμαχων τοιούτων (45 και πάνω) και των εντελώς ακομπλεξάριστων - πλην επιπόλαιων τεκνών (25 και κάτω): Εμείς, η Γενιά Μισοδότζειν. Που γελά, κολυμπά, ενίοτε γαμά και, σήμερα, παίρνει χρώμα θεϊκό. Βρεγμένες πετσέτες, φλι φλό και άμμοι στο αυτοκίνητο, and here comes the sun king να μας συνοδεύει στην κίνηση προς Λευκωσία.

Κατ’ οίκων εργασία: ποιά η διαφορά μεταξύ της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου (gender);