Λοιπόν. Κείμενο περιπατητικό (σίγουρα όχι του φιλοσοφικού είδους).
Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.
Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.
Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.
(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)
No comments:
Post a Comment