3. Η γλώσσα στο σεξ

Είμαι με το φίλο μου εδώ και ένα χρόνο και χαίρομαι που εν Κυπραίος και δεν χρειάζεται να του λέω πληζ ή να καλαμαρίζω όταν κάνουμε έρωτα. Σοβάρο πράμα η γλώσσα στο σεξ...

Την πρώτη φορά που κοιμήθηκα με Κυπραίο, (μετά το ένα και μοναδικό πήδημα στην εφηβεία εννοώ, με συμμαθητή μου, μια αγχωμένη μαλακία με παρέα βασικά, τόσο φοβισμένοι κι απόμακροι από το γεγονός ήμασταν κι οι δύο που μιλούσαμε στην καθαρεύουσα, - σοβαρολογώ! - πχ “ποίαν γνώμην έχετε, φίλτατε, εάν με το πέρας της παλινδρομήσεως της χειρός μου τελειώσω επί του χαρτακίου τούτου;” Εγώ δεν το παραδεχόμουν, εκείνος όμως ήταν συνειδητοποιημένος γκέι από τότε, ας ήταν καλά το προσκοπείο. Έμαθα μετά ότι έκανε καριέρα στα φυλάκια και τις σκοπιές, ενώ τώρα διαπρέπει στο εξωτερικό.) Χρόνια μετά, όταν επέστρεψα στην Κύπρο μετά τις σπουδές, την πρώτη φορά που ξανακοιμήθηκα με Κυπραίο του είπα "Εννά χύσω" στα κυπριακά, έτσι για να γεμώσει το στόμα μου.

Τέλος πάντων. Το σεξ με τον φίλο μου είναι από πολύ καλό μέχρι εξαιρετικό, νομίζω απόρροια της εμπιστοσύνης και επικοινωνίας που, για κάποιο άγνωστο λόγο, χτίσαμε. Και μιλάμε στα κυπριακά, σαφώς, κατάφτης λαλώ του "εννά χύσω". Τον ρωτώ, όταν ακόμα κάναμε 3 φορές σέξ τη μέρα (να χορτάσουμε μπας κι αποδειχθεί κι αυτή μια ξεπέτα), ποιές οι απόψεις σου, του λέω, για την μονογαμία; Και γιατί πρέπει σιου τζιαι καλά όλοι μας να έχουμε σαν πρότυπο το ιουδο-χριστιανικό ιδεώδες, τον ετεροφυλοφιλικό γάμο, με ένα σύντροφο μέχρι να πεθάνουμε; Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε μαζί και ευτυχείς αλλά να μπορούσαμε να κοιμόμαστε και με άλλους;

Κλασσικός γκέι, σκέφτηκα, αλλά λόγω διωγμών και καταπίεσης για 2000 χρόνια οι πλείστοι γκέι (νοιώθουν ότι) πρέπει να γνωρίζονται και να πηδιούνται στα σκοτεινά, ή στο ιντερνετ. ‘Αρα κι οι σχέσεις πρέπει να είναι άτυπες κι εφήμερες, άρα πρέπει να’ χουν και πολλούς συντρόφους. Αλλά ο κυριότερος λόγος είναι ότι ο ανθρώπινος ερωτισμός μπορεί να μην εξαντλείται μέσα στα πλαίσια του ενός συντρόφου. Κι αυτό ισχύει για όλους, όχι μόνο για τους γκέι, αλλά και γι αυτούς που μπορούν να εκφράσουν ανοιχτά τον πόθο τους, τον ερωτισμό τους ή τη συμπάθειά τους χωρίς την κοινωνική δίωξη (διότι πλέον δεν είναι ποινικό έγκλημα στην Κύπρο να φιλιέμαι με τον φίλο μου στην Ανεξαρτησίας [sic, αλλά άλλο θέμα], αλλά μπορεί να μας φτύσουν, να μας επιτεθούν, μπορεί και να μας πουν και “τοιούτους.”) Και στην τελική δηλαδή, όσους συντρόφους και να έχει κάποιος, γούστο του, καπέλλο του και καουμποϊλίκκι του.

Εδώ θα μπορούσα να μιλήσω για την απειλή για την ύπαρξή τους που αισθάνονται οι ‘θεσμοί’ και η ‘πατριαρχία’ από ανομοιόμορφες συμπεριφορές και εκδηλώσεις πόθου, αλλά δεν θέλω να συγχύζονται οι εκπρόσωποί των τέτοια ώρα. Μου ‘λειψε κι η στήλη.

Στο επόμενο υπογάστριο: Μονογαμία #2, ή “πώς το διάολο τα κατάφεραν ο Σαρτρ κι η Μπουβουάρ;”