20. Σεπτέβρης και Σαουθάφρικας

Μπήκε κι ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας. Τί μπήκε, σχεδόν βγήκε. Έπεσε κι η θερμοκρασία, μην τρελενόμαστε όμως, ακόμα πυρώνουμε.
Ταξίδια σε καθημερινή στον Πρωταρά, μπάνια το απόγευμα, μπιρίμπα για λίγες ώρες, μπάνιο το βράδυ, λάδι, τίτσιροι, ήσυχα, το κύμα να παφλάζει. Τα αστέρια ολόλαμπα, σαμπώς κι είσαι παιδί, πιάνεις την εφημερίδα του παπά, βγάζεις τρυπίτσες με καρφίτσα, την κρατάς μπροστά σου και κοιτάς προς την λάμπα. Ολόλαμπα.

Σεπτέμβρης και σταφύλι αμπελίσιμο, μαύρο, να το τρως με το χαλλούμι το πρωί. Ή το χαλλούμι με σύκα. Αναμονή για ππαλουζέ με καρύδια. Αναμονή για τα ρόδια τα πολλά, να τα καθαρίζεις τρία τρία και να τα τρως με το κουταλάκι και τα χέρια σου ολόμαυρα μα να μην σε κόφτει.

Και το πρώτο πραγματικό σεπτεμβριανό ηλιοβασίλεμα ψηλά στο διαμέρισμα του νέου φίλου, στο λόφο. Στο ευήλιο, ευάερο, ευρύχωρο μονάρι με δυο μπαλκόνια που βλέπει τη μισή Λευκωσία, βλέπει τον Πενταδάκτυλο, τα λίγα σύννεφα, τον ήλιο να πέφτει δίπλα, τα λίγα μωβ, τα κόκκινα. Σιγά σιγά να χάνεται κι η ευκρίνεια, να μεγαλώνει ο γκρίζος μωβ κόκκος παλιάς φωτογραφίας. Κι εγώ μαζί με το φίλο χωρίς λόγια, αιφνιδιασμένοι απ' την σκοτεινή απλότητα του Πενταδακτύλου με την kitch σημαία να χάσκει. Ο φίλος να μου πιάνει το χέρι, να χαμογελά, να μ' ευχαριστεί χωρίς λόγια για τις προηγούμενες στιγμές κουβαριασμένων ρούχων. Και μένα να με πιάνει μια διάθεση ημιχειμωνιάτικη, μια διάθεση για σόλο κιθάρας ηλεκτρικής από πλανόδιο μουσικό με φορητό amplifier στον υπόγειο της Νέας Υόρκης, για ένα μπλουζ της Κυριακής, έστω κι αν είναι Τρίτη, έστω κι αν είμαι Λευκωσία, έστω κι αν είναι η Γλυκερία δίπλα, ώσπου να γίνουνε άγγελοι να βγάλουνε φτερά. Ο φίλος αγναντεύει, χαμογελά, έχει και τα γενέθλιά του αύριο. Τί όμορφα που είναι τα αγόρια όταν είναι ξεθυμασμένα. Με τίποτε, πια, να αποδείξουν και τίποτε να αρνηθούν. Το αέρι να φυσά, να παφλάζει τα κυματιστά του τα μαλλιά, σχεδόν κρύο. Το φθινόπωρο της Κύπρου, ένα δείλι.

Παλιοπενταδάκτυλε, οπτικό εμπόδιο, παλιοσύμβολο στο μαθητικό τετράδιο δημοτικού, πάντα πρέπει να σε 'χουμε καρτζίν μας. Οι εξελίξεις πάλι τρέχουν το φθινόπωρο, η καμπή είναι και πάλι εξαιρετικά κρίσιμη, το θέμα να με κρούζει αλλά να φοβάμαι να ξαναπληγωθώ, σαν κάποιος που ερωτεύτηκε. Αφού διαβάζω στην εφημερίδα τις δηλώσεις του κάθε Ομήρου και νεκατσιώ. Βαρέθηκα τους γελοίους που κατάφεραν να επιπλεύσουν στην πολιτική κάνοντας όλα τα άλλα σκατά. "Δεν ξεχνώ" προστάζουν. "Δεν μας χέζεται, λέω 'γω;" θ’ απαντώ. Ο φίλος καταλαβαίνει ότι είμαι αλλού, με ρωτά, αλλά πού να του λέω, πού να καταλάβει, μεγάλωσε στο εξωτερικό. "Τίποτε," του λέω, "θυμήθηκα ένα τραγούδι του Jeff Buckley που πάει με τον Σεπτέμβρη." Ησυχία. "Να σου το πω;"