- Είμαι στο εν τρίτο της ζωής μου και μόλις πρόσφατα άρχισα να αναγνωρίζω το σώμα μου. Να το θεωρώ δικό μου, να το καταλαβαίνω. Να το βλέπω μετά το ντους ή μετά το σεξ, και να μου αρέσει: σώμα αντρός, γυμνασμένο, αλλά με πιασίματα, κυπριακό mid-thirties, τριχωτό. Μύες, σκούρο δέρμα, φλέβες που πάλλουν. Να θυμηθώ να το χαρώ όσο το ξέρω. Και χωρίς ντροπή, για το πώς είναι, πώς φαίνεται και πώς κινείται. Τα χρόνια της αυτοαστυνόμευσής του έχουν περάσει. Το επόμενο βήμα θα είναι μαγιώ Speedo ή Aussie Bum.
-Έλεγα ν’ασχοληθώ σήμερα με την έκθεση της Επιτρόπου , τη γνωμάτευση του Γενικού (τί υποκρισία, επειδή δεν μας το επιβάλλει, λέει, η Ε.Ε., δεν χρειάζεται να δούμε ποιό είναι το δίκαιο, ή κάτι τέτοιο) και τις ηλίθιες δηλώσεις πολιτικάντηδων (που ούτε το όνομά τους δεν θα γράψω γιατί μόνο προσοχή γυρεύουν). Αλλά το όλο θέμα είναι τόσο αντικαβλωτικό και αντι-fabulous... (μπορώ να πω αντικαβλωτικό, ή θα μου το αρνηθούν κι αυτό;)
For the record θέλω να διευκρινίσω ότι υποστηρίζω το δικαίωμα για γάμο ή σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, αλλά όταν ψηφιστεί ο νόμος – γιατί αργά ή γρήγορα θα ψηφιστεί, γιατί εδώ μιλάμε για civil rights, καταλάβετέ το – όταν ψηφιστεί ο νόμος, λέγω, δεν με βλέπω να τρέχω στη Μαύρου για στεφάνωμα στο δωμάτιο με τις λάιφ σάιζ φωτογραφίες γάμων του ’30 και το στέρεο με το cd του “Here comes the bride.” Κι ο λόγος είναι ότι δεν χρειάζουμε την τζίζα κανενός για να νοιώσω “κανονικός” (τί προσβολή, να σε πουν “κανονικό”). Ας είναι, κάποιοι γκέι και κάποιες λεσβίες διαφωνούν, θέλουν την τζίζα - μπορεί κι οι λόγοι να είναι άλλοι - και άμα θέλουν ας βάλουν και τον Έμπονυ να τους κάμει τα αρέιντζμεντς και το Άριστον να τους κάμει τα λουκούμια. Φτάνει να έχουν την επιλογή. Και if you’re against gay marriage, don’t have one.
-Επίσης σήκωσα σύστημα και δεν θέλω να κάνω σεξ με τον φίλο μου το βράδυ πριν κοιμηθούμε ή το πρωί, ή και τα δύο, όπως κάνει ο κόσμος όλος (που κάνει σεξ, εννοώ). Σήκωσα σύστημα να ξυπνώ στη μέση της νύχτας φωθκιά πυρουμενη. Τον ξυπνώ, με δέχεται. Ψευτοζαλισμένοι κι οι δύο απ’ τον ύπνο. Ψιλάφισμα στο σώμα ο ένας του άλλου, ψιλάφισμα και στο συρτάρι. Κοιτώ την ώρα (άλλο σύστημα που σήκωσα, να κοιτώ την ώρα. Μέσος όρος 40 λεπτά). Ελάχιστο το φως απο τον φεγγίτη, ομίχλη. Αυτός τσαλακωμένος σαν πράσινη χοντρή κουβέρτα. Τα χέρια του προς τα πίσω, σώμα γενναιόδωρο (προς τον πιο μεγάλο εγωιστή που ξέρω, εμένα). Κοιτάζωντας προς τα πάνω πρέπει να με βλέπει μόνο σαν περίγραμμα, σαν φωτογραφία under-exposed, με κόκκο, ασπρόμαυρη.
Ή κάτι τέτοιο…
No comments:
Post a Comment