7. Κατακλυσμός

- Παρατηρώ πράματα και φοβάμαι. Μα πού ζω, με ποιούς; Μήπως με παρατητούν άλλοι εμένα και σκέφτονται το ίδιο;

Γύρω μου το κιτσαριό της γιουροβίζιον και σύντομα το κιτσαριό της μάππας. Η μάππα πάντα είχε πέραση, είναι ίσως ο μόνος αντρουά τρόπος να εκφραστούν συναισθηματικά οι άντρες. Είχα ένα διοικητή στο στρατό που ανησυχούσε γιατί ο δεκάχρονος γιος του διάβαζε παραμύθια. Πήγα να τον καθησυχάσω αλλά μέσα από την μουστάκα του με διαβεβαίωσε¨εγώ θέλω τον να παίζει μάππαν, ρε γαμοσιήστιες.” Ουδέν σχόλιο.

Πήγα και στο πανηγύρι του κατακλυσμού για ένα ριάλιτυ τσεκ (γιατί στη Λευκωσία, όπου ζω, καμιά φορά μου δίνετε η ψευδαίσθηση ότι τώρα και με την Accept, τα πράματα άλλαξαν). Πήγα και για τους λουκουμάδες. Και την επομένη άρχισα δίαιτα. Είμαστε έξω από την τέντα με τα πλαστικά παιχνίδια από την Κίνα, ότι πάρουμε 5 ευρώ. Ο Γιάννης θέλει σπαθί του νίντζα, ο Γιάννης είναι 29 χρονών, εγώ ψάχνω για το φουσκοπίστολο, κάτι σαν νεροπίστολο με μπαταρίες που παράγει μίαν φάουσαν φούσκες. (Το κρατούσε ένα κοριτσάκι στο καροτσάκι της - κοριτσάκι/καροτσάκι - και το εφέ ήταν εντυπωσιακό. Το φαντάστηκα σε πάρτυ χορεύοντας Bad Romance.) Ένα αγοράκι τριών ή τεσσάρων παίζει μ΄’ενα παιχνίδι ‘ουδέτερο’, ούτε σπαθί νίντζα ήταν, αλλά ούτε και ροζ σετ κουζίνας. Ήταν ένα πράσινο ελεφαντάκι που όταν το έσπρωχνες τα αυτιά του γύριζαν σαν έλικες. Σαχλαμαρίτσα, αλλά, οκ. “Ασ΄το τζείνο, έλα να σου πιάσω όπλο,” φωνάζει ο πασιής παπάς του (και ψαρώσαμε όλοι). Άντρας με το ζόρι απ’ τα 4, αγοράκι, δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, σύμβολα και προσδοκίες αρρενοπότητας αβάστακτες κι η αρχή της καταπίεσης. Φυσικά μέχρι τα 4 του, αυτό το παιδάκι έχει φάει στη μούρη ολόκληρο αυτό το αγόρι=μπλε, κορίτσι=ροζ, το σκέτο branding. Κι οι λουκουμάδες ήταν μέτριοι.

- Έφυγε κι ο Ερωτόκριτος, [όχι το έργο του πανεπιστημίου Κύπρου, πού τέτοια τύχη. Πάντως, φίλοι ακαδημαϊκοί που την είδατε σκηνοθέτες, σταματήστε να προσπαθείτε να κάνετε “σοβαρό” θέατρο. Το σκοτώνετε. Έλεος, έλεος, έστω και σπορέλαιος.]

Έφυγε ο Ερωτόκριτος, λέγω, κι είναι ο θρήνος μου βαθύς. Ναι, ο κύπριος σχεδιαστής μόδας δεν πουλιέται πια στη Λευκωσία. Εννοώ τα ρούχα του. Τα αντρικά (επειδή διέταξα έρευνα κι έμαθα ότι τα γυναικεία τα βρίσκεις ακόμα). Είχαμε και μεις μια όαση μέσα στη μιζέρια των γκρίζων, των καφέ και των μάυρων (ρούχων)... Ο Ερωτόκριτος ήταν το φανταχτερό πράσινο tricot στη σκούρα θάλασσα των φριχτών σκούρων tops από το Debenhams (φορεμένα με τζιν πανάκριβο αλλά εξίσου φριχτό, και με γυαλιά Reyban-ια). Ήταν το υπέροχο φαρδύ παντελόνι που σωλήνιζε χαμηλά, με το λουράκι-σήμα κατατεθέν πίσω. Ότι έπρεπε για πασιοζάμπηδες Κύπριους, όπως εμένα.

Κι αν είμαι σνομπ, μη με φοβάσαι, έγινα κιόλας 30+ χρονών.

Δεν έχει να κάνει (τόσο πολύ) με μπουρζουά μαλακίες, και αππωμένα πράματα, το πρόβλημα είναι ότι έχουμε μια επιλογή λιγότερη καλή για έκφραση μέσα απ΄την ενδυμασία, για διαφοροποίηση από την “νορμάλ” μάζα. Ακόμα μια χαμένη ευκαιρία να διαφωνήσουμε με τους πλείστους, να πάμε κόντρα… έτσι για να φοβάται λίγο ακόμα η πατριαρχεία από την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά.

Είμαι σκόρπιος σήμερα, σαν ποτσίαρον. :)