Friday, October 15, 2010

1. Το πρώτο Υπογάστριο - 11/4/2010

Πρώτα μαλλώσαμε γιατί κρατούσα το τηλεκοντρόλ και δεν έμενα σε ένα κανάλι για παραπάνω από 30 δευτερόλεπτα. «Μα καταλαβαίνεις; Χάνω τα άλλα», εξηγώ.
[Να πετυχαίνω τόσα πράγματα στη ζωή μου, και πάντα να ξέρω ότι χάνω άλλα τόσα. Είμαι στο Σαλονικιό, κατασπαράζω ελληνική με τζατζίκι, μου αρέσει και τελικά την ήθελα με μουστάρδα. Θα ήταν καλύτερη, καραντί.]
«Δεν λες πάλι καλά», του λέω από μέσα μου, «που διαλέγω εσένα; Που σε ξέρω εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο, εννοώ που πηδιόμαστε εδώ κι ένα σχεδόν χρόνο;» Ρεκόρ απίστευτο, αδιανόητο.
Αγκρισιόμαστε ελαφρώς, κάνω ολόκληρη συζήτηση στο νου μου, με επιχειρήματα και απαντήσεις που δήθεν μου λέει, τελικά διαλέγω μια μαλακία να δούμε, για ανακωχή. Αντέχω 3 λεπτά, πόσους Φρεντς; Και του ρίχνω το τηλεκοντρόλ. «Μέχρι να δω το φαΐ στο φούρνο», προειδοποιώ. Το παίρνει, ψάχνει, καλά μα it takes him forever, ερασιτέχνης στο ζάπινγκ. Τα γεμιστά σχεδόν, ο μουσακάς θέλει.

Μετά ξαπλώνουμε κουλουριασμένοι να δούμε ταινία (δική μου επιλογή, με ξέρει), εγώ πυρώνω, μετά διψώ, μετά θέλω μαξιλάρι. Και κοιμάμαι στα 10 λεπτά. Και μετά στο κρεβάτι, αυτός έχει όρεξη, εγώ βαριέμαι. Τρεις φορές ψες και σήμερα, εντάξει, νιώθω ασφαλής πλέον, δεν χρειάζεται να τον κερδίσω, να επιβεβαιωθώ. Και συνεχίζει. «Έτσι είσαι;» ρωτώ από μέσα μου, ενώ με φιλά με περισσότερο σάλιο απ’ ότι προτιμώ. Και για εκδίκηση τον αφήνω να τα κάνει όλα εκείνος. Εντάξει, κι εγώ λίγο, μην πάρει χαμπάρι, αλλά θα δουλέψει γι' αυτό το show. Μ’ αρέσει και λίγο, έτσι που αυτός δεν κρύβει ότι με θέλει, που δεν πέφτει ο εγωισμός του αν παραδεχτεί πόσο με θέλει: αχ, νεολαία…

Κι όταν τελειώσουν τα προκαταρκτικά, και μπούμε στο κυρίως (το φαΐ ήταν υπέροχο, έστω και χωρίς τα ταιρκαστά μου), είμαι σκληρός, δεν τον αφήνω να πάρει ανάσα, δαγκώνω, σπρώχνω. Επειδή φταίει, με θέλει, κι επειδή δεν μου λέει σιχτίρ. Τότε, ίσως, θα τον παρακαλώ. Και του αρέσει που είμαι σκληρός, κλασικά, είναι η μόνη αληθινή επικοινωνία που του επέτρεψα όλη μέρα. Και μου αρέσει που του αρέσει, και το τέλος είναι αίσιο και κοιμόμαστε ήρεμοι κι αγκαλιασμένοι. Ώσπου να δυσπιρκάσω.

Πάντως, ενώ κάναμε έρωτα την προηγουμένη, πολύ πιο γλυκά, σκέφτηκα το θάνατο κι ότι πεθαίνω (μου μένουν - δεν μου μένουν καμιά πενηνταριά χρόνια tops), και μετά σκέφτηκα τους Γάλλους και πώς λεν τον οργασμό τους. Μου έλεγε πριν και για τον D. H. Lawrence, κι εγώ για τον Hoagland που έγραψε:

«…επειδή οι άνθρωποι δεν προχώρησαν τόσο πολύ
στην προσπάθειά τους να καθυποτάξουν το σώμα,
και περπατούμε ακόμα σαν ζόμπι
στον ετοιμοθάνατο, καιγόμενο πλανήτη μας,
ανίκανοι να κάνουμε τίποτε περισσότερο
από το να παλεύουμε, να πηδούμε και να κράζουμε,
κάτι για το οποίο ο Λώρενς έγραψε με τέτοιο τρόπο
ώστε να μας κάνει να φαινόμαστε εξαίσιοι.» (Tony Hoagland, Lawrence)

Πρέπει να διαβάσω Lawrence.

ΥΓ. Εγώ πάντως ήθελα να γράφω συμβουλευτική στήλη για το σεξ, για να είμαι κουλ και ακομπλεξάριστος, αλλά μου είπαν να γράφω στα πολιτιστικά. Κοιτάζοντας τον κέρσορα στην οθόνη ένιωσα σαν την Κάρι Μράντσιο. Κι εγώ που ταυτιζόμουν με την Σαμάνθα…

No comments: