Καθημερινή και πάμε Μακέντζι. Αρνιούμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε πια με άδεια. Εγώ, η φίλη απ’ το γραφείο και οι Ολλανδέζες λεσβίες φίλες της. Κατεβαίνουμε, απόγευμα, αλλάζουμε τυλιγμένοι στις πετσέτες μας, τρέχουμε στο νερό. Κολυμπούμε, γελούμε, λέμε ανέκδοτα, κάνουμε - τάχα - φιγούρες συγχρονισμένης κολύμβησης. Στις διακοπές τους οι Ολλανδέζες, με τις girl friends τους στην πατρίδα, να μιλούν γι αυτές με νοσταλγία, κι εμείς να λέμε, "τι κρίμα που δουλεύουν, την άλλη φορά να τις φέρετε." Τα συνηθισμένα.
Και μετά, το καλά εκπαιδευμένο βλέμμα μου τους βλέπει: 2 άντρες, 30-35, έρχονται προς το νερό. Του γυμναστηρίου, με μικρά μαγιώ, γεμάτοι κοιλιακούς και στήθος. Το θέαμα θα το εκτιμούσε ο καθείς, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο ενδιαφέρον στο αντρικό σώμα. Τους παρακολουθώ να περπατούν, και ώπα!, πιάνουν τα χέρια, έρχονται χέρι με χέρι προς το νερό. Είναι δυνατόν, στην Κύπρο, στο Μακέντζ… - ωχ! - ο ένας λέει κάτι στον άλλο, κι αυτός τον αγκαλιάζει τρυφερά απ' το λαιμό!
Μήπως είναι σειράες και τον ευχαριστεί που τον έφερε στη θάλασσα; Μήπως είναι συνάδελφοι και τον συγχαίρει για τα αποτελέσματά του στις εξετάσεις του charter; Μήπως είναι ποδοσφαιριστές και πανηγυρίζουν γιατί έβαλε γκολ στο ματς και το θυμήθηκε ο άλλος τώρα; Κι ενώ σκέφτομαι και λέω αυτές τις μαλακίες στις κοπελιές, αυτοί πλέον φιλιούνται όμορφα, αργά, πρώτα στο λαιμό, μετά χείλη με χείλη, όπως τα έργα, όπως στο εξωτερικό, τώρα και στη Σκάλα. Ένα ερωτευμένο γκέι ζευγάρι, απ' αυτά τα συγκλονιστικά ερωτευμένα όμως, που τους βλέπεις, χαίρεσαι, κατανοείς.
Προσπαθώ να το παίξω ψύχραιμος αλλά συγκινούμαι. Επειδή είναι ερωτευμένοι, επειδή είναι κούκλοι αξύριστοι και με κοντό μαλλάκι, επειδή είναι μαζί. Επίσης χαίρομαι που εκφράζουν τον έρωτά τους, που δεν κολώνουν, που δεν ακούν την μικρή φωνή της αυτοαστυνόμευσης μέσα τους που τους προτρέπει να προσέχουν. Μπορεί να μην την έχουν κιόλας. (Εγώ πάντως την έχω, τις πλείστες φορές την έχω χεσμένη αλλά μερικές φορές με καταφέρνει.) Ζηλεύω λίγο κιόλας την χαρά τους και την ελευθερία τους, την θέλω κι εγώ. Κοντεύουν, τους ακούμε: Κυπραίοι.
Συνεχίζουν αγκαλιασμένοι στο νερό πια. Περίμενα πιο υστερική συμπεριφορά από τους λουόμενους γύρω. Τουλάχιστον από το γεροντάκι που τους παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα, μετά που κουτουλούν κατά λάθος πάνω του. "Τί γίνετε εδώ" θα σκέφτεται, και μόλις καταλαβαίνει αφοπλίζεται: γιατί να σοκαριστεί ή να θυμώσει μπροστά στο πιο φυσιολογικό θέαμα, των δυο ερωτευμένων ανθρώπων;
Ούφφου, μου βγαίνει λίγο μελό. Θέλω να πω, επειδή ήταν ερωτευμένοι, η πιο φυσιολογική τους θέση ήταν ο ένας αγκαλιασμένος με τον άλλο απ' το λαιμό. Και γι αυτό κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν έριξε έστω και μια απαξιωτική ματιά. Ούτε ο γεροντάκος, ούτε οι κυρίες με τα ψάθινα, ούτε αυτοί που παίζαν ρακέτες, κανείς. Απλώς είχαν περιέργεια να δουν πώς φαίνονται δυο άτομα του ίδιου φύλου μαζί.
Ενθουσιάστηκα, περιττόν να σας πω, και σταματώ εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι μπορούν οι γκέι να ζήσουν ανοιχτά στην Κύπρο, ότι είναι απλώς ζήτημα συνήθειας και χρόνου.
ΥΓ: Το ένα αγόρι το αναγνώρισα. Πριν χρόνια, για καμιά εβδομάδα, κοιμόμασταν μαζί. Τι μικρή που είναι η Κύπρος!
No comments:
Post a Comment