9. Καττούϊν

Καττούιν άσπρον και παχύ, της μάνας σου καμάρι,
εφκείκες στον περίπατον, τζιαι έμεινες βουνάριν.

Και αργά πήγαινα, και προσεχτικός ήμουν. Το καττούδιν, όμως, ξετρύπωσε απο κάπου και πετάχτηκε απότομα ένα μέτρο μπροστά μου για να διασταυρώσει. Βιαζόταν ή ξιπάστηκε. Και το σαραβαλάκι μου πέρασε από πάνω του. Το άκουσα, τάκκα, και το ένιωσα, ντούκ ντούκ. Τρομοκρατήθηκα, σταμάτησα, κοίταξα στο καθρεφτάκι. Ένα άσπρο καττούιν πεσμένο, σίγουρα πιο τρομοκρατημένο από μένα, που νόμιζε ότι μπορούσε να γλυτώσει απ’ τον πόνο, και τα πόδια του τρέχαν στον αέρα. Γαμώτο. Παρκάρω, κατεβάινω, αρχίζω να σκέφτομαι που το παν πληγωμένο τέτοια ώρα, κι αν φοβηθεί κι άλλο και με ‘αρτσιανιάσει’, πώς το πιάνω; Μέχρι να πλησιάσω, τα διλήμματά μου έχουν ξεπεραστεί, το καττίν είχε πεθάνει. Στέκομαι από πάνω του, ούτε αίμα, ούτε σημάδι, μόνο μισάνοιχτα μάτια σκοτεινά, ησυχία, σώμα ζεστό, το κίτρινο φως της λάμπας, η μαύρη άσφαλτος. Δεν αναπνέει. Σίγουρα; (ή μήπως το αφήνω εκεί για νεκρό, ενώ μπορεί να σωθεί, μα θα το καθάρισει το επόμενο αυτοκίνητο;) Όχι, σίγουρα. Τουλάχιστον δεν υπέφερε πολύ, λέω παρηγορημένος, αλλά ένοχος που το σκότωσα, ένοχος που ένιωσα ανακουφισμένος που δεν χρειάστηκε να το τρέχω. Το όλο πράμα τέλειωσε σε λιγότερο από 2 λεπτά.
Ένας γρήγορος θάνατος στην άσφαλτο. Ακόμα μια προδοσία στο μακρύ κατάλογο των μικρών μου προδοσιών, όχι μόνο επειδή τσίλλησα το καττίν, αλλά γιατί μέχρι να πάω σπίτι η άμυνα του μυαλού μου αρχίζει να δουλεύει, τί να’ κανες, αφού πετάχτηκε, σταμάτησες, είχες πρόθεση να κάνεις το σωστό, ασ’ τις ενοχές. Και μέσα σε λίγα λεπτά έχω και το άλοθι και τη λογική εξήγηση της υπόθεσης. Και τώρα που γράφω, νιώθω εντάξει, γράφω και πικρό στιχάκι. Δεν χαίρομαι, λυπήθηκα, αυτό ήταν το πρώτο καττούιν που τσιλλούσα, αλλά ούτε κλαίω κιόλας, το έχω σχεδόν αποσβέσει.

Ούφφου.

Νομίζω είναι και χαρακτηριστικό της εποχής μας να πρέπει να προχωρούμε παρακάτω, να διεκπεραιώνουμε γρήγορα τα ζητήματα, να ξεχνάμε. Να είμαστε λίγο κυνικοί, λίγο αμείλικτοι, εγωιστές. Να προσπερνάμε τη θλίψη και να πηγαίνουμε απ’ ευθείας στην διακωμώδησή της, να κόφκουμε δρόμο, να είμαστε βιαστικοί και σ’ αυτό. Καπιταλισμός ολέ. Εδώ επιλέγουμε να ξεχνάμε ποιοί ράβουν τα ρούχα μας, ποιοί ξεσκατίζουν τους γέρους μας, ποιές γαμιούνται για 10 ευρώ με τον κάθε χωρκάτη κυπραίο, και πόσο κοντά είναι η Γάζα. Το καττούιν θα κλάψουμε; Δεν κυρήττω ηθική ούτε δίνω άλλοθι στον εαυτό μου, αυτός είναι ο κόσμος μας, κι αφού έτσι είναι, έτσι πρέπει να είμαστε κι εμείς.

Μόνο που κάποτε χρεάζεται μια παύση· μια ανάσα απ’ το τρεχαλητό· ένας συλλογισμός για τη θέση μας στον κόσμο· και, επειδή είμαστε ακόμα άνθρωποι, 427 λέξεις για ένα μιτσήν καττούιν.

- Αν χάσατε την παράσταση ΙF του Μίτου, χάσατε. Αμφισβητήσεις εξουσίας, αμφισημίες, αμφισεξουαλισμός, η ερωτικοποιημένη εξουσία, ένας κιθαρίστας-Χορός με γένι και νυφικό - άντρας του κόσμου που λέγαμε-, κι ένας Πολωνός Αγαμέμνωνας όπως το γαλακτομπούρεκκο (που όμως κώλωσα να πάω να γνωρίσω μετά. Εν έτσι που εννά βρω άντρα;!). Εμένα με κάβλωσαν πάντως τα παλιόπαιδα, και shιshίνισα μέσα μου βλέποντας τους παχουλούς γάτους ‘του θεάτρου’ να τριβιτζιάζονται. Συνεχίστε παιδιά, αυτός ο Τοιούτος είναι μαζί σας.