Έπρεπε να το καταλάβω από το πόσο εύκολα με κάλεσε σπίτι του. Κι εγώ ο βλάκας είπα, "αχ τι ωράια, ένας γκέι αποφασιστικός, έτοιμος για όλα." Τι το ήθελα να πάω. Με το που τον είδα ψιλιάστηκα. Με το που είδα τη διακόσμηση του σπιτιού του επιβεβαιώθηκα. Αλλά αντί να πω "ευχαριστώ" και να φύγω, ενδεχομένως να εξηγήσω ότι δεν νοιώθω την πολυπόθητη χημεία, είπα, “μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα.” Έκατσα. Μετά δεν θυμάμαι γιατί, αλλά άνοιξε ένα άλμπουμ και μου έδειχνε φωτογραφίες του '90 από ερασιτεχνικές παραστάσεις που είχε λάβει μέρος. Το πράμα πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο, μας έπεσε και καλλιτέχνης. Το άλλο που με νευριάσε ήταν ότι έγραφε ότι ήταν 30 χρόνων, όταν τον ρώτησα επί τόπου μου είπε 33, αλλά τα 35 δεν τα ξανάβλεπε. Και δεν με πολλοενδιαφέρει, αλλά πες την αλήθεια ρε γαμώτο, εξ' άλλου γουστάρω τους ώριμους.
Ως τώρα ήμουν 3 φορές στο τσακ να σηκωστώ να φύγω, αλλά μετά λέω, “κάτσε, δωστου μια ευκαιρία.” Και την δίνω. “Πάμε μέσα;” λέει. “Και δεν πάμε,” απαντώ χωρίς να το καλοσκεφτώ. Αφού είμαι ήδη σπίτι του, είναι κι αργά - που να γυρέφκω άλλον τέτοια ώρα - ας δούμε αν μπορώ τουλάχιστον να διεκπεραιώσω τη δουλειά. Πάω για κατούρημα, και μετά στο δωμάτιο. Ενώ κλείνει τα φώτα, θέλει να κλείσει και την πόρτα. Κι εμένα μ΄αρέσει ρομαντικά, αλλά θέλω να παίρνω και μάτι. Βγάζω τα ρούχα πάνω στον άππαρον του σιδερώματος, γδύνεται κι αυτός για να προσθέσω ακόμα ένα πράγμα στον κατάλογο των απογοητεύσεών μου απόψε.
(Και επίσης η φώτο που μου έστειλε δεν ήταν πρόσφατη κι είχαν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 σινιά κατεϊφι.) Πέρνω άλλη μια ανάσα, θυμάμαι ποιός είναι ο σκοπός ανά χείραν, τον σπλαχνίζομαι και λέω “οκ, του αρέσουν τα γλυκά, και δεν έχει ώρα για γυμναστήριο, ηρέμησε, ας το πάρει το ποτάμι.” Αλλά μετά ήρθε το φιλί - φιάσκο.
Αν μου έκαναν φιλί της ζωής επειδή πνιγόμουν στον ίδιο μου τον εμετό, θα το έκαναν με περισότερη χάρη. Αν πιανόταν το δέρμα μου στον απορροφητήρα της πισίνας και έφκαινεν κομμάτι, θα ένιωθα λιγότερη απορρόφηση και παραπάνω απόλαυση παρά απ’ αυτό το φιλί.
Πλέον τα πράματα είναι τραγικά, το φιλί είναι βασικό. Μήπως ο άγνωστος θα εξυλεωθεί με την πεολειξία που θέλει να μου κάνει;
"Καλά," θα μου πεις, "μια πεολειξία πόσο κακή μπορεί να είναι;" κι όμως, φίλε μου, κι όμως… Η απλή συνταγή - γλώσσσα ναι, χείλη ναι, δόντια όχι, gag reflex όχι - του είναι άπιαστη. Μα τι στα σκατά, αν οι πίπες του είναι ενδεικτικές του θεάτρου που έπαιζε, ευτυχώς που δεν παράτησε την δουλεία του.
Στο τέλος, για να μην μείνω χωρίς πετσούα και αφού ήθελα shού τζιαι καλά να τελειώσω, έκανα την καρδιά μου πέτρα, του έδωσα κάποιες εποικοδομητικές εισηγήσεις, και κατάφερα να φέρω εις πέρας το θεάρεστον μου έργον.
Και τώρα η πουλλού μου έχει ψυχικά τραύματα, αλλά καλά να πάθω: δεν ένιωθα χημεία αλλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να τελειώσω. Τέττε, αχχά, Τοιούτε. Αλλά καλά, εντάξει (enter Ευριδίκη "'Ανθρωπος κι εγώ απόψε θα φωνάξω…") άλλη φορά σε παρόμοια περίπτωση χωρίς χημεία θα εμπιστέυομαι το ένστινκτό μου τζιαι θα φέυκω. (Νομίζω.)
Τζι ύστερα ήρταν οι ζίζιροι. Σας αφήνω, πιάνω και ρεπώ, τα λέμε τέλος Αυγούστου. Καλές διακοπές, σκρόφες, φιλιά.
No comments:
Post a Comment