Έκανα κι εγώ τη βλακεία, όπως πολλοί συνομήλικοί μου, να έρθω στην Κύπρο για να μείνω. Εμείς που ζήσαμε Ευρώπες, Αμερικές και Αυστραλίες, γνωρίσαμε την ελευθερία του ξένου τόπου αλλά βαρεθήκαμε όλη μέρα στην τσίτα, και καφέ μόνο αν το κανόνιζες μια βδομάδα προηγουμένως. Στον ξένο τόπο με τη δουλειά μας ο καθένας, τις σπουδές, τις γνωριμίες, τους ερωτικούς δεσμούς. Και ένα καλοκαίρι όπως είμασταν διακοπές για 2 βδομάδες στην Κύπρο, με τις μπύρες και τους φίλους τους πρώτους και τις θάλασσες, κι ενώ ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας τα γαλατοπούρεκα μας μπήκε η ιδέα: Μπας και καταϊσιεφκουμασταν στο εξωτερικό κυνηγώντας την καριέρα; Μήπως η ζωή μας θα πρεπε να είναι πιο εύκολη, άνετη, με καφέ κάθε μέρα, με βουττί σε σαλάτες παραλιακών ταβέρνων;
Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;
Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;
Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?
No comments:
Post a Comment