27. Οι αγωνιστές

Ο μεγάλος δικηγόρος σφήνωσε μέσα στην μπλε BMW του κι η κοιλιά του άγγιζε το τιμόνι. Μέχρι να πάει από το γραφείο ως το αυτοκίνητο ίδρωσε η φαλάκρα του. Την σκούπισε, κι έτριψε το καλοψαλιδισμένο γένι του με το βρεγμένο χέρι. Το καθήκον τον καλούσε. Έπρεπε να πάει στη Λάρνακα να πορευτεί με τους άλλους πραγματικούς πατριώτες εναντίον των κακών ξένων. Οι Τούρκοι εισβολείς, οι μετανάστες, οι ψευδο-αιτητές ασύλου και οι παλιο-ευρωπαίοι έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: να κλέψουν την γη των πατέρων μας.

Μαζί του, στις κρεμ δερμάτινες μαξιλάρες του αμαξιού που αγόρασε μετά από χρόνια διαζυγίων και λοιπών χριστιανικών δικαστικών υποθέσεων, βρίσκονταν και δύο νεαροί στο όνομα των οποίων σίγουρα διεξήγαγε αυτόν τον αγώνα. Για να προστατεύσει το μέλλον τους και να τους εμφυσήσει ότι τα καλά κτώντε μόνο με κόπους.

Δεν είπε λέξη, αλλά έπαιξε το αγαπημένο το τραγούδι - θα μιλούσε αυτό:

"Ξεκινώ με κραυγή τη πορεία και το χέρι μου απλώνω στη φωτια-α-α-ά.
Των σοφών προφητει-ει-ει-εία, έλεγε θα με τρυπήσουν καρφιά."

Η καρδιά του σκίρτησε, έσφιξε το τιμόνι, έφτανε στο αγαπημένο του κομμάτι, αυτό με τα τύμπανα:

"Κι όμως δεν πίστεψα, όρκους αντέστρεψα, είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά).
Είπαν πως χάθηκα, δρόμους μου χάραξαν, έμεινα μόνος μου κι όμως επέζησα, έ-ζη-σα, στην φωτιααά."

Μ΄αυτούς τους λιτούς και απέριττους στίχους φούντωσε με την αδικία. Γιατί να του κλέβουν οι ξένοι το βιος του; ΓΙΑΤΙ; Και καλά οι Τούρτζοι, οι μαύροι του ελείψαν; Γιατί να πρέπει να μοιραστεί τις νομικές υποθέσεις του θείου ιεράρχη μ' ένα μετανάστη δικηγόρο; Γιατί να πρέπει να πεινά και να τρέχει μετά για ανεργιακό; Και γιατί να λαμβάνει ο μαύρος 18 χιλιάδες ευρώ το μήνα επίδομα, όπως του είπε κι ο φίλος του ο Sugar; Ε;

Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στην πασιάν του βούκκαν αλλά κρατήθηκε μέχρι που βρέθηκε μαζί με τους συνοδοιπόρους, συναγωνιστές και συντρόφ- (στραβάρα του, αλλό λλίον να πάθει χαττάν μιάλον), με τους συνέλληνές του, λέγω, εκεί στις Φοινικούδες. Κι όταν άρχισε πια η πορεία, και τα πνεύματα άναψαν, όταν οι Τούρτζοι (οι Κύπριοι προδότες, δηλαδή, που επειδή δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύουν οι Έλληνες τσολιάδες σημαίνει πως είναι Τούρτζοι) τόλμησαν να μπουν στην μέση του δρόμου καθώς έπερνε φόρα ο διασκελισμός του, όπως του Ακρίτα, εκεί λοιπόν, κρατούσε το χέρι του Sugar και μαζί ψέλλιζαν "είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά)…"

Μ' αυτόν τον στίχο καθυπόταξε το ένστινκτο και μόνο σικκίρτισε, ξιτίμασε λίγο, και δεν έσπασε κανένα ξένο ή ξενολάγνο στο ξύλο. (Επίσης επειδή είχε κάμερες, δεν κάνει, κοτζάμ πρόεδρος να δρώνει όπως τον πάσα έναν στην μάππα που φορεί κουκούλα). Και με το πέρας των προβοκάτσιων των φεστιβαλιτών που πήγαιναν και έπεφταν πάνω σε μαχαίρια και ρόπαλα των συναγωνιστών του, είπε στους δύο νεαρούς που ήταν μαζί του, "άτε, αγωνιστήκαμε και σήμερα, εδώ στη Φωτιά, θα μπορούμε να κοιμηθούμε απόψε. Πάμε τωρά να σας τσιεράσω σάντουϊτς με αμπελοπούλια τζι αυκούθκια ξυδάτα…"


- Η εποχή του φόβου ξαναξημερώνει στην Κύπρο. Άντε να σωθούμε απ' αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Η πρώτη κυπριακή παρέλαση περηφάνειας θα έχει ενδιαφέρον, πάντως.

24. Γιατί ήρταμεν στην Κύπρο;! και Ο Θέμης είναι πελλός 2 - 24/10/10

Έκανα κι εγώ τη βλακεία, όπως πολλοί συνομήλικοί μου, να έρθω στην Κύπρο για να μείνω. Εμείς που ζήσαμε Ευρώπες, Αμερικές και Αυστραλίες, γνωρίσαμε την ελευθερία του ξένου τόπου αλλά βαρεθήκαμε όλη μέρα στην τσίτα, και καφέ μόνο αν το κανόνιζες μια βδομάδα προηγουμένως. Στον ξένο τόπο με τη δουλειά μας ο καθένας, τις σπουδές, τις γνωριμίες, τους ερωτικούς δεσμούς. Και ένα καλοκαίρι όπως είμασταν διακοπές για 2 βδομάδες στην Κύπρο, με τις μπύρες και τους φίλους τους πρώτους και τις θάλασσες, κι ενώ ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας τα γαλατοπούρεκα μας μπήκε η ιδέα: Μπας και καταϊσιεφκουμασταν στο εξωτερικό κυνηγώντας την καριέρα; Μήπως η ζωή μας θα πρεπε να είναι πιο εύκολη, άνετη, με καφέ κάθε μέρα, με βουττί σε σαλάτες παραλιακών ταβέρνων;

Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;

Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;

Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?