Tuesday, November 16, 2010

27. Οι αγωνιστές

Ο μεγάλος δικηγόρος σφήνωσε μέσα στην μπλε BMW του κι η κοιλιά του άγγιζε το τιμόνι. Μέχρι να πάει από το γραφείο ως το αυτοκίνητο ίδρωσε η φαλάκρα του. Την σκούπισε, κι έτριψε το καλοψαλιδισμένο γένι του με το βρεγμένο χέρι. Το καθήκον τον καλούσε. Έπρεπε να πάει στη Λάρνακα να πορευτεί με τους άλλους πραγματικούς πατριώτες εναντίον των κακών ξένων. Οι Τούρκοι εισβολείς, οι μετανάστες, οι ψευδο-αιτητές ασύλου και οι παλιο-ευρωπαίοι έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: να κλέψουν την γη των πατέρων μας.

Μαζί του, στις κρεμ δερμάτινες μαξιλάρες του αμαξιού που αγόρασε μετά από χρόνια διαζυγίων και λοιπών χριστιανικών δικαστικών υποθέσεων, βρίσκονταν και δύο νεαροί στο όνομα των οποίων σίγουρα διεξήγαγε αυτόν τον αγώνα. Για να προστατεύσει το μέλλον τους και να τους εμφυσήσει ότι τα καλά κτώντε μόνο με κόπους.

Δεν είπε λέξη, αλλά έπαιξε το αγαπημένο το τραγούδι - θα μιλούσε αυτό:

"Ξεκινώ με κραυγή τη πορεία και το χέρι μου απλώνω στη φωτια-α-α-ά.
Των σοφών προφητει-ει-ει-εία, έλεγε θα με τρυπήσουν καρφιά."

Η καρδιά του σκίρτησε, έσφιξε το τιμόνι, έφτανε στο αγαπημένο του κομμάτι, αυτό με τα τύμπανα:

"Κι όμως δεν πίστεψα, όρκους αντέστρεψα, είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά).
Είπαν πως χάθηκα, δρόμους μου χάραξαν, έμεινα μόνος μου κι όμως επέζησα, έ-ζη-σα, στην φωτιααά."

Μ΄αυτούς τους λιτούς και απέριττους στίχους φούντωσε με την αδικία. Γιατί να του κλέβουν οι ξένοι το βιος του; ΓΙΑΤΙ; Και καλά οι Τούρτζοι, οι μαύροι του ελείψαν; Γιατί να πρέπει να μοιραστεί τις νομικές υποθέσεις του θείου ιεράρχη μ' ένα μετανάστη δικηγόρο; Γιατί να πρέπει να πεινά και να τρέχει μετά για ανεργιακό; Και γιατί να λαμβάνει ο μαύρος 18 χιλιάδες ευρώ το μήνα επίδομα, όπως του είπε κι ο φίλος του ο Sugar; Ε;

Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στην πασιάν του βούκκαν αλλά κρατήθηκε μέχρι που βρέθηκε μαζί με τους συνοδοιπόρους, συναγωνιστές και συντρόφ- (στραβάρα του, αλλό λλίον να πάθει χαττάν μιάλον), με τους συνέλληνές του, λέγω, εκεί στις Φοινικούδες. Κι όταν άρχισε πια η πορεία, και τα πνεύματα άναψαν, όταν οι Τούρτζοι (οι Κύπριοι προδότες, δηλαδή, που επειδή δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύουν οι Έλληνες τσολιάδες σημαίνει πως είναι Τούρτζοι) τόλμησαν να μπουν στην μέση του δρόμου καθώς έπερνε φόρα ο διασκελισμός του, όπως του Ακρίτα, εκεί λοιπόν, κρατούσε το χέρι του Sugar και μαζί ψέλλιζαν "είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά)…"

Μ' αυτόν τον στίχο καθυπόταξε το ένστινκτο και μόνο σικκίρτισε, ξιτίμασε λίγο, και δεν έσπασε κανένα ξένο ή ξενολάγνο στο ξύλο. (Επίσης επειδή είχε κάμερες, δεν κάνει, κοτζάμ πρόεδρος να δρώνει όπως τον πάσα έναν στην μάππα που φορεί κουκούλα). Και με το πέρας των προβοκάτσιων των φεστιβαλιτών που πήγαιναν και έπεφταν πάνω σε μαχαίρια και ρόπαλα των συναγωνιστών του, είπε στους δύο νεαρούς που ήταν μαζί του, "άτε, αγωνιστήκαμε και σήμερα, εδώ στη Φωτιά, θα μπορούμε να κοιμηθούμε απόψε. Πάμε τωρά να σας τσιεράσω σάντουϊτς με αμπελοπούλια τζι αυκούθκια ξυδάτα…"


- Η εποχή του φόβου ξαναξημερώνει στην Κύπρο. Άντε να σωθούμε απ' αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Η πρώτη κυπριακή παρέλαση περηφάνειας θα έχει ενδιαφέρον, πάντως.

No comments: