Πάω σπίτι των γονιών μου χωρίς να με περιμένουν. Παρκάρω. Πού το ξέρω αυτό το αυτοκίνητο μπροστά, διερωτούμε. Μοιάζει μ' αυτό του Σταύρου, του συνεργάτη του παπά. O παπάς σε ταξίδι στο εξωτερικό. H μάμα μόνη. Να ήρθε ο Σταύρος για δουλειά χωρίς να ξέρει ότι λείπει ο παπάς; Να άφησε κάτι; Να του κάνει η μάμα καφέ; Ή μπας και τρέχει κάτι με τη μάμα και το Σταύρο; Μα είναι δυνατόν; Η μάμα η νοικοτζυρά, η μάνα τζιαι τζυρά; Που ούλλη μέρα σιδερώνει, μαγειρεύει, καθαρίζει; Ή μήπως την αδικώ που σκέφτομαι έτσι; Πρώτον, επειδή αμφιβάλλω την τιμιότητα της ίδιας της μάνας μου και δέυτερον επειδή δεν την έχω "ικανή" για εξωσυζυγική σχέση; Χτυπώ κουδούνι, δεν έρχεται κανείς. Ανοίγω με το κλειδί που κράτησα όταν μετακόμησα, στο σαλόνι πάλι κανείς. Πάνω ούτε ήχος, και μετά βήματα. "Εσύ είσαι;" "Ναι, μάμα." Με βρίσκει στην κουζίνα μέσα στο ψυγείο να μασουλώ ότι έβρω. Δεν είχα χρόνο να μαγειρέψω, πάλι, και βαρέθηκα τα έξω. "Έλα να σου βράσω το πιλάφι". Εν τέλει, αν και δεν πήγα πάνω να κοιτάξω μέσα στα ντουλάπια και κάτω απ' τα κρεβάτια, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι υποψίες μου ήταν αβάσιμες. Έφαγα, έπιασα τα ρούχα μου τα πλυμμένα που δεν προλάβαινα να τα πλύνω, κι έφυγα νιώθωντας λίγο βλάκας.
Πώς να δω τους γονείς μου σαν ανεξάρτητες προσωπικότητες, σαν ερωτικά όντα, όταν ο ρόλος τους δεν αλλάζει ποτέ; Όταν δεν αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με τον εαυτό τους, να κάνουν πράματα που θέλουν και να σταματήσουν να είναι δούλοι των παιδιών τους (αν και με βολεύει); Θα μου άρεσε να πήγαιναν μαθήματα ζωγραφικής ή μωσαϊκών στα Επιμορφωτικά, ή έξω με φίλους τους. Κι αυτό προσφορά θα ήταν, έμπνευση, να μου δείξουν ότι υπάρχει ζωή στα 60 (Φυσικά κι αυτοί με αποδέχονται όπως είμαι, γνώρισαν και τους εκάστοτε γκόμενούς μου, κι αυτό έμπνευση είναι).
Μου φαίνεται, επίσης, ότι η οικογένεια στην Κύπρο είναι και βασικός υπαίτιος του κοινωνικού μας συντηρητισμού, ενώ, αν οι δεσμοί ήταν πιο χαλαροί μεταξύ των γενεών, οι νεότεροι ενδεχομένως να αμφισβητούσαν περισσότερο τις αντιλήψεις που επικρατούν. Και δεν μιλώ γενικά, για την ομοφοβία και την αποδοχή των ΛΟΑΤ μιλώ, αλλά και για την απαραίτητη αυτοαμφισβήτηση του θεσμού της οικογένειας από την ίδια την οικογένεια και την αποδοχή άλλων εναλλακτικών μοντέλων. Μια οικογένεια, ας πούμε, με 2 μαμάδες, ή 2 μπαμπάδες και αναπληρώτριες (surrogate) μητέρες. Πάντως εγώ μια μέρα θα γίνω πατέρας, με τον έναν ή άλλο τρόπο, με σύμφωνο συμβίωσης ή χωρίς, και όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου θα πηγαίνω μαθήματα ζωγραφικής για να τους είμαι έμπνευση…
* Ώς τότε, πέρα απ' το gaydar έχω κι αλλού να τρώω την ώρα μου online, check it out: toioutos.blogspot.com
No comments:
Post a Comment