30. Μια μέρα αυτό το παιδί

Courtesy of www.ppowgallery.com

Μια μέρα αυτό το παιδί θα μεγαλώσει. Μια μέρα αυτό το παιδί θα γνωρίσει κάτι που προκαλεί ένα αίσθημα ισοδύναμο με την αποκόλληση της Γης από τον άξονά της. Μια μέρα αυτό το παιδί θα φτάσει σ' ένα σημείο όπου θ' αντιληφθεί μια διαίρεση που δεν είναι μαθηματική. Μια μέρα αυτό το παιδί θα νιώσει ένα ανακάτεμα στην καρδιά και στο λαιμό και στο στόμα του. Μια μέρα αυτό το παιδί θ' ανακαλύψει κάτι στο μυαλό και το σώμα και την ψυχή του που του προκαλεί πείνα. Μια μέρα αυτό το παιδί θα πράξει κάτι που θα κάνει τους άντρες που φορούν στολές ιερέων και ραβίνων, άντρες που κατοικούν σε κάποια πέτρινα κτήρια, να θέλουν το θάνατό του. Μια μέρα πολιτικοί θα θεσπίσουν νομοσχέδια εναντίον αυτού του παιδιού. Μια μέρα οικογένειες θα δώσουν ψευδείς πληροφορίες στα παιδιά τους και το κάθε παιδί θα μεταβιβάσει αυτές τις πληροφορίες στη δική του οικογένεια κι αυτές οι πληροφορίες θα είναι σχεδιασμένες για να κάνουν αφόρητη την ύπαρξη γι’ αυτό το παιδί. Μια μέρα αυτό το παιδί θα αρχίσει να βιώνει αυτή τη δραστηριότητα στο περιβάλλον του κι αυτή η δραστηριότητα και αυτές οι πληροφορίες θα τον ωθήσουν να αυτοκτονήσει ή να υποταγεί στον κίνδυνο με την ελπίδα της δολοφονίας ή να υποταγεί στη σιγή και στην αφάνεια. Όταν αρχίσει να μιλάει, άντρες που φοβούνται αυτό το παιδί θα αποπειραθούν να τον φιμώσουν με στραγγαλισμό, γροθιές, φυλακή, πνίξιμο, βιασμό, εκφοβισμό, νάρκωση, σχοινιά, όπλα, απειλές, συμμορίες, μπουκάλια, μαχαίρια, θρησκεία, αποκεφαλισμό και πυρπόληση. Γιατροί θα ανακηρύξουν αυτό το παιδί ιάσιμο σάμπως και ο νους του είναι ιός. Αυτό το παιδί θα χάσει τα συνταγματικά του δικαιώματα λόγω της επιδρομής της κυβέρνησης στην προσωπική του ζωή. Αυτό το παιδί θα αντιμετωπίσει ηλεκτροσόκ, φάρμακα και ρυθμιστικές θεραπείες σε εργαστήρια υπό την επιμέλεια ψυχολόγων και ερευνητών επιστημόνων. Θα υποστεί απώλεια σπιτιού, απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων, απώλεια εργασίας και απώλεια όλων των διανοήσιμων ελευθεριών. Όλα αυτά θα ξεκινήσουν να συμβαίνουν σε ένα ή δυο χρόνια όταν ανακαλύψει ότι επιθυμεί να τοποθετήσει το γυμνό του κορμί πάνω στο γυμνό κορμί ενός άλλου αγοριού.

- One Day This Kid… (1991), έργο του David Wojnarowicz (1954-1992). 

Το βίντεο του ίδιου Fire in my Belly (1987), που πραγματεύεται το θάνατο του σύντροφού του από AIDS, αποσύρθηκε από την πρωτοπόρα έκθεση για τον ομοφυλόφιλο έρωτα Hide/Seek: Difference and Desire in American Portraiture του Smithsonian Institute στην Ουάσινγκτον (δαμέ), λόγω αντιδράσεων χριστιανών ρεπουμπλικάνων για το θέμα της έκθεσης και την εμφάνιση, στο βίντεο, ενός εσταυρωμένου με μυρμήγκια. Το Smithsonian λογόκρινε τον εαυτό του αποσύροντας το βίντεο, δημιουργώντας ένα προηγούμενο ενθάρρυνσης του κάθε ηθικά θιγμένου να παρεμβαίνει στην Τέχνη, της οποίας δουλειά δεν είναι η ταύτιση με την ηθική κανενός.

Φωτογραφία του David Wojnarowicz

- Μια μέρα τούτον το κοπελλούιν ελπίζει να κάμει κάτι για να έχουμε εκθέσεις για την ομοφυλόφιλη αγάπη και στην Κύπρο, για να εξερευνήσουμε τη ρευστότητα της σεξουαλικότητας και του κοινωνικού φύλου, αλλά κυρίως για να δούμε τις αντιδράσεις όλων όσων μάχονται για την ελευθερία της έκφρασης, λόγου χάριν, του Θεμιστοκλέους και του Ζαχαρία [sic τζιαι lol].




Το λογοκριμένο βίντεο (μέρος). Μουσική από την Diamanda Galas:

6. Τσιαττιστόν και σχολείον

Αν είσουν στρέιτ μαθητής γυμνασίου ως πριν λίγα χρόνια, στο σχολείο μάθαινες για το σεξ στο μάθημα των Διαφυλικών Σχέσεων. Αν ήσουν γκέι μαθητής μάθαινες πως είσαι ανώμαλος. Σήμερα, είτε είσαι γκέι είτε στρέιτ μαθητής, δεν μαθαίνεις τίποτε για το σεξ στο σχολείο γιατί καμιά κυβέρνηση δεν τολμά να πλησιάσει το θέμα και να μιλήσει ακομπλεξάριστα για τον ανθρώπινο ερωτισμό. Τόσος καυκάς για την εκπαιδευτική μεταρύθμιση και, απ’ ότι μαθαίνω, ούτε λόγος για συμπερίληψη μαθήματος σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

“Διαφυλικές Σχέσεις”, μεταξύ των δυο φύλων δηλαδή, όχι σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μπας και μείνει ανοιχτή καμιά τρυπίτσα και γλιστρήσει μέσα καμιά αναφορά σε σχέσεις μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου, σε action στ’ αποδυτήρια, σε λίγο τρίψιμο πάνω απ’ το τζην, σε κανά άγγιγμα κάτω απ΄το θρανίο την ώρα των μαθηματικών. Μπας και μολύνουμε τα παιδιά μας με ανωμαλίες.

Αυτά τα παιδιά που προσπαθούμε να προστατεύσουμε από το ίδιό τους το σώμα, τις ορμές, το πάθος και τον πόθο τους, στα οποία προσπαθούμε να διδάξουμε την αυτοαστυνόμευση του σώματος, την εγκράτεια, την ομοιομορφία - αυτά τα παιδιά γαμιούνται από τα δεκατρία. Όσα δεν τους λέμε τα μαθαίνουν απ΄το ίντερνετ, τους συμμαθητές, την τηλεόραση, τις τσόντες και στην πράξη. Αλλά πόσο εύκολο είναι να μάθεις να πειραματίζεσαι με την σεξουαλικότητα και το σώμα σου - με ασφάλεια - στην Κύπρο σήμερα; Να δείχνεις και να απαιτείς σεβασμό στον έρωτα όταν μαθαίνεις μόνο απ΄τις τσόντες; Και να αποδέχεσαι αυτούς με διαφορετικό πόθο απ’ τον δικό σου – τους λοατ - βλέποντας μόνο τηλεόραση;

Κατά τ΄άλλα, αυτή η κοινωνία που, μοραλιστικά, δεν μαθαίνει στα παιδιά της πώς να βάζουν ένα προφυλακτικό, κυρήσσει την ευπρέπεια, ζητά απ΄τα κορίτσια να είναι παρθένες κι απ’ τ’ αγόρια να είναι γαμιάδες, απαιτεί “σεβασμό προς τους θεσμούς”, την ίδια ώρα που επιτρέπει τα καμπαρέ, που ο αρχιεπίσκοπος μετρά ππαράες, στο εθνικό συμβούλιο λεν ανέκδοτα, και όλοι ξενογαμούν.

Πόσο φοβάται αυτή η κοινωνία τον πόθο της; Πόσες ενοχές πιά; Το καλό είνα ότι τα παιδιά δεν κολλούν, και επειδή η υποκρισία της κοινωνίας μας ΒΡΩΜΑΕΙ και την μυρίζονται, της ρίχνουν μολότοβ.

- Πάντως προψές είδα αυτό σ’ ένα gay dating site και μ’ έκανε να χαρώ, στο προφίλ ενός παιδιού απο την επαρχία Λάρνακας. Άσιλα gay pride. Αφήστε την Κυριακού Πελαγία να ξυπνήσει μέσα σας, τα τσιαττιστά τραγουδιούνται, δεν διαβάζονται:

“Εε!
Σε μια γνωστήν μου είπα το τζι επέλλανεν ο νους της,
πως όι έν αντρέπουμε να πω πως είμαι πούστης.
Ως που’ σιει παπάες τζι εκκλησιές π’ ούλλον εγκληματούσιν,
Άλλοι να δουν τα μούτρα τους, χωσμένα μες τα μούσια τους, τζι άλλοι να αντραπούσιν.

Εε!
Αν κάποιοι εν κομπλεξικοί τζιείνο εν πρόβλημάν τους,
Τζιαι η δική μου η ζωή έννεν που τη δουλειά τους,
Εν τζι είπα για τα σιέλλια τους πώς να τα ρεουλάρουν,
Ούτε τζιαι για τον κώλον πως να τον κουμαντάρουν.”

- Μπράβο και στην Accept για το παρθενικό/εθνικό της coming out. Με την ΜΚΟ, επιτέλους γινόμαστε λίγο πιο ορατοί και μετρήσιμοι σαν ψηφοφόροι, αν όχι σαν πολίτες.