Cruising, Χατζηδάκις, Jarman και ξερό ψωμί. Του Αλέξη Μπίστικα, 1993.
Tuesday, December 28, 2010
Saturday, December 25, 2010
Friday, December 24, 2010
Tuesday, December 21, 2010
Monday, December 20, 2010
Η πουλλού κάνει τον άντρα;
Ο διάσημος f to m τρανς, Buck Angel, με την υπερμεγέθη κλειτορίδα αλλά και με το πουττίν του, αμφισβητεί τα κριτήρια διαχωρισμού των φύλων. Εδώ στην φωτογράφηση για διαφημιστικό αντρικών εσωρούχων:
Friday, December 17, 2010
Wednesday, December 15, 2010
Μεταμόσχευση Βλαστοκυττάρων θεραπέυει τον HIV?
Ινshαλλα:
On the heels of World AIDS Day comes a stunning medical breakthrough: Doctors believe an HIV-positive man who underwent a stem cell transplant has been cured as a result of the procedure.
Timothy Ray Brown, also known as the "Berlin Patient," received the transplant in 2007 as part of a lengthy treatment course for leukemia. His doctors recently published a report in the journalBlood affirming that the results of extensive testing "strongly suggest that cure of HIV infection has been achieved."
Brown's case paves a path for constructing a permanent cure for HIV through genetically-engineered stem cells.
Last week, Time named another AIDS-related discovery to its list of the Top 10 Medical Breakthroughs of 2010. Recent studies show that healthy individuals who take antiretrovirals, medicine commonly prescribed for treating HIV, can reduce their risk of contracting the disease by up to 73 percent.
While these developments by no means prove a cure for the virus has been found, they can certainly provide hope for the more than 33 million people living with HIV worldwide. Alongside such findings, global efforts to combat the epidemic have accelerated as of late, with new initiatives emerging in the Philippines and South Africa this week.
http://www.huffingtonpost.com/2010/12/14/hiv-cure-berlin-patient_n_796521.html
Monday, December 13, 2010
Το πεοδάσος και το πεομικρόφωνο
Βγες πρώτα απ΄το πεοδάσος και μετά μας λες ότι δεν είσαι γκέι, Evil Boy (the lady doth protest too much?) Mη μιλήσω για το χάλια τραγούδι, και τα βυζιά με ρώγες-μάτια.
Το αντρικό καμπ (male camp) σε όλο του το μεγαλείο, αλλά ταυτόχρονα queer και λολ:
Το αντρικό καμπ (male camp) σε όλο του το μεγαλείο, αλλά ταυτόχρονα queer και λολ:
Sunday, December 12, 2010
31. Crush?
-Δεν είναι που δεν έχω την επιθυμία. Είναι που δεν την έχω τόσο πολύ. Είναι που βαριέμαι να ασχοληθώ με αππωμένους μιτσιούς και κομπλεξικούς συνομήλικους και παλαίμαχους (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις). Και πάει κι ένας μήνας που συνευρέθηκα με το ωραίο τουριστάκι με τα μπλε μάτια. Ευτυχώς που δουλεύω στο πρότζεκτ με τους ξένους, διότι θα έκοβα φλέβες στην βαρυχειμωνιά. Άσε που ο ένας είναι ενδιαφέρουσα υπόθεση. Πρώτον, είναι σχετικός (παύση). Με το κόμμα (παύση). Δικός μας (παύση). Βουττά τον τον σιουσιούκκον, πώς το λέμε ρε μάνα μου, είναι γκέης. (Αν δεν είναι, εγώ κρεμάζω το βρακί μου κι αποσύρομαι απ' την ενεργόν δράσιν). Δεύτερον, είναι ομορφούης. Όχι γκόμενος, αλλά ευπαρουσίαστος, λίγο παράξενη φάτσα κατ' ακρίβειαν, αλλά συμπαθητικός. Κι ευγενικός και καλός στη δουλεία του. Και ασπρούης με πράσινα μάτια. Τα αγγλικά του, όμως, είναι όπως του Μπόρατ. [Αλλά καλά, κι ο Κυπριανού μιλούσε όπως τον Μπόρατ. Κι ο Χριστόφιας λέει για τις βιασμένες παρθένες της Κύπρου των οποίων ο υμένας πρέπει να αποκατασταθεί, ή κάτι τέτοιο, θα σε γελάσω. (Με τόσα teleprompter ο Ομπάμα δεν μάθαμε τίποτε; Απορώ κι εξίσταμαι).] Το άλλο του κακό, του παιδιού, όχι του Χριστόφια, είναι η χορτοφαγία. Ε, όχι! Εδώ κι αν εξίσταμαι. Αλλά θα κάνω τόπο στην οργή.
Αλλά πως να προχωρήσω αυτήν την ευχάριστη γνωριμία προς την έγκαυλον δραστηριότηταν; Ομολογώ μίαν άλφα αμηχανίαν στην πρώτη προσέγγιση άλλου αρσενικού με απότερω σκοπό την ερωτικήν ευδαιμονίαν. "Αδυναμία φλερταρίσματος" θα μπορούσα να την ονομάσω που μάλλον ωφείλεται στο γεγονός ότι δεν πέρασα την όλη φάση του γυμνασίου "πιάνω τα, χαλώ τα," Γιώργος + Νίκος = LFE, καρδιούλες στα θρανία, σκασιαρχείο για να παίξουμε μπιλιάρδο στο Μύθο, με κάτι φράντζες και κούρεμα καππελλάκι και αηδίες. Τω καιρώ εκείνω, εγώ ήξερα ποιός ήμουν αλλά εχώννουμουν που τον εαυτό μου. Τέλος πάντων, ας μην analyse and paralyse, again, πώς προχωρώ είναι το θέμα, πώς μετατρέπω το φόβο για φλερτάρισμα σε πράξη, και σε καλό κρεβάτι, χαρτώματα και πιθανούς απογόνους - in no particular order?
Λέω να ανιχνεύσω αν υπάρχει ενδιαφέρον απ' την πλευρά του. Ενδιαφέρον σίγουρα υπάρχει, περιορίζεται όμως στην ανάγκη του να ξεβαωθεί απ' το ξενοδοχείο για μια από τις περιζήτητές μου ξεναγήσεις; Κάτι πρέπει να σκεφτώ για να τον αποπλανήσω γιατί εγεμώσαμεν αζαγιές, που λέει και η φίλη η καλλύτερη. Θα προβώ στα δέοντα και θα σας ενημερώσω.
-Τα συγχαρητήριά μου για το Συνέδριο Δικτύωσης κι Αλληλεγγύης που διοργάνωσε στη Λευκωσία η ILGA-Europe με οργανώσεις από Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία, Μάλτα. Αξιοσημείωτη η συμμετοχή τριών οργανώσεων από την Κύπρο: του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Κύπρου με τον κ. Μοδινό, της Accept και της τ/κ Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Ομοφοβία. Μπράβο, προχωρούμε. :)
- Έλεγα για εκθέσεις με θέμα την ομοφυλόφιλη αγάπη τις προάλλες, εδώ μια αρχή: "Διαφορετικές Οικογένειες, Ίδια Αγάπη," στην Αίθουσα Ειρήνη στην Λήδρας, μέχρι τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου. (Τουλάχιστον αυτή δεν μυρίζει αρπαχτή…)
Αλλά πως να προχωρήσω αυτήν την ευχάριστη γνωριμία προς την έγκαυλον δραστηριότηταν; Ομολογώ μίαν άλφα αμηχανίαν στην πρώτη προσέγγιση άλλου αρσενικού με απότερω σκοπό την ερωτικήν ευδαιμονίαν. "Αδυναμία φλερταρίσματος" θα μπορούσα να την ονομάσω που μάλλον ωφείλεται στο γεγονός ότι δεν πέρασα την όλη φάση του γυμνασίου "πιάνω τα, χαλώ τα," Γιώργος + Νίκος = LFE, καρδιούλες στα θρανία, σκασιαρχείο για να παίξουμε μπιλιάρδο στο Μύθο, με κάτι φράντζες και κούρεμα καππελλάκι και αηδίες. Τω καιρώ εκείνω, εγώ ήξερα ποιός ήμουν αλλά εχώννουμουν που τον εαυτό μου. Τέλος πάντων, ας μην analyse and paralyse, again, πώς προχωρώ είναι το θέμα, πώς μετατρέπω το φόβο για φλερτάρισμα σε πράξη, και σε καλό κρεβάτι, χαρτώματα και πιθανούς απογόνους - in no particular order?
Λέω να ανιχνεύσω αν υπάρχει ενδιαφέρον απ' την πλευρά του. Ενδιαφέρον σίγουρα υπάρχει, περιορίζεται όμως στην ανάγκη του να ξεβαωθεί απ' το ξενοδοχείο για μια από τις περιζήτητές μου ξεναγήσεις; Κάτι πρέπει να σκεφτώ για να τον αποπλανήσω γιατί εγεμώσαμεν αζαγιές, που λέει και η φίλη η καλλύτερη. Θα προβώ στα δέοντα και θα σας ενημερώσω.
-Τα συγχαρητήριά μου για το Συνέδριο Δικτύωσης κι Αλληλεγγύης που διοργάνωσε στη Λευκωσία η ILGA-Europe με οργανώσεις από Κύπρο, Ελλάδα, Τουρκία, Μάλτα. Αξιοσημείωτη η συμμετοχή τριών οργανώσεων από την Κύπρο: του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Κύπρου με τον κ. Μοδινό, της Accept και της τ/κ Πρωτοβουλίας Ενάντια στην Ομοφοβία. Μπράβο, προχωρούμε. :)
- Έλεγα για εκθέσεις με θέμα την ομοφυλόφιλη αγάπη τις προάλλες, εδώ μια αρχή: "Διαφορετικές Οικογένειες, Ίδια Αγάπη," στην Αίθουσα Ειρήνη στην Λήδρας, μέχρι τη Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου. (Τουλάχιστον αυτή δεν μυρίζει αρπαχτή…)
Thursday, December 9, 2010
Αντιφασιστική Ημερίδα, Σάββατο 11 Δεκεμβρίου
Ημερίδα: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο
πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις
Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 – 20:00
Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.
Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.
Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.
Πρόγραμμα Ημερίδας
14:10 – 14:30 Εισαγωγή Ημερίδας:
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου
14:30 – 15:15 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός
15:15 – 16:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
16:00 – 17:00 Διάλειμμα
17:10 – 17:30 Εισαγωγή δεύτερου μέρους
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου
17:30 – 18:30 Δεύτερο Μέρος: Προκλήσεις του Σήμερα
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
18:30 – 19:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός
πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις
Η Αντιφασιστική Πρωτοβουλία οργανώνει ημερίδα με τίτλο: Νεο-Φασισμός στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πορεία, εξέλιξη και σημερινές προκλήσεις.
Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010
Πολυδύναμο Κέντρο Λευκωσίας (παρά την Πύλη Αμμοχώστου)
14:00 – 20:00
Το επίκαιρο θέμα του νέο-φασισμού θα απασχολήσει την ημερίδα για την εμφάνιση, την πορεία και την εξέλιξη της φασιστικής απειλής στην Ευρώπη και την Κύπρο. Πανεπιστημιακοί, ερευνητές, εκπαιδευτικοί και πολιτικοί παρουσιάζουν την ιστορική πορεία και αναλύουν το φαινόμενο στο χτες και το σήμερα με σκοπό την ανάδειξη των πολλαπλών εκφράσεών του και την σχέση του με τις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η Ευρωπαϊκή και Κυπριακή κοινωνία.
Στόχος της ημερίδας πέρα από την παρουσίαση και ανάλυση ιστορικών και σύγχρονων στοιχείων, είναι η συζήτηση για την κατανόηση του φαινομένου, τους τρόπους και τις δυνατότητες ενημέρωσης και αντιμετώπισης των διαφόρων εκφράσεών του σήμερα.
Στον χώρο της εκδήλωσης θα υπάρχει έκθεση φωτογραφίας και θα γίνονται προβολές, ενώ στο διάλειμμα θα προσφερθούν φαγητό και ποτά.
Πρόγραμμα Ημερίδας
14:10 – 14:30 Εισαγωγή Ημερίδας:
Σταύρος Τομπάζος, Πανεπιστήμιο Κύπρου
14:30 – 15:15 Πρώτο Μέρος: Ιστορική Παρουσίαση
Ρολάνδος Κατσιαούνης, Ιστορικός
Μακάριος Δρουσιώτης, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
Τάκης Χατζηδημητρίου, Πολιτικός
15:15 – 16:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Μιχάλης Μιχαήλ, Δημοσιογράφος-Ερευνητής
16:00 – 17:00 Διάλειμμα
17:10 – 17:30 Εισαγωγή δεύτερου μέρους
Αντώνης Έλληνας, Πανεπιστήμιο Κύπρου
17:30 – 18:30 Δεύτερο Μέρος: Προκλήσεις του Σήμερα
Νίκος Τριμικλινιώτης, Παρατηρητήριο κατά του Ρατσισμού και της Ξενοφοβίας
Δώρος Πολυκάρπου, Κίνηση για Ισότητα, Στήριξη, Αντιρατσισμό
Γρηγόρης Ιωάννου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
Πάυλος Πάυλου, Εκπαιδευτικός-Ερευνητής
18:30 – 19:00 Συζήτηση
Συντονισμός: Κωνσταντίνα Ζάνου, Ιστορικός
Tuesday, December 7, 2010
Monday, December 6, 2010
Umm, whatever, fatty...
Aussiebum yum.
Για την Size Queen μέσα σας.
Μετά το Wonderbra, τώρα και το Wonderjock για ανύψωση:
Για την Size Queen μέσα σας.
Μετά το Wonderbra, τώρα και το Wonderjock για ανύψωση:
Sunday, December 5, 2010
30. Μια μέρα αυτό το παιδί
Courtesy of www.ppowgallery.com
Μια μέρα αυτό το παιδί θα μεγαλώσει. Μια μέρα αυτό το παιδί θα γνωρίσει κάτι που προκαλεί ένα αίσθημα ισοδύναμο με την αποκόλληση της Γης από τον άξονά της. Μια μέρα αυτό το παιδί θα φτάσει σ' ένα σημείο όπου θ' αντιληφθεί μια διαίρεση που δεν είναι μαθηματική. Μια μέρα αυτό το παιδί θα νιώσει ένα ανακάτεμα στην καρδιά και στο λαιμό και στο στόμα του. Μια μέρα αυτό το παιδί θ' ανακαλύψει κάτι στο μυαλό και το σώμα και την ψυχή του που του προκαλεί πείνα. Μια μέρα αυτό το παιδί θα πράξει κάτι που θα κάνει τους άντρες που φορούν στολές ιερέων και ραβίνων, άντρες που κατοικούν σε κάποια πέτρινα κτήρια, να θέλουν το θάνατό του. Μια μέρα πολιτικοί θα θεσπίσουν νομοσχέδια εναντίον αυτού του παιδιού. Μια μέρα οικογένειες θα δώσουν ψευδείς πληροφορίες στα παιδιά τους και το κάθε παιδί θα μεταβιβάσει αυτές τις πληροφορίες στη δική του οικογένεια κι αυτές οι πληροφορίες θα είναι σχεδιασμένες για να κάνουν αφόρητη την ύπαρξη γι’ αυτό το παιδί. Μια μέρα αυτό το παιδί θα αρχίσει να βιώνει αυτή τη δραστηριότητα στο περιβάλλον του κι αυτή η δραστηριότητα και αυτές οι πληροφορίες θα τον ωθήσουν να αυτοκτονήσει ή να υποταγεί στον κίνδυνο με την ελπίδα της δολοφονίας ή να υποταγεί στη σιγή και στην αφάνεια. Όταν αρχίσει να μιλάει, άντρες που φοβούνται αυτό το παιδί θα αποπειραθούν να τον φιμώσουν με στραγγαλισμό, γροθιές, φυλακή, πνίξιμο, βιασμό, εκφοβισμό, νάρκωση, σχοινιά, όπλα, απειλές, συμμορίες, μπουκάλια, μαχαίρια, θρησκεία, αποκεφαλισμό και πυρπόληση. Γιατροί θα ανακηρύξουν αυτό το παιδί ιάσιμο σάμπως και ο νους του είναι ιός. Αυτό το παιδί θα χάσει τα συνταγματικά του δικαιώματα λόγω της επιδρομής της κυβέρνησης στην προσωπική του ζωή. Αυτό το παιδί θα αντιμετωπίσει ηλεκτροσόκ, φάρμακα και ρυθμιστικές θεραπείες σε εργαστήρια υπό την επιμέλεια ψυχολόγων και ερευνητών επιστημόνων. Θα υποστεί απώλεια σπιτιού, απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων, απώλεια εργασίας και απώλεια όλων των διανοήσιμων ελευθεριών. Όλα αυτά θα ξεκινήσουν να συμβαίνουν σε ένα ή δυο χρόνια όταν ανακαλύψει ότι επιθυμεί να τοποθετήσει το γυμνό του κορμί πάνω στο γυμνό κορμί ενός άλλου αγοριού.
- One Day This Kid… (1991), έργο του David Wojnarowicz (1954-1992).
Το βίντεο του ίδιου Fire in my Belly (1987), που πραγματεύεται το θάνατο του σύντροφού του από AIDS, αποσύρθηκε από την πρωτοπόρα έκθεση για τον ομοφυλόφιλο έρωτα Hide/Seek: Difference and Desire in American Portraiture του Smithsonian Institute στην Ουάσινγκτον (δαμέ), λόγω αντιδράσεων χριστιανών ρεπουμπλικάνων για το θέμα της έκθεσης και την εμφάνιση, στο βίντεο, ενός εσταυρωμένου με μυρμήγκια. Το Smithsonian λογόκρινε τον εαυτό του αποσύροντας το βίντεο, δημιουργώντας ένα προηγούμενο ενθάρρυνσης του κάθε ηθικά θιγμένου να παρεμβαίνει στην Τέχνη, της οποίας δουλειά δεν είναι η ταύτιση με την ηθική κανενός.
Φωτογραφία του David Wojnarowicz
Το λογοκριμένο βίντεο (μέρος). Μουσική από την Diamanda Galas:
Thursday, December 2, 2010
To all my Loulles
Αν είσαι άντρας και fairy queen, άλλως Λούλλα, και υπονομεύεις τον απόλυτο δυισμό των φύλων, μπερδεύεις τους πολλούς που δεν μπορούν να φανταστούν,π.χ., έναν άντρα με ψιλή φωνή, καλά κάνεις. Αν νομίζεις ότι μόνος σου καταφέρνεις να τους συγχύσεις κάνεις λάθος. Αφιερωμένο:
The Fairy Queen, γραμμένο το 1692 από τον Henry Purcell (1659 - 1695). Με τον countertenor Andreas Scholl.
The Fairy Queen, γραμμένο το 1692 από τον Henry Purcell (1659 - 1695). Με τον countertenor Andreas Scholl.
Wednesday, December 1, 2010
Συνέδριο με θέμα «Οι εμπειρίες των ΛΟΑΤ προσώπων στις μεσογειακές χώρες»
Στα πλαίσια του προγράμματος «Αλληλεγγύης και Δικτύωσης» με τη συμμετοχή εκπροσώπων ΛΟΑΤ οργανώσεων από Κύπρο, Τουρκία, Ελλάδα, Μάλτα. Το συνέδριο γίνεται με την στήριξη της ILGA Europe καθώς και του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο όπου θα φιλοξενήσει το συνέδριο.
Ημερομηνία: 4 Δεκεμβρίου
Ώρα: 15.00-18.00
Χώρος: Σπίτι της Ευρώπης, Λεωφόρος Βύρωνος 30
Sunday, November 28, 2010
Έλεος...
Εψές είδα όνειρο ότι θα τραγουδούσα στην Γιουροβίζιον. Αυτό το τραγούδι (ελπίζω όχι με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μαλλιά):
29. Οικογένεια
Πάω σπίτι των γονιών μου χωρίς να με περιμένουν. Παρκάρω. Πού το ξέρω αυτό το αυτοκίνητο μπροστά, διερωτούμε. Μοιάζει μ' αυτό του Σταύρου, του συνεργάτη του παπά. O παπάς σε ταξίδι στο εξωτερικό. H μάμα μόνη. Να ήρθε ο Σταύρος για δουλειά χωρίς να ξέρει ότι λείπει ο παπάς; Να άφησε κάτι; Να του κάνει η μάμα καφέ; Ή μπας και τρέχει κάτι με τη μάμα και το Σταύρο; Μα είναι δυνατόν; Η μάμα η νοικοτζυρά, η μάνα τζιαι τζυρά; Που ούλλη μέρα σιδερώνει, μαγειρεύει, καθαρίζει; Ή μήπως την αδικώ που σκέφτομαι έτσι; Πρώτον, επειδή αμφιβάλλω την τιμιότητα της ίδιας της μάνας μου και δέυτερον επειδή δεν την έχω "ικανή" για εξωσυζυγική σχέση; Χτυπώ κουδούνι, δεν έρχεται κανείς. Ανοίγω με το κλειδί που κράτησα όταν μετακόμησα, στο σαλόνι πάλι κανείς. Πάνω ούτε ήχος, και μετά βήματα. "Εσύ είσαι;" "Ναι, μάμα." Με βρίσκει στην κουζίνα μέσα στο ψυγείο να μασουλώ ότι έβρω. Δεν είχα χρόνο να μαγειρέψω, πάλι, και βαρέθηκα τα έξω. "Έλα να σου βράσω το πιλάφι". Εν τέλει, αν και δεν πήγα πάνω να κοιτάξω μέσα στα ντουλάπια και κάτω απ' τα κρεβάτια, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι υποψίες μου ήταν αβάσιμες. Έφαγα, έπιασα τα ρούχα μου τα πλυμμένα που δεν προλάβαινα να τα πλύνω, κι έφυγα νιώθωντας λίγο βλάκας.
Πώς να δω τους γονείς μου σαν ανεξάρτητες προσωπικότητες, σαν ερωτικά όντα, όταν ο ρόλος τους δεν αλλάζει ποτέ; Όταν δεν αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με τον εαυτό τους, να κάνουν πράματα που θέλουν και να σταματήσουν να είναι δούλοι των παιδιών τους (αν και με βολεύει); Θα μου άρεσε να πήγαιναν μαθήματα ζωγραφικής ή μωσαϊκών στα Επιμορφωτικά, ή έξω με φίλους τους. Κι αυτό προσφορά θα ήταν, έμπνευση, να μου δείξουν ότι υπάρχει ζωή στα 60 (Φυσικά κι αυτοί με αποδέχονται όπως είμαι, γνώρισαν και τους εκάστοτε γκόμενούς μου, κι αυτό έμπνευση είναι).
Μου φαίνεται, επίσης, ότι η οικογένεια στην Κύπρο είναι και βασικός υπαίτιος του κοινωνικού μας συντηρητισμού, ενώ, αν οι δεσμοί ήταν πιο χαλαροί μεταξύ των γενεών, οι νεότεροι ενδεχομένως να αμφισβητούσαν περισσότερο τις αντιλήψεις που επικρατούν. Και δεν μιλώ γενικά, για την ομοφοβία και την αποδοχή των ΛΟΑΤ μιλώ, αλλά και για την απαραίτητη αυτοαμφισβήτηση του θεσμού της οικογένειας από την ίδια την οικογένεια και την αποδοχή άλλων εναλλακτικών μοντέλων. Μια οικογένεια, ας πούμε, με 2 μαμάδες, ή 2 μπαμπάδες και αναπληρώτριες (surrogate) μητέρες. Πάντως εγώ μια μέρα θα γίνω πατέρας, με τον έναν ή άλλο τρόπο, με σύμφωνο συμβίωσης ή χωρίς, και όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου θα πηγαίνω μαθήματα ζωγραφικής για να τους είμαι έμπνευση…
* Ώς τότε, πέρα απ' το gaydar έχω κι αλλού να τρώω την ώρα μου online, check it out: toioutos.blogspot.com
Πώς να δω τους γονείς μου σαν ανεξάρτητες προσωπικότητες, σαν ερωτικά όντα, όταν ο ρόλος τους δεν αλλάζει ποτέ; Όταν δεν αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με τον εαυτό τους, να κάνουν πράματα που θέλουν και να σταματήσουν να είναι δούλοι των παιδιών τους (αν και με βολεύει); Θα μου άρεσε να πήγαιναν μαθήματα ζωγραφικής ή μωσαϊκών στα Επιμορφωτικά, ή έξω με φίλους τους. Κι αυτό προσφορά θα ήταν, έμπνευση, να μου δείξουν ότι υπάρχει ζωή στα 60 (Φυσικά κι αυτοί με αποδέχονται όπως είμαι, γνώρισαν και τους εκάστοτε γκόμενούς μου, κι αυτό έμπνευση είναι).
Μου φαίνεται, επίσης, ότι η οικογένεια στην Κύπρο είναι και βασικός υπαίτιος του κοινωνικού μας συντηρητισμού, ενώ, αν οι δεσμοί ήταν πιο χαλαροί μεταξύ των γενεών, οι νεότεροι ενδεχομένως να αμφισβητούσαν περισσότερο τις αντιλήψεις που επικρατούν. Και δεν μιλώ γενικά, για την ομοφοβία και την αποδοχή των ΛΟΑΤ μιλώ, αλλά και για την απαραίτητη αυτοαμφισβήτηση του θεσμού της οικογένειας από την ίδια την οικογένεια και την αποδοχή άλλων εναλλακτικών μοντέλων. Μια οικογένεια, ας πούμε, με 2 μαμάδες, ή 2 μπαμπάδες και αναπληρώτριες (surrogate) μητέρες. Πάντως εγώ μια μέρα θα γίνω πατέρας, με τον έναν ή άλλο τρόπο, με σύμφωνο συμβίωσης ή χωρίς, και όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου θα πηγαίνω μαθήματα ζωγραφικής για να τους είμαι έμπνευση…
* Ώς τότε, πέρα απ' το gaydar έχω κι αλλού να τρώω την ώρα μου online, check it out: toioutos.blogspot.com
Thursday, November 25, 2010
Reteaching Gender and Sexuality
Λίγο over-produced αλλά καλό:
putthisonthemap.org
Reteaching Gender and Sexuality from Sid Jordan on Vimeo.
putthisonthemap.org
Sunday, November 21, 2010
28. Γράμμα προς την αρμαρόλλαν
Η σχέση μας είναι ιδιόμορφη. Απ' τη μια συγκατοικήσαμε ένα φεγγάρι, μαγείρεψαμε και φάγαμε μαζί, είπαμε πολλά, με είδε με τον πρώην κουλουριασμένο στον καναπέ, με συμβούλεψε και για την σχέση μου. Απ' την άλλη, εκείνος ποτέ δεν μου είπε τα βασικά, πχ, αν είναι αμφί, γκέι ή στρέητ. Όχι πως είναι αναγκαίο δηλαδή.
Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου έπεσα έξω όταν υποψιάστηκα ότι κάποιος είναι "δικός μας" - το ραντάρ μου πιάνει - κι ο φίλος είναι το κλασσικό case: 37-38 χρόνων, με βλέμμα που παίζει, κοιτάζει "εξειδικευμένα" δηλαδή. Αλλά όταν σηναντήσει άλλο μάτι που παρομοίως ενδιαφέρεται χάνεται μέσα σ' ένα πέπλο θλίψης. (Tο "ραντάρ", ένα αποτέλεσμα των καταστάσεων, ακόμα και τώρα, όπου οι γκέι πρέπει να αλληλοαναγνωρίζονται και να επικοινωνούν χωρίς να τους πέρνουν χαμπάρι.)
Αλλά αν είναι γκέι η όχι δεν έχει και τόση σημασία. Το φλέγων θέμα είναι ότι αυτό το παιδί, ένα κομμάτι χρυσάφι, κάπου φοβήθηκε και βολεύτηκε στη μοναξιά. Ευπαρουσίαστος, έξυπνος, ταλαντούχος, δουλευταράς. Που κατ' ακρίβειαν δουλέυκει όπως τον σιύλλο, μάλλον για να μην σκέφτεται, ή για να μην έχει χρόνο να γνωρίσει κόσμο. Η δουλειά, το τέλειο άλλοθι.
Θα σου πω εδώ αυτά που δεν τολμώ να σου πω, ακόμα, ξέρω ότι με διαβάζεις. Λοιπόν:
Όχι, φίλε μου αγαπημένε παλιέ, δεν είναι ότι δεν θέλεις σχέση, δεν θέλεις σεξ, δεν θέλεις να πληγώσεις κανέναν: είναι ότι φοβάσε. Φοβάσε επειδή μπορεί να πληγώθηκες και φοβάσε να ξανοιχτείς και να δοκιμάσεις. Αλλά τί θα γίνει δηλαδή; Θα μείνεις στο ράφι; Θα μείνεις σπίτι μπροστά απ΄το pc να ψάχνεις για έρωτα στο πιο ανέραστο μέρος, στο ίντερνετ, και να μην στέλνεις ούτε ένα μήνυμα σε άλλους, απλώς να σερφάρεις και να πανικοβάλλεσε όταν σου στέλνουν μύνημα αυτοί και να λες, τάχα cool κι επιλεκτικός, "σόρυ φίλε δεν ενδιαφέρομαι"; Ελπίζω να τον βρεις, τον έρωτα, εκεί. Αλλά δύσκολο. Έφκα έξω που το pc, που το σπίτι, και που το "ερμάρι." Γνώρισε κόσμο, ανοίξου στους φίλους σου. Νομίζεις δεν ξέρουμε; Νομίζεις οι άλλοι δεν ξέρουν; (Η μεγαλύτερη δυστυχία του γκέι, να κρύβεται τόσα χρόνια, να αναλώνει τη ζωή του να μην το μάθουν οι άλλοι και μετά ν΄ανακαλύπτει ότι όλοι το ήξεραν και τζάμπα η προσπάθεια.) Κι έστω κι αν αποφεύγεις τη συζήτηση, νομίζεις δεν ξέρουμε τί περνάς; Δεν τα περάσαμε κι εμείς; Όλοι τα ίδια σκατά περνάμε, γκέι και στρέιτ, είμαι σίγουρος. Τέλειωνε, γιατί ο χρόνος περνά κι έχουμε να διασκεδάσουμε μαζί.
Κι επειδή το κίνητρό μου είναι εγωιστικό, σε θέλω για φίλο μου κι ευτυχισμένο, σε προειδοποιώ ότι θα σε ρωτήσω ευθαίως, μπορεί και να με μισήσεις επειδή νεκατώνουμε, αλλά αγαπώσε, μαλάκα. Πώς θέλεις να πεθάνεις: ένας σκατόγερος μόνος και να σε βρουν οι γείτονες μετά από μια βδομάδα επειδή βρώμισες, ή με φίλους, με σύντροφο, με οικογένεια, ίσως και με παιδιά; Υπερβάλλω, ως συνήθως, αλλά με εννοείς.
Και στο αποκραμακρυσμένο ενδεχόμενο που έχω κάνει λάθος και κάμνω παναϋριν μόνος μου ενώ και σχέση έχεις κι απ' όλα, δεν μιλώ για σένα αλλά για κάποιον άλλον. Σε φιλώ.
Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου έπεσα έξω όταν υποψιάστηκα ότι κάποιος είναι "δικός μας" - το ραντάρ μου πιάνει - κι ο φίλος είναι το κλασσικό case: 37-38 χρόνων, με βλέμμα που παίζει, κοιτάζει "εξειδικευμένα" δηλαδή. Αλλά όταν σηναντήσει άλλο μάτι που παρομοίως ενδιαφέρεται χάνεται μέσα σ' ένα πέπλο θλίψης. (Tο "ραντάρ", ένα αποτέλεσμα των καταστάσεων, ακόμα και τώρα, όπου οι γκέι πρέπει να αλληλοαναγνωρίζονται και να επικοινωνούν χωρίς να τους πέρνουν χαμπάρι.)
Αλλά αν είναι γκέι η όχι δεν έχει και τόση σημασία. Το φλέγων θέμα είναι ότι αυτό το παιδί, ένα κομμάτι χρυσάφι, κάπου φοβήθηκε και βολεύτηκε στη μοναξιά. Ευπαρουσίαστος, έξυπνος, ταλαντούχος, δουλευταράς. Που κατ' ακρίβειαν δουλέυκει όπως τον σιύλλο, μάλλον για να μην σκέφτεται, ή για να μην έχει χρόνο να γνωρίσει κόσμο. Η δουλειά, το τέλειο άλλοθι.
Θα σου πω εδώ αυτά που δεν τολμώ να σου πω, ακόμα, ξέρω ότι με διαβάζεις. Λοιπόν:
Όχι, φίλε μου αγαπημένε παλιέ, δεν είναι ότι δεν θέλεις σχέση, δεν θέλεις σεξ, δεν θέλεις να πληγώσεις κανέναν: είναι ότι φοβάσε. Φοβάσε επειδή μπορεί να πληγώθηκες και φοβάσε να ξανοιχτείς και να δοκιμάσεις. Αλλά τί θα γίνει δηλαδή; Θα μείνεις στο ράφι; Θα μείνεις σπίτι μπροστά απ΄το pc να ψάχνεις για έρωτα στο πιο ανέραστο μέρος, στο ίντερνετ, και να μην στέλνεις ούτε ένα μήνυμα σε άλλους, απλώς να σερφάρεις και να πανικοβάλλεσε όταν σου στέλνουν μύνημα αυτοί και να λες, τάχα cool κι επιλεκτικός, "σόρυ φίλε δεν ενδιαφέρομαι"; Ελπίζω να τον βρεις, τον έρωτα, εκεί. Αλλά δύσκολο. Έφκα έξω που το pc, που το σπίτι, και που το "ερμάρι." Γνώρισε κόσμο, ανοίξου στους φίλους σου. Νομίζεις δεν ξέρουμε; Νομίζεις οι άλλοι δεν ξέρουν; (Η μεγαλύτερη δυστυχία του γκέι, να κρύβεται τόσα χρόνια, να αναλώνει τη ζωή του να μην το μάθουν οι άλλοι και μετά ν΄ανακαλύπτει ότι όλοι το ήξεραν και τζάμπα η προσπάθεια.) Κι έστω κι αν αποφεύγεις τη συζήτηση, νομίζεις δεν ξέρουμε τί περνάς; Δεν τα περάσαμε κι εμείς; Όλοι τα ίδια σκατά περνάμε, γκέι και στρέιτ, είμαι σίγουρος. Τέλειωνε, γιατί ο χρόνος περνά κι έχουμε να διασκεδάσουμε μαζί.
Κι επειδή το κίνητρό μου είναι εγωιστικό, σε θέλω για φίλο μου κι ευτυχισμένο, σε προειδοποιώ ότι θα σε ρωτήσω ευθαίως, μπορεί και να με μισήσεις επειδή νεκατώνουμε, αλλά αγαπώσε, μαλάκα. Πώς θέλεις να πεθάνεις: ένας σκατόγερος μόνος και να σε βρουν οι γείτονες μετά από μια βδομάδα επειδή βρώμισες, ή με φίλους, με σύντροφο, με οικογένεια, ίσως και με παιδιά; Υπερβάλλω, ως συνήθως, αλλά με εννοείς.
Και στο αποκραμακρυσμένο ενδεχόμενο που έχω κάνει λάθος και κάμνω παναϋριν μόνος μου ενώ και σχέση έχεις κι απ' όλα, δεν μιλώ για σένα αλλά για κάποιον άλλον. Σε φιλώ.
Friday, November 19, 2010
Tuesday, November 16, 2010
Sugar, ζεις και μας καθοδηγείς
Κι ας απαντήσει το ΔΗΚΟ αν οι απόψεις που εκφράζει ο κ. Κουλίας είναι και απόψεις του κόμματος. Άτζαπις σου η Σοσιαλιστική Ομάδα του ευρωκοινοβουλίου τί λέει γι αυτά; Anyone? Anyone? Bueller?
(θενκς Ζέφυρε, fovos.wordpress.com/)
(θενκς Ζέφυρε, fovos.wordpress.com/)
27. Οι αγωνιστές
Ο μεγάλος δικηγόρος σφήνωσε μέσα στην μπλε BMW του κι η κοιλιά του άγγιζε το τιμόνι. Μέχρι να πάει από το γραφείο ως το αυτοκίνητο ίδρωσε η φαλάκρα του. Την σκούπισε, κι έτριψε το καλοψαλιδισμένο γένι του με το βρεγμένο χέρι. Το καθήκον τον καλούσε. Έπρεπε να πάει στη Λάρνακα να πορευτεί με τους άλλους πραγματικούς πατριώτες εναντίον των κακών ξένων. Οι Τούρκοι εισβολείς, οι μετανάστες, οι ψευδο-αιτητές ασύλου και οι παλιο-ευρωπαίοι έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: να κλέψουν την γη των πατέρων μας.
Μαζί του, στις κρεμ δερμάτινες μαξιλάρες του αμαξιού που αγόρασε μετά από χρόνια διαζυγίων και λοιπών χριστιανικών δικαστικών υποθέσεων, βρίσκονταν και δύο νεαροί στο όνομα των οποίων σίγουρα διεξήγαγε αυτόν τον αγώνα. Για να προστατεύσει το μέλλον τους και να τους εμφυσήσει ότι τα καλά κτώντε μόνο με κόπους.
Δεν είπε λέξη, αλλά έπαιξε το αγαπημένο το τραγούδι - θα μιλούσε αυτό:
"Ξεκινώ με κραυγή τη πορεία και το χέρι μου απλώνω στη φωτια-α-α-ά.
Των σοφών προφητει-ει-ει-εία, έλεγε θα με τρυπήσουν καρφιά."
Η καρδιά του σκίρτησε, έσφιξε το τιμόνι, έφτανε στο αγαπημένο του κομμάτι, αυτό με τα τύμπανα:
"Κι όμως δεν πίστεψα, όρκους αντέστρεψα, είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά).
Είπαν πως χάθηκα, δρόμους μου χάραξαν, έμεινα μόνος μου κι όμως επέζησα, έ-ζη-σα, στην φωτιααά."
Μ΄αυτούς τους λιτούς και απέριττους στίχους φούντωσε με την αδικία. Γιατί να του κλέβουν οι ξένοι το βιος του; ΓΙΑΤΙ; Και καλά οι Τούρτζοι, οι μαύροι του ελείψαν; Γιατί να πρέπει να μοιραστεί τις νομικές υποθέσεις του θείου ιεράρχη μ' ένα μετανάστη δικηγόρο; Γιατί να πρέπει να πεινά και να τρέχει μετά για ανεργιακό; Και γιατί να λαμβάνει ο μαύρος 18 χιλιάδες ευρώ το μήνα επίδομα, όπως του είπε κι ο φίλος του ο Sugar; Ε;
Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στην πασιάν του βούκκαν αλλά κρατήθηκε μέχρι που βρέθηκε μαζί με τους συνοδοιπόρους, συναγωνιστές και συντρόφ- (στραβάρα του, αλλό λλίον να πάθει χαττάν μιάλον), με τους συνέλληνές του, λέγω, εκεί στις Φοινικούδες. Κι όταν άρχισε πια η πορεία, και τα πνεύματα άναψαν, όταν οι Τούρτζοι (οι Κύπριοι προδότες, δηλαδή, που επειδή δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύουν οι Έλληνες τσολιάδες σημαίνει πως είναι Τούρτζοι) τόλμησαν να μπουν στην μέση του δρόμου καθώς έπερνε φόρα ο διασκελισμός του, όπως του Ακρίτα, εκεί λοιπόν, κρατούσε το χέρι του Sugar και μαζί ψέλλιζαν "είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά)…"
Μ' αυτόν τον στίχο καθυπόταξε το ένστινκτο και μόνο σικκίρτισε, ξιτίμασε λίγο, και δεν έσπασε κανένα ξένο ή ξενολάγνο στο ξύλο. (Επίσης επειδή είχε κάμερες, δεν κάνει, κοτζάμ πρόεδρος να δρώνει όπως τον πάσα έναν στην μάππα που φορεί κουκούλα). Και με το πέρας των προβοκάτσιων των φεστιβαλιτών που πήγαιναν και έπεφταν πάνω σε μαχαίρια και ρόπαλα των συναγωνιστών του, είπε στους δύο νεαρούς που ήταν μαζί του, "άτε, αγωνιστήκαμε και σήμερα, εδώ στη Φωτιά, θα μπορούμε να κοιμηθούμε απόψε. Πάμε τωρά να σας τσιεράσω σάντουϊτς με αμπελοπούλια τζι αυκούθκια ξυδάτα…"
- Η εποχή του φόβου ξαναξημερώνει στην Κύπρο. Άντε να σωθούμε απ' αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Η πρώτη κυπριακή παρέλαση περηφάνειας θα έχει ενδιαφέρον, πάντως.
Μαζί του, στις κρεμ δερμάτινες μαξιλάρες του αμαξιού που αγόρασε μετά από χρόνια διαζυγίων και λοιπών χριστιανικών δικαστικών υποθέσεων, βρίσκονταν και δύο νεαροί στο όνομα των οποίων σίγουρα διεξήγαγε αυτόν τον αγώνα. Για να προστατεύσει το μέλλον τους και να τους εμφυσήσει ότι τα καλά κτώντε μόνο με κόπους.
Δεν είπε λέξη, αλλά έπαιξε το αγαπημένο το τραγούδι - θα μιλούσε αυτό:
"Ξεκινώ με κραυγή τη πορεία και το χέρι μου απλώνω στη φωτια-α-α-ά.
Των σοφών προφητει-ει-ει-εία, έλεγε θα με τρυπήσουν καρφιά."
Η καρδιά του σκίρτησε, έσφιξε το τιμόνι, έφτανε στο αγαπημένο του κομμάτι, αυτό με τα τύμπανα:
"Κι όμως δεν πίστεψα, όρκους αντέστρεψα, είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά).
Είπαν πως χάθηκα, δρόμους μου χάραξαν, έμεινα μόνος μου κι όμως επέζησα, έ-ζη-σα, στην φωτιααά."
Μ΄αυτούς τους λιτούς και απέριττους στίχους φούντωσε με την αδικία. Γιατί να του κλέβουν οι ξένοι το βιος του; ΓΙΑΤΙ; Και καλά οι Τούρτζοι, οι μαύροι του ελείψαν; Γιατί να πρέπει να μοιραστεί τις νομικές υποθέσεις του θείου ιεράρχη μ' ένα μετανάστη δικηγόρο; Γιατί να πρέπει να πεινά και να τρέχει μετά για ανεργιακό; Και γιατί να λαμβάνει ο μαύρος 18 χιλιάδες ευρώ το μήνα επίδομα, όπως του είπε κι ο φίλος του ο Sugar; Ε;
Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στην πασιάν του βούκκαν αλλά κρατήθηκε μέχρι που βρέθηκε μαζί με τους συνοδοιπόρους, συναγωνιστές και συντρόφ- (στραβάρα του, αλλό λλίον να πάθει χαττάν μιάλον), με τους συνέλληνές του, λέγω, εκεί στις Φοινικούδες. Κι όταν άρχισε πια η πορεία, και τα πνεύματα άναψαν, όταν οι Τούρτζοι (οι Κύπριοι προδότες, δηλαδή, που επειδή δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύουν οι Έλληνες τσολιάδες σημαίνει πως είναι Τούρτζοι) τόλμησαν να μπουν στην μέση του δρόμου καθώς έπερνε φόρα ο διασκελισμός του, όπως του Ακρίτα, εκεί λοιπόν, κρατούσε το χέρι του Sugar και μαζί ψέλλιζαν "είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά)…"
Μ' αυτόν τον στίχο καθυπόταξε το ένστινκτο και μόνο σικκίρτισε, ξιτίμασε λίγο, και δεν έσπασε κανένα ξένο ή ξενολάγνο στο ξύλο. (Επίσης επειδή είχε κάμερες, δεν κάνει, κοτζάμ πρόεδρος να δρώνει όπως τον πάσα έναν στην μάππα που φορεί κουκούλα). Και με το πέρας των προβοκάτσιων των φεστιβαλιτών που πήγαιναν και έπεφταν πάνω σε μαχαίρια και ρόπαλα των συναγωνιστών του, είπε στους δύο νεαρούς που ήταν μαζί του, "άτε, αγωνιστήκαμε και σήμερα, εδώ στη Φωτιά, θα μπορούμε να κοιμηθούμε απόψε. Πάμε τωρά να σας τσιεράσω σάντουϊτς με αμπελοπούλια τζι αυκούθκια ξυδάτα…"
- Η εποχή του φόβου ξαναξημερώνει στην Κύπρο. Άντε να σωθούμε απ' αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Η πρώτη κυπριακή παρέλαση περηφάνειας θα έχει ενδιαφέρον, πάντως.
Friday, November 12, 2010
Monday, November 8, 2010
26. Γιατί είμαι γκέι; Αμμεϊρεφκε! - 7/11/2010
Να το ξεκαθαρίσω για να τελειώνουμε, γιατί εγίναν τα νεύρα μου λουβκιά: δεν έχει σημασία ο λόγος που είμαστε γκέι, αν γεννηθήκαμε ή γίναμε έτσι, αν είναι επιλογή ή όχι, αν την ομοφυλοφιλία την συναντούμε στη φύση ή όχι. Οκέι;
Το πιο ενδιαφέρον στο θέμα αυτό είναι γιατί να γίνετε καν συζήτηση. Τί κερδίζουμε αν απαντήσουμε αυτό το ερώτημα; Στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρειάστηκε κανείς ποτέ να δικαιολογήσει τη διαφορετικότητά του, γιατί, πχ, είναι πιο μαυριδερός ή μουσουλμάνος; Άρα, ποιά σημασία έχει να αποδείξω αν ο λόγος που γουστάρω άντρες είναι στο DNA μου; Ή μήπως θα έκανε κάποιους στρέιτ να νιώσουν ότι κέρδισαν το γενετικό καζαντί, ενώ οι γκέι όχι;
Σημασία έχει ότι, όταν ένα άτομο θέλει να είναι με άτομο του ίδιου φύλου (άνω των 17 στην Κύπρο, και συναινών), δική του δουλεία, τους άλλους δεν τους επηρεάζει καθόλου. Εκτός, ενδεχομένως, από το να ταρακουνεί τις αντιλήψεις τους. Αλλά και τί έγινε; Εμένα οι αντιλήψεις μου ταρακουνιούνται κάθε φορά που κυκλοφορώ στους δρόμους και βλέπω μερσεντάρες παρκαρισμένες στα πεζοδρόμια, χωρισιές πάνω που φαλάκρες, καμπαρέ τζιαι μπούκκικά γεμάτα. Ή κάθε φορά που ακούω τον κάθε πολιτικό που έφαεν τζι έσπασε μ' εφτά μασέλλες να μου λαλεί τί πρέπει να κάμω, ενώ συνεχίζει να διαιωνίζει το Κυπριακό με την ελπίδα ότι θα παραμείνει, ο ίδιος, επίκαιρος. Γι' αυτό μεν μου εγίναν ούλλοι τωρά προστάτες της ηθικής της Κύπρου, ή να νομίζουν ότι υπάρχει ένα απόλυτο, καθολικό μέτρο ηθικής: προφανώς ο καθένας έχει το δικό του.
Παρακολουθώντας μια διάλεξη την εβδομάδα που πέρασε για τα εγκλήματα στην Κύπρο κατά των ανθρώπων με άτυπη σεξουαλικότητα, διαπίστωσα τα εξής:
1. Υπάρχει πρόβλημα εγκλημάτων μίσους, αλλά αυτό θα μπορούσα να σας το πω κι εγώ. Ώσποσον εννά ζιώ να σας παραντζιέλλω;
2. Στην Κύπρο χρειαζόμαστε ένα Βαλλιανάτο να τα λέει εντελώς χύμα, χαρισματικό, διαβασμένο και με ευφράδεια. Παιδιά της accept το ξέρω ότι είναι αρχή, αλλά χρειάζεστε διάβασμα.
3. Η "απεύθυνση χαιρετισμού" σε μια διάλεξη δεν σημαίνει μπαίνω, δείχνω τη φάτσα μου και φέυγω. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για το θέμα περισότερο απ' ότι ενδιαφέρεται για τις πιθανές ψήφους του ΛΟΑΤ πληθυσμού, αν ενδιαφέρεται για το θέμα στη βάση των ανθρωπίνων δικαιώματων κι αν είναι εναντίον των διακρίσεων, θα πρέπει να το δείχνει μένωντας και συζητώντας. Εμείς οι ΛΟΑΤ και οι συμμάχοι τους πρέπει να ζητάμε από τους πολιτικούς να είναι συνέταιροι και σύμβουλοι στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, όχι να είναι πατρικιανοί που μας δεούν με την προστασία τους (ή κάνοντάς μας "ιτά"). Απ' την άλλη βλέπω το θέμα και πιο ψυχρά και δέχομαι την συμμετοχή πολιτικών όσο κι αν υποψιάζομαι "προεκλογική εκστρατεία." Beggars can't be choosers και σ' αυτό το στάδιο, αφού η αρχή των ίσων δικαιωμάτων δεν είναι αρκετή, ανέχομαι να έχουμε ως δέλεαρ την ΛΟΑΤ ψήφο.
- Ήρθε και ο φίλος ο καλύτερος για shιshίνισμα και catching up και φάγαμε μια κούππα ρόδια. Χαλάλι τα μαυρισμένα χέρια.
Το πιο ενδιαφέρον στο θέμα αυτό είναι γιατί να γίνετε καν συζήτηση. Τί κερδίζουμε αν απαντήσουμε αυτό το ερώτημα; Στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρειάστηκε κανείς ποτέ να δικαιολογήσει τη διαφορετικότητά του, γιατί, πχ, είναι πιο μαυριδερός ή μουσουλμάνος; Άρα, ποιά σημασία έχει να αποδείξω αν ο λόγος που γουστάρω άντρες είναι στο DNA μου; Ή μήπως θα έκανε κάποιους στρέιτ να νιώσουν ότι κέρδισαν το γενετικό καζαντί, ενώ οι γκέι όχι;
Σημασία έχει ότι, όταν ένα άτομο θέλει να είναι με άτομο του ίδιου φύλου (άνω των 17 στην Κύπρο, και συναινών), δική του δουλεία, τους άλλους δεν τους επηρεάζει καθόλου. Εκτός, ενδεχομένως, από το να ταρακουνεί τις αντιλήψεις τους. Αλλά και τί έγινε; Εμένα οι αντιλήψεις μου ταρακουνιούνται κάθε φορά που κυκλοφορώ στους δρόμους και βλέπω μερσεντάρες παρκαρισμένες στα πεζοδρόμια, χωρισιές πάνω που φαλάκρες, καμπαρέ τζιαι μπούκκικά γεμάτα. Ή κάθε φορά που ακούω τον κάθε πολιτικό που έφαεν τζι έσπασε μ' εφτά μασέλλες να μου λαλεί τί πρέπει να κάμω, ενώ συνεχίζει να διαιωνίζει το Κυπριακό με την ελπίδα ότι θα παραμείνει, ο ίδιος, επίκαιρος. Γι' αυτό μεν μου εγίναν ούλλοι τωρά προστάτες της ηθικής της Κύπρου, ή να νομίζουν ότι υπάρχει ένα απόλυτο, καθολικό μέτρο ηθικής: προφανώς ο καθένας έχει το δικό του.
Παρακολουθώντας μια διάλεξη την εβδομάδα που πέρασε για τα εγκλήματα στην Κύπρο κατά των ανθρώπων με άτυπη σεξουαλικότητα, διαπίστωσα τα εξής:
1. Υπάρχει πρόβλημα εγκλημάτων μίσους, αλλά αυτό θα μπορούσα να σας το πω κι εγώ. Ώσποσον εννά ζιώ να σας παραντζιέλλω;
2. Στην Κύπρο χρειαζόμαστε ένα Βαλλιανάτο να τα λέει εντελώς χύμα, χαρισματικό, διαβασμένο και με ευφράδεια. Παιδιά της accept το ξέρω ότι είναι αρχή, αλλά χρειάζεστε διάβασμα.
3. Η "απεύθυνση χαιρετισμού" σε μια διάλεξη δεν σημαίνει μπαίνω, δείχνω τη φάτσα μου και φέυγω. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για το θέμα περισότερο απ' ότι ενδιαφέρεται για τις πιθανές ψήφους του ΛΟΑΤ πληθυσμού, αν ενδιαφέρεται για το θέμα στη βάση των ανθρωπίνων δικαιώματων κι αν είναι εναντίον των διακρίσεων, θα πρέπει να το δείχνει μένωντας και συζητώντας. Εμείς οι ΛΟΑΤ και οι συμμάχοι τους πρέπει να ζητάμε από τους πολιτικούς να είναι συνέταιροι και σύμβουλοι στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, όχι να είναι πατρικιανοί που μας δεούν με την προστασία τους (ή κάνοντάς μας "ιτά"). Απ' την άλλη βλέπω το θέμα και πιο ψυχρά και δέχομαι την συμμετοχή πολιτικών όσο κι αν υποψιάζομαι "προεκλογική εκστρατεία." Beggars can't be choosers και σ' αυτό το στάδιο, αφού η αρχή των ίσων δικαιωμάτων δεν είναι αρκετή, ανέχομαι να έχουμε ως δέλεαρ την ΛΟΑΤ ψήφο.
- Ήρθε και ο φίλος ο καλύτερος για shιshίνισμα και catching up και φάγαμε μια κούππα ρόδια. Χαλάλι τα μαυρισμένα χέρια.
Sunday, October 31, 2010
25. Soundtrack για μπαλκόνι (κι ο Ξανθούης) - 31/10/2010
Πώς το λένε όταν δεν είσαι ερωτευμένος αλλά σκέφτεσαι το αγόρι; Αλλά σκέφτεσαί τον πολλά; Όταν ονειροπολείς; Μήπως φταίει το καλό σεξ, η έντονη κι απόλυτη σωματική σχέση κι επικοινωνία; Και πως το λένε όταν κάθεσαι στο μπαλκόνι σου και κρυώνεις τσας και βλέπεις τα φώτα της πόλης, οι πουρούες παίζουν, οι delivery βουρούν, οι παστάρτοι κάμνουν κόντρες, αλλά εσύ είσαι αλλού;
Το πιθανότερον να φταίει το - δήθεν - φθινόπωρο, αυτό θα με τραβάει προς την εσωστρέφεια, στην αποτίμηση εαυτού και καταστάσεων, στην μελαγχολία. Μερικές φορές είναι τζιαι γλυτζιά, η μελαγχολία, καταπραϋνει. Παλιά γνώριμη από τότε που ήμουν έφηβος και συγχυσμένος και διαλυμένος από τις ορμόνες και το ένστικτο απ' τη μια, και τους νόμους και τα πρέπει απ' την άλλη. Τότε που δεν ήξερα τι μου γινόταν, τότε που φοβόμουν να δω και να πω την αλήθεια. [Ποτέ ξανά]. Η αλήθεια που διαλύει, η απαραίτητη.
Ποιά μουσική να παίξεις να πηγαίνει με το μπαλκόνι και το δείλι και τα μωβ τα σύνεφα ενώ το αγόρι με τα καστανά μαλλιά λείπει; Θυμάσε το μπλουζάκι το κουβάρι, το ipod να παίζει διάφορα, και κεινος σου εξηγεί τί σημαίνουν τα λόγια του τάδε τραγουδιού στα ισπανικά, κι εσύ να κλείνεις τα μάτια, ν' ακούς, απλώς ν' ακούς τη μουσική και τη μουσική της φωνής του, και να τον αφήνεις να ταξιδεύει πάνω σου. Χαλαρά, άνετα, αυτός να ζεστένεται, εσύ να κρυώνεις, να φοράς το πουκάμισό του. Μετά να του φέρνεις μια κεανίτα και να του λες και το τραγούδι της διαφήμισης για να δει τί έχανε που δεν πηγε δημοτικό στην Κύπρο και δεν έτρωε κρουασάν καλλίτζιν.
Και μετά πώς το λένε όταν, ενώ βρίσκεσαι στην οικεία μελαγχολία για το ένα, γνωρίζεις ένα άλλο καταπληκτικό παιδί ξανθό με μπλε μάτια που παίρνει τρία άλφα στην απόλυτη σωματική σχέση κι επικοινωνία; Μάλλον το λες "καταδρομή." Γιατί φεύγει αύριο κι αυτός για την χώρα του. Αυτός, ο κούκλος που με ξενύχτησε ψες, που είναι κι έξυπνος κι ενδιαφέρεται. Ήθελε να μάθει και για τον διαχωρισμό της Κύπρου και του έδωσα την επί τροχάδιν νεότερη ιστορία. Και μετά αυτός μου έδωσε ένα ωραιότατο φιλί κι είπαμε "Στο επανειδείν." Γαμημένη παγκοσμιοποίηση…
Radiohead, Beth Gibbons, Nick Drake, Leonard Cohen. Αλλά καταλήγω στον J. Kriste, Master of Disguise. Ηits the spot. Κι έχει και συναυλία στο Ριάλτο στις 6/11.
* Μη χάσετε: "Εγκλήματα κατά βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό" με τους Γρηγόρη Βαλιανάτο, Αλέκο Μοδινό, την acceptcy.org, το σύνδεσμο οικογενειακού προγραμματισμού, το Κωστάντειο Κέντρο, και χαιρετισμό από τον Τορναρίτη. Στο Χίλτον την Τετάρτη 3/11, στις 17:30.
Το πιθανότερον να φταίει το - δήθεν - φθινόπωρο, αυτό θα με τραβάει προς την εσωστρέφεια, στην αποτίμηση εαυτού και καταστάσεων, στην μελαγχολία. Μερικές φορές είναι τζιαι γλυτζιά, η μελαγχολία, καταπραϋνει. Παλιά γνώριμη από τότε που ήμουν έφηβος και συγχυσμένος και διαλυμένος από τις ορμόνες και το ένστικτο απ' τη μια, και τους νόμους και τα πρέπει απ' την άλλη. Τότε που δεν ήξερα τι μου γινόταν, τότε που φοβόμουν να δω και να πω την αλήθεια. [Ποτέ ξανά]. Η αλήθεια που διαλύει, η απαραίτητη.
Ποιά μουσική να παίξεις να πηγαίνει με το μπαλκόνι και το δείλι και τα μωβ τα σύνεφα ενώ το αγόρι με τα καστανά μαλλιά λείπει; Θυμάσε το μπλουζάκι το κουβάρι, το ipod να παίζει διάφορα, και κεινος σου εξηγεί τί σημαίνουν τα λόγια του τάδε τραγουδιού στα ισπανικά, κι εσύ να κλείνεις τα μάτια, ν' ακούς, απλώς ν' ακούς τη μουσική και τη μουσική της φωνής του, και να τον αφήνεις να ταξιδεύει πάνω σου. Χαλαρά, άνετα, αυτός να ζεστένεται, εσύ να κρυώνεις, να φοράς το πουκάμισό του. Μετά να του φέρνεις μια κεανίτα και να του λες και το τραγούδι της διαφήμισης για να δει τί έχανε που δεν πηγε δημοτικό στην Κύπρο και δεν έτρωε κρουασάν καλλίτζιν.
Και μετά πώς το λένε όταν, ενώ βρίσκεσαι στην οικεία μελαγχολία για το ένα, γνωρίζεις ένα άλλο καταπληκτικό παιδί ξανθό με μπλε μάτια που παίρνει τρία άλφα στην απόλυτη σωματική σχέση κι επικοινωνία; Μάλλον το λες "καταδρομή." Γιατί φεύγει αύριο κι αυτός για την χώρα του. Αυτός, ο κούκλος που με ξενύχτησε ψες, που είναι κι έξυπνος κι ενδιαφέρεται. Ήθελε να μάθει και για τον διαχωρισμό της Κύπρου και του έδωσα την επί τροχάδιν νεότερη ιστορία. Και μετά αυτός μου έδωσε ένα ωραιότατο φιλί κι είπαμε "Στο επανειδείν." Γαμημένη παγκοσμιοποίηση…
Radiohead, Beth Gibbons, Nick Drake, Leonard Cohen. Αλλά καταλήγω στον J. Kriste, Master of Disguise. Ηits the spot. Κι έχει και συναυλία στο Ριάλτο στις 6/11.
* Μη χάσετε: "Εγκλήματα κατά βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό" με τους Γρηγόρη Βαλιανάτο, Αλέκο Μοδινό, την acceptcy.org, το σύνδεσμο οικογενειακού προγραμματισμού, το Κωστάντειο Κέντρο, και χαιρετισμό από τον Τορναρίτη. Στο Χίλτον την Τετάρτη 3/11, στις 17:30.
Sunday, October 24, 2010
24. Γιατί ήρταμεν στην Κύπρο;! και Ο Θέμης είναι πελλός 2 - 24/10/10
Έκανα κι εγώ τη βλακεία, όπως πολλοί συνομήλικοί μου, να έρθω στην Κύπρο για να μείνω. Εμείς που ζήσαμε Ευρώπες, Αμερικές και Αυστραλίες, γνωρίσαμε την ελευθερία του ξένου τόπου αλλά βαρεθήκαμε όλη μέρα στην τσίτα, και καφέ μόνο αν το κανόνιζες μια βδομάδα προηγουμένως. Στον ξένο τόπο με τη δουλειά μας ο καθένας, τις σπουδές, τις γνωριμίες, τους ερωτικούς δεσμούς. Και ένα καλοκαίρι όπως είμασταν διακοπές για 2 βδομάδες στην Κύπρο, με τις μπύρες και τους φίλους τους πρώτους και τις θάλασσες, κι ενώ ο ήλιος ζέσταινε τα κορμιά μας τα γαλατοπούρεκα μας μπήκε η ιδέα: Μπας και καταϊσιεφκουμασταν στο εξωτερικό κυνηγώντας την καριέρα; Μήπως η ζωή μας θα πρεπε να είναι πιο εύκολη, άνετη, με καφέ κάθε μέρα, με βουττί σε σαλάτες παραλιακών ταβέρνων;
Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;
Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;
Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?
Και ήρθαμε. Το honey moon ήταν μικρό, μέχρι να βρούμε τα ταιρκαστά, να δούμε την οικογένεια, τους φίλους, ωραία πράματα, αναγκαία. Στο εφηβικό δωμάτιό μας ο καθένας μέχρι να βρεθεί το ωραίο διαμέρισμα με μπαλκόνι για να φυτέψουμε λίγο δυόσμο, κανένα βασιλικό, να νιώσουμε ότι επιστρέψαμε, ότι ζούμε σε νησί και όχι στην ψατζιήν. Οι μήνες πέρασαν κι αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι τα πράματα δεν ήταν όπως τα είχαμε φανταστεί, η οικογένεια μπλεγμένοι ο ένας στα μπούτια του άλλου, τα φαγιά ήταν καλά αλλά βάλαμε κι από 4 κιλά. Κι ενώ από το εξωτερικό η απόσταση μας επέτρεπε να παρεμβαίνουμε συνεναιτικά στα οικογενειακά προβλήματα, τώρα βρίσκαμε τον εαυτό μας μπλεγμένο. Και μετά επιχειρήσαμε να θωρακήσουμε τον προσωπικό μας χώρο, μάταια, αφού ότι και να κάνουμε εδώ μαθαίνετε στην άλλη άκρη της πόλης. Και να κλάσεις, που λέει ο λόγος. Πόσο μάλλον να δημιουργήσεις μια διακριτική σχέση. Και καλά οι λίγοι από μας που τυγχάνει να είμαστε γκέι και οι γονείς μας το ξέρουν και δεν μας/τους πολλοκόφτει, οι άλλοι που δεν είναι out τί να πουν;
Και φτάνουμε εμείς, οι επαναπατρισθέντες, να αναπολούμε τις χώρες που έχουμε εγκαταλείψει. Να νοσταλγούμε λίγη βροχή, λίγη σκοτεινιά, παύση απ' τον ανελέητο ήλιο. Πάντως μια μικρή μελαγχολία είναι ευδιάκριτη και πραγματική, έστω κι αν το φθινόπωρο είναι ψεύτικο. Σε τέτοιες περιπτώσεις πού βρίσκει κάποιος έμπνευση; Πώς ξεφέυγει από την χώρα της ομοιογένειας, όπου οι πλείστοι προσπαθούν να μοιάζουν με τους άλλους, όπου η μάππα επιβάλλεται; Σε πόσα σινεμά να πάμε, πόσα δείπνα να μαγειρέψουμε, πόσο αναμασημένο θέατρο να δούμε; Στην αρχή είπαμε καλά, είμαστε δραστήριοι, έξυπνοι, δημιουργικοί και διαβαστεροί, θα τα κάνουμε όλα εμείς. Τα κάναμε. Τα πάρτυ, τις επιχειρήσεις, τα μαγαζιά, τις παραστάσεις. Ε, και μετά;
Δεν φταίει πάντα η χώρα, είναι κι οι προσδοκίες μας, αλλά πώς πρέπει να νιώθουμε, όταν μια αυταρχική αστυνομία που βλέπει πολλές ταινίες νομίζει ότι θα διατηρήσει την τάξη και το κύρος της δέρνωντας γυναίκες και παιδιά. (Νομίζατε ότι μόνο τους μετανάστες θα έδερνε;) Ή όταν μια ημικρατική τηλεόραση λογοκρίνει παρανοϊκά, πια, ακόμα και την λέξη "λεσβίες!" Αμάν, Θέμη, μα να λογοκρίνεις διαφημιστικό θεατρικής παράστασης, ρε, πας καλά;! See what I mean?
Monday, October 18, 2010
23. Το βρατζίν της Ειρήνης Χαραλαμπίδου - 17/10/2010
Βηχ-βηχ. Αρρώστησα, την έβγαλα στο κρεβάτι, αλλά τωρά καλά, σχετικά. Να μπορέσω μόνο να πάω να τρέξω γιατί χαλάρωσα, προηγήθηκαν και κάτι ξένοι, τραπεζώματα, κάτι dinner dates, εκάμαμεν κωλογύρησην.
Στο κρεβάτι της αρρώστιας σκέφτηκα διάφορα. Για παράδειγμά, τί έκαμε ο Ξανθός Μάγος στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο ζωντανό Ευχάριστο Σαββατόβραδο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κι αυτή ένοιωσε πολύ άβολα και πήγε σε διαφήμιση; Πάντως στο δημοτικό που πήγαινα κυκλοφόρησε η φήμη ότι της έβγαλε το βρακί διά (ξανθής) μαγείας. Τον Ξανθό Μάγο πήγα και τον είδα με κάτι ψευτοσυγγενείς γιατί η μάμμα μου δεν με έπερνε. Όταν έμπηγε την μαχαίρα στο χέρι του χωρίς να ματώσει ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Καλά, ήμουν 10 χρονών, εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Anw. Τω καιρώ εκέινω η Χαραλαμπίδου ήταν η μόνη γκόμενα στην τηλεόραση, και οι συμμαθητές μου το έπαιζαν macho και βιλλάδες. Αλλά εγώ από τότε την έκρινα μόνο για το πάτημα του κουμπιού της με το σύρμα και την παρουσίαση των τυχερών που κέρδιζαν από 20 λίρες, το βρακί της το είχα χεσμένο. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν γι' αυτό που με έλεγαν "γεναικωτό" περιπαιχτικά αλλά και matter-of-factly, ενώ γενικά ήμουν αρκετά δημοφιλής, επειδή δεν με έκοφτε το βρακί της Χαραλαμπίδου. Οι συμμαθητές μου κατάλαβαν νωρίς, κι εγώ ενώ το ένιωθα από βρέφος ότι ήμουν γκέι - χωρίς να ξέρω τη λέξη ή τί σημαίνει - κατάφερα να το θάψω για ακόμα 10 χρόνια. (Πάντως αλίμονο αν μπλέξουμε τα μπούτια μας. Δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς, και δεν είναι όλοι θηλυπρεπείς γκέι. Ή επιπόλαιοι, Μικελλίδη.] Πάντως στα δημοτικά το λεξιλόγιο άλλαξε, τώρα τους γκέι τους λεν Βαντζελήδες.) Και για να κλείσω το κεφάλαιο Χαραλαμπίδου, αναφέρω ότι γουστάρω την εκπομπή της γιατί ανοίγει δύσκολα ζητήματα, νεκατώνει κι αμφισβητεί, έστω κι αν έτσι όπως μιλά η εκπομπή θα έπρεπε αντί "Το Συζητάμε," να λέγεται "Το Τσιριλάμε."
Βηχ-βηχ ξανά, λες και θα βγει ο πνεύμονας περίπατο. Έφυγε κι ο Σαουθάφρικας με τα chikkia του. Μάνα μου ρε, αναγνωρίσαμε το κακό τάιμινγκ, φιλιθήκαμε και πολογιαστήκαμε. Αυτός θα έρχεται για διακοπές στο νησί της αγάπης, μπορεί να κάνουμε και λίγη αγάπη, κι εγώ σε 5-6 χρόνια μπορεί να καταφέρω να φυλάξω λεφτά για να επισκεφτώ το Γιοχάνεσμπουργκ να τρώω Boerewors. Φυσικά το πιθανότερον είναι ότι δεν θα ξαναβρεθούμε. Αλέκα Κανελλίδου πόσο δίκαιο είχες, κλαψ...
- Ως κοινωνικός και χωρκοϋρης πεθύμησα να γυρίσω να δω κόσμο και να ποθαυμάσω τριαντάρηδες. Με γοητεύουν οι συνομίληκοι, αυτοί που άρχίσαν να ωριμάζουν αλλά είναι, ακόμα, αγόρια, που έχουν καθαρό πρόσωπο αλλά και τις πρώτες αχνές ρυτίδες. Μ' αρέσουν κι αυτοί που οι κροτάφοι τους άρχισαν ν' ασπρίζουν λίγο. Ή που έχουν ψαρά μαλλιά και μάθκια γιαλλούρικα. ("Τα μάτια σου/ πράσινα νά' ναι ή μαβιά/ όνειρο και αποθυμιά/ αχ, τα μάτια σου…") Βασικά αναγνωρίζω στα ενηλικιωμένα πρόσωπα των αντρών που μ' αρέσουν την αρχή της παρακμής μας, την αρχή του θανάτου μας. Και στην φθορά του σώματος υπάρχει μόνο μια παρηγοριά: η χρήση του κάνοντας αγάπη. Oui, merci.
Στο κρεβάτι της αρρώστιας σκέφτηκα διάφορα. Για παράδειγμά, τί έκαμε ο Ξανθός Μάγος στην Ειρήνη Χαραλαμπίδου στο ζωντανό Ευχάριστο Σαββατόβραδο πριν καμιά εικοσαριά χρόνια κι αυτή ένοιωσε πολύ άβολα και πήγε σε διαφήμιση; Πάντως στο δημοτικό που πήγαινα κυκλοφόρησε η φήμη ότι της έβγαλε το βρακί διά (ξανθής) μαγείας. Τον Ξανθό Μάγο πήγα και τον είδα με κάτι ψευτοσυγγενείς γιατί η μάμμα μου δεν με έπερνε. Όταν έμπηγε την μαχαίρα στο χέρι του χωρίς να ματώσει ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα. Καλά, ήμουν 10 χρονών, εντυπωσιαζόμουν εύκολα. Anw. Τω καιρώ εκέινω η Χαραλαμπίδου ήταν η μόνη γκόμενα στην τηλεόραση, και οι συμμαθητές μου το έπαιζαν macho και βιλλάδες. Αλλά εγώ από τότε την έκρινα μόνο για το πάτημα του κουμπιού της με το σύρμα και την παρουσίαση των τυχερών που κέρδιζαν από 20 λίρες, το βρακί της το είχα χεσμένο. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να ήταν γι' αυτό που με έλεγαν "γεναικωτό" περιπαιχτικά αλλά και matter-of-factly, ενώ γενικά ήμουν αρκετά δημοφιλής, επειδή δεν με έκοφτε το βρακί της Χαραλαμπίδου. Οι συμμαθητές μου κατάλαβαν νωρίς, κι εγώ ενώ το ένιωθα από βρέφος ότι ήμουν γκέι - χωρίς να ξέρω τη λέξη ή τί σημαίνει - κατάφερα να το θάψω για ακόμα 10 χρόνια. (Πάντως αλίμονο αν μπλέξουμε τα μπούτια μας. Δεν είναι όλοι οι γκέι θηλυπρεπείς, και δεν είναι όλοι θηλυπρεπείς γκέι. Ή επιπόλαιοι, Μικελλίδη.] Πάντως στα δημοτικά το λεξιλόγιο άλλαξε, τώρα τους γκέι τους λεν Βαντζελήδες.) Και για να κλείσω το κεφάλαιο Χαραλαμπίδου, αναφέρω ότι γουστάρω την εκπομπή της γιατί ανοίγει δύσκολα ζητήματα, νεκατώνει κι αμφισβητεί, έστω κι αν έτσι όπως μιλά η εκπομπή θα έπρεπε αντί "Το Συζητάμε," να λέγεται "Το Τσιριλάμε."
Βηχ-βηχ ξανά, λες και θα βγει ο πνεύμονας περίπατο. Έφυγε κι ο Σαουθάφρικας με τα chikkia του. Μάνα μου ρε, αναγνωρίσαμε το κακό τάιμινγκ, φιλιθήκαμε και πολογιαστήκαμε. Αυτός θα έρχεται για διακοπές στο νησί της αγάπης, μπορεί να κάνουμε και λίγη αγάπη, κι εγώ σε 5-6 χρόνια μπορεί να καταφέρω να φυλάξω λεφτά για να επισκεφτώ το Γιοχάνεσμπουργκ να τρώω Boerewors. Φυσικά το πιθανότερον είναι ότι δεν θα ξαναβρεθούμε. Αλέκα Κανελλίδου πόσο δίκαιο είχες, κλαψ...
- Ως κοινωνικός και χωρκοϋρης πεθύμησα να γυρίσω να δω κόσμο και να ποθαυμάσω τριαντάρηδες. Με γοητεύουν οι συνομίληκοι, αυτοί που άρχίσαν να ωριμάζουν αλλά είναι, ακόμα, αγόρια, που έχουν καθαρό πρόσωπο αλλά και τις πρώτες αχνές ρυτίδες. Μ' αρέσουν κι αυτοί που οι κροτάφοι τους άρχισαν ν' ασπρίζουν λίγο. Ή που έχουν ψαρά μαλλιά και μάθκια γιαλλούρικα. ("Τα μάτια σου/ πράσινα νά' ναι ή μαβιά/ όνειρο και αποθυμιά/ αχ, τα μάτια σου…") Βασικά αναγνωρίζω στα ενηλικιωμένα πρόσωπα των αντρών που μ' αρέσουν την αρχή της παρακμής μας, την αρχή του θανάτου μας. Και στην φθορά του σώματος υπάρχει μόνο μια παρηγοριά: η χρήση του κάνοντας αγάπη. Oui, merci.
22. Μονογαμία, πάλε, και γεναικωτοί
Αρκέψαμεν… Με το που νιώθω λλίον άνετα με έναν σύντροφο πιάννει με η λλιοψυσιά και δυσπυρκώ. Θέλω αέρα, θέλω χρόνο, δεν ξέρω τί θέλω μαζί του, θέλω ανοιχτή σχέση. Πολυγαμική αλλά εξηγημένη. Πριν να κάνω σχέσεις νόμιζα ότι η απάτη, το τσαλαβούττημα, το ξενογαμείν, είναι δύσκολο, ότι πρέπει να προσπαθήσεις πολύ, ότι πρέπει να είσαι πολλά μαλάκας να το κάμνεις. Τελικά μάλλον είμαι πολλά μαλάκας γιατί ανακαλύπτω ότι υπάρχει μια φυσική ροπή των πραγμάτων προς τον δεσμό έξω από τον δεσμό, ένα πράμα όπως την βαρύτητα σχεδόν. Τίς πταίει, και τί να σημαίνει άραγε; Τόσα λεφτά σε ψυχολόγους και στην κυρία Γιαννούλλα που λαλεί τον καφέν και ξιμμαθκιάζει, και ακόμα έχουμε τα ίδια ερωτήματα. Αβυσσαλέα η ψυχή του ανθρώπου.
Σκέφτομαι τί να του πω, εάν θα του πω, του φίλου του καινούργιου που το Σαουθάφρικα που θέλει τον άντρα να "eshei villo and two chikkia," όπως μου έγραψε μια μέρα. Κι ενώ είναι νωρίς, κι αυτός σε λίγο επιστρέφει στο Joburg, εγώ αναλογίζομαι την "ανοιχτή σχέση" και αυτός μου γράφει ποιήματα και μου τα στέλνει με email. (Κόμα εν τον είδαμεν τζιαι Γιάννην τον εφκάλαμεν. Κι οι δύο.)
Για παν ενδεχόμενο ετοιμάζω talking points για την "ανοιχτή" σχέση, την πολυγαμία και τις προϋυποθέσεις:
1. πάντα, μα πάντα, με προφυλακτικό.
2. αν κάποια στιγμή αλλάξει οτιδήποτε μεταξύ μας, περνάμε καλύτερα με τον άλλο και νιώθουμε ότι αυτό που ονομάζουμε σχέση πάει για διάλυση, το λέμε αμέσως και δεν αφήνουμε να εξελιχθεί σ’ένα ντε φάκτο κεράτωμα. Θα ήταν παμπέσικο (για να μην πω "πούστικο", γιατί μετά θα μου γράψετε πάλι και θα μου πείτε γιατί να τη χρησιμοποιώ εγώ την έκφραση και να μην αφήνω τους άλλους. Επειδή, όμως, εγώ είμαι πούστης συνηδειτοποιημένος, αυτό που κάποιοι έχουν για βρισιά εγώ το επανακτώ και τον κάνω δικό μου όρο ενδυνάμωσης. Πας μη-πούστης ας το αφήσει καλύτερα, αφού οι καιροί είναι δύσκολοι για αυτούς με μη-συμβατική σεξουαλικότητα ή ταυτότητα κοινωνικού φύλου). Πού ήμουν;
3. δεν επενδύουμε συναισθηματικά στα sexdates. Ούτε γλυκόλογα, έστω και ψεύτικα γιατί μετά γίνονται φτηνά και τα μεταξύ μας (έστω κι αν φκάλλω τσούννες αν ακούσω τίποτε ‘ρομαντικό’).
4. ποτέ, μα ποτέ, δεν μιλούμε μεταξύ μας για τα sexdates, με ποιόν ή ποιούς, πόσες φορές, ποιές στάσεις και πόση την έχουν. Ποτέ όμως.
Σηκώνει σκέψη το θέμα. Μούμπλε - μούμπλε.
Εν τω μεταξύ, "Οι Γεναικωτοί Κύπριοι;" (Πολίτης, 26/9/2010). What the fuck Μικελλίδη μου, what the fuck?! Στο κείμενο δεν μιλάς καθόλου για γεναικωτούς, αλλά για πολλούς μαλακισμένους, άρα χρησιμοποιείς τον όρο "γεναικωτοί" σαν να ήθελες να πεις "μαλθακοί και μαλακισμένοι." Thanks. Τουλάχιστον γράψε για τις μαλακίες των γεναικωτών. Αλόγιστη χρήση και συνέχιση στερεότυπου.Τουλάχιστον κάποιος κριτικά σκεφτόμενος σαν κι εσένα μπορεί να αναλογιστεί το κίνδυνο (περαιτέρω) δαιμονοποίησης, κακοποίησης και περιγέλου των "γεναικωτών", μιας ευάλωτης, ορατής ομάδας. Τέττε, Μικελλίδη. Αχχά.
Σκέφτομαι τί να του πω, εάν θα του πω, του φίλου του καινούργιου που το Σαουθάφρικα που θέλει τον άντρα να "eshei villo and two chikkia," όπως μου έγραψε μια μέρα. Κι ενώ είναι νωρίς, κι αυτός σε λίγο επιστρέφει στο Joburg, εγώ αναλογίζομαι την "ανοιχτή σχέση" και αυτός μου γράφει ποιήματα και μου τα στέλνει με email. (Κόμα εν τον είδαμεν τζιαι Γιάννην τον εφκάλαμεν. Κι οι δύο.)
Για παν ενδεχόμενο ετοιμάζω talking points για την "ανοιχτή" σχέση, την πολυγαμία και τις προϋυποθέσεις:
1. πάντα, μα πάντα, με προφυλακτικό.
2. αν κάποια στιγμή αλλάξει οτιδήποτε μεταξύ μας, περνάμε καλύτερα με τον άλλο και νιώθουμε ότι αυτό που ονομάζουμε σχέση πάει για διάλυση, το λέμε αμέσως και δεν αφήνουμε να εξελιχθεί σ’ένα ντε φάκτο κεράτωμα. Θα ήταν παμπέσικο (για να μην πω "πούστικο", γιατί μετά θα μου γράψετε πάλι και θα μου πείτε γιατί να τη χρησιμοποιώ εγώ την έκφραση και να μην αφήνω τους άλλους. Επειδή, όμως, εγώ είμαι πούστης συνηδειτοποιημένος, αυτό που κάποιοι έχουν για βρισιά εγώ το επανακτώ και τον κάνω δικό μου όρο ενδυνάμωσης. Πας μη-πούστης ας το αφήσει καλύτερα, αφού οι καιροί είναι δύσκολοι για αυτούς με μη-συμβατική σεξουαλικότητα ή ταυτότητα κοινωνικού φύλου). Πού ήμουν;
3. δεν επενδύουμε συναισθηματικά στα sexdates. Ούτε γλυκόλογα, έστω και ψεύτικα γιατί μετά γίνονται φτηνά και τα μεταξύ μας (έστω κι αν φκάλλω τσούννες αν ακούσω τίποτε ‘ρομαντικό’).
4. ποτέ, μα ποτέ, δεν μιλούμε μεταξύ μας για τα sexdates, με ποιόν ή ποιούς, πόσες φορές, ποιές στάσεις και πόση την έχουν. Ποτέ όμως.
Σηκώνει σκέψη το θέμα. Μούμπλε - μούμπλε.
Εν τω μεταξύ, "Οι Γεναικωτοί Κύπριοι;" (Πολίτης, 26/9/2010). What the fuck Μικελλίδη μου, what the fuck?! Στο κείμενο δεν μιλάς καθόλου για γεναικωτούς, αλλά για πολλούς μαλακισμένους, άρα χρησιμοποιείς τον όρο "γεναικωτοί" σαν να ήθελες να πεις "μαλθακοί και μαλακισμένοι." Thanks. Τουλάχιστον γράψε για τις μαλακίες των γεναικωτών. Αλόγιστη χρήση και συνέχιση στερεότυπου.Τουλάχιστον κάποιος κριτικά σκεφτόμενος σαν κι εσένα μπορεί να αναλογιστεί το κίνδυνο (περαιτέρω) δαιμονοποίησης, κακοποίησης και περιγέλου των "γεναικωτών", μιας ευάλωτης, ορατής ομάδας. Τέττε, Μικελλίδη. Αχχά.
21. Γειτονιά κι ο νέος φίλος
Λοιπόν. Κείμενο περιπατητικό (σίγουρα όχι του φιλοσοφικού είδους).
Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.
Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.
Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.
(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)
Είμαι με το σώβρακο και το lap top στο κρεβάτι μου, όπως συνήθως. Διερωτούμε αν αυτό χρωματίζει αυτά που γράφω, η νωχελική μου στάση στο κρεβάτι της χαράς, αν με προδιαθέτει προς το ερωτικότερον. Όταν αγοράσω και καρέκλες θα δω αν υπάρχει διαφορά.
Οι διπλανοί είναι σε γερή φόρμα. Διεξάγουν τον καθημερινό τους καυγά οικογενειακώς, μάνα και ενήλικα παιδιά εναντίον αλκοολικού πατέρα. Όσο δεν δέρνονται πάλι καλά, αλλά ακούω απίστευτες βρισιές. Τα 6χρονα της γειτονιάς έχουν ήδη πάει για ύπνο αφού έτρεξαν, έπαιξαν, μάλλωσαν και μετά έφαγαν ξύλο από τους γονείς τους, μ' αυτή τη σειρά. Η γιαγιά από απέναντι δεν αμέλησε να καπνίσει την γειτονιά με το καπνιστήρι κατά το σούρουπο, ενώ ερχόταν πίσω ένας μιτσής με μιαν πελλομοτόρα και μας κούφανε. Τον είδα τις προάλλες στην πεζίνα. Για κανένα δεκάλεπτο έβαζε κι έβγαζε αέρα απ' τα λάστιχα της κόκκινης πελλομοτόρας, μετά κοιτάχτηκε στο καθρεφτάκι για να φτιάξει το μαλλί, έβαλε το σταυρό του, την καβαλίκεψε, τη φίλησε στο ντεπόζιτο και έφυγε. Κράνος, ποιό κράνος; Βγαίνοντας στο δρόμο εστήλλωσε την μοτόρα για 20 δευτερόλεπτα. Μόνο στην Κύπρο. (Και σε κείνο το έργο με την Cher που είχε το γιο με το παραμορφωμένο πρόσωπο. Πάντως τον τζιαιρό της, πριν το Όσκαρ, είχε πει ωραία τραγούδια, όπως το Bang Bang που, ναι, είπε μετά πιο καλά η Nancy Sinatra.) Ο Fast and the Furious της Λακατάμιας. Πρόσεχε, οργισμένο νιάτο του συνοικισμού γιατί αν φατσίσεις, χτύπα ξύλο, δεν θα πεις μανά.
Είχα μια ωραία βδομάδα. Μετά που βιάστηκα να γράψω για το φθινόπωρο την περασμένη φορά, έκρουσεν μας πάλε. Αλλά πολλά σπουδαίος καιρός για θάλασσα. Την Κυριακή σηκωστήκαμε με το νέο φίλο απ' το μονό του κρεβάτι, ποκνιαστήκαμε, φάγαμε αλμυρά χτεσινά, και πήγαμε θάλασσα δια να λιαστούμε και να ρομαντζάρομεν ολίγον. Όμορφα, ήσυχα, εφημερίδες, αγώνας ως την σημαδούρα, καλαμάρι ροδέλλα, γλυκό σερβιτοράκι, να με πιάνει ο νέος φίλος να το χαζεύω και να χαμογελά, ξέρει, καταλαβαίνει, είναι συνομήλικος και συνοδοιπόρος. Χαρούλα Αλεξίου στο αυτοκίνητο, σίταρος στην επιστροφή να κολλά στα δόντια, φιλιά στη ζούλα. Ένα φεγγάρι που ζει μια βραδιά κι ένα πικρό έχε γεια; Θα δείξει.
Και μετά μεσοβδόμαδα ένας ωραίος περίπατος στην πόλη με την φίλη την παλαιότερη την καλλύτερη με την πανσέληνο (όχι του Αντένα), μόνοι μας για να πούμε τα δικά μας, που βασικά δεν χρειάζεται να τα πούμε γιατί τα ξέρουμε, μόνο οι λεπτομέρειες αλλάζουν κάθε φορά. Γελάσαμε με το πού είμαστε, ποιοί γίναμε, πού καταντήσαμε. Ήπιαμε και το τσάι μας, στανιάραμε. Καταλήγει και μου λέει "μεν παντρευτείς ποττέ σου." Μα εγώ θέλω παιδιά, πως θα γίνει ύστερα; Και πιάσαμε το δρόμο προς το parking.
(Εκείνη η συζήτηση για το σύμφωνο συμβίωσης τί έγινε τελικά, που μείναμε; Το πήραμε; Πού μπορώ να αποταθώ για να επισπεύσω τις διαδικασίες υιοθεσίας; Χρειάζομαι πιστοποιητικό από τον μουχτάρη για surrogate μητέρα; Μήπως σεληνιάζομε;)
20. Σεπτέβρης και Σαουθάφρικας
Μπήκε κι ο χάρτινος Σεπτέμβρης της καρδιάς μας. Τί μπήκε, σχεδόν βγήκε. Έπεσε κι η θερμοκρασία, μην τρελενόμαστε όμως, ακόμα πυρώνουμε.
Ταξίδια σε καθημερινή στον Πρωταρά, μπάνια το απόγευμα, μπιρίμπα για λίγες ώρες, μπάνιο το βράδυ, λάδι, τίτσιροι, ήσυχα, το κύμα να παφλάζει. Τα αστέρια ολόλαμπα, σαμπώς κι είσαι παιδί, πιάνεις την εφημερίδα του παπά, βγάζεις τρυπίτσες με καρφίτσα, την κρατάς μπροστά σου και κοιτάς προς την λάμπα. Ολόλαμπα.
Σεπτέμβρης και σταφύλι αμπελίσιμο, μαύρο, να το τρως με το χαλλούμι το πρωί. Ή το χαλλούμι με σύκα. Αναμονή για ππαλουζέ με καρύδια. Αναμονή για τα ρόδια τα πολλά, να τα καθαρίζεις τρία τρία και να τα τρως με το κουταλάκι και τα χέρια σου ολόμαυρα μα να μην σε κόφτει.
Και το πρώτο πραγματικό σεπτεμβριανό ηλιοβασίλεμα ψηλά στο διαμέρισμα του νέου φίλου, στο λόφο. Στο ευήλιο, ευάερο, ευρύχωρο μονάρι με δυο μπαλκόνια που βλέπει τη μισή Λευκωσία, βλέπει τον Πενταδάκτυλο, τα λίγα σύννεφα, τον ήλιο να πέφτει δίπλα, τα λίγα μωβ, τα κόκκινα. Σιγά σιγά να χάνεται κι η ευκρίνεια, να μεγαλώνει ο γκρίζος μωβ κόκκος παλιάς φωτογραφίας. Κι εγώ μαζί με το φίλο χωρίς λόγια, αιφνιδιασμένοι απ' την σκοτεινή απλότητα του Πενταδακτύλου με την kitch σημαία να χάσκει. Ο φίλος να μου πιάνει το χέρι, να χαμογελά, να μ' ευχαριστεί χωρίς λόγια για τις προηγούμενες στιγμές κουβαριασμένων ρούχων. Και μένα να με πιάνει μια διάθεση ημιχειμωνιάτικη, μια διάθεση για σόλο κιθάρας ηλεκτρικής από πλανόδιο μουσικό με φορητό amplifier στον υπόγειο της Νέας Υόρκης, για ένα μπλουζ της Κυριακής, έστω κι αν είναι Τρίτη, έστω κι αν είμαι Λευκωσία, έστω κι αν είναι η Γλυκερία δίπλα, ώσπου να γίνουνε άγγελοι να βγάλουνε φτερά. Ο φίλος αγναντεύει, χαμογελά, έχει και τα γενέθλιά του αύριο. Τί όμορφα που είναι τα αγόρια όταν είναι ξεθυμασμένα. Με τίποτε, πια, να αποδείξουν και τίποτε να αρνηθούν. Το αέρι να φυσά, να παφλάζει τα κυματιστά του τα μαλλιά, σχεδόν κρύο. Το φθινόπωρο της Κύπρου, ένα δείλι.
Παλιοπενταδάκτυλε, οπτικό εμπόδιο, παλιοσύμβολο στο μαθητικό τετράδιο δημοτικού, πάντα πρέπει να σε 'χουμε καρτζίν μας. Οι εξελίξεις πάλι τρέχουν το φθινόπωρο, η καμπή είναι και πάλι εξαιρετικά κρίσιμη, το θέμα να με κρούζει αλλά να φοβάμαι να ξαναπληγωθώ, σαν κάποιος που ερωτεύτηκε. Αφού διαβάζω στην εφημερίδα τις δηλώσεις του κάθε Ομήρου και νεκατσιώ. Βαρέθηκα τους γελοίους που κατάφεραν να επιπλεύσουν στην πολιτική κάνοντας όλα τα άλλα σκατά. "Δεν ξεχνώ" προστάζουν. "Δεν μας χέζεται, λέω 'γω;" θ’ απαντώ. Ο φίλος καταλαβαίνει ότι είμαι αλλού, με ρωτά, αλλά πού να του λέω, πού να καταλάβει, μεγάλωσε στο εξωτερικό. "Τίποτε," του λέω, "θυμήθηκα ένα τραγούδι του Jeff Buckley που πάει με τον Σεπτέμβρη." Ησυχία. "Να σου το πω;"
Ταξίδια σε καθημερινή στον Πρωταρά, μπάνια το απόγευμα, μπιρίμπα για λίγες ώρες, μπάνιο το βράδυ, λάδι, τίτσιροι, ήσυχα, το κύμα να παφλάζει. Τα αστέρια ολόλαμπα, σαμπώς κι είσαι παιδί, πιάνεις την εφημερίδα του παπά, βγάζεις τρυπίτσες με καρφίτσα, την κρατάς μπροστά σου και κοιτάς προς την λάμπα. Ολόλαμπα.
Σεπτέμβρης και σταφύλι αμπελίσιμο, μαύρο, να το τρως με το χαλλούμι το πρωί. Ή το χαλλούμι με σύκα. Αναμονή για ππαλουζέ με καρύδια. Αναμονή για τα ρόδια τα πολλά, να τα καθαρίζεις τρία τρία και να τα τρως με το κουταλάκι και τα χέρια σου ολόμαυρα μα να μην σε κόφτει.
Και το πρώτο πραγματικό σεπτεμβριανό ηλιοβασίλεμα ψηλά στο διαμέρισμα του νέου φίλου, στο λόφο. Στο ευήλιο, ευάερο, ευρύχωρο μονάρι με δυο μπαλκόνια που βλέπει τη μισή Λευκωσία, βλέπει τον Πενταδάκτυλο, τα λίγα σύννεφα, τον ήλιο να πέφτει δίπλα, τα λίγα μωβ, τα κόκκινα. Σιγά σιγά να χάνεται κι η ευκρίνεια, να μεγαλώνει ο γκρίζος μωβ κόκκος παλιάς φωτογραφίας. Κι εγώ μαζί με το φίλο χωρίς λόγια, αιφνιδιασμένοι απ' την σκοτεινή απλότητα του Πενταδακτύλου με την kitch σημαία να χάσκει. Ο φίλος να μου πιάνει το χέρι, να χαμογελά, να μ' ευχαριστεί χωρίς λόγια για τις προηγούμενες στιγμές κουβαριασμένων ρούχων. Και μένα να με πιάνει μια διάθεση ημιχειμωνιάτικη, μια διάθεση για σόλο κιθάρας ηλεκτρικής από πλανόδιο μουσικό με φορητό amplifier στον υπόγειο της Νέας Υόρκης, για ένα μπλουζ της Κυριακής, έστω κι αν είναι Τρίτη, έστω κι αν είμαι Λευκωσία, έστω κι αν είναι η Γλυκερία δίπλα, ώσπου να γίνουνε άγγελοι να βγάλουνε φτερά. Ο φίλος αγναντεύει, χαμογελά, έχει και τα γενέθλιά του αύριο. Τί όμορφα που είναι τα αγόρια όταν είναι ξεθυμασμένα. Με τίποτε, πια, να αποδείξουν και τίποτε να αρνηθούν. Το αέρι να φυσά, να παφλάζει τα κυματιστά του τα μαλλιά, σχεδόν κρύο. Το φθινόπωρο της Κύπρου, ένα δείλι.
Παλιοπενταδάκτυλε, οπτικό εμπόδιο, παλιοσύμβολο στο μαθητικό τετράδιο δημοτικού, πάντα πρέπει να σε 'χουμε καρτζίν μας. Οι εξελίξεις πάλι τρέχουν το φθινόπωρο, η καμπή είναι και πάλι εξαιρετικά κρίσιμη, το θέμα να με κρούζει αλλά να φοβάμαι να ξαναπληγωθώ, σαν κάποιος που ερωτεύτηκε. Αφού διαβάζω στην εφημερίδα τις δηλώσεις του κάθε Ομήρου και νεκατσιώ. Βαρέθηκα τους γελοίους που κατάφεραν να επιπλεύσουν στην πολιτική κάνοντας όλα τα άλλα σκατά. "Δεν ξεχνώ" προστάζουν. "Δεν μας χέζεται, λέω 'γω;" θ’ απαντώ. Ο φίλος καταλαβαίνει ότι είμαι αλλού, με ρωτά, αλλά πού να του λέω, πού να καταλάβει, μεγάλωσε στο εξωτερικό. "Τίποτε," του λέω, "θυμήθηκα ένα τραγούδι του Jeff Buckley που πάει με τον Σεπτέμβρη." Ησυχία. "Να σου το πω;"
18. Σεξ στην Κύπρο ή Οι Τσούλες
1. Ο Τοιούτος το Σαββατοκυρίακο που πέρασε έφτασε σε νέα επίπεδα προστυχιάς κι έκανε πράματα απίστευτα, σχεδόν ακατανόμαστα ακόμα και για τον ίδιο, έστω κι αν θεωρεί τον εαυτό του σχετικά περιπετειώδη κι έμπειρο. Αλλά αυτή είναι μεγάλη ιστορία, rated R.
2. Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην κατ' οίκων εργασία της περασμένης εβδομάδας, ένιωσα να φουσκώνει: α) το αίσθημα περηφάνειας μου, και β) το παντελόνι μου. Κι εγώ που νόμιζα πως δεν γίνονται τέτοια πράματα στη νήσο των αγίων, or should I say, στη νήσο των αγρίων; Οι πλείστες από τις καλοκαιρινές σας περιπετειες είναι κι αυτές rated R, αλλά πολύ χάρηκα την ιστορία με την συλλογή των μαύρων πλαστικών ομοιομάτων και την άλλη με το beach party των κοριτσιών στην Πόλη Χρυσοχούς. Cyprus-hotboy που πήγες ξεβράκωτος στ' αγγούρια, γιόκκα μου, και μπράβο σου;
3. Οι τσούλες της Κύπρου, (άντρες, γυναίκες, λοάδ και οι "που τους άλλους") είναι αδικημένες. Σε μια σεξουαλικά καταπιεσμένη κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου όπου όλοι παντρεύονται - κάποιοι για να ανεξαρτητοποιηθούν και να του "διούν ν΄αφτέννει" (οι στρέιτ), κι άλλοι για να καλυφτούν αλλά πάλε να του "διούν ν' αφτέννει", στο ίντερνετ όμως (οι γκέι), - σ' αυτή την κοινωνία, λέγω, οι τσούλες λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητας. Ανιδιοτελώς, δεν κοιμούνται μόνο με άλλες τσούλες αλλά ενίοτε και με ασιημοθκιάρτιστους, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους αμισθί, ενώ εμπλουτίζουν την ζωή των υπολοίπων δείχνοντας έναν εναλλακτικό, χαρωπό, ελεύθερο τρόπο ζωής που δεν ενοχλεί κανένα εκτός από τους πουριτανούς, τους αγάμητους κι αυτούς χωρίς joie de vivre.
4. αν είσαι στρέιτ άντρας και γαμείς δεξιά κι αριστερά είσαι λεβέντης. Αν είσαι στρέιτ γυναίκα και κάνεις το ίδιο, είσαι πουτάνα. Αν είσαι γκέι άντρας ή γυναίκα, είσαι ανώμαλος/η. Αν είσαι στρέιτ και απολαμβάνεις διάφορες στάσεις και παιχνίδια στο σεξ, είσαι καλός γαμιάς. Αν είσαι γκέι άντρας, επιδίδεσαι σε παρά φύσιν συνουσία. Αν είσαι λεσβία είναι σαν μην υπάρχεις αφού δεν υπάρχει διύσδειση όπως την θέλουν. Άρα η μόνη κατά φύσιν και αποδεκτή σεξουαλική πράξη είναι για τη διαιώνιση του είδους. Άρα κομμένο το σεξ με προφύλαξη, κομμένες οι πίπες κι ο κώλος. Η εξουσία θέλει μια κοινωνία που λειτουργεί "ομαλά" χωρίς παρεκκλίσεις, φαντασία και απρόβλεπτες εξάρσεις, γι αυτό φοβάται τον πόθο και την έκφραση του ερωτισμού, ιδίως των μειονοτήτων όπως οι γυναίκες και οι γκέι.
5. Ο Τοιούτος σιέρεται αν καμιά φορά καταφέρνει να προκαλέσει λλίην έξαψη, λίγο ρίγος στο βρακί ή αναπροσαρμογές της σηκωμένης πουλλούς μέσα στο σώβρακο. Το θεωρεί προσωπικό κατ-όρθωμα σε μια χώρα σχετικά ανέραστη, αφάνταστη και συναισθηματικά υπανάπτυκτη. Η σωματική έξαψη είναι πράξη πολιτική επειδή μας υπενθυμίζει ότι ζούμε, ότι είμαστε ταπεινά όντα που πρέπει να υπακούσουμε, τελικά, στο ένστινκτο κι όχι σε νουθεσίες καθυπότσξης του πόθου. Την ίδια ώρα ο Τοιούτος αντιλαμβάνεται την κ… (τη δύσπεπτη λέξη που αρχίζει από "κ", έχει μέσα "β" και τελειώνει με την νότα μετά το σολ) σαν το πιο μεγάλο "fuck you" σ' όσα προσπαθούν να τον ξεκαβλώσουν.
6. Εργασία για την επόμενη φορά: Ποιός είπε "Δεν υπάρχουν ανήθικοι άνθρωποι, μόνο ανθρώποι με διαφορετική ηθική";
2. Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση του κοινού στην κατ' οίκων εργασία της περασμένης εβδομάδας, ένιωσα να φουσκώνει: α) το αίσθημα περηφάνειας μου, και β) το παντελόνι μου. Κι εγώ που νόμιζα πως δεν γίνονται τέτοια πράματα στη νήσο των αγίων, or should I say, στη νήσο των αγρίων; Οι πλείστες από τις καλοκαιρινές σας περιπετειες είναι κι αυτές rated R, αλλά πολύ χάρηκα την ιστορία με την συλλογή των μαύρων πλαστικών ομοιομάτων και την άλλη με το beach party των κοριτσιών στην Πόλη Χρυσοχούς. Cyprus-hotboy που πήγες ξεβράκωτος στ' αγγούρια, γιόκκα μου, και μπράβο σου;
3. Οι τσούλες της Κύπρου, (άντρες, γυναίκες, λοάδ και οι "που τους άλλους") είναι αδικημένες. Σε μια σεξουαλικά καταπιεσμένη κοινωνία όπως αυτή της Κύπρου όπου όλοι παντρεύονται - κάποιοι για να ανεξαρτητοποιηθούν και να του "διούν ν΄αφτέννει" (οι στρέιτ), κι άλλοι για να καλυφτούν αλλά πάλε να του "διούν ν' αφτέννει", στο ίντερνετ όμως (οι γκέι), - σ' αυτή την κοινωνία, λέγω, οι τσούλες λειτουργούν ως βαλβίδες ασφαλείας σε χύτρα ταχύτητας. Ανιδιοτελώς, δεν κοιμούνται μόνο με άλλες τσούλες αλλά ενίοτε και με ασιημοθκιάρτιστους, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους αμισθί, ενώ εμπλουτίζουν την ζωή των υπολοίπων δείχνοντας έναν εναλλακτικό, χαρωπό, ελεύθερο τρόπο ζωής που δεν ενοχλεί κανένα εκτός από τους πουριτανούς, τους αγάμητους κι αυτούς χωρίς joie de vivre.
4. αν είσαι στρέιτ άντρας και γαμείς δεξιά κι αριστερά είσαι λεβέντης. Αν είσαι στρέιτ γυναίκα και κάνεις το ίδιο, είσαι πουτάνα. Αν είσαι γκέι άντρας ή γυναίκα, είσαι ανώμαλος/η. Αν είσαι στρέιτ και απολαμβάνεις διάφορες στάσεις και παιχνίδια στο σεξ, είσαι καλός γαμιάς. Αν είσαι γκέι άντρας, επιδίδεσαι σε παρά φύσιν συνουσία. Αν είσαι λεσβία είναι σαν μην υπάρχεις αφού δεν υπάρχει διύσδειση όπως την θέλουν. Άρα η μόνη κατά φύσιν και αποδεκτή σεξουαλική πράξη είναι για τη διαιώνιση του είδους. Άρα κομμένο το σεξ με προφύλαξη, κομμένες οι πίπες κι ο κώλος. Η εξουσία θέλει μια κοινωνία που λειτουργεί "ομαλά" χωρίς παρεκκλίσεις, φαντασία και απρόβλεπτες εξάρσεις, γι αυτό φοβάται τον πόθο και την έκφραση του ερωτισμού, ιδίως των μειονοτήτων όπως οι γυναίκες και οι γκέι.
5. Ο Τοιούτος σιέρεται αν καμιά φορά καταφέρνει να προκαλέσει λλίην έξαψη, λίγο ρίγος στο βρακί ή αναπροσαρμογές της σηκωμένης πουλλούς μέσα στο σώβρακο. Το θεωρεί προσωπικό κατ-όρθωμα σε μια χώρα σχετικά ανέραστη, αφάνταστη και συναισθηματικά υπανάπτυκτη. Η σωματική έξαψη είναι πράξη πολιτική επειδή μας υπενθυμίζει ότι ζούμε, ότι είμαστε ταπεινά όντα που πρέπει να υπακούσουμε, τελικά, στο ένστινκτο κι όχι σε νουθεσίες καθυπότσξης του πόθου. Την ίδια ώρα ο Τοιούτος αντιλαμβάνεται την κ… (τη δύσπεπτη λέξη που αρχίζει από "κ", έχει μέσα "β" και τελειώνει με την νότα μετά το σολ) σαν το πιο μεγάλο "fuck you" σ' όσα προσπαθούν να τον ξεκαβλώσουν.
6. Εργασία για την επόμενη φορά: Ποιός είπε "Δεν υπάρχουν ανήθικοι άνθρωποι, μόνο ανθρώποι με διαφορετική ηθική";
19. Μακένζι
Καθημερινή και πάμε Μακέντζι. Αρνιούμαστε να παραδεχτούμε ότι δεν είμαστε πια με άδεια. Εγώ, η φίλη απ’ το γραφείο και οι Ολλανδέζες λεσβίες φίλες της. Κατεβαίνουμε, απόγευμα, αλλάζουμε τυλιγμένοι στις πετσέτες μας, τρέχουμε στο νερό. Κολυμπούμε, γελούμε, λέμε ανέκδοτα, κάνουμε - τάχα - φιγούρες συγχρονισμένης κολύμβησης. Στις διακοπές τους οι Ολλανδέζες, με τις girl friends τους στην πατρίδα, να μιλούν γι αυτές με νοσταλγία, κι εμείς να λέμε, "τι κρίμα που δουλεύουν, την άλλη φορά να τις φέρετε." Τα συνηθισμένα.
Και μετά, το καλά εκπαιδευμένο βλέμμα μου τους βλέπει: 2 άντρες, 30-35, έρχονται προς το νερό. Του γυμναστηρίου, με μικρά μαγιώ, γεμάτοι κοιλιακούς και στήθος. Το θέαμα θα το εκτιμούσε ο καθείς, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο ενδιαφέρον στο αντρικό σώμα. Τους παρακολουθώ να περπατούν, και ώπα!, πιάνουν τα χέρια, έρχονται χέρι με χέρι προς το νερό. Είναι δυνατόν, στην Κύπρο, στο Μακέντζ… - ωχ! - ο ένας λέει κάτι στον άλλο, κι αυτός τον αγκαλιάζει τρυφερά απ' το λαιμό!
Μήπως είναι σειράες και τον ευχαριστεί που τον έφερε στη θάλασσα; Μήπως είναι συνάδελφοι και τον συγχαίρει για τα αποτελέσματά του στις εξετάσεις του charter; Μήπως είναι ποδοσφαιριστές και πανηγυρίζουν γιατί έβαλε γκολ στο ματς και το θυμήθηκε ο άλλος τώρα; Κι ενώ σκέφτομαι και λέω αυτές τις μαλακίες στις κοπελιές, αυτοί πλέον φιλιούνται όμορφα, αργά, πρώτα στο λαιμό, μετά χείλη με χείλη, όπως τα έργα, όπως στο εξωτερικό, τώρα και στη Σκάλα. Ένα ερωτευμένο γκέι ζευγάρι, απ' αυτά τα συγκλονιστικά ερωτευμένα όμως, που τους βλέπεις, χαίρεσαι, κατανοείς.
Προσπαθώ να το παίξω ψύχραιμος αλλά συγκινούμαι. Επειδή είναι ερωτευμένοι, επειδή είναι κούκλοι αξύριστοι και με κοντό μαλλάκι, επειδή είναι μαζί. Επίσης χαίρομαι που εκφράζουν τον έρωτά τους, που δεν κολώνουν, που δεν ακούν την μικρή φωνή της αυτοαστυνόμευσης μέσα τους που τους προτρέπει να προσέχουν. Μπορεί να μην την έχουν κιόλας. (Εγώ πάντως την έχω, τις πλείστες φορές την έχω χεσμένη αλλά μερικές φορές με καταφέρνει.) Ζηλεύω λίγο κιόλας την χαρά τους και την ελευθερία τους, την θέλω κι εγώ. Κοντεύουν, τους ακούμε: Κυπραίοι.
Συνεχίζουν αγκαλιασμένοι στο νερό πια. Περίμενα πιο υστερική συμπεριφορά από τους λουόμενους γύρω. Τουλάχιστον από το γεροντάκι που τους παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα, μετά που κουτουλούν κατά λάθος πάνω του. "Τί γίνετε εδώ" θα σκέφτεται, και μόλις καταλαβαίνει αφοπλίζεται: γιατί να σοκαριστεί ή να θυμώσει μπροστά στο πιο φυσιολογικό θέαμα, των δυο ερωτευμένων ανθρώπων;
Ούφφου, μου βγαίνει λίγο μελό. Θέλω να πω, επειδή ήταν ερωτευμένοι, η πιο φυσιολογική τους θέση ήταν ο ένας αγκαλιασμένος με τον άλλο απ' το λαιμό. Και γι αυτό κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν έριξε έστω και μια απαξιωτική ματιά. Ούτε ο γεροντάκος, ούτε οι κυρίες με τα ψάθινα, ούτε αυτοί που παίζαν ρακέτες, κανείς. Απλώς είχαν περιέργεια να δουν πώς φαίνονται δυο άτομα του ίδιου φύλου μαζί.
Ενθουσιάστηκα, περιττόν να σας πω, και σταματώ εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι μπορούν οι γκέι να ζήσουν ανοιχτά στην Κύπρο, ότι είναι απλώς ζήτημα συνήθειας και χρόνου.
ΥΓ: Το ένα αγόρι το αναγνώρισα. Πριν χρόνια, για καμιά εβδομάδα, κοιμόμασταν μαζί. Τι μικρή που είναι η Κύπρος!
Και μετά, το καλά εκπαιδευμένο βλέμμα μου τους βλέπει: 2 άντρες, 30-35, έρχονται προς το νερό. Του γυμναστηρίου, με μικρά μαγιώ, γεμάτοι κοιλιακούς και στήθος. Το θέαμα θα το εκτιμούσε ο καθείς, δεν χρειάζεται εξειδικευμένο ενδιαφέρον στο αντρικό σώμα. Τους παρακολουθώ να περπατούν, και ώπα!, πιάνουν τα χέρια, έρχονται χέρι με χέρι προς το νερό. Είναι δυνατόν, στην Κύπρο, στο Μακέντζ… - ωχ! - ο ένας λέει κάτι στον άλλο, κι αυτός τον αγκαλιάζει τρυφερά απ' το λαιμό!
Μήπως είναι σειράες και τον ευχαριστεί που τον έφερε στη θάλασσα; Μήπως είναι συνάδελφοι και τον συγχαίρει για τα αποτελέσματά του στις εξετάσεις του charter; Μήπως είναι ποδοσφαιριστές και πανηγυρίζουν γιατί έβαλε γκολ στο ματς και το θυμήθηκε ο άλλος τώρα; Κι ενώ σκέφτομαι και λέω αυτές τις μαλακίες στις κοπελιές, αυτοί πλέον φιλιούνται όμορφα, αργά, πρώτα στο λαιμό, μετά χείλη με χείλη, όπως τα έργα, όπως στο εξωτερικό, τώρα και στη Σκάλα. Ένα ερωτευμένο γκέι ζευγάρι, απ' αυτά τα συγκλονιστικά ερωτευμένα όμως, που τους βλέπεις, χαίρεσαι, κατανοείς.
Προσπαθώ να το παίξω ψύχραιμος αλλά συγκινούμαι. Επειδή είναι ερωτευμένοι, επειδή είναι κούκλοι αξύριστοι και με κοντό μαλλάκι, επειδή είναι μαζί. Επίσης χαίρομαι που εκφράζουν τον έρωτά τους, που δεν κολώνουν, που δεν ακούν την μικρή φωνή της αυτοαστυνόμευσης μέσα τους που τους προτρέπει να προσέχουν. Μπορεί να μην την έχουν κιόλας. (Εγώ πάντως την έχω, τις πλείστες φορές την έχω χεσμένη αλλά μερικές φορές με καταφέρνει.) Ζηλεύω λίγο κιόλας την χαρά τους και την ελευθερία τους, την θέλω κι εγώ. Κοντεύουν, τους ακούμε: Κυπραίοι.
Συνεχίζουν αγκαλιασμένοι στο νερό πια. Περίμενα πιο υστερική συμπεριφορά από τους λουόμενους γύρω. Τουλάχιστον από το γεροντάκι που τους παρακολουθεί με μάτια ορθάνοιχτα, μετά που κουτουλούν κατά λάθος πάνω του. "Τί γίνετε εδώ" θα σκέφτεται, και μόλις καταλαβαίνει αφοπλίζεται: γιατί να σοκαριστεί ή να θυμώσει μπροστά στο πιο φυσιολογικό θέαμα, των δυο ερωτευμένων ανθρώπων;
Ούφφου, μου βγαίνει λίγο μελό. Θέλω να πω, επειδή ήταν ερωτευμένοι, η πιο φυσιολογική τους θέση ήταν ο ένας αγκαλιασμένος με τον άλλο απ' το λαιμό. Και γι αυτό κανείς δεν παραπονέθηκε, κανείς δεν είπε τίποτε, κανείς δεν έριξε έστω και μια απαξιωτική ματιά. Ούτε ο γεροντάκος, ούτε οι κυρίες με τα ψάθινα, ούτε αυτοί που παίζαν ρακέτες, κανείς. Απλώς είχαν περιέργεια να δουν πώς φαίνονται δυο άτομα του ίδιου φύλου μαζί.
Ενθουσιάστηκα, περιττόν να σας πω, και σταματώ εδώ για σήμερα, με την ελπίδα ότι μπορούν οι γκέι να ζήσουν ανοιχτά στην Κύπρο, ότι είναι απλώς ζήτημα συνήθειας και χρόνου.
ΥΓ: Το ένα αγόρι το αναγνώρισα. Πριν χρόνια, για καμιά εβδομάδα, κοιμόμασταν μαζί. Τι μικρή που είναι η Κύπρος!
17. Πυρά τζι εγώ γυρέφκουμε
Σκροφίτσες μου γειά σας. Επεράσαμεν καλά; Εγώ πάντως πέρασα πολλά καλά και μετά απ' την ξεπέτα για πέταμα της περασμένης φοράς αποφάσισα, ηρωικώς, να μην κρεμάσω το βρακούδιν, δηλαδή να μην αποσυρθω απ' την ενεργόν (εντάξει, ενεργο-παθητικόν) δράση. Έτσι στις παραλίες που πήγα, τις μακρινές και τις κοντινές, έκανα διάφορες γνωριμίες κι κατέληξα στα εξής συμπεράσματα:
Γουστάρω το καλοκάιρι. Γουστάρω να οδηγώ μεταμεσονύχτια προς Λεμεσό με το φεγγάρι, για να βρεθώ με τον γκόμενο τον ξανθό που μπορεί να φαίνεται αθώος αλλά κατά βάθος είναι μια τσούλα. Γουστάρω τις τσούλες.
Επίσης αρέσκει μου να οδηγώ μεταμεσονύχτια το Σαββατοκυρίακο για να πάω στο club στη Λάρνακα με μόνο στόχο να κάμω πελλάρες και να περάσω καλά, όχι για να δειχτώ ή να φκάλω γκόμενο. Αρέσκει μου όταν πίνω το κοκτέιλ μου και βάζει το Alejandro, να τρέχω να χορέψω στην πίστα και από τον ενθουσιασμό μου να τα σιωνώννω πάνω στο παντελονάκι μου το καλό, αλλά να μεν με κόφτει. Αρέσκει μου να μεινίσκω στο club ως το τέλος που φωνάζουν ούλλοι στον dj να παίξει τζι άλλο, να βάλει καμιά Madonna, καμιάν Κylie πιλέ μου. Αρέσκει μου που, έξω που το club πλέον, ούλλοι τζι ούλλες κάμνουν τις τελευταίες απόπειρες να μην φύουν μόνοι τους, τζιαι μιτσοκαμμούν, γελούν λαχανιασμένοι τζι ιδρωμένοι που τον χορό τζιαι την υγρασία. Αρέσκει μου που ούλλοι τζείνοι πηαίνουν στον gay φούρνο για να τσιμπησουν κάτι τζιαι πρέπει να περιμένεις 10 λεπτά για να πληρώσεις την λουκανικόπιττά σου, αλλά δεν σε κόφτει γιατί στην ουρά πιάνεις κουβέντα με τις νεαρές λεσβίες που φιλιούνταν πριν στο club.
Αρέσκει μου όταν στέλνω sms σε άντρες για να κανονίσω φάση να γράφω "let's play." Τζιαι μετά καυλώνω όταν τους μιλώ στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες τζι η αντρική φωνή να μου λαλεί "μετά τα φώτα θα πάεις δεξιά…" Αρέσκει μου να κάμνω φάση με χαρούμενα παιδιά, με πελλούς, με πελλές, με άντρες που λατρεύουν τους άντρες, με άντρες που χαμογελούν.
Αρέσκει μου να γνωρίζω κάποιον σε blind date τζιαι να 'ν ντροπαλός, ή να τρέμουν λλίον τα σιέρκα μου που την ταραχή. Αρέσκει μου το νερό που μου προσφέρει ο μιτσής μόλις πάω σπίτι του. Αρέσκει μου να μου λαλούν "ένα λεπτό περιμένεις να κάμω ντους;" τζιαι να λαλώ, "ούτε να το σκέφτεσαι, θα κάμουμε μαζί."
Πελλανίσκω να κάμνω ντους με αγόρια. Πελλανίσκω όμως. Να λιώνει το σαπούνι στα χέρια μου.
Αρέσκει μου να γελώ την ώρα που κάμνω σεξ, τελικά να μην με ενδιαφέρει η πράξη (ή οι πράξεις) καθ' εαυτές, να λαλώ κατ' αύτης στα κυπριακά "εννά χύσω", τζιαι να ππέφτω πίσω στο μαξιλάρι χωρίς ανάσα, με την έξαψή μου υπερασπισμένη.
Τέλος, λατρεύω τους gay που λατρεύουν το αντρικό σώμα και τις λεσβίες που θέλουν γεναίτζες αμετανόητα κι ειλικρινά, χωρίς συστολή, αμφιβολίες και regrets. Λατρεύω τις τραβεστί τις τελειωμένες αλλά τζιαι τις τζινούρκες, τους/τις τρανς, και τις νταλικιέρισσες, τις λούλλες, τζιείνους που δεν μπορούν -τζιαι δεν θέλουν - να "χωστούν". Θαυμάζω το θάρρος τους να δεχτούν πανηγυρικά αυτό που είναι. Τζιαι στα δικά μας.
Κατ' οίκον εργασία: 'Ενα email στον Τοιούτο με τις καλοκαιρινές σας περιπέτειες με πάσαν λεπτομέρειαν, τσούλες. x
Γουστάρω το καλοκάιρι. Γουστάρω να οδηγώ μεταμεσονύχτια προς Λεμεσό με το φεγγάρι, για να βρεθώ με τον γκόμενο τον ξανθό που μπορεί να φαίνεται αθώος αλλά κατά βάθος είναι μια τσούλα. Γουστάρω τις τσούλες.
Επίσης αρέσκει μου να οδηγώ μεταμεσονύχτια το Σαββατοκυρίακο για να πάω στο club στη Λάρνακα με μόνο στόχο να κάμω πελλάρες και να περάσω καλά, όχι για να δειχτώ ή να φκάλω γκόμενο. Αρέσκει μου όταν πίνω το κοκτέιλ μου και βάζει το Alejandro, να τρέχω να χορέψω στην πίστα και από τον ενθουσιασμό μου να τα σιωνώννω πάνω στο παντελονάκι μου το καλό, αλλά να μεν με κόφτει. Αρέσκει μου να μεινίσκω στο club ως το τέλος που φωνάζουν ούλλοι στον dj να παίξει τζι άλλο, να βάλει καμιά Madonna, καμιάν Κylie πιλέ μου. Αρέσκει μου που, έξω που το club πλέον, ούλλοι τζι ούλλες κάμνουν τις τελευταίες απόπειρες να μην φύουν μόνοι τους, τζιαι μιτσοκαμμούν, γελούν λαχανιασμένοι τζι ιδρωμένοι που τον χορό τζιαι την υγρασία. Αρέσκει μου που ούλλοι τζείνοι πηαίνουν στον gay φούρνο για να τσιμπησουν κάτι τζιαι πρέπει να περιμένεις 10 λεπτά για να πληρώσεις την λουκανικόπιττά σου, αλλά δεν σε κόφτει γιατί στην ουρά πιάνεις κουβέντα με τις νεαρές λεσβίες που φιλιούνταν πριν στο club.
Αρέσκει μου όταν στέλνω sms σε άντρες για να κανονίσω φάση να γράφω "let's play." Τζιαι μετά καυλώνω όταν τους μιλώ στο τηλέφωνο για τις λεπτομέρειες τζι η αντρική φωνή να μου λαλεί "μετά τα φώτα θα πάεις δεξιά…" Αρέσκει μου να κάμνω φάση με χαρούμενα παιδιά, με πελλούς, με πελλές, με άντρες που λατρεύουν τους άντρες, με άντρες που χαμογελούν.
Αρέσκει μου να γνωρίζω κάποιον σε blind date τζιαι να 'ν ντροπαλός, ή να τρέμουν λλίον τα σιέρκα μου που την ταραχή. Αρέσκει μου το νερό που μου προσφέρει ο μιτσής μόλις πάω σπίτι του. Αρέσκει μου να μου λαλούν "ένα λεπτό περιμένεις να κάμω ντους;" τζιαι να λαλώ, "ούτε να το σκέφτεσαι, θα κάμουμε μαζί."
Πελλανίσκω να κάμνω ντους με αγόρια. Πελλανίσκω όμως. Να λιώνει το σαπούνι στα χέρια μου.
Αρέσκει μου να γελώ την ώρα που κάμνω σεξ, τελικά να μην με ενδιαφέρει η πράξη (ή οι πράξεις) καθ' εαυτές, να λαλώ κατ' αύτης στα κυπριακά "εννά χύσω", τζιαι να ππέφτω πίσω στο μαξιλάρι χωρίς ανάσα, με την έξαψή μου υπερασπισμένη.
Τέλος, λατρεύω τους gay που λατρεύουν το αντρικό σώμα και τις λεσβίες που θέλουν γεναίτζες αμετανόητα κι ειλικρινά, χωρίς συστολή, αμφιβολίες και regrets. Λατρεύω τις τραβεστί τις τελειωμένες αλλά τζιαι τις τζινούρκες, τους/τις τρανς, και τις νταλικιέρισσες, τις λούλλες, τζιείνους που δεν μπορούν -τζιαι δεν θέλουν - να "χωστούν". Θαυμάζω το θάρρος τους να δεχτούν πανηγυρικά αυτό που είναι. Τζιαι στα δικά μας.
Κατ' οίκον εργασία: 'Ενα email στον Τοιούτο με τις καλοκαιρινές σας περιπέτειες με πάσαν λεπτομέρειαν, τσούλες. x
15. Το Beach Party
Τί ωραία που τα' νε.
Το φεγγάρι γεμάτο, οι παγωνιέρες το ίδιο, η θάλασσα τσακρί, οι μπύρες το ίδιο. Η παρέα μου έτοιμη για όλα, το ίδιο και οι άλλοι 250-300 γκέι, λεσβίες και οι φίλοι τους.
Ο εστιάτορας, αναμφίβολα χαρούμενος για την απρόσμενη πελατεία, ρωτούσε τάχα αδιάφορα αλλά ερευνητικά "Πόθθεν ήρτετε;" φυσικά μάλλον σκεφτόταν, "μα έσιει τόσους, που ήταν χωσμένοι τόσον τζιαιρόν;" Μy feelings exactly. λίγη φοβία προς το άγνωστο είχε να την ξεπεράσει ο άνθρωπος, μια διαδικασία προσαρμογής επιβαλλόταν, δεν τον αδικώ, που ξαφνικά η λαϊκιά ψαροταβέρνα του έγινε στέκι λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών, διαφυλικών, συγγενών και τέκνων. Αλλά αυτός κι η οικογένειά του, 2-3 γενεές της οποίας καθόταν σύσσωμη στην πάνω πέργολα, κατάλαβαν ότι οι λεσβίες και οι γκέι μοιάζουν όπως όλους τους άλλους, κάμνουν τις ίδιες πελλάρες, πίνουν τις ίδιες μπύρες, ακούν την ίδια μουσική, με την διαφορά ότι μπορεί να τα κάνουν όλα λίγο πιο fabulously. Α, και ερωτεύονται και φιλούν άτομα του ίδιου φύλου. Είμαι σίγουρος ότι αυτός, ή άλλος εστιάτορας δεν θα αρνηθεί να ξαναπουλήσει 1-2 ψυγεία ποτά, έστω και σε λοάδ άτομα. (Πάντως να μου το θυμηθείται, σε λίγα χρόνια τα μαγαζιά κι οι επιχειρήσεις θα shίζουνται να μπουν σε λίστες gay friendly υποστατικών, γιατί θα δουν ότι οι λοάδ έχουν και ξοδεύουν. Αποδοχή μέσω του ροζ ευρώ, αλλά έστω κι έτσι.)
Τελικά οι bears, οι συμπαθείς τριχωτοί και ευτραφείς αρκούδοι είναι παντού, ένα φαινόμενο που συναντάς σ' όλες τις χώρες. Θέλω να τους αφιερώσω το επόμενο τραγούδι επειδή ενώ οι πλήστοι άλλοι προσέχουμε τί θα φαμε και τί θα φορέσουμε, αυτοί φαίνεται να τα 'χουν ξεπεράσει όλα αυτά κι απλώς περνούν καλά, ακομπλεξάριστα και όμορφα, και είναι πάντα έτοιμοι να σε δεχτούν στην παρέα τους. Άσε που ο ένας ο bear cub, το αρκουδάκι, ήταν και αρκετά γκόμενος, τολμώ ν' αναφέρω.
Ένα σφηνάκι θέλω να κεράσω στην femme dyke με το τάγκα και στον νεαρό yogi/πεταλουδίτσα που έστησαν ολόκληρες χορογραφίες μπροστά στην κάμερα πάνω στην άμμο, και μέσα στο νερό, ένα ωραίο camp στοιχείο, για να μην ξεχνιόμαστε, έστω κι αν εγίναν ολόπυλοι.
Εύσημη μνεία απονέμεται στο παιδί που κρατούσε την rainbow flag και χόρευε, στην κορού που εβάσταν μια σφυρίχτρα έστω τζι αν μας εκούφανε, και στο ευσυνείδητο παιδί που μοίραζε προφυλακτικά. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τον απίστευτα χοτ μπαρμαν τον σκαλιώτη που την έχει τόση (λένε) που κερνούσε μπύρες και glow sticks.
Εντυπωσιάστηκα που κατέβηκαν τόσοι πολλοί στο πάρτυ, πράμα που σημαίνει ότι όλοι χρειαζόμασταν ένα κοινωνικό συμβάν. Χάρηκα που ήρθαν πολλές λεσβίες και πολλοί γκέι, πολλοί φίλοι τους, όλων των ηλικιών και καταγωγών, απ' όλες τις πόλεις και από πολλές χώρες. Χάρηκα επίσης γιατί πολλοί συζήτησαν, γνωρίστηκαν, άλλοι γνωρίστηκαν σαρκικώς, κι άλλοι ερωτεύθηκαν.
Α, είδα και τον πρώην, χαιρετιστήκαμε γλυκά κι ο καθένας με την παρέα του (τί σου είναι οι σχέσεις, ε; να είσαι με κάποιον και να νοιώθεις τόσο οικεία, και λίγο μετά να το έχεις ξεπεράσει εντελώς). Έδωσα και συνέχεια σ' ένα νέο φλερτ που παίζει τελευταία, για να δούμε.
Περάσαμε πολύ ωραία.
Το φεγγάρι γεμάτο, οι παγωνιέρες το ίδιο, η θάλασσα τσακρί, οι μπύρες το ίδιο. Η παρέα μου έτοιμη για όλα, το ίδιο και οι άλλοι 250-300 γκέι, λεσβίες και οι φίλοι τους.
Ο εστιάτορας, αναμφίβολα χαρούμενος για την απρόσμενη πελατεία, ρωτούσε τάχα αδιάφορα αλλά ερευνητικά "Πόθθεν ήρτετε;" φυσικά μάλλον σκεφτόταν, "μα έσιει τόσους, που ήταν χωσμένοι τόσον τζιαιρόν;" Μy feelings exactly. λίγη φοβία προς το άγνωστο είχε να την ξεπεράσει ο άνθρωπος, μια διαδικασία προσαρμογής επιβαλλόταν, δεν τον αδικώ, που ξαφνικά η λαϊκιά ψαροταβέρνα του έγινε στέκι λεσβιών, ομοφυλόφιλων, αμφισεξουαλικών, διαφυλικών, συγγενών και τέκνων. Αλλά αυτός κι η οικογένειά του, 2-3 γενεές της οποίας καθόταν σύσσωμη στην πάνω πέργολα, κατάλαβαν ότι οι λεσβίες και οι γκέι μοιάζουν όπως όλους τους άλλους, κάμνουν τις ίδιες πελλάρες, πίνουν τις ίδιες μπύρες, ακούν την ίδια μουσική, με την διαφορά ότι μπορεί να τα κάνουν όλα λίγο πιο fabulously. Α, και ερωτεύονται και φιλούν άτομα του ίδιου φύλου. Είμαι σίγουρος ότι αυτός, ή άλλος εστιάτορας δεν θα αρνηθεί να ξαναπουλήσει 1-2 ψυγεία ποτά, έστω και σε λοάδ άτομα. (Πάντως να μου το θυμηθείται, σε λίγα χρόνια τα μαγαζιά κι οι επιχειρήσεις θα shίζουνται να μπουν σε λίστες gay friendly υποστατικών, γιατί θα δουν ότι οι λοάδ έχουν και ξοδεύουν. Αποδοχή μέσω του ροζ ευρώ, αλλά έστω κι έτσι.)
Τελικά οι bears, οι συμπαθείς τριχωτοί και ευτραφείς αρκούδοι είναι παντού, ένα φαινόμενο που συναντάς σ' όλες τις χώρες. Θέλω να τους αφιερώσω το επόμενο τραγούδι επειδή ενώ οι πλήστοι άλλοι προσέχουμε τί θα φαμε και τί θα φορέσουμε, αυτοί φαίνεται να τα 'χουν ξεπεράσει όλα αυτά κι απλώς περνούν καλά, ακομπλεξάριστα και όμορφα, και είναι πάντα έτοιμοι να σε δεχτούν στην παρέα τους. Άσε που ο ένας ο bear cub, το αρκουδάκι, ήταν και αρκετά γκόμενος, τολμώ ν' αναφέρω.
Ένα σφηνάκι θέλω να κεράσω στην femme dyke με το τάγκα και στον νεαρό yogi/πεταλουδίτσα που έστησαν ολόκληρες χορογραφίες μπροστά στην κάμερα πάνω στην άμμο, και μέσα στο νερό, ένα ωραίο camp στοιχείο, για να μην ξεχνιόμαστε, έστω κι αν εγίναν ολόπυλοι.
Εύσημη μνεία απονέμεται στο παιδί που κρατούσε την rainbow flag και χόρευε, στην κορού που εβάσταν μια σφυρίχτρα έστω τζι αν μας εκούφανε, και στο ευσυνείδητο παιδί που μοίραζε προφυλακτικά. Και δεν μπορώ να μην αναφέρω τον απίστευτα χοτ μπαρμαν τον σκαλιώτη που την έχει τόση (λένε) που κερνούσε μπύρες και glow sticks.
Εντυπωσιάστηκα που κατέβηκαν τόσοι πολλοί στο πάρτυ, πράμα που σημαίνει ότι όλοι χρειαζόμασταν ένα κοινωνικό συμβάν. Χάρηκα που ήρθαν πολλές λεσβίες και πολλοί γκέι, πολλοί φίλοι τους, όλων των ηλικιών και καταγωγών, απ' όλες τις πόλεις και από πολλές χώρες. Χάρηκα επίσης γιατί πολλοί συζήτησαν, γνωρίστηκαν, άλλοι γνωρίστηκαν σαρκικώς, κι άλλοι ερωτεύθηκαν.
Α, είδα και τον πρώην, χαιρετιστήκαμε γλυκά κι ο καθένας με την παρέα του (τί σου είναι οι σχέσεις, ε; να είσαι με κάποιον και να νοιώθεις τόσο οικεία, και λίγο μετά να το έχεις ξεπεράσει εντελώς). Έδωσα και συνέχεια σ' ένα νέο φλερτ που παίζει τελευταία, για να δούμε.
Περάσαμε πολύ ωραία.
16. Πίπα για πέταμα
Έπρεπε να το καταλάβω από το πόσο εύκολα με κάλεσε σπίτι του. Κι εγώ ο βλάκας είπα, "αχ τι ωράια, ένας γκέι αποφασιστικός, έτοιμος για όλα." Τι το ήθελα να πάω. Με το που τον είδα ψιλιάστηκα. Με το που είδα τη διακόσμηση του σπιτιού του επιβεβαιώθηκα. Αλλά αντί να πω "ευχαριστώ" και να φύγω, ενδεχομένως να εξηγήσω ότι δεν νοιώθω την πολυπόθητη χημεία, είπα, “μην βιάζεσαι να βγάλεις συμπεράσματα.” Έκατσα. Μετά δεν θυμάμαι γιατί, αλλά άνοιξε ένα άλμπουμ και μου έδειχνε φωτογραφίες του '90 από ερασιτεχνικές παραστάσεις που είχε λάβει μέρος. Το πράμα πήγαινε απ’ το κακό στο χειρότερο, μας έπεσε και καλλιτέχνης. Το άλλο που με νευριάσε ήταν ότι έγραφε ότι ήταν 30 χρόνων, όταν τον ρώτησα επί τόπου μου είπε 33, αλλά τα 35 δεν τα ξανάβλεπε. Και δεν με πολλοενδιαφέρει, αλλά πες την αλήθεια ρε γαμώτο, εξ' άλλου γουστάρω τους ώριμους.
Ως τώρα ήμουν 3 φορές στο τσακ να σηκωστώ να φύγω, αλλά μετά λέω, “κάτσε, δωστου μια ευκαιρία.” Και την δίνω. “Πάμε μέσα;” λέει. “Και δεν πάμε,” απαντώ χωρίς να το καλοσκεφτώ. Αφού είμαι ήδη σπίτι του, είναι κι αργά - που να γυρέφκω άλλον τέτοια ώρα - ας δούμε αν μπορώ τουλάχιστον να διεκπεραιώσω τη δουλειά. Πάω για κατούρημα, και μετά στο δωμάτιο. Ενώ κλείνει τα φώτα, θέλει να κλείσει και την πόρτα. Κι εμένα μ΄αρέσει ρομαντικά, αλλά θέλω να παίρνω και μάτι. Βγάζω τα ρούχα πάνω στον άππαρον του σιδερώματος, γδύνεται κι αυτός για να προσθέσω ακόμα ένα πράγμα στον κατάλογο των απογοητεύσεών μου απόψε.
(Και επίσης η φώτο που μου έστειλε δεν ήταν πρόσφατη κι είχαν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 σινιά κατεϊφι.) Πέρνω άλλη μια ανάσα, θυμάμαι ποιός είναι ο σκοπός ανά χείραν, τον σπλαχνίζομαι και λέω “οκ, του αρέσουν τα γλυκά, και δεν έχει ώρα για γυμναστήριο, ηρέμησε, ας το πάρει το ποτάμι.” Αλλά μετά ήρθε το φιλί - φιάσκο.
Αν μου έκαναν φιλί της ζωής επειδή πνιγόμουν στον ίδιο μου τον εμετό, θα το έκαναν με περισότερη χάρη. Αν πιανόταν το δέρμα μου στον απορροφητήρα της πισίνας και έφκαινεν κομμάτι, θα ένιωθα λιγότερη απορρόφηση και παραπάνω απόλαυση παρά απ’ αυτό το φιλί.
Πλέον τα πράματα είναι τραγικά, το φιλί είναι βασικό. Μήπως ο άγνωστος θα εξυλεωθεί με την πεολειξία που θέλει να μου κάνει;
"Καλά," θα μου πεις, "μια πεολειξία πόσο κακή μπορεί να είναι;" κι όμως, φίλε μου, κι όμως… Η απλή συνταγή - γλώσσσα ναι, χείλη ναι, δόντια όχι, gag reflex όχι - του είναι άπιαστη. Μα τι στα σκατά, αν οι πίπες του είναι ενδεικτικές του θεάτρου που έπαιζε, ευτυχώς που δεν παράτησε την δουλεία του.
Στο τέλος, για να μην μείνω χωρίς πετσούα και αφού ήθελα shού τζιαι καλά να τελειώσω, έκανα την καρδιά μου πέτρα, του έδωσα κάποιες εποικοδομητικές εισηγήσεις, και κατάφερα να φέρω εις πέρας το θεάρεστον μου έργον.
Και τώρα η πουλλού μου έχει ψυχικά τραύματα, αλλά καλά να πάθω: δεν ένιωθα χημεία αλλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να τελειώσω. Τέττε, αχχά, Τοιούτε. Αλλά καλά, εντάξει (enter Ευριδίκη "'Ανθρωπος κι εγώ απόψε θα φωνάξω…") άλλη φορά σε παρόμοια περίπτωση χωρίς χημεία θα εμπιστέυομαι το ένστινκτό μου τζιαι θα φέυκω. (Νομίζω.)
Τζι ύστερα ήρταν οι ζίζιροι. Σας αφήνω, πιάνω και ρεπώ, τα λέμε τέλος Αυγούστου. Καλές διακοπές, σκρόφες, φιλιά.
Ως τώρα ήμουν 3 φορές στο τσακ να σηκωστώ να φύγω, αλλά μετά λέω, “κάτσε, δωστου μια ευκαιρία.” Και την δίνω. “Πάμε μέσα;” λέει. “Και δεν πάμε,” απαντώ χωρίς να το καλοσκεφτώ. Αφού είμαι ήδη σπίτι του, είναι κι αργά - που να γυρέφκω άλλον τέτοια ώρα - ας δούμε αν μπορώ τουλάχιστον να διεκπεραιώσω τη δουλειά. Πάω για κατούρημα, και μετά στο δωμάτιο. Ενώ κλείνει τα φώτα, θέλει να κλείσει και την πόρτα. Κι εμένα μ΄αρέσει ρομαντικά, αλλά θέλω να παίρνω και μάτι. Βγάζω τα ρούχα πάνω στον άππαρον του σιδερώματος, γδύνεται κι αυτός για να προσθέσω ακόμα ένα πράγμα στον κατάλογο των απογοητεύσεών μου απόψε.
(Και επίσης η φώτο που μου έστειλε δεν ήταν πρόσφατη κι είχαν μεσολαβήσει τουλάχιστον 3 σινιά κατεϊφι.) Πέρνω άλλη μια ανάσα, θυμάμαι ποιός είναι ο σκοπός ανά χείραν, τον σπλαχνίζομαι και λέω “οκ, του αρέσουν τα γλυκά, και δεν έχει ώρα για γυμναστήριο, ηρέμησε, ας το πάρει το ποτάμι.” Αλλά μετά ήρθε το φιλί - φιάσκο.
Αν μου έκαναν φιλί της ζωής επειδή πνιγόμουν στον ίδιο μου τον εμετό, θα το έκαναν με περισότερη χάρη. Αν πιανόταν το δέρμα μου στον απορροφητήρα της πισίνας και έφκαινεν κομμάτι, θα ένιωθα λιγότερη απορρόφηση και παραπάνω απόλαυση παρά απ’ αυτό το φιλί.
Πλέον τα πράματα είναι τραγικά, το φιλί είναι βασικό. Μήπως ο άγνωστος θα εξυλεωθεί με την πεολειξία που θέλει να μου κάνει;
"Καλά," θα μου πεις, "μια πεολειξία πόσο κακή μπορεί να είναι;" κι όμως, φίλε μου, κι όμως… Η απλή συνταγή - γλώσσσα ναι, χείλη ναι, δόντια όχι, gag reflex όχι - του είναι άπιαστη. Μα τι στα σκατά, αν οι πίπες του είναι ενδεικτικές του θεάτρου που έπαιζε, ευτυχώς που δεν παράτησε την δουλεία του.
Στο τέλος, για να μην μείνω χωρίς πετσούα και αφού ήθελα shού τζιαι καλά να τελειώσω, έκανα την καρδιά μου πέτρα, του έδωσα κάποιες εποικοδομητικές εισηγήσεις, και κατάφερα να φέρω εις πέρας το θεάρεστον μου έργον.
Και τώρα η πουλλού μου έχει ψυχικά τραύματα, αλλά καλά να πάθω: δεν ένιωθα χημεία αλλά ήθελα να εκμεταλλευτώ την κατάσταση και να τελειώσω. Τέττε, αχχά, Τοιούτε. Αλλά καλά, εντάξει (enter Ευριδίκη "'Ανθρωπος κι εγώ απόψε θα φωνάξω…") άλλη φορά σε παρόμοια περίπτωση χωρίς χημεία θα εμπιστέυομαι το ένστινκτό μου τζιαι θα φέυκω. (Νομίζω.)
Τζι ύστερα ήρταν οι ζίζιροι. Σας αφήνω, πιάνω και ρεπώ, τα λέμε τέλος Αυγούστου. Καλές διακοπές, σκρόφες, φιλιά.
14. Στρινιασμένος
Το καλοτζαίριν προκαλεί ανησυχητικά φαινόμενα, πχ, την διεστραμμένη ιδέα να πιάσεις τηλέφωνο τον πρώην σου για να του προτείνεις να γίνεται φακ μπαντις, αλλά μετά σκέφτεσαι ότι πρέπει να υποστείς τουλάχιστον ένα καφέ μαζί του τζιαι τη συνεχή μουρμούρα, άσε που μπορεί να νομίζει ότι τον θέλεις πάλε, τζιαι έρκεσαι στα λογικά σου.
Μετά, επειδή είπε σου ένας συμφοιτητής σου που δουλεύκει στην αμερικανική πρεσβεία ότι ήρτεν πολεμικό πλοίο του 7ου στόλου, σκέφτεσαι να πάεις στο λιμάνι για να φκάλεις γκόμενο ναύτη, ποιός, εσύ, ο ειρινιστής, ο παsh κατήγορος του ιμπεριαλισμού. Τζιαι μετά σκέφτεσαι ότι θα φορούν τις στολούες τους τις άσπρες τις στενές τα ναυτούθκια τα 19χρονα (που αλκοόλ δεν δικαιούνται να πιούν ως τα 21 στην Αμέρικα αλλά να βαστούν όπλον τζιαι να σκοτώνουν μπορούν) θα στέκουνται σειρά, θα ποθαυμάζεις, θα λαλείς “όχι, δεν κάνει, είναι νεανίσκοι” τζιαι μετά θα πάεις σπίτι σου, μόνος σου, με μια στύση συντροφιά, γιατί τα ναυτούθκια εν υπηρεσία τζιαι δεν θα σου καϊλίσουν, τι θα πεί ο τζύρης τους στο Γουαϊόμινγκ εξ’ άλλου, άσε που βαρκέσε να τους ψήνεις τζιαι δεν θα παρακαλάς.
Τελικά καταλήγεις να μινίσκεις στο ππισί, να γυρεύκεσε στο ίντερνετ. Πάντως με την κάθοδο των φοιτητών καταγράφονται ρεκόρ αντρών που γυρεύκουνται όπως τζιαι συ. Όμως πολλά αντικαβλωτικό το ίντερνετ τελικά. Ενώ μιλάς με τον έναν κοιτάζεις τζιαι γι άλλους, σίουρα πράματα. Μιλάς στο MSN (που το βαρκέσε), τζιαι για να γίνει κουβέντα ρωτάς τον ίντα δουλειά κάμνει τζιαι λαλεί σου “τί σε κόφτει, ίσια τζιείνο εννά κάμει τη διαφορά;” “Αμμεϊρεφκε” θέλεις ν’ απαντήσεις. Έσιει κάμποσους που τους τζυνιάς αλλά δεν σου κάθουνται, τζυνιούσσε άλλοι τζι εσένα αλλά εν τους κάθεσαι ούτε εσύ, βασικά γιατί η επιθυμία έσιει να κάμει με τζείνο που δεν έσιεις ή δεν μπορείς να έσιεις.
Πάντως όσον κάμνω internet dating τόσο πιο ελκυστικά γίνονται τα όψιονς του έσκορτ ή του πάρκου. Τουλάχιστον τζιαμέ οι προθέσεις εν έντιμες τζι ειλικρινείς.
Βαρκούμε όταν κάποιος δεν παραδέχεται τα κόμπλεξ τζιαι τις ανασφάλειες του, για να μπορεί να τα δουλέψει τζιαι να μεν φκει τέλια πίκρης. Βαρκούμε την ετεροκανονική κοινωνία που διατάζει ότι οι σχέσεις πρέπει πε χαλί να προσομοιάζουν το γάμο, απορρίπτοντας τις μη-συμβατικές σχέσεις. Τζιαι βαρκούμε μιαν κοινωνία, ένα dating pool που διατάζει ότι για να είμαι αρεστός πρέπει να είμαι του γυμναστηρίου (που είμαι), να έχω σώμα άτριχον-γλύμμαν που το λέϊζερ (αρέσκουν μου οι τρίσιες), τζιαι να καπνίζω (έκοψα το).
Βαρκούμε, είμαι δύσπυρος, νεμαλιασμένος, όπως τον κάττο του δρόμου που γυρεύκεται, τζιαι θέλω τα λεφτά μου πίσω, η ζωή δεν είναι όπως μου την ετάξαν! Βασικά έδωκε μου τζι η πυρά, θέλω beach party, μάλλον σί γιου πόψε, ρε μωρά ;)
Κατ’ οίκων εργασία σήμερα δεν έσιει, ο Τοιούτος τα τακκώννει.
Μετά, επειδή είπε σου ένας συμφοιτητής σου που δουλεύκει στην αμερικανική πρεσβεία ότι ήρτεν πολεμικό πλοίο του 7ου στόλου, σκέφτεσαι να πάεις στο λιμάνι για να φκάλεις γκόμενο ναύτη, ποιός, εσύ, ο ειρινιστής, ο παsh κατήγορος του ιμπεριαλισμού. Τζιαι μετά σκέφτεσαι ότι θα φορούν τις στολούες τους τις άσπρες τις στενές τα ναυτούθκια τα 19χρονα (που αλκοόλ δεν δικαιούνται να πιούν ως τα 21 στην Αμέρικα αλλά να βαστούν όπλον τζιαι να σκοτώνουν μπορούν) θα στέκουνται σειρά, θα ποθαυμάζεις, θα λαλείς “όχι, δεν κάνει, είναι νεανίσκοι” τζιαι μετά θα πάεις σπίτι σου, μόνος σου, με μια στύση συντροφιά, γιατί τα ναυτούθκια εν υπηρεσία τζιαι δεν θα σου καϊλίσουν, τι θα πεί ο τζύρης τους στο Γουαϊόμινγκ εξ’ άλλου, άσε που βαρκέσε να τους ψήνεις τζιαι δεν θα παρακαλάς.
Τελικά καταλήγεις να μινίσκεις στο ππισί, να γυρεύκεσε στο ίντερνετ. Πάντως με την κάθοδο των φοιτητών καταγράφονται ρεκόρ αντρών που γυρεύκουνται όπως τζιαι συ. Όμως πολλά αντικαβλωτικό το ίντερνετ τελικά. Ενώ μιλάς με τον έναν κοιτάζεις τζιαι γι άλλους, σίουρα πράματα. Μιλάς στο MSN (που το βαρκέσε), τζιαι για να γίνει κουβέντα ρωτάς τον ίντα δουλειά κάμνει τζιαι λαλεί σου “τί σε κόφτει, ίσια τζιείνο εννά κάμει τη διαφορά;” “Αμμεϊρεφκε” θέλεις ν’ απαντήσεις. Έσιει κάμποσους που τους τζυνιάς αλλά δεν σου κάθουνται, τζυνιούσσε άλλοι τζι εσένα αλλά εν τους κάθεσαι ούτε εσύ, βασικά γιατί η επιθυμία έσιει να κάμει με τζείνο που δεν έσιεις ή δεν μπορείς να έσιεις.
Πάντως όσον κάμνω internet dating τόσο πιο ελκυστικά γίνονται τα όψιονς του έσκορτ ή του πάρκου. Τουλάχιστον τζιαμέ οι προθέσεις εν έντιμες τζι ειλικρινείς.
Βαρκούμε όταν κάποιος δεν παραδέχεται τα κόμπλεξ τζιαι τις ανασφάλειες του, για να μπορεί να τα δουλέψει τζιαι να μεν φκει τέλια πίκρης. Βαρκούμε την ετεροκανονική κοινωνία που διατάζει ότι οι σχέσεις πρέπει πε χαλί να προσομοιάζουν το γάμο, απορρίπτοντας τις μη-συμβατικές σχέσεις. Τζιαι βαρκούμε μιαν κοινωνία, ένα dating pool που διατάζει ότι για να είμαι αρεστός πρέπει να είμαι του γυμναστηρίου (που είμαι), να έχω σώμα άτριχον-γλύμμαν που το λέϊζερ (αρέσκουν μου οι τρίσιες), τζιαι να καπνίζω (έκοψα το).
Βαρκούμε, είμαι δύσπυρος, νεμαλιασμένος, όπως τον κάττο του δρόμου που γυρεύκεται, τζιαι θέλω τα λεφτά μου πίσω, η ζωή δεν είναι όπως μου την ετάξαν! Βασικά έδωκε μου τζι η πυρά, θέλω beach party, μάλλον σί γιου πόψε, ρε μωρά ;)
Κατ’ οίκων εργασία σήμερα δεν έσιει, ο Τοιούτος τα τακκώννει.
13. Ψήφισμα
Ο Τοιούτος:
Α. Επαναβεβαιώνοντας ότι εν γκέι, ότι ξέρει το, δέχετε το, εν εντάξει τζιαι κοντεύκει το στόχο του κάθε γκέι ή λοάδ* ατόμου (ελπίζει), δηλαδή την περηφάνεια, αν τζιαι ο στόχος μάλλον θα έπρεπε να ήταν να γινόταν το θέμα της σεξουαλικότητας τζιαι του κοινωνικού φύλου τόσο καθημερινό που να μην τον έκοφτεν,
Β. Σημειώνοντας ότι αν τζιαι κοινωνικός, μορφωμένος τζιαι good looking είναι μόνος του τις νύχτες του καλοτζαιρκού, τζιαι ουσιαστικά χωρίς εμφανή τζι αναγνωρίσημη κοινότητα για στήριξη τζιαι χάι χούι,
Γ. Αναγνωρίζοντας ότι ζει στην πιο αλλοφοβική χώρα της Ε.Ε., ότι δεν τον κανεί μόνον η επιβίωση, αλλά θέλει να περνά τζιαι καλά, τζιαι επίσης ότι το “κρύψε να περάσουμε” δεν το ανέχετε άλλον,
Δ. Υπενθυμίζοντας ότι φίλοι του εφάαν ξύλο τζιαι ξιτιμασιές επειδή εν γκέι, τζι επίσης ότι άλλοι (πρώην) φίλοι του εφουμίζουνταν πώς εδέραν τον “πούshτη” της γειτονιάς,
Ε. Σιαιρετόντας την πρόοδο που γίνεται τελευταία τουλάχιστον σε ότι αφορά τη συζήτηση των δικαιωμάτων τζιαι υποχρεώσεων των λοάδ ατόμων (ο Τοιούτος έσιει χρόνια που σαλαβατά, ήταν γκέι πριν γίνει της μόδας), αλλά επίσης
ΣΤ. Κατανοώντας ότι η συζήτηση πρέπει να επεκταθεί σε πιό βασικά ζητήματα σεβασμού, αξιοπρέπειας τζιαι αποδοχής, τζι όι μόνον στα νομικά ή πολιτειακά,
1. Συνεχίζει ακάθεκτως τον καθημερινόν αγώνα στη ζούγκλα του ίντερνετ για εξεύρεση χαρτωμένου, έστω τζιαι προσωρινού, σε σημείο που σκέφτετε να ξαναβάλει φωτογραφία προσώπου στη σελίδα του (παρόλον που τωρά που έσιει φωτογραφία του κορμιού του του θεϊκού επικοινωνούν παραπάνω λεβέντες μαζί του),
2. Συνεχίζει τις αγκωνιές για να “κάμει τόπο”, έστω τζιαι για τα μιτσία που οι άλλοι ούτε που τα σκέφτουνται, πχ, να βαστά σιερκές, έστω τζι αν λαλούσιν “ίντα μαλάκας/σιύλλα/προκλητικός ένει”,
3. Προτρέπει ούλλον τον δημοκρατικό τζιαι προοδευτικά σκεφτόμενο κόσμο, ετεροφυλόφιλο ή όι, να βοηθήσουν τους λοάδ τζιαι να τους κάμουν τζιαι τούτους λλίον τόπον μεσ’ τα σκατά που κολυμπούμεν ούλλοι,
4. Ζητά που τους φίλους του μη- πούshτηες, μη- queer, μη-λοάδ, να εξαλείψουν τη χρήση του όρου πούshτης** (ή άλλου απαξιωτικού όρου που διαιωνίζει στερεότυπα), γι αστείο, ή επειδή “έτσι εν η έκφραση” ή επειδή “έτσι λαλούν ούλλοι”, τζιαι να κατανοούν γιατί τον πιάνει η πελλάρα άμαν ακούει τες ξιτιμασιές τζιαι μετά τις δικαιολογίες,
5. Καλεί την κοινότητα των λοάδ ατόμων να φκεί που την αφάνεια, τα ερμάρκα τζιαι τις αρμαρόλλες, να πει την φαρματζερήν αλήθκειαν (γιατί ένα μερτικόν του φταιξίματος για την υποκρισίαν έχουμεν το), ματζελιόν τζι όποιον πάρει ο χάρος, “σ’ όποιον αρέσουμε” που λαλεί τζι η πασιά, άσε που τούτον θα βοηθήσει να δημιουργηθεί τζι η κοινότητα που της έσιει τόσον καμόν ο Τοιούτος,
6. Καλεί τα λοάδ άτομα να εντάξουν τζιαι τους ετεροφυλόφιλους στον αγώνα τούτον που τους αφορά άμεσα, όι μόνον επειδή ο αρφός τους, η μάνα τους ή η καττινιέρισά τους μπορεί να είναι λοάδ άτομα, αλλά επειδή τούντην ερωτική καταπίεση του “τί θα πεί ο κόσμος” νιώθουν την τζι οι ίδιοι, είναι σίουρος,
τζιαι 7., εκφράζει την υποστήριξή του προς την μκο Αccept.
Αυτά.
ΥΓ: Κατ’ οίκων εργασία: http://www.acceptcy.org" www.acceptcy.org
*λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί
**ο Τοιούτος δικαιούται, επειδή ένει!
Α. Επαναβεβαιώνοντας ότι εν γκέι, ότι ξέρει το, δέχετε το, εν εντάξει τζιαι κοντεύκει το στόχο του κάθε γκέι ή λοάδ* ατόμου (ελπίζει), δηλαδή την περηφάνεια, αν τζιαι ο στόχος μάλλον θα έπρεπε να ήταν να γινόταν το θέμα της σεξουαλικότητας τζιαι του κοινωνικού φύλου τόσο καθημερινό που να μην τον έκοφτεν,
Β. Σημειώνοντας ότι αν τζιαι κοινωνικός, μορφωμένος τζιαι good looking είναι μόνος του τις νύχτες του καλοτζαιρκού, τζιαι ουσιαστικά χωρίς εμφανή τζι αναγνωρίσημη κοινότητα για στήριξη τζιαι χάι χούι,
Γ. Αναγνωρίζοντας ότι ζει στην πιο αλλοφοβική χώρα της Ε.Ε., ότι δεν τον κανεί μόνον η επιβίωση, αλλά θέλει να περνά τζιαι καλά, τζιαι επίσης ότι το “κρύψε να περάσουμε” δεν το ανέχετε άλλον,
Δ. Υπενθυμίζοντας ότι φίλοι του εφάαν ξύλο τζιαι ξιτιμασιές επειδή εν γκέι, τζι επίσης ότι άλλοι (πρώην) φίλοι του εφουμίζουνταν πώς εδέραν τον “πούshτη” της γειτονιάς,
Ε. Σιαιρετόντας την πρόοδο που γίνεται τελευταία τουλάχιστον σε ότι αφορά τη συζήτηση των δικαιωμάτων τζιαι υποχρεώσεων των λοάδ ατόμων (ο Τοιούτος έσιει χρόνια που σαλαβατά, ήταν γκέι πριν γίνει της μόδας), αλλά επίσης
ΣΤ. Κατανοώντας ότι η συζήτηση πρέπει να επεκταθεί σε πιό βασικά ζητήματα σεβασμού, αξιοπρέπειας τζιαι αποδοχής, τζι όι μόνον στα νομικά ή πολιτειακά,
1. Συνεχίζει ακάθεκτως τον καθημερινόν αγώνα στη ζούγκλα του ίντερνετ για εξεύρεση χαρτωμένου, έστω τζιαι προσωρινού, σε σημείο που σκέφτετε να ξαναβάλει φωτογραφία προσώπου στη σελίδα του (παρόλον που τωρά που έσιει φωτογραφία του κορμιού του του θεϊκού επικοινωνούν παραπάνω λεβέντες μαζί του),
2. Συνεχίζει τις αγκωνιές για να “κάμει τόπο”, έστω τζιαι για τα μιτσία που οι άλλοι ούτε που τα σκέφτουνται, πχ, να βαστά σιερκές, έστω τζι αν λαλούσιν “ίντα μαλάκας/σιύλλα/προκλητικός ένει”,
3. Προτρέπει ούλλον τον δημοκρατικό τζιαι προοδευτικά σκεφτόμενο κόσμο, ετεροφυλόφιλο ή όι, να βοηθήσουν τους λοάδ τζιαι να τους κάμουν τζιαι τούτους λλίον τόπον μεσ’ τα σκατά που κολυμπούμεν ούλλοι,
4. Ζητά που τους φίλους του μη- πούshτηες, μη- queer, μη-λοάδ, να εξαλείψουν τη χρήση του όρου πούshτης** (ή άλλου απαξιωτικού όρου που διαιωνίζει στερεότυπα), γι αστείο, ή επειδή “έτσι εν η έκφραση” ή επειδή “έτσι λαλούν ούλλοι”, τζιαι να κατανοούν γιατί τον πιάνει η πελλάρα άμαν ακούει τες ξιτιμασιές τζιαι μετά τις δικαιολογίες,
5. Καλεί την κοινότητα των λοάδ ατόμων να φκεί που την αφάνεια, τα ερμάρκα τζιαι τις αρμαρόλλες, να πει την φαρματζερήν αλήθκειαν (γιατί ένα μερτικόν του φταιξίματος για την υποκρισίαν έχουμεν το), ματζελιόν τζι όποιον πάρει ο χάρος, “σ’ όποιον αρέσουμε” που λαλεί τζι η πασιά, άσε που τούτον θα βοηθήσει να δημιουργηθεί τζι η κοινότητα που της έσιει τόσον καμόν ο Τοιούτος,
6. Καλεί τα λοάδ άτομα να εντάξουν τζιαι τους ετεροφυλόφιλους στον αγώνα τούτον που τους αφορά άμεσα, όι μόνον επειδή ο αρφός τους, η μάνα τους ή η καττινιέρισά τους μπορεί να είναι λοάδ άτομα, αλλά επειδή τούντην ερωτική καταπίεση του “τί θα πεί ο κόσμος” νιώθουν την τζι οι ίδιοι, είναι σίουρος,
τζιαι 7., εκφράζει την υποστήριξή του προς την μκο Αccept.
Αυτά.
ΥΓ: Κατ’ οίκων εργασία: http://www.acceptcy.org" www.acceptcy.org
*λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφισεξουαλικοί, διαφυλικοί
**ο Τοιούτος δικαιούται, επειδή ένει!
Subscribe to:
Posts (Atom)