Κάθετε δίπλα μου και μου καθαρίζει ρόδια. Το γκέινταρ μου αποδείχτηκε αλάνθαστο και το τταζέτικο απ' τη δουλειά πέρασε 30 συνεχόμενες ώρες να κείτεται μαζί μου στον καναπέ και στο κρεβάτι. Και τώρα μου καθαρίζει ρόδια ενώ εγώ γράφω. Σκέφτομαι και γράφω. Σκέφτομαι τί έγραψα τον τελευταίο χρόνο στο Υπογάστριο, που πήρε τ' όνομά του από τη μαλακή, ευάλλωτη περιοχή μεταξύ του ομφαλού και του εφηβαίου, το κέντρο της συνείδησης και του έρωτα, που είναι λίγο κρυμένο και λίγο ευαίσθητο, όπως τα θέματα σεξουαλικότητας και κοινωνικού φύλου στην Κύπρο.
Υπέγραφα πάντα ως Τοιούτος τη στήλη αφού είμαι γκέι κι αφού χρησιμοποιώντας τη λέξη ένιωθα ότι την επανακτούσα απ' αυτούς που την είχαν για βρισιά - ευγενική μεν, αλλά βρισιά. Όνομα δεν έβαλα ποτέ επειδή δεν ήθελα να χαρακτηρίζομαι μόνο σαν γκέι. Είμαι και πολλά άλλα πράγματα ταυτόχρονα. Μόνο στα πλαίσια του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων για τα ΛΟΑΤ άτομα είναι σημαντική η ταμπέλλα, για λόγους εμφανότητας αυτής της κοινότητας, για να γίνει υπολογίσιμη. (The more, the merrier, βγείτε από τις αρμαρόλλες που είστε κρυμμένοι).
Προσπάθησα να γράψω ανοιχτά για τη ζωή των γκέι στην Κύπρο για να αποδείξω ότι υπάρχουμε, ότι είμαστε εδώ, ότι ζούμε και κάνουμε έρωτα. Έγραψα για σχέσεις, χωρισμούς, φίλους, γκόμενους, ξεπέτες, πολιτικούς, στρινιασμένους και τσούλες. Για ξανθούς τουρίστες που με τρέλλαναν, για πάρκα, για το σώμα και την αυτοαστυνόμευσή του, για τη γλώσσα στο σεξ κι αν λέμε "τελειώνω" ή αν λαλούμε "εννα χύσω". Έγραψα για τη μοναξιά και την απέραντη απελπισία του σύγχρονου ανθρώπου στο ίντερνετ καθώς αναζητά αγάπη σε βρώμικες τρύπες. Μερικές φορές δεν σκέφτηκα, και έγραψα και στεναχώρησα φίλους. Άλλες φορές έγραψα και προκάλεσα με τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες μιας (κακής) πίπας. Και κάποτε κατάφερα να προκαλέσω έξαψη σε κάποιους και πολύ το χάρηκα. Κάποιοι με διάβαζαν από περιέργεια, για να δουν τί έκανε ο πούστης αυτή τη βδομάδα, άλλοι διάβαζαν για να πιάσουν κουράγιο από κάπου γιατί δεν άντεχαν να προσποιούνται πως τάχα καβλώνουν στα wet t-shirt contests με τουρίστριες. Κάποτε μπορεί να έβγαινε χιούμορ μ' αυτά που έγραφα. Και μια-δυο φορές μπορεί να έγραψα κάποια σκέψη έξυπνη και δική μου. Προσπάθησα να γράψω για τον Πόθο αλλά ποτέ δεν κατάφερα να εξηγήσω επαρκώς γιατί αυτή η κοινωνία φοβάται τον Πόθο...
Επειδή δεν είμαι σίγουρος αν ένας ανώνυμος συγγραφέας είναι και το καλύτερο πρότυπο,
Επειδή μερικές φορές έπιασα τον εαυτό μου να προσπαθεί να δικαιολογήσει την ίδια την ύπαρξή μου, την ιδιαιτερότητα, την διαφορετικότητα μου, να επιβεβαιώσει την ταυτότητά μου,
Επειδή ο χρόνος λιγοστεύει μέχρι την τελική συμφιλίωση με τον εαυτό μου και την διαπραγμάτευση με τον λάκκο, κι εν τω μεταξύ ο κατάλογος των προδοσιών μου μακραίνει,
Επειδή θέλω να ζήσω ευτυχισμένος ως τότε (και γι αυτό πρέπει να ζω παραπάνω στην πραγματική ζωή, αυθόρμητα, και λιγότερο στις σκέψεις μου),
Αποφασίζω να κόψω το Υπογάστριο στην έντυπή του μορφή.
Ευχαριστώ τον Πολίτη, το Παράθυρο και τους αναγνώστες για την φιλοξενεία και την ανάγνωση (και για τις εποικοδομητικές συζητήσεις για το πώς αλλιώς μπορείς να πείς "στύση" σε μια εφημερίδα ευρείας κυκλοφορίας). Πριν βουρήσετε να φάτε κόλλυφα, σκροφίτσες, σας πληροφορώ ότι ο Τοιούτος θα συνεχίσει να γράφει πιο αθυρόστομα και πιο μουλτιμίντια στο
http://toioutos.blogspot.com. Δεν κρεμμάζει το βρακί τόσο εύκολα. Hasta la victoria siempre. Σας κλείνω, το πρασινομμάτικο με καλεί. Τα λέμε στο μπλογκ. ΧΧΧ