Χαλάρωσε μην το κάνεις

Έλεος...

Εψές είδα όνειρο ότι θα τραγουδούσα στην Γιουροβίζιον. Αυτό το τραγούδι (ελπίζω όχι με τα ίδια ρούχα και τα ίδια μαλλιά):

29. Οικογένεια

Πάω σπίτι των γονιών μου χωρίς να με περιμένουν. Παρκάρω. Πού το ξέρω αυτό το αυτοκίνητο μπροστά, διερωτούμε. Μοιάζει μ' αυτό του Σταύρου, του συνεργάτη του παπά. O παπάς σε ταξίδι στο εξωτερικό. H μάμα μόνη. Να ήρθε ο Σταύρος για δουλειά χωρίς να ξέρει ότι λείπει ο παπάς; Να άφησε κάτι; Να του κάνει η μάμα καφέ; Ή μπας και τρέχει κάτι με τη μάμα και το Σταύρο; Μα είναι δυνατόν; Η μάμα η νοικοτζυρά, η μάνα τζιαι τζυρά; Που ούλλη μέρα σιδερώνει, μαγειρεύει, καθαρίζει; Ή μήπως την αδικώ που σκέφτομαι έτσι; Πρώτον, επειδή αμφιβάλλω την τιμιότητα της ίδιας της μάνας μου και δέυτερον επειδή δεν την έχω "ικανή" για εξωσυζυγική σχέση; Χτυπώ κουδούνι, δεν έρχεται κανείς. Ανοίγω με το κλειδί που κράτησα όταν μετακόμησα, στο σαλόνι πάλι κανείς. Πάνω ούτε ήχος, και μετά βήματα. "Εσύ είσαι;" "Ναι, μάμα." Με βρίσκει στην κουζίνα μέσα στο ψυγείο να μασουλώ ότι έβρω. Δεν είχα χρόνο να μαγειρέψω, πάλι, και βαρέθηκα τα έξω. "Έλα να σου βράσω το πιλάφι". Εν τέλει, αν και δεν πήγα πάνω να κοιτάξω μέσα στα ντουλάπια και κάτω απ' τα κρεβάτια, είμαι σχεδόν βέβαιος ότι οι υποψίες μου ήταν αβάσιμες. Έφαγα, έπιασα τα ρούχα μου τα πλυμμένα που δεν προλάβαινα να τα πλύνω, κι έφυγα νιώθωντας λίγο βλάκας.


Πώς να δω τους γονείς μου σαν ανεξάρτητες προσωπικότητες, σαν ερωτικά όντα, όταν ο ρόλος τους δεν αλλάζει ποτέ; Όταν δεν αποφασίζουν ν' ασχοληθούν με τον εαυτό τους, να κάνουν πράματα που θέλουν και να σταματήσουν να είναι δούλοι των παιδιών τους (αν και με βολεύει); Θα μου άρεσε να πήγαιναν μαθήματα ζωγραφικής ή μωσαϊκών στα Επιμορφωτικά, ή έξω με φίλους τους. Κι αυτό προσφορά θα ήταν, έμπνευση, να μου δείξουν ότι υπάρχει ζωή στα 60 (Φυσικά κι αυτοί με αποδέχονται όπως είμαι, γνώρισαν και τους εκάστοτε γκόμενούς μου, κι αυτό έμπνευση είναι).


Μου φαίνεται, επίσης, ότι η οικογένεια στην Κύπρο είναι και βασικός υπαίτιος του κοινωνικού μας συντηρητισμού, ενώ, αν οι δεσμοί ήταν πιο χαλαροί μεταξύ των γενεών, οι νεότεροι ενδεχομένως να αμφισβητούσαν περισσότερο τις αντιλήψεις που επικρατούν. Και δεν μιλώ γενικά, για την ομοφοβία και την αποδοχή των ΛΟΑΤ μιλώ, αλλά και για την απαραίτητη αυτοαμφισβήτηση του θεσμού της οικογένειας από την ίδια την οικογένεια και την αποδοχή άλλων εναλλακτικών μοντέλων. Μια οικογένεια, ας πούμε, με 2 μαμάδες, ή 2 μπαμπάδες και αναπληρώτριες (surrogate) μητέρες. Πάντως εγώ μια μέρα θα γίνω πατέρας, με τον έναν ή άλλο τρόπο, με σύμφωνο συμβίωσης ή χωρίς, και όταν θα μεγαλώσουν τα παιδιά μου θα πηγαίνω μαθήματα ζωγραφικής για να τους είμαι έμπνευση…


* Ώς τότε, πέρα απ' το gaydar έχω κι αλλού να τρώω την ώρα μου online, check it out: toioutos.blogspot.com

Reteaching Gender and Sexuality

Λίγο over-produced αλλά καλό:

Reteaching Gender and Sexuality from Sid Jordan on Vimeo.

putthisonthemap.org

Tranny Candy Trash

Amanda Lepore, θεά:

28. Γράμμα προς την αρμαρόλλαν

Η σχέση μας είναι ιδιόμορφη. Απ' τη μια συγκατοικήσαμε ένα φεγγάρι, μαγείρεψαμε και φάγαμε μαζί, είπαμε πολλά, με είδε με τον πρώην κουλουριασμένο στον καναπέ, με συμβούλεψε και για την σχέση μου. Απ' την άλλη, εκείνος ποτέ δεν μου είπε τα βασικά, πχ, αν είναι αμφί, γκέι ή στρέητ. Όχι πως είναι αναγκαίο δηλαδή.

Πολύ λίγες φορές στη ζωή μου έπεσα έξω όταν υποψιάστηκα ότι κάποιος είναι "δικός μας" - το ραντάρ μου πιάνει - κι ο φίλος είναι το κλασσικό case: 37-38 χρόνων, με βλέμμα που παίζει, κοιτάζει "εξειδικευμένα" δηλαδή. Αλλά όταν σηναντήσει άλλο μάτι που παρομοίως ενδιαφέρεται χάνεται μέσα σ' ένα πέπλο θλίψης. (Tο "ραντάρ", ένα αποτέλεσμα των καταστάσεων, ακόμα και τώρα, όπου οι γκέι πρέπει να αλληλοαναγνωρίζονται και να επικοινωνούν χωρίς να τους πέρνουν χαμπάρι.)

Αλλά αν είναι γκέι η όχι δεν έχει και τόση σημασία. Το φλέγων θέμα είναι ότι αυτό το παιδί, ένα κομμάτι χρυσάφι, κάπου φοβήθηκε και βολεύτηκε στη μοναξιά. Ευπαρουσίαστος, έξυπνος, ταλαντούχος, δουλευταράς. Που κατ' ακρίβειαν δουλέυκει όπως τον σιύλλο, μάλλον για να μην σκέφτεται, ή για να μην έχει χρόνο να γνωρίσει κόσμο. Η δουλειά, το τέλειο άλλοθι.

Θα σου πω εδώ αυτά που δεν τολμώ να σου πω, ακόμα, ξέρω ότι με διαβάζεις. Λοιπόν:

Όχι, φίλε μου αγαπημένε παλιέ, δεν είναι ότι δεν θέλεις σχέση, δεν θέλεις σεξ, δεν θέλεις να πληγώσεις κανέναν: είναι ότι φοβάσε. Φοβάσε επειδή μπορεί να πληγώθηκες και φοβάσε να ξανοιχτείς και να δοκιμάσεις. Αλλά τί θα γίνει δηλαδή; Θα μείνεις στο ράφι; Θα μείνεις σπίτι μπροστά απ΄το pc να ψάχνεις για έρωτα στο πιο ανέραστο μέρος, στο ίντερνετ, και να μην στέλνεις ούτε ένα μήνυμα σε άλλους, απλώς να σερφάρεις και να πανικοβάλλεσε όταν σου στέλνουν μύνημα αυτοί και να λες, τάχα cool κι επιλεκτικός, "σόρυ φίλε δεν ενδιαφέρομαι"; Ελπίζω να τον βρεις, τον έρωτα, εκεί. Αλλά δύσκολο. Έφκα έξω που το pc, που το σπίτι, και που το "ερμάρι." Γνώρισε κόσμο, ανοίξου στους φίλους σου. Νομίζεις δεν ξέρουμε; Νομίζεις οι άλλοι δεν ξέρουν; (Η μεγαλύτερη δυστυχία του γκέι, να κρύβεται τόσα χρόνια, να αναλώνει τη ζωή του να μην το μάθουν οι άλλοι και μετά ν΄ανακαλύπτει ότι όλοι το ήξεραν και τζάμπα η προσπάθεια.) Κι έστω κι αν αποφεύγεις τη συζήτηση, νομίζεις δεν ξέρουμε τί περνάς; Δεν τα περάσαμε κι εμείς; Όλοι τα ίδια σκατά περνάμε, γκέι και στρέιτ, είμαι σίγουρος. Τέλειωνε, γιατί ο χρόνος περνά κι έχουμε να διασκεδάσουμε μαζί.

Κι επειδή το κίνητρό μου είναι εγωιστικό, σε θέλω για φίλο μου κι ευτυχισμένο, σε προειδοποιώ ότι θα σε ρωτήσω ευθαίως, μπορεί και να με μισήσεις επειδή νεκατώνουμε, αλλά αγαπώσε, μαλάκα. Πώς θέλεις να πεθάνεις: ένας σκατόγερος μόνος και να σε βρουν οι γείτονες μετά από μια βδομάδα επειδή βρώμισες, ή με φίλους, με σύντροφο, με οικογένεια, ίσως και με παιδιά; Υπερβάλλω, ως συνήθως, αλλά με εννοείς.

Και στο αποκραμακρυσμένο ενδεχόμενο που έχω κάνει λάθος και κάμνω παναϋριν μόνος μου ενώ και σχέση έχεις κι απ' όλα, δεν μιλώ για σένα αλλά για κάποιον άλλον. Σε φιλώ.

Eye Candy Gay Hip Hop Trash

Sugar, ζεις και μας καθοδηγείς

Κι ας απαντήσει το ΔΗΚΟ αν οι απόψεις που εκφράζει ο κ. Κουλίας είναι και απόψεις του κόμματος. Άτζαπις σου η Σοσιαλιστική Ομάδα του ευρωκοινοβουλίου τί λέει γι αυτά; Anyone? Anyone? Bueller?



(θενκς Ζέφυρε, fovos.wordpress.com/)

27. Οι αγωνιστές

Ο μεγάλος δικηγόρος σφήνωσε μέσα στην μπλε BMW του κι η κοιλιά του άγγιζε το τιμόνι. Μέχρι να πάει από το γραφείο ως το αυτοκίνητο ίδρωσε η φαλάκρα του. Την σκούπισε, κι έτριψε το καλοψαλιδισμένο γένι του με το βρεγμένο χέρι. Το καθήκον τον καλούσε. Έπρεπε να πάει στη Λάρνακα να πορευτεί με τους άλλους πραγματικούς πατριώτες εναντίον των κακών ξένων. Οι Τούρκοι εισβολείς, οι μετανάστες, οι ψευδο-αιτητές ασύλου και οι παλιο-ευρωπαίοι έχουν τον ίδιο ακριβώς στόχο: να κλέψουν την γη των πατέρων μας.

Μαζί του, στις κρεμ δερμάτινες μαξιλάρες του αμαξιού που αγόρασε μετά από χρόνια διαζυγίων και λοιπών χριστιανικών δικαστικών υποθέσεων, βρίσκονταν και δύο νεαροί στο όνομα των οποίων σίγουρα διεξήγαγε αυτόν τον αγώνα. Για να προστατεύσει το μέλλον τους και να τους εμφυσήσει ότι τα καλά κτώντε μόνο με κόπους.

Δεν είπε λέξη, αλλά έπαιξε το αγαπημένο το τραγούδι - θα μιλούσε αυτό:

"Ξεκινώ με κραυγή τη πορεία και το χέρι μου απλώνω στη φωτια-α-α-ά.
Των σοφών προφητει-ει-ει-εία, έλεγε θα με τρυπήσουν καρφιά."

Η καρδιά του σκίρτησε, έσφιξε το τιμόνι, έφτανε στο αγαπημένο του κομμάτι, αυτό με τα τύμπανα:

"Κι όμως δεν πίστεψα, όρκους αντέστρεψα, είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά).
Είπαν πως χάθηκα, δρόμους μου χάραξαν, έμεινα μόνος μου κι όμως επέζησα, έ-ζη-σα, στην φωτιααά."

Μ΄αυτούς τους λιτούς και απέριττους στίχους φούντωσε με την αδικία. Γιατί να του κλέβουν οι ξένοι το βιος του; ΓΙΑΤΙ; Και καλά οι Τούρτζοι, οι μαύροι του ελείψαν; Γιατί να πρέπει να μοιραστεί τις νομικές υποθέσεις του θείου ιεράρχη μ' ένα μετανάστη δικηγόρο; Γιατί να πρέπει να πεινά και να τρέχει μετά για ανεργιακό; Και γιατί να λαμβάνει ο μαύρος 18 χιλιάδες ευρώ το μήνα επίδομα, όπως του είπε κι ο φίλος του ο Sugar; Ε;

Ένα δάκρυ πήγε να κυλήσει στην πασιάν του βούκκαν αλλά κρατήθηκε μέχρι που βρέθηκε μαζί με τους συνοδοιπόρους, συναγωνιστές και συντρόφ- (στραβάρα του, αλλό λλίον να πάθει χαττάν μιάλον), με τους συνέλληνές του, λέγω, εκεί στις Φοινικούδες. Κι όταν άρχισε πια η πορεία, και τα πνεύματα άναψαν, όταν οι Τούρτζοι (οι Κύπριοι προδότες, δηλαδή, που επειδή δεν πιστεύουν αυτά που πιστεύουν οι Έλληνες τσολιάδες σημαίνει πως είναι Τούρτζοι) τόλμησαν να μπουν στην μέση του δρόμου καθώς έπερνε φόρα ο διασκελισμός του, όπως του Ακρίτα, εκεί λοιπόν, κρατούσε το χέρι του Sugar και μαζί ψέλλιζαν "είμαι ο Έλληνας που πολεμά (λεμά)…"

Μ' αυτόν τον στίχο καθυπόταξε το ένστινκτο και μόνο σικκίρτισε, ξιτίμασε λίγο, και δεν έσπασε κανένα ξένο ή ξενολάγνο στο ξύλο. (Επίσης επειδή είχε κάμερες, δεν κάνει, κοτζάμ πρόεδρος να δρώνει όπως τον πάσα έναν στην μάππα που φορεί κουκούλα). Και με το πέρας των προβοκάτσιων των φεστιβαλιτών που πήγαιναν και έπεφταν πάνω σε μαχαίρια και ρόπαλα των συναγωνιστών του, είπε στους δύο νεαρούς που ήταν μαζί του, "άτε, αγωνιστήκαμε και σήμερα, εδώ στη Φωτιά, θα μπορούμε να κοιμηθούμε απόψε. Πάμε τωρά να σας τσιεράσω σάντουϊτς με αμπελοπούλια τζι αυκούθκια ξυδάτα…"


- Η εποχή του φόβου ξαναξημερώνει στην Κύπρο. Άντε να σωθούμε απ' αυτούς που θέλουν να μας σώσουν. Η πρώτη κυπριακή παρέλαση περηφάνειας θα έχει ενδιαφέρον, πάντως.

Όι μάνα μου...

26. Γιατί είμαι γκέι; Αμμεϊρεφκε! - 7/11/2010

Να το ξεκαθαρίσω για να τελειώνουμε, γιατί εγίναν τα νεύρα μου λουβκιά: δεν έχει σημασία ο λόγος που είμαστε γκέι, αν γεννηθήκαμε ή γίναμε έτσι, αν είναι επιλογή ή όχι, αν την ομοφυλοφιλία την συναντούμε στη φύση ή όχι. Οκέι;

Το πιο ενδιαφέρον στο θέμα αυτό είναι γιατί να γίνετε καν συζήτηση. Τί κερδίζουμε αν απαντήσουμε αυτό το ερώτημα; Στο πλαίσιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων χρειάστηκε κανείς ποτέ να δικαιολογήσει τη διαφορετικότητά του, γιατί, πχ, είναι πιο μαυριδερός ή μουσουλμάνος; Άρα, ποιά σημασία έχει να αποδείξω αν ο λόγος που γουστάρω άντρες είναι στο DNA μου; Ή μήπως θα έκανε κάποιους στρέιτ να νιώσουν ότι κέρδισαν το γενετικό καζαντί, ενώ οι γκέι όχι;

Σημασία έχει ότι, όταν ένα άτομο θέλει να είναι με άτομο του ίδιου φύλου (άνω των 17 στην Κύπρο, και συναινών), δική του δουλεία, τους άλλους δεν τους επηρεάζει καθόλου. Εκτός, ενδεχομένως, από το να ταρακουνεί τις αντιλήψεις τους. Αλλά και τί έγινε; Εμένα οι αντιλήψεις μου ταρακουνιούνται κάθε φορά που κυκλοφορώ στους δρόμους και βλέπω μερσεντάρες παρκαρισμένες στα πεζοδρόμια, χωρισιές πάνω που φαλάκρες, καμπαρέ τζιαι μπούκκικά γεμάτα. Ή κάθε φορά που ακούω τον κάθε πολιτικό που έφαεν τζι έσπασε μ' εφτά μασέλλες να μου λαλεί τί πρέπει να κάμω, ενώ συνεχίζει να διαιωνίζει το Κυπριακό με την ελπίδα ότι θα παραμείνει, ο ίδιος, επίκαιρος. Γι' αυτό μεν μου εγίναν ούλλοι τωρά προστάτες της ηθικής της Κύπρου, ή να νομίζουν ότι υπάρχει ένα απόλυτο, καθολικό μέτρο ηθικής: προφανώς ο καθένας έχει το δικό του.

Παρακολουθώντας μια διάλεξη την εβδομάδα που πέρασε για τα εγκλήματα στην Κύπρο κατά των ανθρώπων με άτυπη σεξουαλικότητα, διαπίστωσα τα εξής:
1. Υπάρχει πρόβλημα εγκλημάτων μίσους, αλλά αυτό θα μπορούσα να σας το πω κι εγώ. Ώσποσον εννά ζιώ να σας παραντζιέλλω;
2. Στην Κύπρο χρειαζόμαστε ένα Βαλλιανάτο να τα λέει εντελώς χύμα, χαρισματικό, διαβασμένο και με ευφράδεια. Παιδιά της accept το ξέρω ότι είναι αρχή, αλλά χρειάζεστε διάβασμα.
3. Η "απεύθυνση χαιρετισμού" σε μια διάλεξη δεν σημαίνει μπαίνω, δείχνω τη φάτσα μου και φέυγω. Αν κάποιος ενδιαφέρεται για το θέμα περισότερο απ' ότι ενδιαφέρεται για τις πιθανές ψήφους του ΛΟΑΤ πληθυσμού, αν ενδιαφέρεται για το θέμα στη βάση των ανθρωπίνων δικαιώματων κι αν είναι εναντίον των διακρίσεων, θα πρέπει να το δείχνει μένωντας και συζητώντας. Εμείς οι ΛΟΑΤ και οι συμμάχοι τους πρέπει να ζητάμε από τους πολιτικούς να είναι συνέταιροι και σύμβουλοι στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών, όχι να είναι πατρικιανοί που μας δεούν με την προστασία τους (ή κάνοντάς μας "ιτά"). Απ' την άλλη βλέπω το θέμα και πιο ψυχρά και δέχομαι την συμμετοχή πολιτικών όσο κι αν υποψιάζομαι "προεκλογική εκστρατεία." Beggars can't be choosers και σ' αυτό το στάδιο, αφού η αρχή των ίσων δικαιωμάτων δεν είναι αρκετή, ανέχομαι να έχουμε ως δέλεαρ την ΛΟΑΤ ψήφο.

- Ήρθε και ο φίλος ο καλύτερος για shιshίνισμα και catching up και φάγαμε μια κούππα ρόδια. Χαλάλι τα μαυρισμένα χέρια.